“ခမ္းဟြမ္…………………………..”

(ၾကည္ႏူးရိပ္စြန္းေသာေန႔ရက္မ်ား…………….)(အပုိင္းတစ္)

 

ဒီေန႔မနက္က်ေနာ္အိပ္ယာႏုိးေတာ႔ မုးိေတြရြာေနပါတယ္။

အရမး္ သဲတယ္လဲမဆုိနုိင္ေပမယ္႔အျပင္ဘက္မွာ လူအသြားအလာမရွိသေလာက္။

လမ္းမေပၚမွာေတာ႔ မုိးေရစက္ေတြက ဟုိတစ္ကြက္ဒီတစ္ကြက္ အုိင္ထြန္းလုိ႔ေနပါတယ္။

တံစက္ျမိတ္က က်လာတဲ႔မုိးစက္ေတြက တေျဖာက္ေျဖာက္။

ကိုယ္နဲ႔မသက္ဆုိင္တဲ႔သူမ်ားျမဳိ႔ရြာကေန ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာျပန္ရမယ္ဆုိေတာ႔စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သလုိလုိ၊

ေႏြးေထြးလာသလုိလုိ။

ေနာက္ဒီေန႔မွာ “ခမ္းဟြမ္ “ဆီကေန ျပတ္သားတဲ႔အေျဖတစ္ခုရမယ္႔ေန႔။

က်ေနာ္ကုိလာၾကဳိမယ္႔ကားက အလည္ေပါက္လို႔ေခၚတဲ႔နနး္ေတာ္ဂိတ္မွာလာေစာင္႔မွာပါ။

က်ေနာ္တည္းတဲ႔ “စန္းဟြမ္” ဟုိတယ္ကေနလမး္ေလ်ာက္သြားမယ္ဆုိ မနး္ေလးအေခၚ သုံးျပေလာက္ဘဲေ၀းပါတယ္။

လာၾကဳိမယ္႔အခ်ိန္က ျမန္မာလုိ(၇)နာရီ။

ဒီျမဳိ႔ေလးကိုေရာက္လာေတာ႔ ပထမဆုံးေတြ႔ရတ႔ဲအခက္အခဲ က အခ်ိန္နာရီကြာျခားမူ႔ပါဘဲ။

ျမန္မာျပည္ပုိင္တဲ႔”မူဆယ္”နဲ႔ လမး္ေလးတစ္လမ္းသာျခားနားတဲ႔တရုပ္ျပည္ပိုင္နက္က ”က်ယ္ေဂါင္ “(jie gao)

ဟုိဘက္နဲ႔ဒီဘက္လမး္ကေလးသာျခားေပမယ္႔ အသုံးျပဳတဲ႔နာရီကေတာ႔ တစ္နာရီခြဲတိတိကြာျခားပါတယ္။

သူတုိ႔ကေစာတာပါ။

အတိအက်ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ႔ မူဆယ္ -က်ယ္ေဂါင္-ေရႊလီက ကပ္ေနတဲ႔ျမဳိ႔ပါ.။

လမ္းေလးတစ္လမး္ဘဲျခားေပမယ္႔ အခ်ိန္နာရီကြာျခားတာကေတာ႔

သူတုိ႔က ေပ႔က်င္း(ခ)ပီကင္းစံေတာ္ခ်ိန္ကို သုံးျပီးက်ေနာ္ေတာ္တုိ႔ကရန္ကုန္ကုိအေျချပဳတဲ႔ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ကုိသုံးတာကုိး။

ဒါေပမယ္႔ စိတ္ေတြေစာေနတဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ႔ မနက္ေလးနာရီေလာက္ကတည္းက ျပန္အိပ္လုိ႔မရ။

 

ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းေလး “မိပန္”လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕

“ေဗဒါလမး္”ကဗ်ာစာအုပ္ေလးကိုထုတ္ဖတ္ေနမိပါတယ္။

“ေခ်ာင္းျပင္မွာ စီတန္းလုိ႔

ေဗဒါပန္းေရၾကင္ေဆြ……………

ေမ်ာလုိ႔သာေန။

ကမး္စပ္မွာေခြ ကမး္ေျပေတာ႔စင္း

သည္ေခ်ာင္းေရ ေလမခတ္တယ္ စီးတတ္ေလျခငး္……………”

ဆုိတဲ႔စာသားေလးကို ဖတ္ရေတာ႔

“ခမ္းဟြမ္”နဲ႔က်ေနာ္ စတင္ဆုံဆည္းခဲ႔တာကို သတိရမိလုိက္ပါတယ္။

“ခမ္းဟြမ္”ကုိ စေတြ႔တဲ႔ေန႔မွာ”ေဗဒါပန္း”ေတြက ဇာတ္ရံအျဖစ္ပါ၀င္ခဲ႔ၾကတာကုိး။

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

 

2009ခုႏွစ္ရဲ႕တစ္ခုေသာမုိးဥတုရဲ႕ နံနက္ခင္းတစ္ရက္မွာ “ခမ္းဟြမ္”

နဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕သာမန္ထက္မပိုတဲ႔  ေတြ႔ဆုံမႈ႔ေလးစတင္ခဲ႔ပါတယ္။

