မြားတစ်စင်း ရဲ ့ဒဏ္ဍာရီ

ကိုရှီနို တစ်ယောက် လဘက်ရည်ဆိုင်၏ ထောင့်စားပွဲတွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်နေရင်း ၊ အလကားပေးသော ရေနွေး ကို ဘယ်နှစ်အိုးမြောက်မှန်းမသိ ထပ်တောင်းလိုက်သည် ။

စားပွဲထိုးကောင်လေး က မကြည်မသာဖြင့် ရေနွေးအိုး ကို ဆောင့်ချသွားသည် ကို သတိမပြုအား ။

ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ ပူနေသော ဖြစ်နေသော အလိုမကျခြင်းတွေ ထက် အရေးမကြီး ဟု ကိုရှီနို ယူဆထားသည် ။

လက်ထဲမှာ ကိုယ်လိုချင်တဲ့ ပိုက်ဆံပမာဏ မရှိ ။

လက်ရှိ ကိုယ်ရှင်သန်နေတဲ့ ဘဝမှာ ကိုယ့် ဆန္ဒတွေ မပြည့်စုံ ။

စိတ်ညစ်စရာ ၊ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စရာတွေက ၊ နေ ့စဉ် ကိုယ့်ဘေးနားမှာ…ပုံ ။

အရေးထဲ တွဲနေတဲ့ ရည်းစား သုံးယောက် က လာတွေ  ့ဖို ့ တစ်ပူပူ ။

မော်လမြိုင် ၊ ရန်ကုန် ၊ မြစ်ကြီးနား တစ်မြို  ့ဆီမှ ဖြစ်သဖြင့် လက်တလော သွားတွေ ့ဖို ့လုံးဝမေ့ထားလိုက်သည် ။

ဒီအခြေအနေတွေကနေ အမြန်ဆုံးလွတ်မြောက်အောင် ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ၊ ကိုရှီနို စဉ်းစားနေသည် ။

( ကိုရှီနို ဆိုတာ အသက် ၂၅ နှစ် ၊ မြစ်ကြီးနားဇာတိ ၊ မန်းတလေးရတနာပုံ တက္ကသိုလ်က ဘွဲ ့ရအပြီး ရောင်းဝယ်ရေး တစ်ခု တွင် ဝန်ထမ်းလုပ်နေသူ ။ )

အခွက်နံပါတ် ၁၀ဝ ကျော်လောက်ပြီ ဖြစ်သော ရေနွေးကို ကောက်မော့လိုက်ပြီး….ရင်ဘက်ကို ကော့လိုက်သည် ။

လဘက်ရည်ဆိုင်အတွင်းထဲက ရနံ ့ပေါင်းစုံ ရောထွေးနေတဲ့ လေကို တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်သည် ။

ကိုရှီနို ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ကြည့်မိသည် ။

ဆံပင်တိုတို ညှပ်ထားမိသည် မှာ မှန်သွားပြီလို ့ပြုံးမိသည် ။ ဒီပုံက ဘယ်သွားသွား ရေလေးကောက်စွတ်ပြီး သပ်လိုက်ရုံပဲ ။

ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ် က မတွန် ့ကြေသေးဘူး ။ အောက်ကဘောင်းဘီက ဂျင်းဆိုတော့ လူမြင်မဆိုး ။

စီးလာတဲ့ ဖိနပ်ကို ကြည့်တော့ ၊ ရိုသေလိုက်ရင် နှစ်လလောက် စီးလို ့ရဦးမည် ။

ဗိုက်ဆာနေလား…။ ဟင့်အင်း…သောက်နေတဲ့ ရေနွေးတွေကြောင့် ဗိုက်လေးနေပြီ ဖြစ်သည် ။  အိုကေဖြစ်ပြီ ။

စားပွဲထိုးကောင်လေး ကို လှမ်းခေါ် ၊ သောက်ထားတဲ့ လဘက်ရည် တစ်ခွက်ဖိုး ရှင်းပေးလိုက်ပြီး ။

