ရဲရဲတောက် ကင်းသမား…

ဦးေက်ာက္ခဲSeptember 24, 20171min159329

မောင်ကျောက်ခဲ ခလေးအရွယ်ကနေခဲ့တဲ့ အိမ်နားမှာ ရပ်ကွက်ဘောလုံးကွင်း တစ်ကွင်းရှိတယ်ခင်ဗျ ။ ကာလရွေ့လျောလို့ အဘတို့ခေတ်ကို ရောက်တော့မှ ၊ အဲသည့် ဘောလုံးကွင်းလည်း ဘဝပြောင်းပြီး ရေလုပ်ငန်း အအေးခန်းကုန်လှောင်ရုံ ဖြစ်သွားပါတယ် … အိုဘယ့် အနတ္တ အစိုးမရ ၊ ထားပါတော့လေ … ။ အဲသည့် ဘောလုံးကွင်းရဲ့ နံဘေးမှာ ရပ်ကွက်ကောင်စီရုံး ရှိတယ်ဆိုတော့ ၊ အခါကြီးရက်ကြီး … လွတ်လပ်ရေးနေ့တို့ ပြည်ထောင်စုနေ့တို့ဆိုရင် မြို့နယ်က ကြီးမှူးပြီး နိုင်ငံတော် အခမ်းအနားပွဲတွေ ကျင်းပတဲ့ နေရာပါခင်ဗျာ ။ ထုံးစံအတိုင်း မဆလခေတ် ပေါ်လစီ အာဝါဒါး ဝိဝါဒါးတွေ ဖတ်ပြပြီး “xxx ရေး … ဒို့အရေး” “အရေးတော်ပုံ အောင်ရမည်” ဆိုတဲ့ ကြွေးကြော်သံတွေ အစာပိတ်ရွတ်ရတဲ့ ပျင်းရိ ငြီးငွေ့စရာ လုပ်ပွဲတွေပေါ့ဗျာ ။

 

အရွယ်သိပ်ငယ်တုန်းက ဘာမှန်းမသိခဲ့ပေမဲ့ ၊ အသက် ရ – ၈ နှစ်လောက်အရွယ် နဲနဲသိတတ်လာတော့ ကျောင်းကဆရာမကို “ဒို့အရေး” နဲ့ “အောင်ရမည်” အကြောင်း မေးတော့တာပေါ့ဗျာ ။ ဆရာမကလည်း မောင်ကျောက်ခဲလေး နားလည်အောင် သေသေချာချာ ရှင်းပြပါတယ် ၊ လိုချင်တာကို “ဒို့အရေး” … ဖြစ်ကိုဖြစ်ရမယ် ဆိုတာကတော့ “အောင်ရမည်” တဲ့ ။ မဆလရဲ့ တေဇလူငယ် ကျောင်းသားလေးဆိုတော့ ကြွေးကြော်သံတွေကို အသုံးချလိုက်တာ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေ မျက်လုံး ပြူးကုန်ကြပါတယ် ။ သူ့အိမ်ရှေ့က သဲပုံမှာ သွားဆော့တိုင်း ထွက်ထွက်ငေါက်တတ်တဲ့ အပျိုကြီး ဒေါ်လှကို ခလေးတစ်သိုက် ဦးဆောင်ပြီး “ဒေါ်လှ အိမ်ရှေ့ ဆော့ရရေး … ဒို့အရေး” လို့ သွားအော်လိုက်တာ တိုင်ခံထိလို့ အဗျင်းခံရပါရောဗျာ ။

 

နှပ်ချေးနဲ့ မျက်ရည်တွေသုတ် ၊ စပ်ဖျင်းဖျင်း ခြေသလုံးသားကိုပွတ်ပြီး ဝေဒနာကို အဖြေရှာနေတုန်း အိမ်နီးချင်း အယူတော်မင်္ဂလာ ဆရာကြီး အဖိုးဦးချစ်တင်က “ဒီကောင်လေးတွေ အရွယ်ရောက်ရင် တိုင်းပြည် ဆူမယ်” လို့ ရှေ့ဖြစ်ဟောပါတော့တယ် ။ ရှေးလူကြီးတွေ နိမိတ်ဖတ်တာ အတော် မှန်သဗျား ၊ မောင်ကျောက်ခဲလည်း လူပျိုဖြစ် “၈၈၈၈” အရေးတော်ပုံကြီးနဲ့ တည့်တည့်တိုးပါလေရော ။ ရေးရင်းလက်စ စကားစပ်မိလို့ ပြောရရင် အရေးတော်ပုံ ဘယ်တော့ဖြစ်မယ်ဆိုတာကို အတိအကျမသိကြပေမဲ့ အဲသည့်မတိုင်ခင် ၁၉၈၆ လောက်ကတည်းက လူထုကြားမှာ တိုးတိုးတမျိုး ကျယ်ကျယ်တမျိုး ကောလဟလလိုလို တဘောင်လိုလို စ ပြန့်နေပါပြီ ။ ဗေဒင်တွေ ယတြာ လောကီပညာတွေယုံတဲ့ မဆလ အစိုးရလည်း ဘယ်နေမလဲ ၊ ရွှေတိဂုံဘုရားက နေ့နာမ်ဂြိုလ်တိုင်တွေကို သွေးအစား ဆေးအနီလောင်းပြီး ယတြာချေတာ လူသိရှင်ကြားပါ ။

 

