မယုံရင် ပုံပြင်မှတ်လိုက်ပါ believe it or not

ဟိုးရှေးရှေးတုန်းက မြန်မာနိုင်ငံရဲ့မြို့တော် ရန်ကုန်မြို့လို့ ခေါ်တွင်တုန်းကပေါ့ … ရန်ကုန်မြို့ပေါ်က အဆင့်မြင့်ကုန်ပစ္စည်းတွေထုတ်လုပ်တဲ့ စက်ရုံတစ်ခုမှာ အင်ဂျင်နီယာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ မမဝေလို့ အများကခေါ်ကြတဲ့ အမျိုးသမီးေချောချောလေးတစ်ယောက် ရှိသတဲ့။ မမဝေက သူ့အလှနဲ့ သူ့ပညာကို မာန်တက်ပြီး ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ လူမထင်ပဲ တစ်ကိုယ်တည်း အပျိုကြီးဘဝနဲ့ ခပ်တင်းတင်းပဲနေနေသတဲ့။ သူ့ရဲ့ ဒုက္ခတွေကိုတော့ သူကိုယ်တိုင်ပဲ သိတာပေါ့။

အရာရှိ အင်ဂျင်နီယာမမက တစ်လမှ လစာ (တစ်သောင်းကျပ်)ပဲ ရရှာတာလေ … (၅) ပါးသီလကို ဘောင်းဘီဝတ်သလိုမြဲတဲ့သူဆိုတော့ တစ်ပြားတစ်ချပ်မှ အောက်စိုက်မရှာဘူးတဲ့ … (စက်ရုံထဲမှာက နေ့တိုင်း ဘောင်းဘီဝတ်ရတယ်)..

တခြားအလုပ်မှာ စီမံခန့်ခွဲမှုတော်တာတွေကတော့ နားမလည်တဲ့သူတွေကိုရှင်းပြရင် အပိုဖြစ်နေမှာစိုးလို့ လစဉ်အသုံးစရိတ် စီမံခန့်ခွဲပုံလေးကိုပဲ ပြောပြတာပေါ့ကွယ် ..

လစဉ် နယ်မှာနေတဲ့ မိဘ နှစ်ပါးကို တစ်လ (နှစ်ထောင်ကျပ်) ပြန်လည်ထောက်ပံ့တယ် … ကျေးဇူးရှင်ရွာဦးကျောင်းက ဆရာတော်ကြီးကို တစ်လ (တစ်ထောင်ကျပ်) လှူဒါန်းတယ် … အိမ်လခနဲ့မီတာခက တစ်လ (တစ်ထောင်ကျပ်) ပေးရတယ် … လစာထုတ်တဲ့အချိန်မှာ သုံးစရာလက်ထဲမှာ (ခြောက်ထောင်ကျပ်) ပဲရှိတာပေါ့ကွယ် … တစ်နေ့ကို ၂၀ဝ ထက် ပိုသုံးလို့မရတော့ဘူးပေါ့ … နယ်ကမိဘတွေက အလိုက်တသိနဲ့ ရွာရဲ့ထွက်ကုန် ဆန်ဆီနဲ့ တခြားစားစရာ အခြောက်အခြမ်းတစ်ချို့ကို ပို့ပေးရရှာတယ် …

ဆန်အတွက် မပူရတော့ မနက်မိုးလင်းရင် ပဲပြုတ်သယ်ဆီက ပဲပြုတ် (၅ဝ ကျပ်) ဖိုး ဝယ်ရတယ် … အလုပ်ကလဲ မနက် ၈ နာရီ စက်ရုံထဲအရောက်ဆိုတော့ မနက်စာကိုပါ ထမင်းဂျိုင့်ထဲထည့်သွားပြီး အလုပ်ထဲရောက်မှ စားရရှာတယ် … ပဲပြုတ်ဆီစမ်းနဲ့ ထမင်းပူပူလေးက မနက်စာပေါ့ … အလုပ်အတူလုပ်တဲ့ အလုပ်သမလေးတွေက မမဝေ မုန့်ဟင်းခါးမစားဘူးလား … ပလာတာမစားဘူးလားစသဖြင့် မေးကြတာပေါ့ … မမဝေကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ … မမဝေက တစ်ပတ် ၃ ရက် သတ်သတ်လွတ်စားတယ်လေ … မမ မွေးနေ့ရယ် အဖေ့မွေးနေ့ရယ် အမေ့မွေးနေ့ရယ် … နောက်ပြီး မနက်ပိုင်း သေချာထချက်ဖို့လဲ အချိန်မမှီတော့ ဖြစ်သလို ပဲပြုတ်လေးပဲ ထည့်လာရတယ်လို့ပဲ ဖြေရတာပေါ့ … တစ်ခါတစ်လေတော့လဲ ပဲပြား ပဲပင်ပေါက် ၁၀ဝ ဖိုးကို ၂ နပ်စားရတာလဲ ရှိတယ် … ရွာကပို့ထားတဲ့ ပဲကတော့ ညနေတိုင်း ဟင်းချိုချက်သောက်တယ် … သတ်သတ်လွတ်မစားတဲ့နေ့ဆိုရင်တော့ ကြက်ဥကို အမျိုးမျိုး တန်ဆာဆင်ပြီး ချက်ပြုတ်စားတယ် (ကြက်ဥအသုံးပြုနည်း ကျမ်းစာအုပ်ရေးသားပြီး) …

