နောက်ကျောကို လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်လွှတ်လိုက်တဲ့ သရဲမ

ပြီးခဲ့တဲ့ သင်္ကြန်ပိတ်ရက်အတွင်း ရွာကို ပြန်တော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ သရဲမ က နောက်ကျောကို လက်နဲ့ ရိုက်လွှတ်လိုက်တဲ့ အဖြစ်ကို ကြုံခဲ့ရတာပဲ။

ကျုပ်ကို ရိုက်လွှတ်လိုက်တာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ကျုပ်လုပ်ရင် ပြန်ပြီး လုပ်ပစ်လိုက်မှာပေါ့။ သရဲမ ဆိုတော့ကာ နပန်းဖတ်လုံးရင်တောင် ဟောဒီကောင်ကြီးက အနိုင်ရမှာပဲ … ထင် .. ပါ .. တယ် …။ :mrgreenn:

ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ။

ရွာက ကျုပ် ဘော်ဒါ တစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ။ သူက သူ့မိန်းမနဲ့ ရွှေစက်တော်၊ ပုဂံညောင်ဦးကို ခရီးသွားခဲ့တယ်။ သူ့အဖေလည်း အပါအဝင်ဆိုတော့ကာ စုစုပေါင်း သားအမိ သားအဖ သုံးယောက်ပေါ့ဗျာ။ ဂျစ်ကားလေးနဲ့ ခရီးထွက်ကြတာပါ။ သူ့အဖေနဲ့ သူနဲ့က တစ်ယောက်တစ်လှည့် ကားမောင်းပေါ့။ အဲ့ဒီ ရွှေစက်တော်၊ ပုဂံညောင်ဦး ဆိုတာကလည်း ကျုပ်တို့နယ်နဲ့ သိပ်မဝေးလှဘူးရယ်။ ဒါနဲ့ ရွှေစက်တော်ကို အရင်သွား ဖူး၊ ပြီးတော့မှ ပုဂံညောင်ဦးကို ခရီးဆက်ကြတယ်။ ပုဂံမှာ တစ်ညအိပ်ပြီး နောက်နေ့ကျ ပြန်လာကြတယ်။ သူတို့ တာထိပ် ကို ရောက်တဲ့အချိန်ကျတော့ မှောင်ရီပျိုးနေပြီ။

(တာထိပ် ဆိုတာ ကျုပ်တို့ ရွာကနေ သွားရင် မကွေး – ရေနံချောင်း ကတ္တရာ လမ်းမပေါ် ရောက်တဲ့ နေရာကို ဆိုလိုတာပါ၊ ကတ္တရာလမ်းထိပ်ပေါ့။ ရွာကလူတွေက ကတ္တရာလမ်းကို တာလမ်း ဆိုပြီး ခေါ်ကြလေတော့ တာလမ်းထိပ်၊ တာထိပ် ဆိုပြီး ဖြစ်သွားတာပေါ့ဗျာ။)

အဲ့ဒီ တာထိပ်ကနေ ရွာကို ရောက်ဖို့ဆိုရင် ၁ နာရီကျော်ကျော် မောင်းရပါသေးတယ်။ တောလမ်းပေါ့ဗျာ။ တောလမ်းဆိုပေမယ့်လည်း သစ်ပင်ကြီးတွေနဲ့ အုံ့ဆိုင်းနေတဲ့ တောလမ်းမျိုးတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။ ရွာတွေရဲ့ အနီးအပါးကလွဲရင် ကျန်တဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်မှာ လူသွားလူလာ ပြတ်လပ်ပြီး ခြောက်ကပ်ကပ်နိုင်လှတဲ့ တောလမ်းပေါ့။ လမ်းဘေးဝဲယာမှာ မန်ကျည်းပင်ကြီးအချို့ ရှိတာကလွဲပြီး ကျန်တာကတော့ ခြုံပုတ်တွေက များပါတယ်။