ဘယ်လိုပဲ အစီအမံတွေလုပ်လုပ် ဖြစ်ချိန် ပျက်ချိန်တန်တော့လည်း တားမရပါဘူး ။ လည်ပါတ်နေတဲ့ ငွေစက္ကူတွေကို မိုက်မိုက်မဲမဲ တရားမဝင် ကြေငြာလိုက်တာ ပထမအကြိမ် တစ်ရာကျပ်တန်တုန်းက ပြန်လဲပေးလို့ သိပ်မသိသာလှပေမဲ့ ၊ ဒုတိယအကြိမ် ၁၅-ကျပ်တန် ၊ ၂၅-ကျပ်တန် ၊ ၃၅-ကျပ်တန် ၊ ၇၅-ကျပ်တန် တွေကို ကြေငြာတော့ လက်လုပ်လက်စား ဆင်းရဲသားပါမကျန် ခွက်ဆွဲစရာမရှိအောင် ဖြစ်တော့တာပါပဲ ။ ဒုတိယအကြိမ် ငွေစက္ကူတွေ တရားမဝင် ကြေငြာပြီး နောက်နေ့မှာ ရပ်ကွက် ကုန်စိမ်းဈေးထဲ ပိုင်ဆိုင်သမျှ ငွေအကြွေတွေကို လက်ထဲမှာ ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း တဝဲလည်လည်ဖြစ်နေတဲ့ အိမ်ရှင်မတွေကို ညိုးငယ်သော မျက်နှာထားတွေနဲ့ တွေ့ကြရပါတယ် ။ ဈေးသည်တွေမှာလည်း ရောင်းကုန်သာရှိပြီး ဝယ်သူမရှိလို့ ရပ်ကွက်ထဲ အိမ်ပေါက်စေ့လိုက်ပြီး သူတို့ခေါင်းပေါ် ဈေးဗန်းထဲက ရောင်းကုန် အသီးအရွက် အသားငါးတွေနဲ့ ဆန် ဆီ ကြက်သွန်တွေ လိုက်လဲနေကြရတာ မမေ့နိုင်စရာပါ ။ နေ့ချင်းညချင်း ကုန်ပစ္စည်းချင်းဖလှယ်တဲ့ “ဘာတာ စနစ်” ကို လက်တွေ့ ကျင့်သုံးကြရတာကြည့်ပြီး အတော်ဝမ်းနည်းမိပါတယ် ။

 

ခေတ်ပျက်တယ်ဆိုတာ တကယ် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ကြုံရတော့ သွေးပျက်မယ်ဆို ပျက်ချင်စရာ ။ ၈/၈/၈၈ နေ့ အားစမ်းပွဲအပြီး မဆလ အစိုးရက နောက်ကိုတစ်လှမ်းခြေဆုတ်တော့ အုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားပျက်ယွင်းပြီး တိုင်းသူပြည်သားတွေခမျာ ကိုယ့်ရပ်ရွာလုံခြုံရေး ကိုယ်တာဝန်ယူရပါတယ် ။ မယူလို့လည်းမဖြစ် တောကြောင်တွေက ရောင်တော်ပြန်နဲ့ ရောလွှတ်ပြီး လုတာယက်တာတွေက ဖြစ်လာပြီလေ ။ သေမထူးနေမထူး ကျူးရပ်ကွက်တွေက ကိုယ်တော်များကလည်း ကွန်မြူနစ် ပစ္စည်းမဲ့ ဘုံဝါဒလိုလို ညာသံတွေပေးပြီး ရပ်ကွက်တွေထဲ အုပ်စုဖွဲ့ လုယက်ဖို့တွေ ပြင်လာကြတော့ ၊ လမ်းတိုင်းမှာ ကင်းစခန်းတွေချ ဝါးကပ်တွေ သစ်တုံး အုံးပင်တွေနဲ့ အရံအတား လုပ်ကြရပါတယ် ။ ဒီကြားထဲ အဆိပ်ခတ်တာ ၊ ခေါင်းဖြတ်တာတွေကလည်း ခပ်စိတ်စိတ်ဆိုတော့ နယ်မကျော်ရဲဘူးလေ ။

 

ရေတွင်း ရေကန်တွေကို အဆိပ်ခပ်တယ် ၊ တန်ပြန် အဖျက်အမှောင့်တွေလုပ်ဖို့ ပဉ္စမံတပ်သားတွေလွှတ်တယ်ဆိုတာ ကောလဟာလလို့ ဆိုပေမည့် အမှန်ပါ ။ လူတစ်သိန်းလောက် မပြောနဲ့ လူတစ်ရာလောက်ကို သတ်ဖို့ အဆိပ်သုံးရမယ်ဆိုရင် အဆိပ်ရည် ဂါလံပုံးလောက်လိုမယ်ဆိုတာ အကြမ်းဖျဉ်းတွက်ကြည့်လို့ ရပါတယ် ။ ဒါပေမည့် အရေးတော်ပုံကို နာမည်ဖျက်ချင်တော့ လမ်းဘေးနေ လမ်းဘေးစား အခြေအမြစ် နောက်ကြောင်းမရှိတဲ့ လူတွေကို ယာဘဆေးပေါ်စဦး MDMA လို့ခေါ်တဲ့ စိတ်ကိုပြောင်းလဲစေတဲ့ ဆေးတွေကျွေး ၊ လက်ထဲကို အဆိပ်ပုလင်း ပေါက်စနလေးထည့် ၊ လူအုပ်ကြားထဲ လွှတ်လိုက်တော့တာပါပဲ ။ ယုတ်မာချက်ကတော့ ကမ်းကုန် … အဲသည့် ကြောင်စီစီလူတွေကို ဖမ်းမိတော့ ပဉ္စမံတပ်သားဒလံတွေကပဲ ခေါင်းဖြတ်သတ်ဖို့ ဝိုင်းလှော်ကြတာ လူကောင်းသူကောင်း ကျောင်းဆရာမကလေးတောင် ဂယောင်ခြောက်ခြား အသိစိတ်လွတ် (Hysteria) ဖြစ်ပြီး လူသတ်သမားဖြစ်ရတဲ့ အထိပါ ။

 