ညဘက်ကျတော့ အနီးအနားက ကလေးတွေကို ပညာကုသိုလ်လုပ်တယ်ဆိုပြီး စာခေါ်သင်ရသေးတယ်။ အလကားလဲမသင်နိုင် ပိုက်ဆံယူရင်လဲ မကောင်းတာနဲ့ တစ်ယောက် ၅၀ဝ ပဲ ပေးပါဆိုပြီး ၁ဝ ယောက်လောက်ကို စာသင်ပေးရသေးတယ် … အဲဒီပိုက်ဆံက အဝတ်အစားဖိုးနဲ့ သာရေးနာရေးဖိုးပေါ့ …

တခြားသူတွေကတော့ မသိရှာဘူးပေါ့ … ဒီလောက်တောင် ချွေတာကပ်စေးနဲနေတဲ့ မမဝေမှာ စုဆောင်းထားတာ တော်တော်ရှိလောက်ပြီလို့ အထင်မှားနေကြတာပေါ့ … သူ့ဥပဓိရုပ်ကလဲ ကြည့်လိုက်ရင် သူဌေးသမီးတစ်ယောက်လိုပဲဖြစ်နေတယ် … တစ်ခါတစ်လေ သူ့ဘတ်ဂျက်အခြေအနေကိုပြောပြရင် တခြားဝန်ထမ်းတွေက မမဝေက ဟာသတော်တော်ပြောတတ်တာပဲဆိုပြီး ရီကြသတဲ့ … နောက်တော့လဲ အထင်ကြီးခံရနဲလားဆိုပြီး အောင့်သက်သက်နဲ့ပဲ နေနေရတော့တာပေါ့ …

မမဝေမှာ မီးခံသေတ္တာကြီးတစ်လုံးရယ် ဘီဒိုအကြီးကြီးတစ်လုံးရယ်ရှိတာကို သိနေတဲ့ တပည့်ကျော်လေးတွေက အပြင်မှာလျှောက်ပြောတော့ လူဆိုးတွေက သူခိုးခိုးဖို့ ကြံစည်သတဲ့ … နေ့ခင်းဘက် ရုံးသွားနေတုန်း သူခိုးဝင်တာပေါ့ … တစ်အိမ်လုံးရှာတာ ပိုက်ဆံနဲ့တူတာဆိုလို့ တစ်ကျပ်တောင်မတွေ့ဘူးတဲ့ … ခိုးစရာဆိုလို့ ထမီစုတ်တောင် မရှိဘူးတဲ့ … မီးခံသေတ္တာကြီးကလဲ ဘယ်အဘိုးက အမွေပေးခဲ့မှန်းမသိလောက်အောင် ရှေးကျပြီး သော့ကြီးက ဘယ်လိုမှ ဖွင့်လို့မရဘူးတဲ့ … သေတ္တာလိုက် မပြီး ခိုးဖို့ကြံပေမယ့်လဲ လေးလိုက်တာ ဘယ်လိုမှ မလို့မကြွဘူးတဲ့ … ဘီဒိုအကြီးကြီးတစ်ခုကိုတော့ သော့ဖျက်ပြီး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာ သူခိုးတွေ မျက်လုံးပြူးသွားသတဲ့ … (ဘာတွေလဲဆိုတာ ပြောပြဘူး …)

သူခိုးတွေလဲ ဘာမှမရသွားတော့ တော်တော်မကျေနပ်ဖြစ်ကြတာပေါ့ … အဲဒါနဲ့ သူတို့ထက်ပိုစွမ်းတဲ့ ဓါးပြတွေကို လက်ထောက်ချလိုက်သတဲ့ … မီးခံသေတ္တာထဲမှာ အလွန်အဖိုးတန်တာ ရှိကိုရှိရမယ်ပေါ့လေ … ဓါးပြတွေကလဲ စိတ်ဝင်စားတာနဲ့ ဓါးပြတိုက်ဖို့ သေသေချာချာစီစဉ်တော့သတဲ့ …