မုိးတိမ္ထုေတြၾကားထဲက တုိးထြက္လာေနတဲ႔ေနမင္းရဲ႕လွပလြန္းတဲ႔ အေရာင္ေတြကုိ

ကင္မရာေပါက္စနေလးတစ္လုံးအားကိုးနဲ႔ဖမ္းဆုပ္ဘုိ႔ၾကဳိးစားေနတဲ႔က်ေနာ္

အဲဒီအခုိက္အတန္႔မွာေလာကၾကီးကုိေမ႔ေနခဲ႔ပါတယ္။

လွပတဲ႔ေဗဒါပြင္႔ေလးရယ္ ေရထဲက်ေနတဲ႔သူ႔အရိပ္ကေလးရယ္

ထြက္ေပၚစေနမင္းဆီကေနျဖာထြက္လာတဲ႔အလင္းစက္ေရာင္စုံေတြက ကန္ေရျပင္ေပၚကို

မီးဆလိုက္ထုိးထားသလုိ သက္ဆင္းလုိ႔ေနပါတယ္။

အဲဒီအလင္းစက္ေတြရဲ႕အလယ္ကို တံငါေလွေလးတစ္စင္းက တအိအိေလွာ္ခတ္လုိ႔အလာ။

အလငး္စက္၀ိုင္းရဲ႔အလယ္တည္႔တည္႔ကို ေလွကေလးေရာက္တဲ႔အခ်ိန္နဲ႔တစ္ျပဳိင္တည္းမွာ

ထုိး၀ါးကိုင္ျပီး မတ္တတ္ရပ္ေနတဲ႔ေလွသမားအရိပ္ရယ္

ေဗဒါပြင္႔ေလးအရိပ္ရယ္ တတနး္တည္းက်ေအာင္ အမိဖမ္းဘုိ႔ျပင္ဆင္။

ကမး္စပ္မွာ ဒူးေထာက္ျပီး လုိခ်င္တဲ႔အေနအထားရေအာင္ေစာင္႔ေနတဲ႔အခုိက္ ၊

တစ္စထက္တစ္စအလင္းစက္ရဲ႕အလယ္ကို တေရႊ႔ေရႊ႔တုိးတုိးျပီးလာေနတဲ႔ ေလွကေလးကိုမိဘုိ႔

ကင္မရာခလုပ္ကိုတစ္၀က္ႏွိပ္၊

အခ်ိန္ကုိက္မိေအာင္ စိတ္ထဲမွာ တစ္ႏွစ္သုံးေရျပီးစိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင္႔

လုိခ်င္တဲ႔အေနအထားနဲ႔ ကြက္တိ၀င္လုိ႔ ခလုပ္လဲနွိပ္ေရာ

က်ေနာ္လက္ကိုေဘာ႔လုံးတစ္လုံးလာမွန္ပါေတာ႔တယ္။

ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားေတာ႔ ေယာင္ယမ္းျပီး ခလုပ္ႏွိပ္မိေပမယ္႔ ပုံေကာငး္မရ။

လွမး္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ေလွကေလးက တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔အေ၀းကိုေရာက္ေနပါျပီ။

က်ေနာ္ၾကဳိးစားပမး္စားေစာင္႔လုိက္ရတာေလး ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွ ကပ္ျပီး

ပ်က္စီးသြားေတာ႔အေတာ္ေလးစိတ္တုိသြားပါတယ္။

“သြားေရာ”လုိ႔ ထြက္သြားတဲ႔အသံနဲ႔အတူ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆုိျပီး

ကြိဳင္မလုိ႔ လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေတာငး္ပန္တာလုိလုိ ရွက္တာလုိုလိုမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔

က်ေနာ္နဲ႔အသက္သိပ္မကြာေလာက္တဲ႔ မ်က္မွန္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က

ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ရပ္ေနတာကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

“ေငါ ေဘာ႔လုံးေလးက်သြားျပီ ေကာက္ေပးေနာ္”

က်ေနာ္က ပုံေကာင္းေလးလြတ္သြားလုိ႔စိတ္တုိပါတယ္ဆုိမွ သူက ေဘာ႔လုံးလာေကာက္ခိုင္းေနျပပါတယ္။

ဟုတ္ပ ေဘာ႔လုံးေလးက ကမး္စပ္က ေဗဒါေတာထဲမွာ။

ခရမး္ျပာေရာင္ မုိးကိုိေထာင္ေနတဲ႔ေဗဒါပြင္႔ေလးေတြက

“ လာေကာက္လွည႔္”လုိ႔က်ေနာ္႔ကိုေခၚေနသေယာင္။

အဲဒါနဲ႔ေလးေပေလာက္ေဇာက္နက္တဲ႔ကမး္စပ္ကိုဆငး္။

ေဗဒါအုပ္ေပၚတင္ေနတဲ႔ေဘာ႔လုံးကုိ ေကာက္ျပီးေပးလုိက္ရပါေတာ႔တယ္။

 

“သူ႔အက်ီေတြေပကုန္ျပီ ေဆာရီးေနာ္”လုိ႔ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာေနတဲ႔ေကာင္မေလးကို

“အက်ီေပတာက ေလွ်ာ္လုိ႔ရတယ္ အခု က်ေနာ္လုိခ်င္တဲ႔ပုံေလးက အစားျပန္မရဘူး”လုိ႔စိတ္တုိတုိနဲ႔ေျပာျပီးသူ႔နားကထြက္လာခဲ႔ပါတယ္။

သူ႔ကုိေက်ာခုိင္းျပီးထြက္သာလာတယ္ လုိခ်င္တဲ႔ပုံကေလး မရလုိက္ေတာ႔ စိတ္ကတုိ။

လမး္ေတြသမွ် ခဲလုံးေတြကို တလမ္းလုံးကန္လာ။

ပါးစပ္ကလဲ ပြစိပြစိ။

(ေနာက္မွသိတာ သူက က်ေနာ္ေနာက္က ကပ္လုိက္လာရင္း တလမ္းလုံးရီလာပါသတဲ႔)

ဒါကေတာ႔သူနုဲ႔က်ေနာ္တုိ႔ ရဲ႕ဆုံဆည္းျခငး္အစပါဘဲ။

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

ဟုိးအရင္က ဆုိရင္ က်ေနာ္က အိ္ပ္ယအထပ်င္းပါတယ္။

ညမုိးခ်ဳပ္ထိ စာဖတ္ခ်င္ဖတ္ မဖတ္ရင္ ဂိ္မ္းေဆာ႔။

မနက္အိမ္ကႏုွိးမွလူးလဲထ နံနက္အရုဏ္တက္ဆုိတာက်ေနာ္နဲ႔မဆုိင္တဲ႔အရာတစ္ခုလုိထားျပီး

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာျဖတ္သန္းလာခဲ႔တာပါ။

က်န္းမာေရးသိပ္မေကာငး္တဲ႔ က်ေနာ႔္အကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ ကို ဆရာ၀န္က ေလေကာင္းေလသန္႔ရွဳပါ ေန႔စဥ္လမ္းေလ်ာက္ပါလု႔ိညႊန္ၾကားပါတယ္။

အဲေတာ႔သူလမ္္းေလ်ာက္ဘုိ႔ကိစၥကုိ က်ေနာ္က အေဖာ္လိုက္ေပးရပါေတာ႔တယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ႔42လမ္းနဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ႔ ကန္ေတာ္ၾကီးတျဖစ္လဲ တက္သိမ္းအင္း(အခ်ုိဳကလဲတက္ေသးအငး္လုိ႔ႏူတ္က်ဳိးေနပါတယ္)မွာ မနက္တုိင္းလာျပီးလမ္းေလ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။

အိမ္ကေနဆုိင္ကယ္နဲ႔နွစ္ေယာက္အတူလာ ညဆုိရင္ေကာ္ဖီဘားဖြင္႔တဲ႔စင္ၾကီးနားမွာဆုိင္ကယ္ထား၊