တာထိပ်မှာ ရှိတဲ့ ဈေးဆိုင်တန်းမှာ ခဏတစ်ပါး နားကြပြီး ရွာဘက်ကို ထွက်လာကြတော့ နေက ဝင်သွားပါပြီ။ ဒီလို တာထိပ်ကနေ ကားမောင်းလာလိုက်တာ လမ်းခုလတ် အရောက်မှာတော့ ကားရှေ့မီးက မလင်းတော့ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ပါလာတဲ့ ဓါတ်မီးတွေ ထုတ်ပြီး ကားမီးသီးပြင်ဖို့အတွက် သားအဖနှစ်ယောက် ကားအောက် ဆင်းကြရတော့တာပေါ့။

မှောင်တယ်ဆိုပေမယ့် အလင်းရောင် ဖြိုးဖြိုးဖျဖျလေးတော့ ရှိနေပါသေးတယ်။ ရွာအဆိုအရ နွားရိုင်းသွင်းချိန် အကျော်လောက်ပေါ့ဗျာ။ ခပ်ဖျဖျ အလင်းရောင်နဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ အနီးအနားမှာ မန်ကျည်းပင်ကြီး တစ်ပင်ကို တွေ့ရပါတယ်။ အဲ့ဒီ မန်ကျည်းပင်အောက်မှာတော့ ခရီးသွားတွေ ထိုင်နားလို့ရအောင် ထားထားတဲ့ ခုတင်တစ်လုံးနဲ့ ရေအိုးစင် ရှိတယ်။

ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမ ကတော့ ကားပေါ်က မဆင်းပါဘူး။ သူက ကားပေါ်မှာပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ သားအဖ နှစ်ယောက်ကတော့ ကားရှေ့က မီးသီးကို ပြုပြင်နေကြလေရဲ့။ သူတို့တွေ ဒီလို မီးလုံးတွေ ပြင်နေကြတုန်း ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမ က သူ့ယောက်ကျားကို လှမ်းပြောတယ်။

“ဟဲ့ … ငါ့ကို ဘာလို့ လာရိုက်တာတုန်း။ သူ့ဟာသူ မီးသီးပျက်တာ ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့တုန်း”

ဒီလိုလည်း လှမ်းပြောလိုက်ရော ကျုပ်ဘော်ဒါလည်း ကြောင်သွားတာပေါ့။ ဘာတုန်းဟ ပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ပြန်ပြောလိုက်ပါတယ်။

“ဟာ … နင်ကလည်း ငါက ဒီမှာ မီးပြင်နေတာ၊ နင်နဲ့ အဝေးကြီး။ ငါက ဘာဖြစ်လို့ နင့်ကို ရိုက်ရမှာတုန်းဟ”

ဒါနဲ့ပဲ သူ့မိန်းမလည်း တစ်ခုခုနဲ့ ခိုက်မိသွားတာ နေမှာပါဆိုပြီး နေရာရွှေ့ထိုင်လိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ မီးလုံးလည်း ကောင်းသွားပြီမို့ ရွာကို ခရီးဆက်ခဲ့ကြတယ်ပေါ့။ ဒီအကြောင်းကလည်း မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပါပဲ။

ဒီလိုနဲ့ နောက်နေ့ကျတော့ ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမက သူ့ယောက်ကျားကို ပြောတယ်။

မ – “ငါ့ နောက်ကျောနဲ့ ရင်ဘတ်တွေ တော်တော် ပူနေတယ်ဟာ။ ဘယ်လို ဖြစ်တာလည်း မသိဘူး”

ကျား – “နင်ကလည်း နေက ဒီလောက်ပူနေတာ။ ပူတာ မဆန်းပါဘူး။ ငါတောင် ပူလွန်းအိုက်လွန်းလို့ အင်္ကျီချွတ်ထားတာ မတွေ့ဘူးလား”

မ – “ငါက အဲ့ဒီလိုကြီး ပူတာ မဟုတ်ဘူးဟ။ ငါ့ရင်ဘတ်နဲ့ နောက်ကျောတင် ကွက်ပြီး ပူနေတာ။ ရေချိုးလည်း ပူတာက ပူနေတာပဲဟ။ နေရထိုင်ရတာလည်း သိပ်မကောင်းဘူး”

ကျား – “ဒါဆိုလည်း ဆေး အရင်သောက်ကြည့်ဟာ။ ဒါမှ မသက်သာရင်လည်း တစ်ခုခု လုပ်ရမှာပေါ့”