တခြားတဘက်မှာလည်း ထောင်ဖွင့်ပြီး ရာဇဝတ်ကောင်တွေကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ အနှီသကောင့်သားများက အာဏာမရှိတော့တဲ့ “ရဲ” တွေကို ရက်ရက်စက်စက်သတ်ပြီး လက်စားချေတော့တာပါပဲ ။ တောင်ဥက္ကလာပက နယ်ထိန်းတစ်ယောက်ရဲ့ဇနီးဆို သူ့ရှေ့မှာတင် သူ့ခင်ပွန်းကို တစစီခုတ်ထစ်သတ်ပစ်လိုက်တော့ သွေးပျက်ပြီး ရူးသွားရှာတယ် ။ အဲသည့်အချိန်တုန်းက မိုက်ဇရှိတဲ့ ထောင်ထွက်တွေက အရပ်ထဲမှာ အတော် ဘုန်းကြီးတာဗျ ။ မြောက်ဥက္ကလာပက “ရောင်ကြီးဗွေ” တို့ဆိုရင် ဟောလီးဝုဒ် ဓာတ်ရှင်တွေထဲကလို တပည့်တပန်းတွေနဲ့ စိတ်ထင်တိုင်း ကြမ်းတော့တာပဲ ။ အဘယ် နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင်မှ အဲသည့် လူလွန်မသားတွေကို ဩဇာမတိုး ဖျောင်းဖျလို့မရ ၊ ယုတ်စွအဆုံး အဖြတ်ခံရတော့မည့် ခေါင်းတစ်လုံးတောင် မကယ်နိုင်တာ မျက်မြင်ပါ ။ အဝါဝတ် သံဃာတော်များ ကောင်းမှုကြောင့်သာ မြို့ရွာတွေမှာ ပိုးစိုးပက်စက် အလောင်းချင်းထပ်မကုန်တာ ငြင်းမရပါဘူး ။

 

ပြည်သူ့ရဲဆိုတာလည်း အားကိုးဖို့မပြောနဲ့ လူရမ်းကားတွေက ရဲစခန်းကို မီးတင်ရှို့ရင် ရပ်ကွက်ပါ အချောင်ပြာပုံဖြစ်မှာစိုးလို့ လူထုက သူတို့ကိုပြန်ပြီး လုံခြုံရေးပေးရတဲ့ အဖြစ်ပါ ။ သေရေးရှင်ရေးဆိုတော့ အိမ်တွင်းပုန်း စာဂျပိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ နှမတွေကြားက ဂျော်လကီးပဲဖြစ်ဖြစ် နေစောင်းရင် တုတ်ဓားလက်နက်ကိုင်ပြီး ကင်းစောင့်ရတာမို့ မောင်ကျောက်ခဲလည်း ပြေးမလွတ်ပါဘူး ၊ အလှည့်ကျလည်း ကင်းစောင့်သလို အလှည့်မကျလည်း မအိပ်ခင် ဟေးလားဝါးလား လမ်းသလားတာပေါ့ဗျား ။ ၈၈၈၈ အရေးတော်ပုံက မောင်ကျောက်ခဲတို့လို တက်သစ်စ အရွယ်တွေကို အတွေ့အကြုံ အတော်ပေးသွားတယ် ။ တကယ်ပြောတာဗျ … အရေးအခင်းဖြစ်လို့ ကင်းစောင့်ရမှ Scrabble ကစားတတ် ၊ ဇယ်တောက်တတ် ၊ ဖဲရိုက်နည်းမျိုးစုံ ရိုက်တတ် … အတတ်ကောင်းတွေ ကာလသားကြီးတွေဆီက သင်ကြားတတ်မြောက်တော့တာဗျား … ။

 

လမ်းကြုံလို့ပြောရရင် မြန်မာလူမျိုးများ ၂-ယောက်ရှိရင် ၃-ဖွဲ့ဖြစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ်တွေ့မို့ ငြင်းချက်မထုတ်လို ၊ ဒီလောက် အရပ်ပျက်လို့ ကင်းစောင့်ရပါတယ်ဆိုမှ တလမ်းထဲသားချင်း တောင်ပိုင်း မြောက်ပိုင်း လာခွဲနေကြသေးဗျား ။ ရပ်ကွက်ကို မီးကွင်းလာပစ်ရင် ဘယ်သူက သံချောင်းခေါက် ၊ ဘယ်သူက လေးခွ ဂျင်ကလိနဲ့ပစ် ၊ ဘယ်သူက တုတ် ဓားနဲ့ ကာကွယ်ဆိုပြီး ပလန်ချပါမှ ဗိုလ်လုပ်ချင်သူတွေက များသကိုး ။ အဲသည့်ထဲမှာ မောင်ကျောက်ခဲတို့ ရပ်ကွက်ထဲက ရှေ့နေကြီးသား ၁၀၉/၁၁ဝ ယောင်-၆ဝ ကိုမောင်မြင့်ကတော့ အဆိုးဆုံးဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ် ။ သူ့အိမ်က လမ်းထိပ် နှစ်ထပ်အိမ်ဆိုတော့ အပေါ်စီးကနေ အကုန်လုံးကို မြင်ရတာမို့ ရပ်ကွက်သားများက သူ့အမိန့်အတိုင်း နာခံကြဖို့တဲ့လေ ။ ဒါမျိုးတော့ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားများကလည်း သည်းမခံ ၊ သူတို့ကလည်း မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်ကြတာကိုး …

 

