စားပွဲထိုးလေးရဲ ့သူငယ်ချင်း ။ဇာတ်သိမ်း

ဆိုင်ရှင် သူ ့ကို အမေ…ဟုခေါ်ရမယ်လို ့ ပြောလာသည်..။

မထင်မှတ်ခဲ ့သောစကားကိုကြားရတော့ အရမ်းဝမ်းသာမိသည်….။ အားလုံးပြောဆိုပြီးမှ ခင်မက ပန်းချီဆုရမယ့်အကြောင်းပြောပြတော့ အမားကရယ်နေသည်…။ မသိမသာနဲ ့အမားကိုစိုက်ကြည့်မိတော့ အသက်၅ဝကျော်အရွယ်ဆိုပေမယ့် အပြုံးများနှင့် ကြည်လင် အေးမြလှသည်…။

နဖူးဆံစပနှင့် နားသယ်စဘေးဘက်တွေမှာဆံပင်ဖြူလေးများနှင့် ခန် ့သည်..။
နောက်တော့ အမား၏ သားသမီးတွေ ရောက်လာပြီး အမားက မိတ်ဆက်ပေးသည်…။

ကိုဘာဘူ၊ ကိုဝင်းနိုင်၊ မိုးမိုး(ရွယ်တူ) ၊နှင့်အငယ်မလေးတိုးတိုး အားလုံးက မောင်နှမ အရင်းလို ဆက်ဆံကြပါတယ်….

ကိုဝင်းနိုင်ဆို တခါထဲ အိမ်ပြန်သွားပြီး သူ ့အဝတ်အစားတွေ ယူလာပြီး ရေချိုးပြီး ဒါတွေ လဲဝတ် ရော့ယူထားတဲ ့..။ ဂျင်း အကောင်းစားတွေ။

ခင်မကလည်း ပျော်နေသည် ။ နောက် ပြန်မယ် …နောက်တော့ လာလည်မယ်ဟုနုတ်ဆက်သည်..၊ကိုအိတေကလည်းနုတ်ဆက်သည်…ဆိုင်ကို လာလည်ဘို ့၊အမြဲ ဝင်ထွက်ဘို ့ခေါ်သည်…။
နွေးထွေးလိုက်ကြတာ…….။
အဲဒီညက စတိုခန်းလေးထဲမှာ အိပ်ရတာ…ဒါတောင် အစောကြီးမအိပ်ရပါဘူး…အမားရဲ ့မောင် ကိုပေါက်က စကားပြောရအောင်ဆိုပြီး ဆိုင်မှာ လက်ဘက်သုပ်တွေ စားရင်း ညနက်သည်အထိ ပြောနေကြတာပေါ့…….။
နောက်နေ့ အိပ်ယာက ၉နာရီလောက်မှနိုးတော့ ဆိုင်ကို သွားတာပေါ့…..။ တခုတော့ရှိတယ်ဗျ…၅နှစ်လောက်လုပ်လာတဲ ့ စားပွဲထိုးအကိုတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို မကြည်မလင်နဲ ့…ကိုယ်ကနုတ်ဆက်လဲ သူစကားမပြောပါဘူး…။ ကျနော်အခြေအနေကို နားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်..။ သူလဲ လူဘဲလေ…။ နေရတာကလဲ သူနဲ ့တစ်ခန်းမှာ ၂ယောက်ပါ…။
ဆိုင်ကို စားပွဲထိုးစလုပ်တော့ ကိုဝင်းနိုင်နဲ ့အမားက ကြည့်ထားဦး…နားနားနေနေလုပ်လို ့ပြောပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က သေချာမှတ်သားပြီး ဝိုင်းလုပ်ပါတယ်…။
ကျနော်က စားသောက်သူတစ်ယောက် ကမုန် ့ချပေးပါဟေ့….ဆေးလိပ်ဟေ့….ပိုက်ဆံရှင်းမယ်ဟေ့….
ခေါ်သံကြားရင် ကျနော်သွားတာပေါ့….သူတို ့က ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ…..
“ ဟာ…ညီလေး မလုပ်ပါနဲ ့စားပွဲထိုး လာပါလိမ့်မယ်…နေပါ”တဲ ့။။ 
ကျနော်က ကျနော်စားပွဲထိုးပါဆိုတော့…..ကောင်တာဘက်လှည့်ပြီး “ ကိုဝင်းနိုင်ညီက နောက်တတ်တယ်နော်” တဲ ့..။
ကျနော်စဉ်းစားတယ်..ဘာမှားနေလဲပေါ့…။
တဟစ်ယောက်လဲ မဟုတ် ၊ လာသောက်သူတွေက အပြောများလာတော့…ဦးပေါက်ကို ပြောရတာပေါ့.
ကျနော်သွားရင် သူတို ့က နေပါစေဘဲ ပြောနေတယ်ဦးပေါက်….ဘာဖြစ်လို ့လဲမေးတော့ ဦးပေါက်က ကျနော့်ကို ကြည့်ပြီး….ရယ်ပါတယ်….နောက်မှ