လဘက်ရည်ဆိုင် မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းဘေးရှိ အုတ်ခုံလေး ပေါ် နေရာပြောင်းထိုင်လိုက်သည် ။

ညနေစောင်းပြီ မို ့အလုပ်ပြန်သူများ ဖြင့် လမ်းလေး က အသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသည် ။

ထိုင်ရင်း လမ်းသွားလမ်းလာ များကို တစ်ချက်သတိထားကြည့်မိသည် ။

ကိုယ့်များ တစ်မျိုးတစ်ဖုံ ထင်သွားကြမလားပဲ ၊ ပြီးမှ..ပြုံးဖြစ်သည် ။ ကိုယ်က ဘာကောင်မို ့သူတို ့တွေ သတိထားကြမည်နည်း ။

ကိုရှီနိုတစ်ယောက် စဉ်းစားခန်းဖွင့်တော့သည် ။

ကိုယ့်ခေါင်းထဲမှာ ဘာရှိသလဲ….ဦးဏှောက်တော့ ရှိမှာ သေချာသည် ။

ကိုယ်သင်ခဲ့တဲ့ အတန်းပညာ ၊ တက္ကသိုလ် ပညာ တွေကို ဘယ်လို သုံးရမလဲ ၊ ငွေဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲလို ့ရလျှင် သိပ်ကောင်းမည် ဟု တွေးသည် ။

မဖြစ်နိုင်..။ ဒီပညာတွေနဲ ့ ကောင်းဆိုးဝေဖန်ပိုင်းခြား လို ပဲ ရမည် ။

ကိုရှီနို စိတ်သည် ငြိမ်သက်လာပြီး ၊ အာရုံစိုက်စရာ ရှာမိလာသည် ။

ပထမဆုံး စိတ်ကူးထဲကို ဝင်လာသူမှာ ၊ ကိုရှီနို သတိထားမိနေသည့် အရမ်းချမ်းသာသော သူဌေးကြီး ဦးမောင်ပေ ။

သူဘယ်လောက် ချမ်းသာသလဲ ဆိုတာကို ဘယ်သူမှ မခန် ့မှန်းနိုင်ကြဘူး ။

သူ ့လက်ထဲမှာ နောက်ထပ်နှစ်ပေါင်းများစွာ သုံးစားလို ့ရဦးမယ့် လုပ်ကွက်တွေ က အများကြီး ။

သူ က ဒီနိုင်ငံမှာ နံပါတ် ၁ လို ့ပြောလို ့ရသည် ။

သူ ဒီလို ချမ်းသာလာအောင် ဘယ်လို လုပ်ခဲ့တာပါလိမ့် ၊ ဘယ်လို ကြိုးစားခဲ့ပါလိမ့် ။

မွေးကတဲက ချမ်းသာလာတာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကို ကိုရှီနို သိသည် ။

သူလဲ အခက်အခဲပေါင်းများစွာ နဲ ့ရုန်းကန် လှုပ်ရှားကြိုးစားပြီး ဖြစ်လာသူ ။

ကိုယ်ကော သူ ့လို ချမ်းသာအောင်မြင် လာအောင် မလုပ်နိုင်ဘူးတဲ့လား ၊ ကိုရှီနို ထပ်စဉ်းစားသည် ။

တချို  ့ကပြောတယ်..သူက လူကြီးတွေ နဲ ့ပီတယ်တဲ့ ။

လူကြီးတွေ နဲ ့ပီတယ် ဆိုတာ ဘယ်လို မျိုးပါလိမ့် ၊ ဒါကို ကိုရှီနို အတိအကျမသိခဲ့ ။

လူကြီးတွေ နဲ ့ပီဖို ့…ဘယ်လို ပီအောင်လုပ်တာလည်း ကို စဉ်းစားသည် ။ လူကြီးတွေ နဲ ့ပီလျှင် သူဌေးဖြစ်ရောလား စဉ်းစားသည် ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လူကြီးတွေ ရဲ  ့မစမှု ခံရလျှင်တော့ ၊ အာကေပွိုင့်ကောင်းသော လုပ်ကွက် ရနိုင်တာ ကို မြင်သည်။