လူခြေတိတ်တဲ့ တစ်ညမှာတော့ ဓါးပြတွေက တံခါးလာခေါက်သတဲ့ … မမဝေက အိမ်တံခါးကို အလွယ်တကူ ဖွင့်ပေးမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာသိလို့ တပည့်ကျော်လေးအဖေပါ သမီးလေး အသဲအသန်ဖြစ်နေလို့ စက်ရုံထဲကကားနဲ့ ဆေးရုံသွားမလို့ မမဝေက စက်ရုံမှူးကို ပြောပေးပါဆိုပြီး လာပြောတော့ တကယ်ထင်ပြီး တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်မိတာပေါ့ … ကျောချမှ ဓါးပြမှန်းသိတော့တာပေါ့ … အသံထွက်ရင် သတ်ပစ်လိုက်မယ် ဘာမှတ်လဲဆိုပြီး ရှေးတုန်းက သူကြီးတွေကိုင်တဲ့ နှစ်လုံးပြူးသေနတ်ကြီးနဲ့ … မီးခံသေတ္တာကိုဖွင့်ဖို့ အမိန့်ပေးသတဲ့ … လက်ထောက်ဓါးပြတွေလဲ ပါလာသေးတယ် … နံမည်ဝှက်နဲ့ခေါ်တာကို ကြားမိတာကေတော့ ကြောင်၊ ပု၊ ပေါက်၊ နီ ဆိုလားပဲ … မမဝေက သတ္တိအင်မတန်ကောင်းတယ် .. ခါးပတ်နက်အဆင့်လေ … ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်ကလဲ များတယ် … မိန်းမမာယာကိုလဲ အလိုရှိတိုင်း ထုတ်သုံးနိုင်သတဲ့ … ဒီအတိုင်း ဘယ်ဖွင့်ပေးမလဲ … ဓါးပြဗိုလ်ကြီးကို ဉာဏ်စမ်းတစ်ခုမေးလိုက်တယ် … အဲဒီဉာဏ်စမ်းကို ဖြေနိုင်မှ အဲဒီသော့ကိုဖွင့်လို့ရမှာလို့ ယုံအောင်ပြောလိုက်သတဲ့ … မမဝေရဲ့ အဘိုးရဲ့ အဘိုးရဲ့ အဘိုးလက်ထက်က မီးခံသေတ္တာကြီးဖြစ်ကြောင်း … အထဲမှာ တန်ဖိုးတန်ရတနာတွေရှိကြောင်း … ဆွေစဉ်မျိုးဆက် ၉ ဆက်တိုင်တဲ့အထိ ဖွင့်မရသေးကြောင်း … ဓါးပြဗိုလ်ကြီးသာ သူ့ကိုယ်စား အဲဒီဉာဏ်စမ်းကို ဖြေပေးနိုင်ရင် အလွန်ကျေးဇူးတင်မှာဆိုတဲ့အကြောင်း … မယုံယုံအောင် လှည့်ပတ်ပြောလိုက်တာ ခေါင်းဆောင်ကြီးရော နောက်လိုက်တွေပါ ယုံကြည်သွားသတဲ့ … သူတို့တွေလဲ ဘာမှရမသွားတဲ့အဆုံး မမဝေရေးသားပြုစုထားတဲ့ ကြက်ဥအသုံးပြုနည်းကျမ်းကိုပဲ ယူသွားကြရသတဲ့ …

သူတို့ခေါင်းထဲမှာတော့ ဉာဏ်စမ်းကို အဖြေရှာကြတာ အချိန်တိုတိုအတွင်း ဘိုးတော်ဖြစ်တဲ့သူကဖြစ်၊ စိတ်ဖောက်ပြန်ပြီး လုံးရာကပြားတဲ့သူကပြား၊ ကဗျာဆရာလဲ ကဗျာမစပ်နိုင်၊ အင်တာနက်ကနေ စာရေးတဲ့ စာရေးဆရာကလဲ စာမရေးနိုင်ပဲ ပဟေဌိအဖြေရှာနေတာနဲ့ ဝင်ငွေမရှိပဲ အင်တာနက်ဖိုးတောင် အကြွေးတင်နေသတဲ့ကွယ် ….

သူတို့ကို စဉ်းစားခိုင်းလိုက်တဲ့ ဉာဏ်စမ်းပဟေဌိကတော့ ….