“အတွေး”

ကျွန်မ ဖေဖေ က စာတွေရေးတယ် ။ နာမည်ရ စာရေးဆရာတစ်ယောက်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ ဖေဖေ့ အနေ နဲ့ အောင်မြင်မှု လို့ ပြောလို့ရနိုင်တာဆိုလို့….  မြန်မာ့အလင်း သတင်းစာ ဆောင်းပါးကဏ္ဍ မှာ ဖေဖေ့ဆောင်းပါး ဖော်ပြခံရဖူးတာရယ် ၊ မန္တလေးလမ်းညွှန်စာအုပ် ရဲ့ မန္တလေး မိတ်ဆက်ဏ္ဍ မှာ ရေးသားဖူးတာရယ် ၊ ကျွန်မ တို့ မြို့ က ထုတ်တဲ့ ဂျာနယ်တစ်ခုမှာ အခန်းဆက်ဆောင်းပါးတွေ ရေးခဲ့ဖူးတာ ရယ် … ဒီလောက်ပါပဲ။

မနေ့ က ဖေဖေ့ ဝတ္ထုတိုလေးတစ်ပုဒ် မဂ္ဂဇင်းတစ်ခုမှာပါတယ် ။ ဖေဖေ ရေးထားတဲ့ အကြောင်းအရာက ကျွန်မတို့အိမ်ရှေ့ ငှက်လှောင်အိမ်ဟောင်းထဲမှာ လှမ်း ထားတဲ့ ဆိတ်သားခြောက် နှစ်မြှောင်းကို ပုရွက်ဆိတ်နီ တွေ တက်တာကစပါတယ် ။မေမေ က ပုရွက်ဆိတ်တက်နေတဲ့ ဆိတ်သားခြောက်နှစ်မြောင်းကို ထုတ်လို့ မရလို့ဖေဖေ့ကို ထုတ်ခိုင်းတဲ့အကြောင်း ၊ ဖေဖေ က စာဖတ်နေတဲ့အချိန်မို့ စိတ်အနှောင့်ယှက်ဖြစ်သွားတဲ့အကြောင်း ၊ ဘာလို့ ဆိတ်သားခြောက်တွေကို ငှက်လှောင်အိမ်ဟောင်းထဲ ထည့်ရလဲဆိုတော့ အိမ်မှာ ကြောင်လေးတွေမွေးထားတဲ့အကြောင်း…… ၊ ကြောင်မွေးဖြစ်ခဲ့ပုံက  အိမ်မှာ ကြွက်တွေသောင်းကျန်းလွန်းလို့  ဖေဖေ က ရုံးမှာပေါက်နေတဲ့ ကြောင်လေးတွေကို အိမ်ကိုခေါ်လာလို့ ကြောင် ၁၂ ကောင်ထိပွားသွားတဲ့အကြောင်း ၊ ကျွန်မ က ကြောင်တွေကို အချစ်ဆုံးမို့ ” ကြောင်များရှင်သခင်မ” လို့ခေါ်ခံရတဲ့အကြောင်း ၊ ကျွန်မတို့ အိမ်ရဲ့ ပထမဆုံး second hand ရေခဲသေတ္တာ ကြီး အိမ်ကို ဘယ်လိုရောက်လာတဲ့အကြောင်း …..အဲလို ပေ့ါ လေ.. အဲဒါ့လေးတွေကိုစုပြီး ဝတ္ထုတိုလေး တစ်ပုဒ်ရေးထားတာပါ ။ ကိုယ့် အဖေ ရေးတာမို့လားတော့ မသိဘူး ဝတ္ထုလေးက တော်တော်ချစ်စရာကောင်းပါတယ် ။ ဆွဲထားပေးတဲ့ ကာတွန်းပုံလေးက လဲ ဝတ္ထုနဲ့လုံးဝကွက်တိပဲ … ဖေဖေက ငှက်လှောင်အိမ်ထဲက ဆိတ်သားခြောက်တွေကို ဆွဲယူထုတ်ဖို့ကြိုးစားနေတယ်  ။ မေမေ က  ခါးထောက်ပြီး ကျွန်မ ကို ကြိမ်းမောင်းမယ့်ပုံလုပ်နေတယ် ။ ကျွန်မ က ကြောင်လေးတစ်ကောင် ကို ပွေ့ထားပြီး မေမေ့ ကို မရဲတရဲလှည့်ကြည့်နေတယ်။ ကာတွန်းဆရာကတော့ ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်ကောင်ကိုသရုပ်ဖော်တာဆိုပေမယ့် ဇာတ်ကောင် က ကျွန်မတို့ သားအမိ သားအဖ သုံးယောက်အကြောင်းရေးထားတာဆိုတော့ ကျွန်မတို့ပုံလေးတွေပေ့ါနော်။  ကာတွန်းဆရာ သိပ်တော်တာပဲ ။ ပုံလေးက အသက်ဝင်တယ်။

