လျှပ်စီးတစ်ခုကို ခံစားရယူခြင်း

မှောင်မိုက်တဲ့လမ်းတစ်ကွေ့မှာ မိုးချိန်းသံတွေကြားနေရတယ်

မိုးတွေ ရွာနေတဲ့ အချိန်မှာပေါ့

နှလုံးသားတွေလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်လို့

နားခိုရာမဲ့နေတဲ့ ငှက်ကလေးတွေကို ကြည့်ရင်း

ချမ်းအေးနေတဲ့ ရာသီစက်ဝန်းထဲမှာ

ငါဟာ နားခိုရာမဲ့ လူသားတစ်ဦး။

စာရွက်ထုတ်ပြီး ဘောပင်လေးနဲ့ ချရေးမိတယ်

ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ဟာ ဘာလဲ?

အကြိမ်ကြိမ်ရေးနေခဲ့မိ ။

မိုးရေတွေရဲ့ စိုရွဲမှုအောက်

ငါ့ရဲ့ ကြိုးစားမှုတွေ ပျောက်ကုန်တယ်

ငါကပဲ ပိန်းနေတာလား

ကံကြမ္မာကပဲ ယိမ်းနေတာလား ။

ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ လျှောက်လှမ်းနေပေမယ့်

သိုင်းကွက်နင်းနေတဲ့ ငါ့အားအင်တွေ

ငါ့ ခြေထောက်ငါတောင် တည့်တည့် မကြည့်နိုင်သေးဘူး ။

ဪ လောကကြီးရယ်

ငါ့ အတွက်ဘာရယ်လို့ သီးသန့်မရှိခဲ့ဘူးနော်

မရှိခဲ့ခြင်းတွေသာ ငါ ပိုင်ဆိုင်တယ်ဆိုရင်

လောကကြီးရယ် ငါ သေပျော်ပါပြီ… ။

ဂျိမ်း…..ဒလိမ်း……..ဂျိန်း……..

အလင်းတန်း တစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားတယ်

လှပပြီး သိပ်ကို ဆန်းကြယ်တာပေါ့

အဲဒါလေးကြောင့် ငါ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရမယ်

အဲဒါလေးကို ငါပိုင်ဆိုင်တယ်လို့ ဆိုခဲ့ရင်

လောကကြီး ငါ ကျေနပ်တယ်။

ဒါပေမယ့်

ငါ  အနီးကပ်မြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်

ငါ့ ဆီကို ရောက်လာတဲ့အချိန်

အဲအချိန်လေးမှာပေါ့

ငါ ဟာ ထာဝရငြိမ်းချမ်းသွားခဲ့တယ် ။