ယောက်ကျားရဲ့ အဆိုအရ သူ့မိန်းမလည်း ဆေးသောက်တယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်နေ့ကျပြန်တော့ မသက်သာလာတဲ့အပြင် ပိုတောင် ဆိုးလာသေးတယ်။ ဒီအကြောင်းကို ကျုပ်ဘော်ဒါရဲ့ အမေက မေးတော့မှ လမ်းမှာ ဒီလိုဒီလိုတွေတော့ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုပြီး ပြောပြလိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ သူ့အမေလည်း ပယောဂ လား၊ ဘာလားဆိုတာ သေချာအောင်လို့ ဆိုပြီး ရွာရဲ့ အရှေ့ပိုင်းက ဆရာပေါက် ဆီကို သွားကြတာပေါ့။ အဲ့ဒီလို သွားကြတော့ ဆရာပေါက် အိမ်နား အရောက်မှာ စီးလာတဲ့ ဆိုင်ကယ်က စက်ထိုးပြီး စက်သွားပါလေရော။ ဒါနဲ့ ပြန်ပြီး မနည်းနိုးယူခဲ့ရတယ်။ အိမ်ပေါက်ဝနား ရောက်တော့ ထိပ်ပြီး ထိုးရပ်သွားပြန်ရော။ ရော် … အရေးထဲ ဒီဆိုင်ကယ်ကလည်း တစ်မှောင့်။

ဒါနဲ့ပဲ ဆိုင်ကယ်ကို ဆရာပေါက် အိမ်ပေါက်ဝမှာပဲ ရပ်ခဲ့ပြီး ဆရာပေါက်ဆီ လာခဲ့သည်ပေါ့ ခင်ဗျာ။ ဆရာပေါက် လည်း ဆရာပီပီ ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပြီး သူ့ရှေ့တော်မှောက် ရောက်လို့နေတဲ့ ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမကို ကြည့်လိုက်သည်ပေါ့။ ပြီးတော့ ဆေးသောက်မလား ဆိုပြီး မေးတယ်။ ဒီအခါ မိန်းမ က ခေါင်းခါပြတယ်။ မသောက်ဘူးပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ ဆေးမတိုက်တော့ပဲ ဆရာတို့ ထုံးစံအရ ဟိုလုပ်ဒီလုပ်၊ ဟိုမေးဒီမေး မေးတော့တာပေါ့ဗျာ။

ဆရာပေါက်က မိန်းမကို မေးနေရင်းနဲ့ စကားနားမထောင်ချင်တဲ့ ပုံစံ ပေါက်လာတော့ ဧရာဝဏ်ဆင်နင်း ဆိုလား ဘာဆိုလားပဲ ပြောလိုက်တာ။ အောင်မလေးဗျာ … ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမ က သူ့ဂုတ်ကို တစ်ခုခုက တက်နင်းလိုက်သလိုပဲ ခေါင်းကြီး ငိုက်ချသွားပါလေရော။ ပြီးတော့ ဆရာပေါက်က လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ခိုင်းလိုက်တာ မိန်းမလက်ကြီးနှစ်ဖက်က တစ်ဖြည်းဖြည်း နောက်ကျောပေါ်ရောက်သွားပြီး ကြိုးတုပ်ထားတဲ့ ပုံစံကြီး ဖြစ်သွားပါလေရော။ နောက်တော့ ဆရာပေါက်က မေးတယ်။ နင် ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်ကလဲ၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလို လုပ်ရတာလဲ ဆိုပြီး မေးတာပေါ့။

ဒီလိုလည်း ဆရာပေါက်က မေးရော …။ ဟိုက ဘာမှ ပြန်မဖြေဘူး။ ကြောက်ကြောက် လန့်လန့်နဲ့ ဆရာပေါက်ကို ပြန်ကြည့်တယ်။ ဒီတော့ ဆရာပေါက်ကလည်း နင့်ကို ဘာမှ မလုပ်ဘူး။ ငါက သိချင်လို့ ခေါ်မေးတာ။ ဖြေပါ .. ဆိုပြီး ပြောတယ်။ ဒီတော့မှ ဟိုကလည်း ပြန်ဖြေသဗျ။

