အတိတ်သည် ကြည်နူးဖွယ်အတိ ။ ကျွန်တော်၏ကျောင်းသားဘဝများ ( အပိုင်း 3 )

မျက်နှာမဲ့ ..နှာခေါင်းရှုှုံ့ ..ခေါင်းမငုံ့လိုက်ပါနဲ့ ..ဖြူဖွေးလေးရယ်.           မင်းကလေး အတွက်
…ကောင်းကင်ကိုအန်တုမယ်….ငါကြီးက..ကိုးကွယ်မှုဆန်တဲ့ချစ်ခြင်းမျိုး…

အဲ့လာ..ကြူတာ..အဟီး

****************************
ငါးကင်စားပြီးတစ်ပတ်အကြာ…ညနေခင်းမှောင်ရီဖြိုးစ ဖုတ်ထသည့်အချိန်
အနှီ အစားကြူးသော ချစ်လှစွာသော သူငယ်ချင်း.

…ဝေသာလီပြည်ပေါက်. ဘီလူးအခြောက်၏ အာသီသ သည်..တကျော့ပြန်လာလေသည် ။

( ဘီလူး၏ခက်ထန်ကြမ်းကြုတ်သောရုပ်သွင်နှင့် ကနွဲ့ကညဟန်ပန်ကို မြင်ကြည့်ကြကုန်…အဟိဟိ )
“” ငါနေမကောင်းတုန်းက ငါးကင်မှတ်မိလား…ကောင်းတယ်ကွ..နော်..ထပ်လုပ်ပေးဟမ်း…””
စိတ်ပါလက်ပါလုပ်ပေးချင်အောင် ပြောတတ်သည့် ငတိကို …
ခါတိုင်းလို ကတ်ကတ်လန်နှုတ်လှန်မထိုးပဲ…ကျော်တို့တသိုက် ပြိုင်တူခေါင်းငြိမ့်လိုက်လေသည် ..
   “” ရေနည်းငါးမို့ ..လုပ်ပေးမှာနော်..စေတနာတွေ..စေတနာတွေ…
  ဖခင်ကြီးမှာ မေတ္တာမိုးတွေသွန်းဖြိုးလို့..”” ရင်ဘတ်ကိုပါထုပြလိုက်သေးသည်…
( ကွယ်..ဆောရိုးနှယ့်..တကယ့်အကယ်ဒမီရှော့ အဟိဟိ )
မေမြို့သားအုပ်ထဲ တစ်ကောင်တည်းရောက်နေသည့်အတွက်..
ရေနည်းငါးဟု အမည်ပေးပြီး..ကျော်တို့က ဖခင်နေရာကိုအမိအရယူထားသည့်နတ်သံနှောလိုက်သည်….
ယခင်နည်းစနစ်များအတိုင်း ..ပြုလုပ်ပြီးသကာလ…
ဂန္တဝင်ငါးကင်၏ ဖြစ်တည်မှုသည်…အနှီဘီလူးပေါက်၏ ခံတွင်းပေါက်တွင် နိဌိတံလေသည် ။
တဖြဲနှဖြဲ မြိန်ရည်ရှက်ရည် စားနေသည့် သူငယ်ချင်း ပဲတောင့်ရှည်၏ ပုံစံကိုကြည့်ရင်းက …
မေမြို့သားတစ်ကောင် စဖောက်လေသည် ။ (ဘီလူးရှိရာ အငတ်လာ ဆိုသည်မှာ ဒါမိုးလားမသိ )

“ ဟရောင်တွေ..တကယ်များ ..အရသာရှိနေလားမသိ “”

လေသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်ကို ..နားပါးလွန်းသော မိုးကုတ်သားကြားဖြစ်အောင်ကြားလိုက်လေသည် ။
“ တကယ်မိုက်တာဟ…သားရ…မယုံရင် တစ်ဖဲ့စားကြည့် ” တိုက်တွန်းသံပင်မဆုံးလိုက်…
မေမြို့သားတစ်ယောက်၏ လက်သည် ဇိကနဲနှိုက်စားပြီးသားဖြစ်လေသည် ….
  “ဝေါ့…ထွီ..သူမို့မရွံမရှာ “”
ကျော်တို့အကြောင်းသိများက ..အကုန်မျက်နှာလွဲရင်းက ပျို့တက်လာလေသည် ။
ထိုမျှပြီးသလားဆိုသည်မှာ ..မပြီး
အကျင့်တန်လွန်းလှသည့် မေမြို့သားသစ္စာဖောက်က လုပ်တုန်းကလုပ်ပြီး ..
.အော်ဂလီဆန်ပြနေသည့်..ကျော့်ကိုကြည့်ရင်းက ..ကိုယ့်တပ်ကိုယ်ပြန်နင်းလေသည်…
   ” ဟကောင် စဏ္ဍာလ ဆောရိုး .မင်းအခွက်ကဘာဖြစ်တာလဲ..ဟကောင် စားနော်..””
ဇွတ်အတင်းကို တိုက်တွန်းလေတော့သည် ။
နောက်တော်ပါ မေမြို့သားများကလည်း…အားပေးရှာပါသည် ။
ဘယ်ခြေထောက်ကိုဖြောင့်..ညာတစ်ခြေထောက်ကိုထောင်ပြီး ..တင်ပါးတရွှတ်ဆွဲကာ..ကျော့်ကိုလှောင်သည် ။
( ကျော်သူတောင်းစားဖြစ်ပြီဆိုသည့်သဘော )
ရင်ဘတ်ကိုကော့ပြီး ခြေကိုခွင်ကာ… လက်ကိုမြှောက်ရင်း..ကွိကွိအော်သည် ။ ( မျောက်ဖြစ်ပြီဆိုသည့် အထာ )
“” မစားရင် ချီးကန်ထဲက …ဖမ်းလာတယ်ဆိုတာ… ငါဖော်မှာနော်… “”
ဟု သွားကြားထဲမှ လေသံဖြင့် ခြိမ်းခြောက်လေသည် ။
ကျော်..ချောင်ပိတ်မိနေသည်ကို ဝမ်းအသာကြီးသာနေကြသည့်မေမြို့သားတစ်အုပ်ဘက် ကိုလှည့်ရင်းက
“အော်..မင်းတို့ကတစိမှမပါဝင်မပတ်သတ်ကြဘူးပေါ့ဟုတ်လား….အပြစ်ကင်းတယ်ပေါ့လေ…”

စကားနာလှမ်းထိုးလိုက်သည် ။
     “မင်းတို့တကျိတ်ထဲတစ်ဉာဏ်ထဲမလား…ကျပ်မပြည့်တဲ့ကောင်တွေ…” မိုးကုတ်သားလေး …အံကြိတ်ရင်းမေးသည် ။
   “” ဂီလာနတွေ..ဟီလာထနေတယ်.. ဟုတ်လား “” နန်းစတော့ရေရွတ်ရင်းက

မေးကြောများပင်ထောင်ထနေလေသည် ။ ( ပျော်နေတာလားဟင် …ဟုသာမေးလိုက်လျှင်.မည့်သို့နေမည်မသိ။။အဟိဟိ..)
   “ဟုတ်တာပေါ့..ဟိုကောင်တွေကဓါတ်မီးထိုးပေးတာ…
              ဟိုကောင်တွေကပစ်မှတ်ရှာပေးတာ…ငါက ဒီလိုလေး…ဖတ်ကနဲ ပစ်ယုံလေးပစ်တာ..” သေဖော်ညှိလိုက်သည် ။
    “မြင်လား..အဲ့သောက်ကချင်…ကျောက်ရူး.ချီးစားစုန်း…အဲ့အနူကိုမယုံရပါဘူးဆို…တယ်လေ”.

           .မေမြို့သားများ ကျော့်ကို             ဝိုင်းဝန်းထုထောင်းကြလေတော့သည် ။
ခုနလေးတင်အောင်ပွဲခံထားသောအခွက်များမဟုတ်တော့…..အဟိဟိဟိ…ကာလနာတိုက်နေသည့်ရုပ်သွင်များအဖြစ်                                 ..ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားသည်..တတ်လဲတတ်နိုင်သည့်အမျိုး…

အထာနပ်သွားသော မိုးကုတ်သားက တံမြက်စည်းရိုးကိုကောက်ဆွဲလေတော့သည်…
မျက်နှာပေးမှာလည်း ..မဟုတ်တာလုပ်ထားရင် သေမယ့်သာပြင်ဟူသောအခွက်ဖြင့် …
မတတ်သာတော့…လာမည့်ဘေးပြေးတွေ့ရတော့မည် ။
ကျော်တို့လည်း ..တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်းက .အခွက်များကိ ုရှုံ့နိုင်သမျှ မဲ့ကာ..
တစ်ဖဲ့စီဖဲ့လိုက်ရင်း ပါးစပ်ထဲပစ်သွင်းလိုက်သည် ။
  “ငင်…..ချိုလိုက်တဲ့ အမျိုး ”
အဆောင်အိမ်သာအနီး ..ရေကန်တွင်းမှ ငါးရံ့ခေါင်းတိုများ ပျက်သုန်းခြင်း၏နိဒါန်းသည် ထိုနေရာတွင်စတင်ခဲ့သည် ။

ရေထဲကငါးပဲ..ဆေးလိုက်ရင်ပြောင်ပါတယ်လေ….ဟု သဘောပိုက်ပြီးသကာလ….