“ဟေ့ရောင် မောင်မြင့် … မင်းအကြံ ဒါအကုန်ပဲလား … ။ ငါတို့က အောက်မှာ ရပ်ကွက်အတွက် ကင်းစောင့် ၊ မင်းက မင်းအိမ် အပေါ်ထပ် ဝရံတာမှာနှပ်ပြီး ဇိမ်နဲ့ နေမို့မဟုတ်လား ။ မသိရင် ခက်ဦးမယ် … မင်း အရင်ကလည်း ဝရံတာမှာ ထွက်အိပ်နေကြ ”
ကိုမောင်မြင့်လည်း အနာပေါ်တုတ်ကျ ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြစ်သွားပြီး …
“ဟေ့ရောင်တွေ မောင်မြင့်ကွ … သွေးကရဲရဲနီတယ် ၊ ငါက လိုအပ်လို့ ပြောတာ … အချောင်ခို နှပ်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး ၊ ငါ အိပ် မအိပ် မင်းတို့ စောင့်ကြည့်လိုက်”
ဘာပဲပြောပြော ကိုမောင်မြင့်အိမ်က “ဗျူဟာ” ကျတဲ့ နေရာမှာရှိတယ်ဆိုတော့ သူ့သဘောကို လိုက်လျောရတာပါပဲ ။ အဲသည့်မှာ ကိုမောင်မြင့်ကလည်း စစ်သွေးတွေကြွ ၊ မောင်ကျောက်တို့လို အငယ်တွေကို ယုံတမ်းစကား သူ့စွန့်စားခန်းတွေနဲ့ တော်ကီလွှတ်ပြီး ပွါးတော့တာပါပဲ ၊ အပျင်းလည်းပြေ ကွယ်ရာမှာ ဟားစရာလည်း ရတယ်ဆိုတော့ အေးဆေးပေါ့ ။

 

ဒါပေမဲ့ … ကြာကြာမခံပါဘူး “၁၈ စက်တင်ဘာ ၁၉၈၈” နေ့မှာ စစ်တပ်က အာဏာသိမ်းပါတော့တယ် ။ အဲသည့်ညနေက သို့လောသို့လောနဲ့ ဘယ်သူမှလည်း ရပ်ကွက်ပြင်မထွက်ရဲ ၊ အတွေ့အကြုံရှိတဲ့ လူကြီးတွေက စစ်တပ်က တကယ်ပစ်တော့မှာဆိုတာကို တွက်ဆမိလို့ တားတာလည်း ပါတာပေါ့ဗျာ ။ နောက်ဆုံးတော့ လမ်းထဲမှာ “မဆလ ပါတီယူနစ်ရုံး” ရှိလို့ စစ်တပ်က သေခြာပေါက် လာမယ် ၊ စစ်ကားသံကြားရင် ကင်းသမားတွေ အသာရှောင်ပြီး ကိုယ့်အိမ်ကို ကိုယ်ပြန်နေကြလို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပါတယ် ။ လူဆိုတာမျိုးကလည်း အခက်သား ၊ ဘာမှမဖြစ်ခင်သာ အာကျယ်ကြတာ တကယ်ဘေးတွေ့မယ်မှန်းသိတော့ ဗိုက်နာသလိုလို ရှူးပေါက်မှာလိုလိုနဲ့ ည ၁၂-နာရီ မထိုးခင် လမ်းထိပ် ကင်းစခန်းက အလျှိုလျှို ကိုယ်ရောင် ဖျောက်ကုန်ကြပါလေရောဗျား ။

 

အဲသည့်မှာ သူ့အဖေ ရှေ့နေကြီးရဲ့ ရမ်ပုလင်းကို ခိုးကစ်ပြီး လမ်းထိပ်ကနေ မူးစစနဲ့…
“ဟေ့ရောင်တွေ … ကြည့်ထား ၊ ရပ်ကွက်ထဲကို စစ်ခွေးတွေမဝင်နိုင်အောင် လမ်းထိပ်ကနေ အသက်ပေးပြီး ကာကွယ်မည့် မောင်မြင့်ဆိုတာ ငါကွ” ဆိုပြီး ကြုံးဝါးသံနဲ့ နောက်ဆက်တွဲ ရှေ့နေကြီးရဲ့ ကိုမောင်မြင့်ကို ကလော်သံ ကြားလိုက်ရပါတယ် ။ ပြီးတော့လည်း ပြီးပြီးပျောက်ပျောက်ပါ ။ နောက်နေ့မနက် ဝေလီဝေလင်း ၆-နာရီ ထိုးကာနီး TE-11 စစ်ကားကြီးရဲ့ ဟွန်းသံ ဆဲဆိုသံတွေကြားလို့ ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ … ရဲရဲတောက် ကိုမောင်မြင့်ရယ် ၊ သူ့အဖေ ရှေ့နေကြီးရယ် ၊ ရဲဘော်တွေနဲ့အတူ ဝါးကဒ်တွေဖြုတ် သစ်သားချောင်းတွေဖယ်ပြီး ထင်းဆိုက်ဖို့ စစ်ကားပေါ်တင်ပေးနေတာ “ခေါက်မုန့်သည်” ဒေါ်ဖြူလုံးရဲ့ ဈေးခုံလေးပါ အဆစ်ပါသွားတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ခင်ဗျ … ရပ်ကွက်သားတွေကတော့ အပြစ်ပြောလို့ မဆုံးပေါ့ဗျာ ။

 

နောင် နှစ်တွေအတော်ကြာမှ ကိုမောင်မြင့်ကို လဘက်ရည်တိုက်ပြီး ချော့မော့မေးတော့ …
အဲသည့်ညက သူလည်း ခပ်ထွေထွေနဲ့ ဝရံတာမှာ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ စစ်ကားကြီးက ဟွန်းတီးမှ လန့်နိုးပါသတဲ့ ။ အမှတ်တမဲ့ အိပ်နေတဲ့ ဝရံတာကနေ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တော့ စစ်သားတွေက သူ့ကိုမြင်သွားပြီး သေနတ်နဲ့ချိန် ၊ အိမ်အောက်ဆင်းလာခိုင်းပြီး သူနဲ့ သူ့အဖေ ရှေ့နေကြီးကို အရံအတားတွေ ဖယ်ခိုင်းတာပါတဲ့ …
ဘာပဲပြောပြော “ခေါက်မုန့်သည်” ဒေါ်ဖြူလုံးကတော့ ကိုမောင်မြင့်ကို လမ်းတွေ့တိုင်း “ရဲရဲတောက်ကြီး” ဆိုပြီး ကလော် ခနဲ့တော့တာပါပဲဗျား… :k:

.

.