ဟုိး.ခပ္လွမး္လွမး္က ျပည္ၾကီးမြန္ေဖာင္ထိလမ္းေလွ်ာက္။

အဲဒီနားကတံတားေပၚတက္ျပီး အသက္ရွဳေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္။

တစ္ခါတစ္ေလဟုိးေတာင္ဘက္ကန္ပါတ္လမ္းအဆုံးက ရွမး္ေလးကြ်န္းနားအထိသြားေပါ႔။

အစကေတာ႔ ၀တၱရားအရသာ လုိက္ပုိ႔ရတယ္ လူကအိပ္ခ်င္မူးတူး။

ေနာက္ေတာ ႔ အရင္ကမရဘူး မခံစားဘူးခဲ႔တဲ႔ နံနက္ခင္းရသေတြကို သေဘာက်သြားပါေတာ႔တယ္။

နံနက္ခငး္ရဲ႕ တိတ္ဆိတ္ေအးျမ တဲ႔ အလွအပေတြက ရင္ကိုၾကည္ႏူးေစပါတယ္။

ေစာေစာထ လမး္ေလ်ာက္ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားလုိက္ေတာ႔ တစ္ညလုံးေအာငး္ေနခဲ႔တဲ႔ ေခြ်းပုပ္ေတြကထြက္သြား၊

လူကလဲေပ႔ါပါးလုိ႔ အနံ႔ဆုိးေတြကင္း။

စိတ္ကလဲၾကည္လင္ဆုိေတာ႔ လမး္ေလ်ာက္တာကုိ စြဲလနး္လုိ႔သြားပါတယ္။

ေနာက္က်ေနာ္အကို က အေ၀းတေနရာကိုတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဘုိ႔သြားေတာ႔လဲ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ

ဆက္လမး္ေလ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ထဲသြားျဖစ္တဲ႔အခါမွာေတာ႔ ဓါတ္ပုံရုိက္တဲ႔အလုပ္ေတြကို လုပ္ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

အသြားသြက္သြက္ေလွ်ာက္၊

အျပန္မွာေတာ႔ လွတဲ႔ျမင္ကြငး္ေလးေတြ႔ရင္၀င္လုိ႔လက္ေဆာ႔ေပါ႔။

သူ႔ကိုေတာ႔ အရင္ကတညး္ကျမင္ဘူးေနပါတယ္။

လြယ္အိတ္ကိုေဘးတေစာငး္လြယ္၊ဂ်ငး္ေဘာင္းဘီကဒူးအထက္ထိ၀တ္ထားတာမ်ားပါတယ္။

သူကေတာ႔တစ္ေယာက္ထဲလမး္ေလ်ာက္တတ္တဲ႔သူ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ ဘတ္စကက္ေဘာ ေဘာ႔လုံးကို တေယာက္ထဲပုတ္လာလုိ႔လာ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ သစ္ကိုငး္ေလးတစ္ကုိင္းနဲ႔ဟုိရုိက္ဒီရုိက္။

စိတ္ကူးေပါက္ရာလုပ္မယ္႔ ေကာင္မေလးလုိ႔ထင္မိပါတယ္။

 

က်ေနာ္တုိ႔မနက္လမ္းေလ်ာက္တတ္တဲ႔သူေတြက အခ်ိန္မွန္ေလ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။

ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနက်လူကို ေတြ႔ေနက်ေနရာမွာေတြ႔တတ္တာမ်ဳိးေပါ႔။

၀၀လွလွ အန္တီၾကီးနွစ္ေယာက္ကုိ မီနီေဂါက္ကြငး္နားက အားကစားေလ႔က်င္႔တဲ႔ေနရာမွာေတြ႔မယ္။

ဘုရားစာေတြရြတ္လာတဲ႔ ဘၾကီးဆုိရင္ အေပ်ာ္စီးေျခနင္းေလွေတြငွားတဲ႔နားမွာေတြ႔မယ္။

ေဘာင္းဘီရွည္သမင္ေရာင္နဲ႔အကိုၾကီးဆုိရင္ “ကေဖးခ်ဳိခ်ဳိ”ေကြ႔မွာေတြ႔မယ္။

ဘယ္သူမွစကားမေျပာ ျပဳံးမျပ ႏုတ္မဆက္တတ္တဲ႔ေဘာင္းဘီတုိအကြက္နဲ႔ေလးေလးၾကီးကို ဒ႑ာရီေရွ႔မွာေတြ႔မယ္။

လူကေတာ႔ မငယ္ဘူးလူလတ္ပုိင္းကာတြန္းရုပ္ပါတဲ႔ေဘာင္းဘီနဲ႔အကိုၾကီးဆုိရင္ သံဃာေဆးရုံနားမွာေတြ႔မယ္။

ေရဒီယုိကုိ နားနားကပ္နားေထာင္ရင္ေခါငး္တညိတ္ညိတ္နဲ႔ေနတတ္တဲ႔အကုိၾကီးကေတာ႔ က်ေနာ္ကရ၀ိက္အေရာက္

သူကျပန္အထြက္မွာဆုံေနက်။

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စကားေတြအျပန္အလွန္ေျပာသြားတတ္တဲ႔ အဖြဲ႔ကေတာ႔ မျမေလးဘုရားနားမွာ။

ဒီလူေတြကေတာ႔ သူတုိ႔အျပန္က်ေနာ္အသြား။

 

က်ေနာ္အျပန္မွာဆုိရင္ေတာ႔ ထြက္ထြက္ျခင္း ညီအမလုိ႔ထင္ရေလာက္ေအာင္ႏုပ်ဳိတဲ႔သားအမိေတြ႔မယ္။

အသုတ္ဆုိင္နားေရာက္ရင္ေတာ႔ ဇီးေရာင္ကား၊ဇီးေရာင္ ဆုိ္င္ကယ္ကုိသာစီးတတ္တဲ႔ အပ်ဳိၾကီးမမကိုေတြ႔မယ္၊

ခမး္ဟြမ္ကုိေတာ႔ ကုကၱဳိကြ်န္းနားမွာေတြ႔တတ္ပါတယ္။

ေတြ႔သမွ်လူကုိ မဂၤလာပါလုိ႔ျပဳံးရႊင္စြာနဲ႔ႏုတ္ဆက္တတ္တဲ႔ ဦးေလးၾကီးကုိေတာ႔ ေကာင္းေကာင္းေဟာ႔ေပါ႔နားမွာေတြ႔မယ္။