လူကြီးဆိုတာမျိုးက ဝင်တွေ  ့ချင်တိုင်း တွေ ့ခွင့်ရတာ မဟုတ်ဘူး ။

ဝင်တွေ ့ခွင့် ရအောင် ဆိုရင် လက်အောက် က လူတွေကို အရင်တွေ ့ရမယ် ။

တွေ ့ဖို ့ဆိုတာ ဒီအတိုင်း လက်ချည်း ကပ်လို ့မရတာ သေချာသည် ။

လမ်းကြောင်းတစ်ခု တော့ ရှိမှာ ။ အာကေ ခင်းရမည် ။

အာကေ ကို ဘယ်လို ရှာမလဲ ။

ကိုရှီနို လက်ရှိ လုပ်နေတာ သူများလက်အောက်က ဝန်ထမ်း ။

တစ်လ ကို အပိုဘောနက်စ် ရယ်နဲ ့မှ ရှစ်သောင်းကျော်ကျော် ရယ် ။

အဲဒါကို ထမင်းစရိတ် ၊ လမ်းစရိတ် ၊ လဘက်ရည်ဖိုး ဘာညာနုတ် မှ နှစ်သောင်းကျပ် ကျော်ကျော် ကျန်သည် ။

ဒါတောင် နေတာက ဆွေမျိုးရင်းတစ်ယောက်ရဲ  ့အိမ်အဖီလေးမှာ အခမဲ့ ကပ်နေခွင့်ရလို ့၊ နေစရိတ် ဖရီးတာ ။

တစ်လ နှစ်သောင်းကျော်နဲ ့ဆို တစ်နှစ်စုခဲ့တာ လက်ထဲမှာ နှစ်သိန်းနှစ်သောင်းကျော် ပဲ ရှိတယ် ။

ရွှေတစ်ကျပ်သား ခြောက်သိန်းနားကပ်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးမှာ တစ်နှစ်လုံး စု မှ နှစ်သိန်းကျော် ရတဲ့ အလုပ် နဲ ့..(၂၀၁ဝခုနှစ်)

လူမွှေးလူရောင် တောင် ပြောင်မည် မဟုတ် ။ သူဌေးဖြစ်ဖို ့ဆိုတာ..ဝေလာဝေး ။

ဒီနှစ်သိန်းကျော် နဲ ့ဘာ လုပ်ရင် ကောင်းမလဲ ၊ ဘယ်အလုပ်မှာ ရင်းနှီးလို ့ရမလဲ ။

အိမ်နား က ပေါက်ဖော် ဆိုတဲ့ တရုတ်ကြီးကတော့ ပြောပါတယ် ။ သူ က ကျောက်ကုန်သည်ပွဲစား ၊

သူနဲ ့အတူ တရုတ်ပြည် လိုက်ခဲ့ဖို ့ခေါ်နေတယ် ။

ရပ်ကွက်ထဲ က ပဲ ၊ ဆမူး ဆိုတဲ့ တရုတ်ကပြားမလေး က လည်း ပြောပေးရှာပါတယ် ။

အထည်နှစ်သိန်းဖိုး ဝယ်ပြီး  ရပ်ကွက် ထဲမှာ လပေးပြန်ရောင်းစားဖို ့ ။

ရပ်ကွက်ထိပ်က အဖြူဆိုင် ပိုင်ရှင် ကိုဘဲလူး ကတော့ သူ ့ဆိုင်မှာ ဘီယာ တို ့ဝီစကီ တို ့တင်ရောင်းပေးဖို ့အကြံပြုလာတယ် ။

သူတို ့သုံးယောက်လမ်းစဉ် မှာ ၊ ပေါက်ဖော် လမ်းစဉ်က ငွေမြိုးမြိုးမြက်မြက် ရဖို ့သေချာနိုင်တယ် ။ ဒါပေမယ့် စွန် ့စားရမယ် ။