ဘယ်ခိုင်းရဲမလဲ ကွာ…..မင်းဝတ်စားထားတာလဲ ပြန်ကြည့်ပါဦးကွာတဲ့..။
အဲဒီကျမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကြည့်မိတာ…ကိုဝင်းနိုင် ဆင်ပေးထားတာလေ…….။
ရှပ်လက်ရှည်အဖြူနဲ ့ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီ အနက်ရောင်နဲ ့ ရှုးဘိနပ် အနက်နဲ ့….။ ခေသူမဟုတ် ဖြစ်နေတာ..။
ကိုဝင်းနိုင်ကလဲမရဘူး ဝတ်ကိုဝတ်ရမယ်တဲ ့….။
၂ရက် ၃ရက်က ခိုင်းမယ့်လူ ခေါ်မယ့်လူကို မရှိဘူး….နောက်မှ ဆရာလေးက ( ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဦးတင်ရွှေပါ….ဆရာလေး လို ့ခေါ်မှ 
ကြိုက်တာ…သဘောကောင်းတယ်…ကျနော့်ဆို အားကြီးစ”တယ်) ဝင်ဆုံးဖြတ်ပေးတာ….။ ဝတ်ချင်ရင် ညဘက် ကိုဝင်းနိုင်တို ့ကိုဘာဘူတို ့နဲ ့ အပြင်တွေ ဘာတွေ ထွက်မှဝတ်…ဆိုင်မှာ စားပွဲထိုးလိုဝတ်တဲ ့…။
အဲဒါနဲ ့ဘဲ ဆိုင်က အခန်းတူနေတဲ ့အကိုကြီး ပုဆိုးဟောင်းအကျီဟောင်းကို ဝယ်ဝတ်ရပါတယ်..လူတွေများရယ်ဘို ့ကောင်းတယ်ဗျာ….အဲလိုလဲ အဝတ်အစားလဲလိုက်ရော…ခေါ်ခိုင်းလိုက်ကြတာဗျာ…လက်တောင်မလည်ဘူး….။
( ဒါကျနော့်ဘဝအတွက်တော့ လူတန်းစားတစ်ခုဘက်ကနေ ခံစားမှု အသစ်တစ်ခုကို မြင်ခွင့်ရခဲ့တာပါ)…..ကျနော်ပျော်ပါတယ်။
နောက်ပြသနာက ကျနော်က စကားတိုးတိုး ပြောတတ်တာ…။