က်ေနာ္ဆုိင္ကယ္နဲ႔ျပန္လာရင္ေတာ႔ အသက္အရြယ္နဲ႔မလုိက္ေအာင္ဖက္ရွင္က်က်ဆင္တတ္လြန္းတဲ႔

လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ “၀င္း၀င္းဘီယာဆုိင္”ထိပ္ကေန

“ေကာင္ေလး ျဖည္းျဖညး္စီး”လုိ႔ေအာ္ရင္း က်ေနာ္႕ကို လက္ျပလုိ႔ႏုတ္ဆက္ေနၾက။

က်ေနာ္တုိ႔ေန႔စဥ္ႏုတ္ဆက္ေနၾကေပမယ္႔ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဘယ္ေနရာက ဘာလုပ္တဲ႔လူဆုိတာ မသိပါဘူး။

အဲ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ားမေတြ႔တာၾကာရင္ေတာ႔ အခ်င္းခ်င္းသတင္းေမးမိ။

ေရေရရာရာမသိဘဲ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ေနၾကသူေတြဆုိရင္လဲမမွားပါဘူး။

က်န္တဲ႔လူေတြကုိ ျပန္ျပီလား တုိ႔ သြားျပီေနာ္တုိ႔ႏုတ္ဆက္မိေပမယ္႔ သူနဲ႔ကေတာ႔အရြယ္သိပ္မကြာတာေၾကာင္႔

ေန႔စဥ္ျမင္ေနေပမယ္႔ ႏုတ္မဆက္မိပါဘူး

တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကေတာ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါတယ္။

 

သူနဲ႔ျပႆနာျဖစ္ျပီးေနာက္တစ္ပါတ္ေလာက္ဘဲထင္ပါတယ္ က်ေနာ္က အဲဒီေန႔အျပန္ေနာက္က်ပါတယ္။

ေနာက္က်ဆုိ 81ဖေယာင္းနားေလးကေနျပီး ေနထြက္လာတာကို ေစာင္႔ရုိက္ေနလုိ႔ပါ။

အဲဒီနားေလးကျမင္ကြင္းက်ယ္ေတာ႔ ေရကန္ကို တျပန္႔တေျပာၾကီးျမင္ေနရပါတယ္။

ေနာက္ေရွ႔တည္႔တည္႔မွာက ေရႊေရာင္၀င္းေနတဲ႔ဘုရားတစ္ဆူ ဆုိေတာ႔ နံနက္္ခင္းနဲ႔သိပ္ပဏာရလုိ႔က်က္သေရရွိပါတယ္။

က်ေနာ္လမး္ေလ်ာက္ျပီး ဆုိင္ကယ္ထားတဲ႔နားအေရာက္မွာ  ဆုိင္ကယ္ကုိဂြေထာက္ေထာက္ ျပီး ဆုိင္ကယ္ဘီးကုိ လွည္႔ၾကည္႔ေနတဲ႔သူကိုေတြ႔ရပါတယ္။

သူဆုိင္ကယ္နဲ႔က်ေနာ္႔ဆုိင္ကယ္ထားတဲ႔ေနရာက ေဘးျခင္း ကပ္ရက္။

က်ေနာ္ျမင္ေတာ႔ ျပဳံးျပရင္း

“သံစူးသြားတာ ေငါေတာ႔ ဒုကၡဘဲ ကေလးေက်ာငး္ၾကဳိဘုိ႔ မီမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး”လုိ႔စိတ္ပ်က္တဲ႔ေလသံနဲ႔ေျပာပါတယ္။

“ဒါဆုိက်ေနာ္႔ဆုိင္ကယ္ယူသြားလုိက္ ေနာက္မွဆုိင္ကယ္ျခင္းျပန္လဲမယ္ေလ”လုိ႔က်ေနာ္ကေျပာပါတယ္။

အဲဒါနဲ႔သူ႔ကိုက်ေနာ္ဆုိင္ကယ္ေသာ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။

သူကလဲ ကမန္းကတန္းနဲ႔ဆုုိင္ကယ္ေပၚတက္ စက္ႏွုိးျပီးထြက္မယ္အလုပ္

“ဘယ္မွာလာလဲရမွာလဲေျပာအုံးေလ……..”လုိ႔ဆုိမွ ဟုတ္သားဘဲဆုိျပီး

“ဟန္းဖုနး္ေပး” ဆုိျပီးက်ေနာ္ဖုနး္ကုိေတာင္းပါတယ္။

သူ႔လက္ထဲက်ေနာ္ဖုနး္ေရာက္ျပီဆုိမွ ခလုပ္ေတြႏွိပ္ပါေလေရာ။

ခဏေနေတာ႔မွာ “ကတြတ္ကတြတ္ ကေတာ္ကေတာ္”ဆုိတဲ႔အသံေလး သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကထြက္လာမွ

မစ္စ္ေကာေပးျပီး က်ေနာ္ဖုနး္ကို ျပန္ေပးပါတယ္။

“ကိုးနာရီေလာက္မွ ေငါဆီဖုနး္ဆက္လုိက္ “ဆုိျပီး ဆုိင္ကယ္ကုိေ၀ါကနဲေမာင္းထြက္သြားပါေတာ႔တယ္။

အဲဒီေန႔ကိုးနာရီေလာက္သူ႔ဆီဖုနး္ဆက္လုိက္ေတာ႔ က်ေနာ္ကို ေခါက္ဆြဲဆုိင္လာခဲ႔ဘုိ႔ခ်ိန္းပါတယ္။

34-35ၾကား 81လမး္ေပၚက ေခါက္ဆြဲဆုိင္ေလးကိုပါ။

က်ေနာ္ျဖတ္သာသြားတယ္တစ္ခါမွ မစားဘူးတဲ႔ဆုိင္ေလး။

က်ေနာ္မေရာက္ခင္သူအရင္ၾကဳိေရာက္ႏွင္႔ပါတယ္။

လွမး္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ အျမဲတမ္း ညစ္ပတ္ေပြပြေနတဲ႔ က်ေနာ္႔ဆုိင္ကယ္ေလးက အေရာင္ေတြထြက္ျပီးေျပာင္လက္။

က်ေနာ္သူေရွ႔ကခုံေလးဆြဲထုိင္ေတာ႔မွ

“ဘာစားမွာလဲ ေငါက မွာျပီးျပီ”