ဆမူး လမ်းစဉ်ကတော့ ကျိန်းသေပေါက် အမြတ်ရမှာ ဖြစ်ပေမယ့် အမြတ်နဲတယ် ။ တစ်လကြာ ရင်းနှီးမြုပ်နှံ ရမယ် ။

ကိုဘဲလူး အစီအစဉ်ကြတော့ လည်း ကောင်းပေမယ့် ၊ အဲဒီလိုမျိုး သူလုပ်ဖို ့စိတ်မဝင်စား ။

အဲဒီမှာ ပေါက်ဖော် ရဲ  ့အကြံကို သူ ရွေးခြယ်လိုက်တယ် ။

ဒီလိုနဲ ့ကိုရှီနို တစ်နှစ်ထပ်ပြီး သူ ့အလုပ်မှာ ပဲ စိတ်နှစ် ကြိုးစား အလုပ်ဆက်လုပ်လိုက်တယ် ။

နောက်တစ်နှစ်ကျော်လွန်ပြီးတဲ့အခါ မှာ ကိုရှီနို လက်ထဲ လေးသိန်းကျော် စုမိနေပြီ ။

သူ အလုပ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ပြီး ပေါက်ဖော် ဆီ မှာ ကျောက်ပညာ လိုက်လေ့လာတယ် ။

ကျောက်ဝိုင်းထဲ ကို အဆက်မပြတ်သွားတယ် ။ ကျောက်ဈေးကွက် ကို မျက်ခြေအပြတ် မခံဘူး ။

ဒီလိုနဲ ့တရုတ်ပြည်ဘက်က ဘာကြိုက်လဲ ၊ ဘယ်လိုဟာ ဈေးပိုပေးလဲ သိလာရတယ် ။

မကြာဘူး ။ အဲဒီနောက် ကိုရှီနို တစ်ယောက် ကျောက်စိမ်းပန်းပုလေး တွေ စဝယ်တယ်။

ကျောက်သားကောင်းကောင်း ၊ အနာရှင်းတာလေး တွေ ကို တစ်ခု နှစ်ထောင်ကျပ် ၊ သုံးထောင်ကျပ် နဲ ့ဝယ်စုထားလိုက်တယ် ။

နှစ်လလောက်အကြာမှာ သုံးသိန်းကျပ်ကျော်ဖိုး လောက် ဝယ်ပြီးသွားပြီ ။

တစ်သိန်းကျော် ကို တရုတ်ပြည် သွားဖို ့လမ်းစရိတ် ချန်ထားပေမယ့် ၊ ပေါက်ဖော် က အဲဒါကိုပါ ထပ်ဝယ်လိုက်ဖို ့ပြောလာတယ် ။

လမ်းစရိတ် သူ ဒကာခံ မယ် တဲ့ ။ ကိုရှီနို တစ်ယောက် အတိုင်းအထက် အလွန်ပဲပေါ့ ။

နောက်တစ်ပါတ်ကျော်တော့ ၊ မူဆယ်ကားပေါ်မှာ ပေါက်ဖော်နဲ ့ကိုရှီနို နှစ်ယောက် ။

တစ်လမ်းလုံးတော့ အေးဆေးပဲ ၊ မူဆယ်နား မဝင်ခင် ဂိတ်တစ်ခု ဖြတ်ရမယ် တဲ့ ။

ပေါက်ဖော်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ ချွေးပြန်နေတယ် ။ ဘာဖြစ်လို ့လဲ မေးလိုက်တော့ ။

ဒီဂိတ်က နဲနဲကြပ်တယ် တဲ့ ။ ကိုရှီနို ပါ ရောယောင် စိတ်ပူလာတယ် ။

သူ နှစ်နှစ်စာ အပင်ပန်းခံ အလုပ်လုပ် စုဆောင်းလာသမျှ ၊ ကျောပိုးအိတ် တစ်လုံးစာ ကျောက်စိမ်းပန်းပုရုပ်လေးတွေပဲ ရှိတာကိုး ။

ကိုရှီနို တစ်ယောက် သတိမရတာ ကြာပြီ ဖြစ်တဲ့ ဘုရားစာ တွေ ရွတ်နေမိတယ် ။

သူတို ့ကံကောင်းသွားခဲ့တယ် ။ သူတို ့ကား ဖြတ်တဲ့အချိန်မှာ ၊ ကြိုတင်သတင်းရလို ့ကားတစ်စီးမှာ မူးယစ်တွေ ဝိုင်းဖမ်းနေကြတာနဲ ့ ..