အဲဒီတော့သူများက လ္ဘက်ရည်မှာရင် ဆရာလေး အဖျော်ခုံထိပြေးပြောရတာ…

အဲဒါဆို ဆရာလေးက နားကို လက်လေးကာပြီး …“.အင်း ပြော တိုးတိုးပြော…ဘေးလူတွေ ကြားသွားမယ်…ဒါအရေးကြီးတယ်…”လို ့စပါတယ်။ 
နောက်တော့ ကျနော့်ကို ဘာမှမလုပ်နဲ ့…ဟိုးဆိုင်ထောင့်ကနေ….ငါ့ အဖျော်ခုံကို မင်းပြောချင်တာ လှမ်းပြီးအော်ပြော….
ငါကကြားရင် အကြောင်းပြန်မယ်တဲ ့..ကြည့်ပါဦး။ လူတွေရှုပ်နေချိန် ဆိုင်လူကျချိန်ဆို ထိုင်ပြီးအော်ရတယ်….
ဆရာလေး ပေါ့ကျဝမ်း။
ချိုစိမ့်ဝမ်း…..တူးတီး…ဝမ်းကော်..ပဲနံတစ်..။
မလိုင်စားမယ်…အို..စုံနေတာဘဲ…။
ကြာတော့ မောလာတာပေါ့….ဆရာလေး…အော်ရတာ မောပြီဆို….
ဆရာလေးက လ္ဘက်ရည်ဖျော်တိုက်ပါတယ်…။ အမားကတော့ကြည့်ပြီးရီလိုက်တာ…မျက်ရည်ပါထွက်တယ်…။
နောက်ပြသနာက လ္ဘက်ရည်မှာရင် တစ်ခွက်ပါ…ကျနော်သွားပို ့ရင် ဟိုရောက်တော့ တစ်ဝက်ဘဲ ရှိတော့တာ…လက်တွေတုန်ပြီး ဖိတ်ကျတာလေ..။
နောက်တော့ အမားက ညဘက် ဆိုင်သိမ်းပြီးရင် ကျနော့်ကို အတူနေခိုင်းပြီး လ္ဘက်ရည်ခွက်တွေမှာ ရေထည့်ပြီး စားပွဲတွေကြားမှာ လူးလားခေါက်ပြန် သွားခိုင်းပါတယ်…။ အဓိက..က ဟန်ချက်ကိုနားမလည်တာပါ..။
နောက် ၃ည လောက်ကျင့်တဲ ့အခါ လက်တစ်ဖက်မှာလ္ဘက်ရည်၃ ခွက်နဲ ့ပေါင်း၆ခွက်ကို နိမ့်မြင့် ဝေ့ဝိုက်ပြီး….အမြန်သွားလာနိုင်ပါတယ်…
ဆရာလေးမသိအောင် ခိုးသင်ပေးတာ…။
ဂျက်လီ ရဲ ့ထိုက်ချိမာစတာကားကို ကြည့်ရတော့ အဲဒီပုံတွေ မျက်စိထဲ ပြန်မြင်ယောင်ပြီး အမားကို သတိရတယ်….( ဇာတ်မင်းသား ဘဝမှာ မြန်မာအက ကကွက် အသစ်စဉ်းစားလိုက်ရင် အမားလေ့ကျင့်ခိုင်းတဲ့ ကိုယ်အချိန်အဆ

အနေအထားကို ပြန်ပြီး တွေးပါတယ်…….
တစ်ကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ ့စားပွဲထိုး ထိုက်ချိဆရာက အမားပါ..။
၄ရက်မြောက်ပြီးတော့ ဆရာလေးတောင်ချီးကျူးပါတယ်…ချီးကျူးစကားကလဲ လှတယ်…
“ အေး…မင်းမှာ စားပွဲထိုးပါရမီ ပါတယ်ကွ” တဲ့.။။ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် သူ ့စကားက။
တော်ရုံလူ မခံနိုင်ပါဘူး….စားပွဲထိုးတစ်ယောက်ဟာ တစ်နေ ့ကို ဘယ်နှစ်မိုင် လမ်းလျှောက်သလဲ ဆိုတာ ၊လုပ်ဘူးမှ သိမှာ၊
ကျနော်က ပိုပင်ပန်းပါတယ်….အမားသားသမီးတွေက ညဆို ပျောက်ကုန်ပြီ…ဆရာလေးက အိပ်ပြီ..။ဆိုင်သိမ်းရတာ အမား တစ်ယောက်ထဲ။ ဟိုစားပွဲထိုးကဗျာ…တစ်ကယ်ဘဲ နေနိုင်တယ်…အချိန်၁ မိနစ် ကျော်လို ့တောင် မရဘူး….ဆိုင်မှာ လူဘယ်လောက်ကျနေပါစေ…ကောက်ပြန်သွားတာ..။
ကိုယ်ကတော့ ကိုယ့်အမေအရွယ်ဖြစ်နေတော့ မနေရက်ဘူး…အမားကိုဝိုင်းလုပ်ပေးတာ…။
အမားက ညတိုင်ဆို မလိုင်ချက်တာ…အကြာကြီးဘဲ…ကျနော့်ကို လျှို ့ဝှက်နည်းတွေပါ သေချာပြောပြပြီး…မလိုင်ချက်သင်ပေးတာ
( အဲဒီ ထဲက ကျနော် မလိုင်မစားတော့တာ…ဟဲဟဲ၊ နောက်မှ နည်းပေးမယ်)။
မနက် ၄းဝဝ အိပ်ယာထ အလုပ်ဆင်း…၁၂နာရီနား…နေ ့၁းဝဝနာရီကနေ အလုပ်ပြန်ဆင်း တာ ည ၁ဝ ဆိုင်ပိတ် အမားနဲ ့ဆိုင်ထဲမှာ ဆိုင်သိမ်း မနက်အတွက်လုပ် ည ၂း၃ဝမှာ ပြန်အိပ်…မနက် ၄းဝဝ ပြန်ထ။
ဒါကြောင့်ပင်ပန်းတယ်လို ့ပြောတာပါ….။