“ရွမ္းအသုတ္” လုိ႔ျပန္ေျပာေတာ႔ သူက က်ေနာ္႔အတြက္မွာေပးပါတယ္။

“ဆုိင္ကယ္ေရေဆးခုံတင္ထားတယ္……..အရင္ကတည္းကသူ႔ဆုိင္ကယ္က ညစ္ပတ္ေနလုိ႔အူယားေနတာ၊

လူေရာေရခ်ဳိးရဲ႕လား” လုိ႔က်ေနာ္႔ကို ျပဳံးစစနဲ႔ေမးပါတယ္။

သူ႔ၾကည္႔ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေပါ႔ပါးပြင့္လင္းစြာေနတတ္သူလုိ႔ က်ေနာ္ေကာက္ခ်ခ်မိပါတယ္၊

“ဆုိင္ကယ္က ဘယ္ႏွစ္ေပါက္လဲ သံစူးတာလား”

“ တစ္ေပါက္ထဲရယ္ ေလနညး္လုိ႔ၾကိတ္ ေပါက္တာ” လုိ႔က်ေနာ္ေျဖေတာ႔ ပုိက္ဆံအိတ္လွမ္းႏွုိက္ျပီး

တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ထုတ္ေပးပါတယ္။

က်ေနာ္က ေခါငး္ယမ္းျပရင္း “ မယူဘူး ေခါက္ဆြဲဘဲ၀ယ္ေကြ်း”လို႔ေျပာေတာ႔

“ေခါ္က္ဆြဲလဲေကြ်းမယ္ ဘီးဖာခလဲေပးမယ္သူသာ မကယ္ရင္ ေငါေတာ႔ ဒုကၡဘဲ”လုိ႔ ရီရင္းေျပာပါတယ္။

အခုအနီးကပ္ေနမွေသခ်ာၾကည္႔မိေတာ့ သူရီတယ္ဆုိရင္အရမ္းခ်စ္စရာေကာငး္လြနး္ပါတယ္။

မဆုိစေလာက္ခြက္ေနတဲ႔ပါးခ်ဳိင္႔ေလးေၾကာင္ထင္ပါတယ္။

သူအခုေနတာက သုံးဆယ္႔ေျခာက္လမး္။

သူကေတာ႔ သူ႔ဦးေလးရဲ႕အိမ္မွာေနရင္း ဦးေလးလုပ္ငန္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာပါ။

မနက္မနက္တုိင္းမွာ သူ႔ဦးေလးသားကို တရုပ္က်ဳရွင္ပုိ႔ေပးရပါသတဲ႔။

အဲေတာ႔ သူက ကေလးပုိ႔ျပီးရင္ အိမ္မျပန္ဘဲကန္ေတာ္ၾကီးမွာလာလမး္ေလ်ာက္၊

(အမွန္ကေတာ႔ တစ္ေယာက္ထဲလာေဆာ႔တာပါ)

ကေလးက်ဳရွင္ဆငး္ခ်ိန္မွာမွ ၀င္ေခၚျပီးအိမ္ျပန္ပါသတဲ႔။

အဲဒီေန႔က သူနဲ႔က်ေနာ္အေတာ္ၾကာေအာင္ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၀ါေခါင္လျပည္႔ေန႔ၾကီးပါ။

က်ေနာ္အလုပ္ပိတ္တဲ႔ရက္မုိ႔ သူနဲ႔အၾကာၾကီးစကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။

သူ႔နာမယ္ကိုေမးေတာ႔ “ခမ္းဟြမ္”လုိ႔ေျဖပါတယ္။

 

????????????????????????????????????????????????????????????????????

ေနာက္ေန႔မနက္ေရာက္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ထက္အရင္သူေရာက္ႏွင္႔ေနပါတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔အတူလမး္ေလ်ာက္ဘုိ႔ေစာင္႔ေနပါသတဲ႔။

အဲဒီေန႔ကစလုိ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္လမ္းအတူေလွ်ာက္…………ျပန္ရင္လဲအတူျပန္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေစာေသးရင္”ေပါငး္လဲတုိက္”အေရွ႕ထိပ္ ဓမၼာရုံေရွ႕က ျမီးရွည္၀င္စား ျပီးမွ

ကိုယ္႔အိမ္ကုိျပန္ေပါ႔။

အျမဲေတြ႔ေနက် မိတ္ေဆြေတြက က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို “ဘာလဲ”လို႔

အသံတိတ္ေမးသြားရင္ သူကေတာ႔ မူမပ်က္ က်ေနာ္ကေတာ႔ရွက္သလုိလုိ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ေန႔တုိင္းေတြ႔ေပမယ္႔ေျပာစရာ စကားကမကုန္။

လက္ရွိေရာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေရာ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ္႔အေၾကာင္းေရာ။

ငယ္ငယ္ကေနရတဲ႔ဘ၀ေတြေရာ တကၠသိုလ္တက္ရတုံးကအေၾကာငး္ေတြေရာစုံတကာေစ႔။

 

သူကက်ေနာ္႔ထက္ အရပ္မဆုိစေလာက္ေလးျမင္႔ပါတယ္၊

ေဘာ္ဒီက ပါးပါးေလး အခုေခတ္ေမာ္ဒယ္ဂဲမ်ားလုိ။

သူ႔ အသားကျဖဴဆြတ္ဆြတ္ က်ေနာ္က ညဳိေမာင္းေမာင္း။

သူက စကားေျပာလုိက္တုိငး္ျပဳံးျပဳံးေလးဆုိေတာ႔ မဆုိစေလာက္တုိေနတဲ႔ႏူပ္ခမ္းပါးေလးေတြေအာက္က

လွစ္ကနဲထြက္လာတတ္တဲ႔ သြားေလးေတြေၾကာင္႔  ယုန္ကေလးနဲ႔တူသလုိလုိ။

ဘယ္လုိဘဲေျပာေျပာ သူနဲ႔သြားရတာေပ်ာ္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မနက္ပုိင္းလမး္ေလ်ာက္တဲ႔အခ်ိန္တင္မကဘဲ အားတဲ႔အခ်ိန္ေတြ

အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာပါေတြ႔ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္အလုပ္ကျပန္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အိမ္တန္းမျပန္ဘဲသူနဲ႔ မုန္႔သြားစားတတ္ပါတယ္။

76လမ္း 34-35ၾကားက ညေစ်းတန္းေလးမွာ ေျမအုိးျမီးရွည္စားခ်င္ရင္သြားစားမယ္။

84လမ္းညေစ်းတန္းက ဆုုိင္ေတြမွာဒုတ္ထုိးစားခ်င္စားမယ္။

ႏုိခ်ဥ္ေသာက္ရင္ေသာက္မယ္။

27လမ္း-82လမး္ေဒါင္႔ကဆုိင္မွာ ခ်ာပါတီနဲ႔ဆိတ္စြတ္ျပဳတ္ေသာက္ခ်င္ေသာက္မယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲ 77လမး္ 31-32ၾကားက ထမင္းဆုိင္ေလးေတြမွာထမင္းဆီဆမ္းသြားစားခ်င္စားမယ္။