ထိုနေ့မှစပြီး..ထိုရေကန်အတွင်းသို့ မည်သူမျှ ရှုရှုမဖလားဝါးတော့ ..အင်အင်း..မအင်အင်းတော့ပါ ။
( အနေသန့်သည့် သဘော..အဟိဟိ )
နောက်ရက်ညနေများတွင်… ပုဆိုးကိုခါးတောင်ကြိုက်ရင်း… ဓါတ်မီးတဝင်းဝင်းဖြင့်                      ငါးရံ့ခေါင်းတိုအမဲလိုက်နေသော ကျောင်းသားတစ်အုပ်သည် ကျော်တို့သက်သက်သာဖြစ်ပါတော့သည် ။

*****************************
ကျော်တို့မေမြို့ခြံကလေးသည် မြို့စွန်ဘက်တွင်တည်ရှိလေသည် ။ ဘေးဘက်အနီးတွင် ..
ဘောလုံးကွင်းနှင့် ရထားလမ်း .. စိမ်းစိုသော မြက်ခင်းများနှင့်ခြံရံထားသည့် အတွက်
…မိုးဦးဆောင်းဦးများတွင် ပုရစ်အလွန်ကျသည် ။
ညပိုင်းတစ်နာရီနှစ်နာရီခန့်သာ ကောက်လျှင်ပင် ..ကျန်ကျောင်းအိတ်တဝက်ခန့်အသာလေးရသည် ။
ပုရစ်ဆိုသည့်အမျိုးမှာလည်း…
လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြော်လျှင်အလွန်အရသာရှိလေသည် ။
မိခင်နှင့်ညီအငယ်ကောင်ကလည်း ကျော်ကြိုက်တတ်မှန်းသိသဖြင့်
တကူးတက ကောက်ပြီး ..အတောင်ညှပ် ..
ခြေထောက်ညှပ်..ဖင်ဖောက်ပြီးသကာလ ..
ကြက်သွန်ဖြူနှင့်ချင်းကိုထောင်း…ပုရစ်ဖင်ထဲထိုးထည့်ကာ…
ပဲဆီအစစ်ဖြင့်ကြော်ပြီး
မိုင်လိုပုလင်းများထဲထည့်ကာ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီးကျော့်ထံသို့ ..အမြဲပို့ပေးလေသည် ။
ကျော်တို့ မေမြို့သားလဲ တစ်အုပ်လဲ ရောက်လာသည်နှင့် တဖြဲနှဖြဲ ..ဘီယာနှင့်မြည်းလေသည် ။

“ဟရောင်စားကြည့်ပါကွ…အလွန်မိုက်တယ.်…ကြွပ်ရွနေတာပဲ .”
      “ဟုတ်တယ်..မေမြို့ပုရစ်နော်….နာမည်ကြီး..ချစ်လွန်းလို့ကျွေးတာ…အချစ်တွေများကြီးပါတယ် ..”
ထိုမျှရက်ရက်ရောရော စေတနာရှိသည်ကို …အနှီ…

အလိုက်ကန်းဆိုးအလွန်ခေါင်းပါးသော ပဲတောင့်ရှည်က
“မေမြို့…မေမြို့..မိုးခေါင်တယ်ပဲ..ကြားဖူးတာ…

        ပုရစ်တောင်ဖမ်းစားရအောင် အစားအစာချို့တဲ့သကိုး..
    အငိငိငိ ..နှံကောင်တို့ ..ပိုးဟပ်တို့ ရောမစားဘူးလား ”
      “ဒါနဲ့…လပြင်ကွပ်..စားမလား..မင်းတို့…အဲ့လောက်ငတ်နေရင် ” ( လပြင်ကွပ်ကို အသံဖလှယ ်ထားသည်.. )
မသိလျှင် တကယ်ပင်ကင်ကျွေးတော့မည့်ပုံစံနှင့် ..ပုဆိုးကိုပါခါပြလိုက်သည် ။
ပြန်ပြောစရာ စကားတစ်ခွန်းမျှပင် ရှာမရ…..မိလ္လာကန်ထဲမှ ….ငါးရံ့ခေါင်းတိုကိုဖမ်းစားသည့်အထဲ သူတစ်ခါမျှပင် …မပါဝင်သည့်နှယ့် ….

ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကျော်တို့တသိုက်ဆွံ့အလေသည် ။
တစ်ခါဆို တလေမှပင် ပြင်ဦးလွင်ကဲ့သို့သော ပန်းမြို့တော်ကြီးကို …

မရောက်ဖူးပဲ ..စကားနာထိုးသည့်အပြင်…
“ပုရစ်ဆိုတာ..အင်းဆက်ကွ….အဲ့မျက်လုံးပြူးးပြူးးအင်းဆက်တွေကို ..Uncivilized တွေမှစားတာ…”
         “နော့်..ကချင်..နော့်..ဝန်ခံလိုက်..အရင်က မေမြို့ဆိုတာ…ကျားတောင်ရှိတယ်တဲ့….”
မသိလျှင်ကျော်တို့ အုပ်ကပဲ ..အမေဇုန်တောအုပ်မှ လူရိုင်းတွေလိုလိုဘာလိုလို…
မိုင်လိုထုတ်ကိုဖောက်ရက်နေရင်းက …စပ်ဖြဲဖြဲနှင့်ကညော့လေသည် ။
သည်းခံနိုင်စိတ်သည် ..ထိုနေရာတွင်ကုန်ဆုံးလေသည် ။

   “” အေး…သိကြရောပေါ့ကွာ…ဟကောင်တွေ..အဲ့ကောင်ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ရအောင် “” အဖော်ညှိလိုက်သည် ။
ဖမ်းချုပ်ပြီး ရုန်းကန်တွန့်လိမ်နေသော မိုးကုတ်သား ပါးစပ်ထဲသို့အတင်း ထိုးထည့်လိုက်သည် ။

“ဇိ..ဇိ..ကျလိကျလိ ” နှစ်ခါသာ ဇိလိုက်ရသည် …ပုရစ်တစ်ကောင်လုံး ဝါးမိသွားလေသည့်ခဏ …

ချင်းနှင့်ကြက်သွန်ဖြူကြော်ရနံ့သည် တမဟုတ်ချင်းသင်းပျံ့လာလေသည် ။

ကျော် အမှားကြီးတစ်ခုကိုကျူးလွန်မိလေတော့သည် ။
ပဲတောင့်ရှည် …မျက်လုံးများအရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်လာလေသည် ။

ရုန်းကန်ခြင်းအလျှင်းမရှိတော့ …အခွက်သည် လမင်းတစ်စင်းသဖွယ် ဝင်းပလာလေသည် ။
သူသည် အစားကြူးသောဘီလူးဝင်စားသူဆိုသည်ကို ကျော် ခဏတာမေ့လျော့သွားမိသည် …
“ဟ..အဟုတ်ဟ…တယ်လဲအရသာရှိပါလား ..သားရေ..သားရဲ့ …အဖေတော့ကြိုက်သွားပြီ….အဟေးဟေး.”
စကားသံအဆုံးတွင် …ကျော်တို့လည်လိမ်ထားသော ကြက်ဖများသဖွယ်…ဆွံ့အတိတ်ဆိတ်သွားမိသည် ။

ဖလတ်ဖလတ်လုပ်ပြီး ..အောက်အီးအီးအွတ်ဖို့အချိန်ပင်မရ…
ထိုနေ့မှစပြီး ..ကျော့်အိမ်မှပို့သော…ပုရစ်ကြော်ဘူးများသည် ..သူ့ဖခင်၏အမွေသဖွယ်….
.ကျော်တို့ သူ့ထံမှ တောင်းရမ်းစားသောက်ရပါတော့သည် ။
****************************************
ကျော်တို့ ပြင်ဦးလွင်သား တသိုက်သည် ..အလွန်ဆေးလိပ်ကြိုက်ကြသည် ။ ဖဲဝိုင်းထောင်သည့်နေ့တွင်…လူရှုပ်ရသည့်အထဲ                      .                 …ဆေးလိပ်ကမချတမ်းသမသည့်အတွက် …အခန်းသည် ဆေးလိပ်ငွေ့များဖြင့် …လှောင်ပိတ်မွှန်ထူနေသည် ။
ထိုအခိုက်တွင်..အင်မတန်ဆန်းပြားသည့်အဖြစ်အပျက်စတင်လေသည် ။ ကောင်းကင်ထက်တွင် လျှပ်ပန်းများလက်သည် ။  …ထိုနေ့သည် ဆေးပေါင်းခသောညဖြစ်သည် ။   “ ဘတ်….”” အသံနှင့်အတူ …ဖဲဝိုင်းတည့်တည့်တွင် …အမြှီးနှစ်ခွရှိနေသည့်ထူးဆန်းသည့် ..

အိမ်မြှောင်တစ်ကောင် ဆေးလိပ်နံ့ဖြင့် မူးယစ်ကာ ကျလာလေသည် ။
…………….ဆက်ပါအုံးမည် …………….