ဦးကျောက်ခဲ

29 comments

  • မဟာရာဇာ အံစာတုံး

    September 24, 2017 at 8:45 am

    ကျုပ်​တို့ အ​ဖေ​မေ​​တွေ ​ပြောကြတာ​တော့
    လူး​စေ့ကို ထမင်​းလုပ်​ပြီး စားခဲ့ရပါသတဲ့ ..
    အဲ့ဒီ​ခေတ်​က ထင်​ပါတယ်​
    ကျုပ်​​မွေးပြီး တစ်​နှစ်​​လောက်​ အကြာမှာ ဖြစ်​ခဲ့တဲ့
    အဖြစ်​အပျက်​ ​တွေမို့ ..
    အရင်​့အရင်​ ကြာဖူးနားဝ များထက်​ ဗဟုသုတ အများကြီး တိုးရပါတယ်​ အူး​လေး​ရေ …

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 24, 2017 at 10:57 am

      ဆန်ရှားတဲ့အရပ်တွေမှာ အတော်ဒုက္ခရောက်ကုန်ကြတာ …
      ဦးလေးတို့ကတော့ ဖွားအေကြီး အမျှော်အမြင်ရှိလို့ မငတ်ခဲ့ဘူး …
      သူတို့က အရေးအခင်းတွေ အဓိကရုန်းတွေ ကြုံဖူးတော့ …
      ၁၉၈၆ လောက်ကတည်းက အိမ်မှာ ဆန် ဆီ ရိက္ခာ စုထားတယ်လေ …
      ဒုတိယအကြိမ် ငွေစက္ကူကြေငြာတော့ ဦးလေးစုဗူးကြောင့် အေးဆေး … :k:

  • ကထူးဆန်း

    September 24, 2017 at 4:52 pm

    ပြီးသေးဘူးနော် …. 🙂 🙂

    အဲ့ အချိန် ပြည်တွင်းမှာ မရှိတော့ ဘာမှ သိပ်မသိလိုက်ပါ .. ပြန်ရောက်မှ သူများပြောတာ ပါးစပ်အဟောင်းသား နားထောင်ခဲ့ ရတာပါဘဲ …

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 24, 2017 at 5:35 pm

      ဒီမျှနဲ့ပဲ ကြေနပ်ပါ ဆြာ …
      မရှိတော့ မသိ ၊ ကင်းမစောင့်ရဘူးပေါ့ …
      ကျနော်လည်း အဖေ သင်္ဘောတက်နေလို့ အဖေ့ကိုယ်စား ကင်းစောင့်ရတာ …
      သူပြန်ရောက်လာလို့ ပြောပြတော့ အံ့တွေဩ … ပါးစပ် How Long … :k:

  • ကျော်လွင်ဖြိုး

    September 25, 2017 at 8:22 am

    အဲ့တုန်းက ကျနော် ဆို ၃ ၄လ သားပဲရှိဦးမပေါ့။
    ဒီ ကလေးသူငယ် နဲ့ ခေတ်ပျက် ထဲ အမေတို့ ဘယ်လို စခန်းသွားခဲ့လဲကတော့ ပြန်တွေးမရ။
    သူတို့ကို မေးတော့လဲ ဒီလိုပဲ ပြီးသွားတာပါပဲ ပြောတယ်။
    ဦးလေးတွေ ကင်းသွားစောင့်ရတာ ရယ် ဆန်တွေကို နှို့မှုန့်ပုံးတွေနဲ့ ထည့်ပြီး ရေတိုင်ကီထဲ ဖွက်ထားရတယ် ဆိုတာရယ်တော့ ပြောပြတာပဲ။

    ကျန်တာတွေကတော့ အိမ်ကလဲ သိပ်လှုပ်လှုပ်ရှားရှား မရှိတတ်တော့ ကြုံမိတယ် မထင်။

    း)

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 25, 2017 at 11:34 am

      အရေးအခင်းဖြစ်ချိန် အိမ်မှာ ကြိုစုထားတဲ့ …
      ဆန်ပီပါ-၃လုံး ၊ ဆီ – ၄ပုံး ၊ ငံပြာရည် စဉ့်အိုး – ၁လုံး ၊ ကြက်သွန်နီ – ၁အိတ် နဲ့
      ပုဇွန်ခြောက် ငါးခြောက် ပဲ … ရိက္ခာ အတော်ရှိတယ်ဗျ …
      အိမ်နီးချင်းတွေကို မျှတာတောင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်ဝေရတယ် …
      အလုအယက်တွေက ကြမ်းတာကိုး …
      ညဘက်ကင်းစောင့်ရင် ရပ်ကွက်က ဆန်ပြုတ် ကောက်ညှင်းပေါင်း မြန်မာမုန့်မျိုးစုံ…
      တလှည့်စီ တာဝန်ယူကြတာ ကြံဖန် ပျော်စရာတောင် ကောင်းသေး … :k:

      • ကျော်လွင်ဖြိုး

        September 25, 2017 at 12:25 pm

        နယူးရီးယားည ကာလသားတွေ စုပြီး ဟင်းချက်စားသလိုများ ဖြစ်နေမလား း)

        • ဦးကျောက်ခဲ

          September 25, 2017 at 12:56 pm

          အမှန်ပဲ … ကင်းတဲဘေးမှာ ဓား လှံ လက်နက် ဂျင်ကလိတွေချ ။ လမ်းလယ်ခေါင် ဓာတ်မီးတိုင်အောက်မှာ စားပွဲခုံခင်းပြီး Scrabble ၊ ဒိုးဇက် ၊ ဇယ်တောက်ခုံတွေ ဝိုင်းဖွဲ့ကြတာ ။ ဖဲဝိုင်းက နေ့ခင်းပိုင်း … ရပ်ကွက်လူကြီးတွေက စည်းကမ်းလုပ်ထားတော့ ၅-ပြား ၁၀-ပြားကြေး ။ တချို့ညတွေဆို နေ့ခင်းပိုင်း ဂိုထောက်ဖောက်တဲ့ဆီကရတဲ့ ငါးအသားလွှာတို့ ပုဇွန်တို့ကို မုန့်နှစ်နဲ့ တမ်ပူရ ကြော်စားသေးတာဗျား … ဒိုင်ခံကြော်ပေးသူက “ခေါက်မုန့်သည်” ဒေါ်ဖြူလုံး … ။ ချက်အရက်တွေ လှိုင်လှိုင်ပေါပေမည့် အဆိပ်ခတ်မှာလည်း ကြောက်ရ ၊ ဖောရှောလည်း ကြောက်ရ ၊ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေလည်း ကြောက်ရ ဆိုတော့ ဂလုတဲ့သူမရှိ … ။ ခလေးတွေကလည်း လမ်းပိတ်ထားတော့ လမ်းပေါ်ထွက်ဆော့ … ပျော်စရာကြီး ။ :k:
          အိပ်မောကျချိန် ညည့်နက်ပိုင်းနဲ့ မနက် ဝေလီဝေလင်းသာ မီးကွင်းပစ်မှာ လန့်ရတာ …