နောက်ပန်းချီဆွဲရာကနေ လူသိသွားပြီး သူငယ်ချင်းတွေ ထပ်ရလာပါတယ်…ကဗျာတွေ ရေး လက်လှည့် ဖယောင်းနဲ ့စာအုပ်ထုတ်ပါတယ်….။ ကဗျာရေးဖော် အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်းက အားစိုက် လို ့ခေါ်ပါတယ် တရုပ်မျိုးနွယ်ပါဘဲ..။ တော်တော်ခင်တာ။
ပန်းချီရေး၊ ကဗျာရေးနဲ ့ လူလဲ ပိန်လာပါတယ်…။
ဆိုင်မှာလည်း ညနေတိုင်ဆို လ္ဘက်ရည်ဆိုင်တိုင်တဲ ့မိန်းကလေးတွေများလာတာ…

ညနေတိုင်ဆို လ္ဘက်ရည်လာသောက်ရင်း အော်တိုရေးခိုင်း၊ ကဗျာတိုရေးခိုင်းနဲ ့။
ဆရာလေးက နားလည်ပေးပါတယ်…သူကတော့ ပြောတယ်…
“ တို ့ကသာတော့ ရာဇဝင်ပျက်ပြီ”တဲ ့… စ”တာပါ။
ကြားရက်လေးတွေမှာ ခင်မ လာခေါ်ပြီး သူ ့အိမ်မှာ ထမင်း ဖိတ်ကျွေးပါတယ်…
သူက တစ်ဦးတည်းသောသမီးပါ…သူ ့မိဘတွေက တော်တော်ချစ်တာ…အရမ်းလဲ အေးဆေးကြတယ်…။
အိမ်သွားလည်မှ ခင်မကို ကျနော် အံ့ဩလေးစားရတော့တာ……။
ထမင်းစားပြီးတော့မှ ဧည့်ခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး စန္ဒယားတီးပြတာ…စုံတောမြိုင်သီချင်းကို ကိုယ်တိုင်ဆိုတီးတာ…။
နောက်စောင်းတီးတတ်တယ်ဗျ….။ အဲဒါ ကျနော့်ရဲ ့သူငယ်ချင်းခင်မ ပေါ့…။
သူကိုယ်တိုင်အနုပညာသမားမို ့ကျနော့်ကို ကူညီပေးခဲ ့တာပါ…ဆုခွဲတာကတော့ လူငယ်စိတ်ကိုး….။
နောက် ညီငယ်လေးတစ်ယောက် ကျနော့်ဆီမှာ ပန်းချီ လေ့လာ သင်ယူဘူးပါတယ်…ကျနော်ကတော့ ညီအကို သဘောနဲ ့ဘဲ လိုအပ်တာ သင်ပြပေးခဲ ့တာပါ….ဆရာ သဘောမဟုတ်ပါဘူး…သူက ကာတွန်းရေးတဲ ့ ညိုကိုနိုင်( ကသာ) ပါဘဲ..။
…………..
အဲဒီဘဝလေးမှာဘဲ ပျော်နေရာကနေ ၅ လလောက်နေတော့အိမ်က သတင်းကြားပြီး အတင်းလာခေါ်တော့…

