အတိတ်၊ပစ္စုပန် နှင့် အနာဂါတ် (၁)   – ဒုက္ခသည်ဟုဆိုကြရာဝယ် မောင်မိုးညိုတို့ငယ်စဉ်က လူကြီးမိဘများပြောလေ့ ရှိသော ‘ဒုက္ခရောက်မှာမကြောက်ဘူးလား’ ‘ဒုက္ခိတဖြစ်သွားချင်လား’ ဟူသောစကားကိုသတိရမိသည်။ လောကဓံတရားရှစ်ပါးတွင် တပါးအပါအဝင်ဖြစ်သော ‘ဒုက္ခ’ကိုကွင်းရှောင်နိုင်ရန်လူတိုင်းကြိုးစားကြသည်ချည့်ပင်။ ခြိမ်းခြောက်စကားဘဲဆိုဆို ဒုက္ခရောက်မှာတော့ သကောင့်သားသမီးအားလုံးက ဝေးဝေးရှောင်ကြသည်။ လူ့သဘာဝကား ဆန်းသားပင်။ အမှားကိုမှားမှန်းသိလျက်နှင့် ကြူးလွန်မြဲလမ်းမှားကိုလိုက်မြဲ လိုက်ဆဲ မိုက်ကြမြဓမ္မတာ။ ဗုဒြွဂေါတမ၏ ဟောပြချက်တခု၌ “အသိကိုသတိနှင့်ထိမ်းကြောင်းကြရန်” ဆိုဆုံးမထားသည်။ သတိတွေထားနေရင်းကပင် ဒုက္ခနှင့်ဝေးတော့ ဒုက္ခ၏အရသာကိုအမေ့ကြီးမေ့ကာ အမှားနောက်ကိုကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်မိကြပြန်သည်။ သို့အတွက်လည်း ‘သံသရာ’ ဟူသောဝေါဟာရက လောကအလည်မှာနေရာယူနေသည်မဟုတ်ပါလော။ မည်သို့ဆိုစေ စာဖတ်သူအားလုံးနားလည်ကြသည် ကတော့ ဒုက္ခနှင့်ဝေးနိုင်လေ ဘဝအေးချမ်းလေပင်။ သို့ကြောင့်လည်း ဗုဒြွ၏ “သစ္စာလေးပါးတရား” မှတစ်ပါးဖြစ်သော “ဒုက္ခသစ္စာ” သည်သံသရာကိုကြင်လည်ရခြင်း၏ မဖေါက်မပြန်မှန်ကန်သော ပရမတ်အဖြစ် ဓမ္မစက္ကပဝတ္တနတရားဦးတွင်ညွှန်ပြခဲ့လေသည်။ ယေဇူးခရစ်တော်သည်လည်း လူသားတို့၏မိုက်မဲမှုအားလုံးအတွက်ကိုယ်တော်တိုင်ကားစင်တက်ကာလူသားအားလုံးအတွက် ဒုက္ခဝန်ကိုခံစားသွားပေးခဲ့လေသည်။ ယခုရေးလိုသည့်အကြောင်းကား […]