  • Shar Thet Man

    September 25, 2017 at 1:19 pm

    မမှီလိုက်တဲ့ခေတ်ကို ခုလိုပြန်ရေးပြတော့ အတော်တော့ဖတ်လို့ကောင်းသား ဗဟုသုတလည်းရပါတယ် စာအရေးအသားလည်း
    ကောင်းပါတယ်

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 25, 2017 at 1:56 pm

      ကျေးဇူး ဥပကာရ တင်ရှိပါဒယ် ခင်ဗျား … :k:

  • Foreign Resident

    September 26, 2017 at 10:58 am

    ကျနော်တို့က ရပ်ကွက်ထဲမှာလည်း အိမ်တစ်လုံး ရှိတော့ ၊
    အဲ့ဒီအိမ်မှာ သွားစောင့်နေရတော့ အများနည်းတူ ကင်းစောင့်ရတာပေါ့ ။
    နေ့ခင်းဘက်ဆို မြို့ထဲထွက်ပြီး တစ်ဖွဲ့ဖွဲ့နှင့် ဒို့အရေးအော် ဆန္ဒဝင်ပြလိုက် ။
    အို ညဦးပိုင်းဆို ရပ်ကွက် ကာလသားခေါင်း ဘေးအိမ်က ဆရာဝန်နောက်လိုက်ပြီး ၊
    ( ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်က လူချမ်းသာများလို့ အလှည့်ကျ ကျွေးကြတယ်လေ )
    ဒီနေ့ ဟိုဘက်လမ်းမှာ ကြက်ကာလသားချက် နှင့် လဖက်ရည် သွားတီးလိုက် ၊
    နောက်နေ့ ဒီဘက်လမ်းမှာ ဝက်သား အိုးကြီးချက် နှင့် အချိုရည် သွားသမလိုက်နှင့် ၊
    ကြားချိန်တွေမှာလည်း လူကြီးတွေရဲ့ ဗဟုသုတ စကားမျိုးစုံကို စုဖွဲ့ နားထောင်လိုက် ၊
    ( လမ်းထိပ်က ဇော်လင်း အိမ်မှာစုမိတော့ ရုပ်ရှင်အကြောင်း ပြောကြတာ များပါတယ် )

    ပြောရမယ်ဆိုရင် လူငယ်ဘဝရဲ့ တကယ့် အမှတ်တရ ပျော်ခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေပါ ။
    ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ဖက်က စစ်တပ်ကို အပြင်းအထန် ချတဲ့သူ သိပ်မရှိတော့ ၊
    စစ်အုပ်ချုပ်ရေး ကြေငြာတော့လည်း ဘာမှ သိပ် အန္တရာယ် မရှိခဲ့ပါဘူး ။
    အင်းစိန် ထောင်ခါတော့ ၉မိုင် သချိုင်းမှာ စုမိနေတဲ့ကောင်တွေကိုဘဲ ပူရတာ ။
    စစ်တပ်လည်း အာဏာသိမ်းပြီးရော အဖေက ပြန်လာခေါ်သွားရော ။

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 26, 2017 at 12:19 pm

      ၈၈၈၈ မတိုင်မီက ကျနော်တို့လမ်းထဲမှာ ကန်ထရိုက်တိုက်လည်းမရှိ …
      ကိုယ့်အိမ်ဝိုင်းနဲ့ကိုယ် အိမ်ပေါက်စေ့က လူကုန်ကို သိကြတယ် …
      ဒါပေမဲ့ အိမ်နောက်ဘက်က အလုံအမှိုက်ပုံ (အခု ရွှေတောင်တာဝါ) မှာ …
      ကျူးကျော်တွေရှိတော့ သင်းတို့ ဒွတ်ခပေးလို့ ကျီးလန့်စာစား ဖြစ်ခဲ့ရတာ …
      အလုံမှာ ခေါင်းဖြတ်တယ်ဆိုတာလည်း သူတို့တွေပဲ …
      ဘာပဲပြောပြော … ပျော်တော့ အတော်ပျော်ခဲ့သား … :k:

  • Kaung Kin Pyar

    September 26, 2017 at 11:00 am

    ဦးကျောက်ရဲ့ အရေးအသားကိုတော့ လက်ဖျားခါတယ်….။ မျက်စိထဲကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ပဲ…

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 26, 2017 at 12:20 pm

      အသာလုပ်ပါကွီ … ရေးတတ်သလို ရေးတာပါ… :k:

  • kai

    September 26, 2017 at 11:31 am

    မှီယုံတင်မက.. ပါလိုက်ရသမို့.. အဟောင်းတွေအသစ်ဖြစ်ပေါ့..။
    ဆိုတော့.. “ရောင်ကြီးဗွေ” က အခု ..ဖို့ဒ်ဝိန်းမှာနေသဗျ..။
    အမှတ်မမှားရင်.. အရက်သောက်ပြီး ကားမောင်းတာမှာ.. တားမရသမို့.. ရဲလည်း လက်မြှောက်ထားရသတဲ့..။
    သူ့ပြောစကားတခုရှိတယ်ဆိုပဲ..။ နွားလှည်းများ..မောင်းရင်.. မောင်းသူအရက်သောက်ထားလည်း.. နွားတွေက ဖြောင့်နေအောင်သွား.. အိမ်ပြန်တတ်တာတဲ့..။
    ကား ကျမှ.. ဟိုဝင်ဒီတိုက်နဲ့.. မောင်းသူက.. အဖမ်းခံရတာတဲ့လေ..။ :k:

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 26, 2017 at 12:25 pm

      ဝှါး … “ရောင်ကြီးဗွေ” သတင်းပျောက်နေလို့ သေပြီမှတ်ထားတာ …
      ဖို့ဒ်ဝိန်း ရောက်နေသဂိုး … အတော်ကြမ်းတဲ့ ဘဲဂျီး … :k:
      ခေတ်ရေစီးက လူတွေကို ပြောင်းလဲစေတယ်ဆိုတာ အမှန်ပဲ …

  • manawphyulay

    September 26, 2017 at 2:59 pm

    အဲဒီအချိန်က အင်းစိန်ထောင်မှာလည်း အကြီးအကျယ်ပေါ့။ မနောတို့ဆို ကလေးသာသာအရွယ် အိမ်အောက်မှာ မြေကျင်းတူးပြီး နေခဲ့ရတာကို ပြန်အမှတ်ရမိသေးတယ်။ အမကတော့ နည်းနည်းကြီးနေပြီဆိုတော့ ပြေးရင်း ခြေထောက်မနာအောင်ဆိုပြီး စီးမိစီးရာ စီးထားတာ ဒေါက်ဖိနပ်ကြီးဖြစ်နေတာ မြင်ယောင်မိသေးတယ်။

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 26, 2017 at 3:38 pm

      ထောင်ဆူလို့ သေလိုက်ကြတာလည်း သောက်သောက်လဲ …
      နှစ်ကြီး သေဒဏ် ကျွန်းသမားတွေကတော့ ထောင်ပေါက်တာတောင် မသွားတတ်လို့ ထောင်ထဲကိုပဲ ပြန်ဝင်လာတယ်လို့ဆိုတယ် … ။
      ကျောင်းသားတွေစုပြီး အိမ်ပြန်မည့် ထောင်ကျတွေကို ကူညီပေးခဲ့တာလည်း အမှတ်တရ …
      လေတပ်နဲ့ ရေတပ်က ဗုံးနဲ့ထုမယ် အမြှောက်နဲ့ပစ်မယ်ဆိုလို့ အိမ်ရှေ့က မြောင်းပေါက်ကို ခြေကုန်လက်ပန်းကျအောင် အဖုံးကလော်ခဲ့ရတာလည်း အမှတ်တရ … :k:

    • Foreign Resident

      September 26, 2017 at 5:33 pm

      ” လေတပ်နဲ့ ရေတပ်က ဗုံးနဲ့ထုမယ် အမြှောက်နဲ့ပစ်မယ်ဆိုလို့ ”
      ဟား ဟား ဟား ကျနော်ပြောတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်မှာ သွားနေဖြစ်တဲ့
      အကြောင်းရင်းထဲမှာ အဲ့ဒဟာတွေလဲပါသပေါ့ ။
      ၁ ။ ကျနော်တို့တပ်က ရန်ကုန်တပ်ဆိုတော့ ဆန္ဒပြတဲ့ အထဲမှာ ၊
      ကျနော်တို့တပ်ကလည်း ယူနီဖေါင်းနှင့်ကို တော်တော်များများ ပါတယ် ။
      ၂ ။ အဲ့ဒီတော့ တပ်မ ၂၂ က ကျနော်တို့ကို သစ္စာဖေါက်လို့ ပြောတော့ ၊
      တပ်မ ၂၂ နှင့် ကျနော်တို့တပ်ကြားမှာ တော်တော်ကို တင်းမာနေတယ် ။
      ၃ ။ ဒီကြားထဲ ဝန်ကြီးချုပ်နှင့် ဝန်ကြီး တစ်ချို့က ကျနော်တို့ တပ်ဝန်းထဲမှာ ၊
      လာနေတော့ ၊ လေတပ်နဲ့ ရေတပ်က ထုမယ် ဆိုရင်လည်း မလွတ်ဘူး ။
      ၄ ။ အစပိုင်းမှာ ရန်ကုန်တပ် ကိုသုံးပြီး ဆန္ဒပြတာကို ဖြိုခွင်းခဲ့တော့ ၊
      ပြည်သူတွေကလည်း ရန်ကုန်တပ်တွေကို မကြည်ဘူး ဖြစ်လာတယ် ။
      ဆန္ဒပြသူတွေက လမ်းထိပ်မှာ တပ်မှူးကို ခေါင်းဖြတ်မယ် လာအော်တယ် ။
      ၅ ။ စိန်လွင် ရဲ့ နာမည်ကျော် ၊ ပစ် ၊ သေအောင်ပစ် ၊ ဒါဏ်ရာနှင့်မလိုချင် ၊
      ဆိုတဲ့ မိန့်ခွန်းကြောင့် ၊ တပ်ထဲက ရဲဘော်တွေဟာ သေနတ်ကြီးတွေကိုင်ပြီး ၊
      သူတို့ အရာရှိတွေကို ဖက်ပြီး ငိုခဲ့ကြတယ် ။
      တောင်ဥက္ကလာမှာနေတဲ့ အရာရှိ ရဲဘော်တွေကို တောင်ဥက္ကလာကိုဘဲ ၊
      သွားရှင်းခိုင်းတော့ ၊ သောက်ဂွတွေ အကုန်ဖြစ်ကုန်တာပေါ့ ။
      နောက်မှ တပ်မ ၂၂ ဝင်လာတာ ။

      ဒါတွေကြောင့် ကျနော်တို့ အဖေက ကျနော်တို့ကို ၊
      ဘေးကင်းတဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်ကို ပို့လိုက်တာ ။