အစားၾကဳိက္တာျခင္းတူေနတဲ႔နွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေတာ႔လဲေန႔စဥ္မဟုတ္ေပမယ္႔

တစ္ပါတ္ေလးရက္ေလာက္ေတာ႔ထြက္စားျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ေတာ႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနခ်င္တဲ႔အခါ က်ဳံးေဘးမွာသြားထုိင္လုိ႔စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။

 

အစကေတာ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးစီ။

ေနာက္ေတာ႔ ဆီအပုိကုန္တယ္ဆုိျပီး ဘယ္သြားသြားက်ေနာ္က သူ႔အိမ္ကို၀င္ေခၚပါေတာ႔တယ္။

သူတုိ႔ဦးေလးအိမ္ကလဲ လြတ္လပ္ပြင္႔လင္းတဲ႔မိသားစုဆုိေတာ႔ ျပႆနာမရွိ။

ဒါေပမယ္႔လဲက်ေနာ္က သူ႔တုိ႔ အိမ္ထဲထိေတာ႔ ၀င္ေခၚေလ႔မရွိပါဘူး။

က်ေနာ္ေရာက္ခါနီးလုိ႔ဖုနး္ဆက္လုိက္ရင္ သူဆင္းလာတာပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္သူလာျဖစ္ခဲ႔ရင္ က်ေနာ္ကို သူ၀င္ေခၚ

ျပီးမွ က်ေနာ္႔ကို အိမ္ျပန္လုိက္ပုိ႔ေပးပါတယ္။

ဥပုဒ္ေန႔လုိပိတ္ရက္မ်ဳိးဆုိရင္ ဘုရားေတြဘာေတြသြားတတ္ပါတယ္။

အမ်ားအားျဖင္႔ေတာ႔ေက်ာက္ေတာ္ၾကီး -ေရႊက်ီးျမင္႔ ကို သြားေလ႔ရွိပါတယ္။

ထူးျခားတာက ဘုရားၾကီးကိုေတာ႔ တစ္ခါလားဘဲအတူေရာက္ဘူူးပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လဲဦးပိန္တံတားရွိရာ  ေတာင္သမန္အငး္တုိ႔

က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာငး္တက္ခဲ႔တဲ႔ရတနာပုံတကၠသို္လ္ဘက္ျခမး္က

အေၾကာ္ဆုိင္ေတြမွာအတူထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။

အခါၾကီးရက္ၾကီးပိတ္ရက္မ်ဳးိ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလဲလုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ႔ စဥ္႔ကိုင္ေပၚေတာ္မူတုိ႔

ေကာင္းမူ႔ေတာ္တုိ႔ စစ္ကုိင္းေတာင္ဘက္ကို သြားေလ႔ရွိပါတယ္။

သုံးေလးလ တစ္ၾကိမ္ေလာက္ေတာ႔ ျပင္ဦးလြင္ကိုတက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ္႔ ညအိပ္ညေနေတာ႔ မသြားျဖစ္ၾကပါဘူး။

 

သူနဲ႔က်ေနာ္တူတာတစ္ခုက ရုပ္ရွင္မၾကိဳက္တတ္ပါဘူး။

အဲေတာ႔ သူနဲ႔အတူတစ္ခါမွရုပ္ရွင္မၾကည္႔ဘူးပါဘူး၊

သူနဲ႔က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းလုိတြဲေနတာ ေပမယ္႔ အားလုံးက သမီးရီးစားျဖစ္ေနျပီ လုိ႔ဘဲထင္ေနၾကပါတယ္။

သူနဲ႔က်ေနာ္ မနက္လင္းတာနဲ႔ေတြ႔ ညေနတုိင္းေလာက္ေတြ႔ ပိတ္ရက္ေတြဆုိရင္လဲအတူလည္ေပမယ္႔

သမီးရီးစားဆုိတဲ႔အဆင္႔ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မလာျဖစ္ပါဘူး၊

ေသခ်ာတာတစ္ခုက ညီအကုိေတြခ်ည္းဘဲ ေမြးထားတဲ႔က်ေနာ္က အမတုိ႔ႏွမတုိ႔မက္ပါတယ္။

အဲေတာ႔သူက က်ေနာ္ႏွမေလးေပါ႔။

အကုိေတြၾကားမွာ ၾကီးျပင္းခဲ႔ရတဲ႔သူ႔ က်ျပန္ေတာ႔လဲ အိမ္ကေန အေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္မွာ

က်ေနာ္က သူ႔အကုိပါဘဲ။

ဒါေၾကာင္႔လဲ  သူက  က်ေနာ္ကို “ကိုးကုိး”လို႔ေခၚပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ႔ “ခမ္း” လုိ႔ေခၚတဲ႔အခါေခၚ သူ႔အိမ္နာမယ္ “ေဘေဘး”လုိ႔ေခၚခ်င္ေခၚပါတယ္။

 

ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ သံေယာဇဥ္ၾကဳးိေလးက တုိးသထက္တုိးလုိ႔ေပါ႔။

သူ႔နဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ ရွိေနတာကေတာ႔ အျပန္အလွန္တြယ္တာမူ႔ပါဘဲ။

သူ႔စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ဖန္တီးေပးဘုိ႔ က်ေနာ္ဘက္က အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနသလုိ

သူကလဲ က်ေနာ္လုိအပ္ခ်က္ကိုျဖည္႔ဆည္းေပးဘုိ႔အဆင္သင္႔။

သူ႔  သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းေတြပိတ္ရက္မွအတူလည္ၾကရငး္ ေဘာ္ေဘာ္ေတြျဖစ္ရာကေန

အဆင္႔ေတြတက္လုိ႔ အတြဲျဖစ္သူေတြျဖစ္ေပမယ္႔ က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္ကေတာ႔ “ထူးအိမ္သင္” အရင္အတုိင္းပါဘဲ။

တစ္ခါတစ္ခါ ေတာ႔လဲ သူတုိ႔အားလုံးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အားမလုိအားမရ။

က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္နဲ႔အလုိက္ဖက္ဆုံးသီခ်င္းေလးကေတာ႔့

အခ်စ္ေဖာ္ေကာင္သီခ်ငး္ေလးထဲက စာသားေတြလုိ႔ထင္မိပါရဲ႔။

“ ခင္မင္ရတဲ႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းရယ္ ႏွစ္ဦးသားမေျပာၾကေပမယ္႔လဲ