သူက ကားပျက်တဲ့နေရာနားက မန်ကျည်းပင်မှာ နေတာ ဆိုတဲ့ အကြောင်း။ သူစိမ်းတစ်ရံမို့ နောက်ကျောကို ရိုက်လိုက်တာ ဆိုတဲ့အကြောင်း။ အရင်က ဒီလို မလုပ်ခဲ့ဖူးပါကြောင်း။ အခုဟာက ပထမဆုံး လုပ်တာ ဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်း ပြောပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောစရာရှိတာက ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမက ကျုပ်တို့ ရွာဘက်က မဟုတ်ပါဘူး။ မြို့သူ ဖြစ်ပါတယ်။ သူ့နောက်ကျော ရိုက်လွှတ်လိုက်တဲ့ သရဲကလည်း သရဲမ ပါ။

ဒါနဲ့ပဲ ဆရာပေါက်က သရဲမ ကို ပြောတယ်။ နင့် လုပ်ထားတာတွေ နင်ပြန်ယူသွား။ နောက်အခါ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခ မပေးနဲ့ ဆိုပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်ပါလေရော။ သရဲမ လည်း ထွက်သွားရော။ ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းကလည်း ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ သူ့ယောက်ကျားကို ကြည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပြောသေးတယ်။

“ပြန်ရအောင်လေ …” တဲ့။

ဒီအခါ ကျုပ်ဘော်ဒါ က နင် ဘယ်လိုနေသေးလဲ မေးလိုက်တော့ ငါ ကောင်းသွားပြီတဲ့။ နင် ရင်ဘတ်တွေ ကျောတွေ ပူနေသေးလား မေးတော့လည်း မပူတော့ဘူး ….. တဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ဆရာပေါက် အိမ်က ပြန်သွားကြသည်ပေါ့။

သူတို့လည်း ပြန်ရော အလာတုန်းက ဂဂျီဂဂျောင် ဖြစ်နေတဲ့ ဆိုင်ကယ် က ရှောကနဲ .. ဝူးကနဲ နေအောင် ကောင်းနေပြန်တော့တယ်။ နောက်တော့မှ ဆရာပေါက်ကြီးက ကျုပ်ကို ပြန်ပြောပြတာက ကျုပ်ဘော်ဒါ မိန်းမ ကလည်း ပညာသည် ပဲ တဲ့ခင်ဗျ။ ဒါကြောင့်ပဲ သူ့ဆီအလာ သူ့အိမ်နား ရောက်ခါနီးမှာ စီးလာတဲ့ ဆိုင်ကယ်က ထဖောက်တာပေါ့တဲ့။ ဟောအခု .. ပြန်သွားတော့ မတွေ့ဘူးလား။ ရှောကနဲပဲတဲ့။ ပြီးတော့လည်း … သူတိုက်တဲ့ဆေး သောက်လိုက်ရင် ပညာတွေ ပျောက်ကုန်မှာမို့ မသောက်တာတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်ကလည်း အတွန့်တက်ပြီး မေးတယ်။ အာ … ဆရာပေါက်ကလည်း သူ့မိန်းမ က ပညာသည်ဆို ဟိုသရဲမ က ဘယ်လိုလုပ် ရိုက်နိုင်မှာတုန်း … ပေါ့။

ကျုပ်က ဒီလိုလည်း အတွန့်တက်ပြီး မေးလိုက်ရော ဆရာပေါက်က ပြောပြတယ်။ ဒီလိုကွ၊ သရဲတစ္ဆေ၊ စုန်း၊ ကဝေ၊ ဇော်ကနီ၊ ဇော်ကနက် ဆိုလား ဘာဆိုလားပဲ၊ သူရွက်ပြတာတွေက အများသား။ အဲ့ဒါတွေက တစ်ဂိုဏ်းတည်း ဆိုပဲ။ ဒီတော့ သူမသာ ကိုယ်အသုဘ ပေါ့ဗျာ။ လျှင်သူ စားကြေးပေါ့။ သရဲမ ကတောင် ရိုက်လွှတ်တာ ခံရတယ်ဆိုတော့ကာ ပညာသည် ဆိုပေမယ့် သိပ်ပြီး လောက်လောက်လားလား မဟုတ်တဲ့ ပညာသည်ထဲကပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ နည်းနည်းပါးပါး သင်ထားတဲ့ ပညာသည်မျိုး ဖြစ်မှာပေါ့လေ။