      • ဦးကျောက်ခဲ

        September 26, 2017 at 7:08 pm

        ၈၈၈၈ အချိန်မှာ ဝန်ကြီးချုပ်က သူရဦးထွန်းတင် …
        သူ့အရင် ဦးမောင်မောင်ခကတော့ သားမက်ကောင်းမှုနဲ့ ပင်စင်အပေးခံလိုက်ရတာ ခပ်ကောင်းကောင်း ဖြစ်သွားတယ် ။
        ၂၂ တပ်မမှူးက ဗိုလ်မှူးကြီးတင်လှ (ဝါးလွန်းလို့ ဒု-ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနဲ့ ပြုတ်) ။ ရန်ကုန်ကို နှိပ်ကွပ်တော့ ခေါ်ချလာတာ တိုင်းရင်းသား ရဲဘော်တွေ အများစု ၊ မြို့ပေါ် ဗကပတွေကို နှိမ်နင်းဖို့တဲ့ … :k:

  • aye.kk

    September 27, 2017 at 4:36 pm

    ရဲရဲတောက်
    ကင်းသမားနာမည်နဲ ့လိုက်အောင်
    သွေးကြွခဲ့တဲ့အန်တီအမျိုးသားကို
    မြင်ယောင်မိတယ်။
    အန်တီကဒုတိယသားမွေးနေတဲ့အချိန်
    မီးနေသည်အခန်းမှာနေနေရတုန်းပဲရှိသေးတယ်။
    မီးဖွားနေတဲ့မိန်းမကိုထားပြီး၊လွယ်အိပ်ထဲ
    ဂျင်ကလိ,လေးခွကိုင်ပီးကင်းသွားစောင့်ပေးတာအမှတ်ရမဆုံးပါ။
    ၈၈အရေးခင်းထဲမှာမွေးလာတဲ့သားလေးကလည်း
    ဆယ်ကျော်သက်လာတဲ့အထိ
    အိပ်မက်အမြဲလိုလိုထယောင်တာ
    တက်တက်,တိုက်တိုက်ပဲ။
    တော်သေးတယ်၊ကြီးလာတော့မှပျောက်သွားလို ့။
    သူ ့မွေးနေတဲ့အချိန်သူ ့အဖေက
    မီးတွင်းထဲမိန်းမအနားမှာမနေပေးလို ့အန်တီကတော့
    စိတ်ထဲမကြေနပ်တော့
    သားကိုနောက်ကြောင်းပြန်လှန်ပီးပြောပြောပြမိတယ်။
    ရဲရဲတောက်ကြီးဆိုပီးတော့ပါ။

    • ဦးကျောက်ခဲ

      September 27, 2017 at 7:05 pm

      အဲသည့်အချိန်တုန်းကတော့ အကုန် တက်ကြွတဲ့ ကြက်ဖတွေချည်း … :k:
      အရေးတော်ပုံအတွင်း မီးဖွားတာဆိုတော့ အတော် ကသီမယ် …

  • aye.kk

    September 27, 2017 at 9:29 pm

    အမှန်ဘဲတူမောင်ရေ ့
    နိုင်ငံအရေးအခင်းနဲ ့ပတ်သက်လာတော့
    သားမယားဆိုတာကြီးပါမေ့ပီးပစ်သွားတဲ့
    အန်တီအမျိုးသားကို၊အန်တီကပြောမဆုံးပေါင်ဖြစ်ရတယ်။
    ခံစားရမဆုံးပါဘဲ။မှတ်မှတ်ရရစိတ်မှာစွဲလို ့ဖျောက်မရအောင်
    ဖြစ်မိဘူးတာပါ။

    • ဦးကျောက်ခဲ

      October 2, 2017 at 5:16 pm

      အသက်ဘေး နိုင်ငံအရေးဆိုတော့လည်း လက်ရှောင်လို့မရဘူးလေ …

  • ဂျစ်စူ

    September 29, 2017 at 3:17 pm

    ဟုတ်တယ်
    ကျနော်လဲ ကင်းစောင့်ခဲ့ရတာပေါ့
    ခြင် ၅ ကောင်တောင် ဝင်ကိုက်သွားသေးတယ်
    မယုံမေးကျိ

    • ဦးကျောက်ခဲ

      October 2, 2017 at 5:14 pm

      မေးကျိကို ဝင်ကိုက်သွားတာဂိုး … ခွိ :k:

  • သင့်အေးရိပ်

    October 2, 2017 at 1:50 pm

    စက်တင်ဘာ ၁၈ အာဏာ သိမ်းတဲ့နေ့ဟာ…
    ကျနော် အသက် တစ်နှစ်တင်းတင်း ပြည့်တဲ့နေ့….

    အဲ့ဒီအတိတ်တွေကို သေချာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့လိုက်ရသူတွေ ပြန် ပြန် ပြောပြရင်…
    ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ နားထောင်ချင်တုန်းပဲ။

    လေးကျောက်ပြောပြတာတွေ ဖတ်ရတာ …
    ခြေရာပျော်မြစ် စာအုပ် ဖတ်ရတုန်းက ခံစားချက်မျိုးထက် ပို ဖတ်လို့ ကောင်း

    • ဦးကျောက်ခဲ

      October 2, 2017 at 5:13 pm

      တစ်နှစ်ဆိုတော့ ဘာဆို ဘာမှ မှတ်မိမှာမဟုတ် …
      အူးလေးတို့အတွက်လည်း သာယာကြည်နူးဖွယ် အတိတ်မဟုတ်လို့ …
      မေ့ချင်ပေမဲ့လည်း အချိန်ကျရင် သတိရမိနေတာ အခက်သား …

    • သင့်အေးရိပ်

      October 2, 2017 at 8:35 pm

      ခြေရာပျောက်မြစ် စာအုပ်လို့ ရေးမလို့ကို
      ခြေရာပျော်မြစ် ဖြစ်သွားတယ်။ အာ့-လာပြန်ပြောတာ
      :k:

Leave a Reply