ျမင္ေနၾကတဲ႔႔အၾကင္နာမ်က္၀န္းဟာအခ်စ္ရဲ႔ေဖာ္ေကာင္ေလးေတြပါ”ေပါ႔။

 

သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာရင္လဲေျပာစရာပါဘဲ။

က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကိုအလုိက္သိၾကင္နာတာေတြကလဲလြန္တာကိုး။

အတူစားၾကေသာက္ၾကတဲ႔အခါမ်ားမွာ  ျမီးရွည္တုိ႔ ေခါက္ဆြဲတုိ႔မုန္႔တီတုိ႔စားမယ္ဆုိရင္

သူစားမယ္႔ပုဂံထဲကုိ က ငရုတ္သီးထဲ႔ အခ်ဥ္ထဲ႔ျပီး က်ေနာ္က နယ္ဖတ္ေပးမွစားပါတယ္။

က်ေနာ္က မ်ားေမ႔ျပီးနယ္မေပးမိရင္ စိတ္ေကာက္သလုိနဲ႔မစားပါဘူး။

စားေသာက္ျပီးလုိ႔ က်ေနာ္႔ႏုပ္ခမ္းမွာ ဆီေတြ မုန္႔အစနေတြေပေနရင္လဲ သူက ဘယ္သူေတြရွိရွိ

တယုတယနဲ႔ သုတ္ေပးသလုိ က်ေနာ္ေသာက္မယ္႔ ေရေႏြးၾကမး္ဆုိရင္လဲ ေသာက္ခါနီးမွထဲ႔ျပီး ခပ္ေႏြးေႏြးေလး

ျဖစ္ေနေအာင္ သူက တဖူးဖူးနဲ႔မူတ္ေပးတတ္ျပန္တယ္။

အဲလုိတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဂရုစုိက္ၾကတာပါ။

တစ္ခါတစ္ေလ သူႈငယ္ခ်င္းေတြက စေနာက္ျပီး “ငရဲ”နင္႔ႏုတ္ခမ္းမွာညစာခ်န္ထားလားလုိ႔မ်ားေျပာရင္

က်ေနာ္မ်က္နွာကို ဇြတ္အတင္းဆြဲျပီး တစ္သွ်ဴးနဲ႔သုတ္တတ္ပါတယ္.။

 

က်ေနာ္ကသူ႔ကိုစိတ္တုိရင္ သူ႔ရွမး္နာမည္ကို ျမန္မာလုိဘာသာျပန္ျပီး “ေရႊစု”လုိ႔ခပ္မာမာေခၚမိရင္

မ်က္ရည္ေတြလဲ႔ေနတဲ႔မ်က္၀န္းေတြနဲ႔က်ေနာ္႔ကိုေမာ႔ၾကည္႔တတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါက်ေနာ္က သနားရျပန္ေရာ။

သူက က်ေနာ္ကိုစိတ္ေကာက္ရင္ “သကုိ”လို႔ မပီသလုိလုိေခၚတတ္ပါတယ္။

တရုပ္လုိုဆုိရင္က်ေနာ္က ေခြးႏွစ္မွာေမြးတာကိုး။

တရုပ္လို သ ဆုိတာၾကီးတာ ကို ဆုိတာေခြးကိုေခၚတာေလ။

သူငယ္ခ်င္းေတြက စခ်င္လုိ႔ က်ေနာ္ကိုမ်ား “သကို”လုိ႔ေခၚရင္

“ေခၚစရာလား….”ဆုိျပီးနုပ္ခမ္းေလးစူလုိ႔ ရန္ေတြလုပ္တတ္ပါတယ္။

အတူတြဲၾကသြားၾကလာၾကနဲ႔ ႏွစ္ပါတ္လည္လာေပမယ္႔ က်ေနာ္တုိ႔နွစ္ေယာက္က ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ေသးပါဘူး။

“သမီးရီးစားလုိခ်စ္ေနျပီလား”လုိ႔မစဥ္းစားမိတာအမွန္ပါဘဲ။

ႏွစ္ေယာက္အတူသြားၾကလာၾကတဲ႔အခါ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ကထုိင္ရင္း က်ေနာ္ခါးကို ဖက္ခ်င္ဖက္ထားမယ္။

ပူးကပ္ျပီး ေနာက္ကထုိင္ခ်င္ထုိင္လုိက္လာမယ္။

သူေျပာခ်င္တာေတြတတြတ္တြတ္နဲ႔ေျပာရင္း

က်နာ္႔ကုိ မွီျပီး လုိက္ခ်င္လုိက္လာတဲ႔အခါလဲရွိမယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ က်ေနာ္ဆုိင္ကယ္ေမာင္းရတာပ်င္းရင္ သူ႔ကုိေမာငး္ခုိင္း။

ေနာက္က ထုိင္ျပီး သူ႔ပါးနားကို ကပ္ျပီး စကားေတြတတြတ္တြတ္ေျပာခ်င္ေျပာလာမယ္။

အဲလုိအခါမ်ဳးိမွာ ေႏြးေထြးတယ္ဆုိတဲ႔ အထိအေတြ႔ရွိေပမယ္႔ ဆူေ၀တဲ႔အထိေတာ႔ မျဖစ္ခဲ႔တာအမွန္ပါဘဲ။

သူနဲ႔က်ေနာ္ အတူသြားလာလုိ႔ေနရတဲ႔အခ်ိန္အေတာ္မ်ားက ေအးျငိမး္ေပ်ာ္ရႊင္ခ႔ဲရတာအမွန္ပါဘဲ။

ခ်စ္တယ္ဆုိတာထက္ ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္ျပီးအျမဲတမ္းေတြ႔ေနရ ေတြ႔ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတြ႔လုိ႔ရေနေတာ႔လည္းပို္င္ဆုိင္ဘုိ႔ေတြဘာေတြဆုိတာ

မစဥ္းစားမိတာလဲျဖစ္နုိင္ပါတယ္။

ေနာက္ သူက သ၀န္မတုိတတ္တဲ႔အျပင္ က်ေနာ္႔ကို ဟုိလူၾကဳိက္လုိက္ဒီလူ႔ၾကဳိက္လုိက္နဲ႔ေျမာက္ေပးတတ္ပါေသးတယ္။

က်ေနာ္႔ကုိ ေသြးတုိးစမ္းတာလားေတာ႔ မသိတတ္ပါဘူး။

သူကေတာ႔ က်ားက်ားမမ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္းနဲ႔ ပဲမမ်ားဘဲ စကားေတြေျပာတတ္ပါတယ္။