ပြီးတော့ ကျုပ်က ထပ်မေးလိုက်သေးတယ်။ ဆရာပေါက်ကလည်း သရဲမ ကို ခေါ်တယ်ဆိုတော့ … သရဲမ က ဒီကနေ ဆိုင်ကယ်၊ ကားတွေနဲ့ သွားရင်တောင် တစ်နာရီနီးပါး မောင်းရတဲ့ နေရာမှာ ရှိနေတာ။ ဒီလို ခေါ်တော့ သရဲမ က ဘယ်လိုလုပ် လာမတုန်းပေါ့။ မြန်မြန်ရောက်အောင် ဆိုင်ကယ်လည်း မရှိ၊ ကားလည်း မရှိ၊ ဆိုင်ကယ် အကြုံလိုက်မယ်ဆိုရင်တောင်မှ တော်တော် စောင့်ရဦးမယ်။ လမ်းလျှောက်ပြီး လာမယ်ဆိုလည်း အဝေးကြီးပဲ။ ခြေညောင်းမှာပေါ့လို့ … ဆိုပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ မေးလိုက်တော့ … ဆရာပေါက်က ပြောတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဒီစကြာဝဠာကြီးထဲမှာ ရှိနေသမျှ ခေါ်လိုက်ရင် လာရတယ်ကွ၊ အမိန့်အရ လာရတာဆိုတော့ အတားအဆီးမရှိ၊ နယ်ပယ်မရှိ … ခေါ်ရာကို ချက်ချင်း ရောက်လာတာပေါ့ကွာ .. ဆိုပြီး ပြောလိုက်ပါတော့တယ် ခင်ဗျာ။

ကဲ …. ဒါကတော့ဖြင့် ရွာပြန်တုန်း ကြုံခဲ့ရတဲ့ သရဲမ နောက်ကျောရိုက်လွှတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်းပါပဲ။

တောရွာအရပ်ဒေသမှာ ဒီလို အဖြစ်တွေက ပေါလှပါတယ်။ မရှိဘူးလို့ တစ်ထစ်ချ ပြောလို့မရဘူးဗျ။ ရွာမှာ သတ္တိ သိပ်ကောင်းတဲ့လူတွေ ရှိပါတယ်။ သူတို့ကလည်း သရဲဆိုတာ မယုံဘူးကွလို့ ပြောပြီး သတ္တိကောင်းနေကြတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ပင်ကိုဗီဇ မကြောက်ကြတာပါ။ သူတို့လည်း သရဲတွေနဲ့ ကြုံဖူးကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သတ္တိကောင်းတဲ့လူတွေ ဆိုတော့ကာ အေးဆေးပဲပေါ့။ တစ်ခါတုန်းက မကြောက်တတ်တဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် မနက်စော ဝေသီဝေလင်းကြီး သူ့ယာခင်းကို သွားတာ လမ်းမှာ သရဲကြီးတစ်ကောင်က လမ်းဖြတ်ကူးပြလို့ မောင်းလာတဲ့ လှည်းကိုတောင် ရပ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ သရဲကျော်သွားမှ သူ့ဟာသူ ထပ်မောင်းသွားတယ်ဆိုပဲ။

နောက်များ ကြုံကြိုက်ခဲ့ရင် ဒီလို အဖြစ်တွေကို ထပ်ပြီးရေးပါဦးမယ်။ ပြီးတော့လည်း သရဲက ဝင်ပူးပြီး သူ့အတွက် တရားနာပေးဖို့ အကြောင်း ပြောတာလည်း ကြုံခဲ့ရပါသေးတယ်။ နောက်တော့ ရေးမယ်ဗျာ။ ခုတော့ စာလည်း အတော်ရှည်သွားပြီ။ လက်လည်း အတော်ညောင်းသွားပြီ။ ခုလို ဖတ်ရှုသွားတာကို ကျေးဇူးပါပဲ။

ရေးသူ – မဟာရာဇာ အံစာတုံး

(http://www.facebook.com/anzartone)