သူငယ်ချင်းတွေ ငိုတယ်…
အမားဆို ငိုလိုက်တာ…မင်းငါ့ကို သံယောဇဉ်ဖြစ်အောင်လာလုပ်တယ်ဆိုပြီး ပြောပြောငိုတာ…ကျနော်လဲ ငိုတာပါဘဲ…။
ကျန်တဲ ့ကိုဝင်းနိုင်တို ့ဆို ပြန်မယ့်နေ ့က ရှောင်နေကြတာ…။မောင်နှမတွေ အားလုံးပါဘဲ…။
ဦးပေါက်က “ မင်း နောက်တစ်ခါ သံယောဇဉ်တွယ်အောင် လာမလုပ်ပါနဲ ့တော့ကွာ…သွားတော့”တဲ ့..။
ကျနော် ရင်ထဲမှာလဲ ငိုနေပါတယ် …အပြင်မှာလဲ ငိုမိပါတယ်..။
ရှင်ကြီးဝမ်းမှာ ခင်မင်ကြတဲ ့သူငယ်ချင်းတွေ ရှိပါတယ်…
အခု သူတို ့က ကျနော့် ဘဝအမှန်ကို ဘာမှ မသိဘဲ ရှင်ငယ်ဝမ်းမှာ ဝင်စားခဲ ့တဲ ့ စားပွဲထိုးလေးကို ခင်ကြတဲ ့သူငယ်ချင်းတွေကို ကျနော် ပိုပြီး ခင်တွယ်မိပါတယ်….။
ကျနော်ခင်တဲ ့…ဖုန်တွေနဲ ့ညစ်ပတ်နေတဲ ့အိမ်ပြေးလေးရဲ ့ပထမဆုံးသူငယ်ချင်းကတော့၊ သတင်းကြားပေမယ့် လုံးဝ လာမတွေ ့တော့ပါဘူး….။

……………………………….

……………………………………………………………..
ကသာမြို ့ထွက်တဲ ့အထိ စက်ဘီးလေးနဲ ့များ ရောက်လာမလားလို ့မျှော်မိခဲ ့ပေမယ်……
ခင်မ ရောက်မလာခဲ ့ပါဘူး…….
ခင်မရယ် ငါက နင်ခင်တဲ ့စားပွဲထိုးလေးပါ…..ငါ့ အသိုင်းအဝိုင်းကို နင်ဘာလို ့ကြည့်ခဲ ့တာလဲ…
နင့်ရဲ ့စားပွဲထိုးလေးကိုဘဲ နင်ခင်ပါဟာ….။
ခင်မတို ့ရေ…

ငါဘယ် ဘဝရောက်ရောက် ၊ ဘဝ အခြေ ဘယ်လောက်မြင့်မြင့် နင့်နာမည်ကို တွေးမိတာနဲ ့ငါက စားပွဲထိုးလေးပါ…
ငါနင့်ကို လွမ်းတယ်…။
နင့်ကို တွေ ့ချင်တယ် ခင်မရယ်…….။
ငါကော်ဖီ နေ ့တိုင်းသောက်ပါတယ်….မသေခင်ထိ သောက်မှာပါ…
အဲဒီ ကော်ဖီထဲမှာ နင်ရှိတယ် ခင်မရေ….။

တို ့တွေ ပြန်ဆုံတဲ့အခါ ပန်းချီပြိုင်ပွဲ တစ်ခုလောက် ကြုံရင် ကောင်းမယ်…

နင်က ဝင်ကြေးပေး။။

စားပွဲထိုးလေးက ပန်းချီဆွဲ….ပေါ့.. ။

ကျော်စွာခေါင်