သူနဲ႔က်ေနာ္ၾကားမွာ သ၀န္တုိတာေတြမရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႔သူနဲ႔က်ေနာ္မတူတာတစ္ခုေတာ႔ရွိပါတယ္။

က်ေနာ္က ဘာမဆုိၾကဳိတင္ျပင္ဆင္တတ္သူ အေျပာငး္အလဲမျမန္တဲ႔သူ။

သူကေတာ႔ေျပာငး္ျပန္္ ဒီကိုသြားမယ္ဆုိလုပ္ျပီးမွ ဟုိကိုေျပာင္းသြားခ်င္တဲ႔သူ။

မေရာက္ခင္က သြားခ်င္ျပီးေရာက္ျပီးတာနဲ႔ျပန္ခ်င္သူ။

က်ေနာ္က ေရာက္တဲ႔ေနရာမွာဓါတ္ပုံရုိက္ခ်င္တဲ႔သူ။

ရုိက္ျပီဆုိရင္လဲမျပီးနုိင္မစီးနုိင္။

အဲဒီအခါမ်ဳးိမွာေတာ႔ သူက ေနၾကာေစ႔တစ္ထုပ္နဲ႔စိတ္ရွည္လက္ရွည္ထုိ္င္ေစာင္႔တဲ႔အခါေစာင္႔။

က်ေနာ္ၾကာလြန္းတဲ႔အခါ စိတ္ေကာက္ျပီး ဂ်ီတုိ္က္တဲ႔အခါတုိ္က္ေပါ႔။

ဒါေပမယ္႔အမ်ားအားျဖင္႔သာယာပါသည္လု႔ိေျပာနုိ္င္ပါတယ္။

 

သူတုိ႔မိသားစုဘ၀အေၾကာငး္ေလးကလဲစိတ္၀င္စားစရာ။

သူေမြးဇာတိကေတာ႔မူဆယ္ျမိဳ႔။

သူ႔အေဖက တရုပ္ အေမကရွမး္လူမ်ဳိး

သူတို႔အေမက မူဆယ္နဲ႔ေရႊလီၾကားက ေရႊလီျမစ္ကမး္နံေဘးကရွမ္းရြာေလးမွာေနတဲ႔သူ။

သူတုိ႔အေဖကေတာ႔ ေရႊလီထဲကေန ျမစ္ဆိပ္ကုိလာျပီး ကုန္ေတြတုိက္တဲ႔သူ။

သူတုိ႔အေမတုိ႔လုိမိန္းမေတြ ေတြက ျမစ္ဆိပ္ကုိလာေစ်းေရာင္း။

ဒီမွာတင္သူ႔အေဖနဲ႔အေမအိမ္ေထာင္က်။

အဲဒီတုနး္ကေတာ႔ေရႊလီဖက္က ဆငး္ရဲက်ပ္တည္းေနတဲ႔အခ်ိန္။

မူဆယ္ဘက္ကေတာ႔ စည္ကားသုိက္ျမဳိက္။

သူ႔အေဖက မူဆယ္ဘက္လုိက္လာျပီးကုန္စုံုဆုိင္ေလးဖြင္႔ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ မူဆယ္နဲ႔မႏၱေလးဘက္ကို ကုန္ကားေမာင္းပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔သူ႔ညီကေန အရငး္အႏွီးစုိက္ထုတ္ေပးျပီးကားေထာင္လုိ္က္ပါတယ္။

သူမ်ားပစၥည္းနည္းနည္းသူတုိ႔ကုန္မ်ားမ်ားတင္ျပီး မနး္ေလးကိုဆင္း။

ေမွာင္ခုိပစၥည္းေတြတစ္ေခတ္ေကာင္းခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေပါ႔။

ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စီးပြားတက္ခဲ႔တယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။

တစ္ရက္ ကြတ္ခုိင္အဆငး္လမး္မွာ ဘရိတ္ေပါက္လာတဲ႔ကားတစ္စီးက

သူ႔အေဖကားကို၀င္တုိက္။

ကားကေခ်ာက္ထဲက်၊

ကားေရာလူေရာကုန္ေရာ ဆုံးရွဳံး။

သူ႔အေမနဲ႔ သူတုိ႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ေလာကထဲက်န္ခဲ႔။

အဲဒီအခ်ိန္မွာသူ ခပ္ငယ္ငယ္အခ်ိန္ေပါ႔.။

သူ႔အေမကေတာ႔ကုန္စုံဆုိင္ေလးကုိဆက္ဖြင္႔ထားရင္း သူတုိ႔ေမာင္ႏွမကို

မ်က္နွာမငယ္ေအာင္ထားခဲ႔ပါတယ္။

 

သူတုိ႔ဦးေလးကလဲ သူ႔အကုိတစ္ေယာက္လုံးဆုံးပါးသြားတဲ႔ကားလုပ္ငန္းကုိစြန္႔လႊတ္လုိက္ပါတယ္။

ဘဏ္ေတြေခတ္မစားခင္ဆုိေတာ႔ ေငြလႊဲလုပ္ငန္းကို စတင္လုိ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါတယ္။

သူ႔ဦးေလးက အကြက္ျမင္တဲ႔လူဆုိေတာ႔ ေရႊလီ-မူဆယ္-မနး္ေလး သုံးေနရာခ်ိတ္ဆက္ျပီး

ေငြလႊဲလုပ္ငန္းလုပ္ပါတယ္။

သူအကိုေတြကေတာ႔ အလုပ္လုပ္ရင္းအိမ္ေထာင္က်။

ပညာေတာ္တဲ႔သူ႔ကိုေတာ႔ သူဦးေလးက မန္းေလးေခၚထား ဘြဲ႔ရေတာ႔သူတုိ႔အလုပ္ထဲမွာ၀င္လုပ္ခုိင္းပါတယ္။

သူဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္မွာသူနဲ႔က်ေနာ္ေတြ႔ၾကတာေပါ႔။

ပူျပငး္လြန္းတဲ႔ ေႏြတစ္ညမွာေတာ႔ က်ေနာ္နဲ႔သူ႔ရဲ႕ရီးစားမဟုတ္ဘာမဟုတ္ဇာတ္လမ္းေလးကို

အဆုံးသတ္မယ္႔ရက္ေရာက္လာပါေတာ႔တယ္။

?????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????????

 

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)

ကိုေပါက္လက္ေဆာင္အေဆြးပါးပါးေလး

(2-7-2012)