မနက်က မေမေ နိုးလာတော့ ” မေမေရေ ဖေဖေ့ဝတ္ထုလေး မဂ္ဂဇင်းမှာပါတယ် ။ ဖတ်ကြည့်ပါဦး။ ရယ်ရတယ်တော့” လို့ ပြောမိတယ် ။ မေမေ က ဖတ်ကြည့်ပြီးတော့ မျက်ရည်ကျ့တယ် ။

ဖေဖေ ရေးထားတာက ဒီ ဆိတ်သားခြောက်လေးနှစ်မြောင်းလောက် ပုရွက်ဆိတ်တက်တာကို ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်ပြီး ပြောနေစရာလားပေ့ါ ။ အလုပ်ရှုပ်ခံပြီး ပုရွက်ဆိတ်တွေခါထုတ်ခိုင်းနေစရာလားပေ့ါ ။          ဒါပေမယ့် အဆုံးသတ်မှာ ရေးထားတာက ကျတော့    “ဝန်ထမ်းတွေပဲမို့လို့ ဖေဖေ ရှာနိုင်သလောက်လေးနဲ့ မိသားစုအတွက် လောက်ငှအောင် မေမေ့ခမျာချွေတာနေရရှာလို့ ၊ ဆိတ်သားခြောက်နှစ်မြောင်းဆိုပေမယ့် လဲ  မနက်စာ ပဲပြုတ်ထမင်း နဲ့ ကျွေးဖို့လုပ်နိုင်တာပဲလို့ သူတွေးမိလို့  မေမေ့ အပေါ် စိတ်မတိုတော့ ပဲ ပြုံးမိတဲ့အကြောင်းလေးပါ။ ”

ဒီဝတ္ထုလေးကြောင့် ကျမစိတ်ထဲ အတွေးတွေပွားခဲ့တယ်။  ဖေဖေ ဟာ လဲ ဖေဖေ စွမ်းနိုင်သလောက် ၊ မေမေသည်လည်း မေမေ့ ခွန်အားရှိသလောက် ကျွန်မတို့ မိသားစုလေး အတွက် ကြိုးစားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ်လား ။

ပိုက်ဆံတွေ အများကြီး ရှာနိုင်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်ကြီး မလုပ်ခဲ့ဘဲနဲ့ ဝန်ထမ်းပဲဖြစ်ခဲ့ရလားလို့ ဖေဖေ့ကို အထင်သေးနေစရာမဟုတ်ဘူး ။ ကျမတို့ အတွက် အရာရာတိုင်း ကို ရှေဆုံးက ရင်ဆိုင်ပေးခဲ့ရသူပဲမဟုတ်လား။

တိုက်အိမ်ကြီးနဲ့ မထားနိုင်ရကောင်းလားလို့ ဖေဖေ့ ကို ငြူစူစရာမလိုဘူး ။  အနည်းဆုံး ဝန်ထမ်းအိမ်ရာပဲ ဖြစ်ဖြစ် မိသားစု သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း နေနိုင်ကြတာပဲမဟုတ်လား ။

အဖိုးတန်ကားကြီး ဝယ်မပေးနိုင်ရကောင်းလားလို့ ဖေဖေ့ ကို အပြစ်တင်ဖို့မဟုတ်ဘူး ။ ကိုယ်ပိုင် ဆိုင်ကယ်ကိုယ်စီနဲ့တော့ ကိုယ်လိုရာ ကို သွားနိုင်နေတာပဲမဟုတ်လား ။

နောက်ဆုံးပေါ် ဇိမ်ခံပစ္စည်းတွေ အိမ်မှာမရှိရကောင်းလားလို့ ဖေဖေ့ကို အားမလိုအားမရဖြစ်နေစရာ မလိုဘူး။  ရှိသမျှလေးနဲ့ မိသားစု ပျော်ရွှင်နေရတာပဲမဟုတ်လား။

S4 တွေ ၊ I Phone တွေ ဝယ်မပေးနိုင်ရကောင်းလားလို့ ဖေဖေ့ကို မကျေမနပ်ဖြစ်စရာမဟုတ်ဘူး ။ သားသမီးတွေကို ဦးစားပေးလို့ သူကိုယ်တိုင်တောင် ဖုန်းအစုတ်လေး ကိုင်နေရတာမဟုတ်လား။

ကျွန်မတို့တစ်တွေလဲ လူလားမြောက်ခဲ့ပြီ ။ ဖေဖေကတော့ သူတတ်စွမ်းသမျှ သူ့တာဝန်တွေ ကျေအောင် သားသမီးတွေ အပေါ်ပေးဆပ်သွားတာပဲ ။ ကျမတို့အလှည့်မှာ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ကိုယ့်မိဘ အပေါ် ဘယ်လိုတာဝန်ကျေအောင် ပြန်လည် ပြုစုယုယပြီးကျေးဇူးဆပ်မလဲဆိုတာ….  ကျွန်မစဥ်းစားနေမိတယ်။

ရွှေမိုးတိမ်