သူတို ့ကားလေး က လွတ်လာတယ် ။

အဲဒီနောက် ကြယ်ခေါင် ရွှေလီ ၊ ပေါက်ဖော် နဲ ့ကိုရှီနို ကျောက်လိုက်ရောင်းကြတယ် ။

ပေါက်ဖော် သယ်လာတာ က သိန်းတစ်ရာကျော်တန်တဲ့ ကျောက်စိမ်းတုန်းသေးသေးလေး နှစ်တုံး ။

တစ်ခု ကို  သိန်းထောင်ချီ ရလိုက်တယ် ။

ကိုရှီနို  ရဲ  ့ကျောက်စိမ်းပန်းပုလေးတွေ အားလုံး ကို တစ်ခု ကို နှစ်သောင်းကျပ် နီးပါးဈေးရလိုက်တယ်

နှစ်ယောက်စလုံး အောင်မြင်ခဲ့ကြတယ် ။ မူဆယ် ဘီဘဲဟော်တယ် မှာ တစ်ရက်ကောင်းကောင်းကြီး တည်းလိုက်တယ် ။

ကြယ်ခေါင် အနှံ  ့ပတ်ကြည့်တော့ ဝယ်စရာတွေ အများကြီး ပဲ ။ ဆိုင်ကယ် အသစ်တွေ လဲ တွေ ့ရတယ် ။

ကိုရှီနို ဈေးသွားမေးကြည့်တော့ တစ်စီးမှ ၅သိန်းတောင် မပြည့်ဘူး ၊ အံ့ဩသွားတယ် ။

မန်းတလေး မှာဆိုရင် တစ်စီးကို ၆သိန်းခွဲ ပြေးမလွတ်ဘူး ။ ဒါနဲ ့ဘယ်လို သယ်ရမလဲ ပေါက်ဖော်ကို မေးလိုက်တယ် ။

သူ ့လက်ထဲ မှာ သိန်း၃ဝကျော် ပိုက်ထားတာကိုး ။

စားစရိတ် ၊ သွားစရိတ် မှန်သမျှ က လောပန်ပေါက်ဖော် ဒကာခံထားတယ် ဆိုတော့ ကိုရှီနို တစ်ယောက် အလုပ်လုပ်ဖို ့ပဲ တွေးနေမိတယ် ။

ပေါက်ဖော် က သူ စိတ်အားထက်သန်နေတာ မြင်တော့ ၊ မူဆယ်က သူ ့မိတ်ဆွေတွေ ဆီ လိုက်စုံစမ်းပေးတယ် ။

အဲဒီမှာ ကယ်ရီသမား ရွှေဘိုသား တို ့အဖွဲ  ့ကို သွားတွေ  ့ရတယ် ။

ကိုရှီနို က ဆိုင်ကယ် ၅ စီး သယ်ချင်တာ ၊ ရွှေဘိုသား က တစ်စီး ကို သယ်ခ နှစ်သောင်းကျပ် တောင်းနေတယ် ။

ဈေးကပ်ဆစ်တာ ဘယ်လို မှ ဆစ်မရ ၊ ပေါက်ဖော် က ပေးလိုက်ပါ ၊ တန်ပါတယ် လို ့ဆိုလာတယ်  ။

ဈေးစကား ပြောကြရင်းနဲ ့..နောက်ဆုံး တစ်စီး တစ်သောင်းခွဲ နဲ ့တည့်သွားကြတယ် ။

ဒါတောင် ရွှေဘိုသား က အလုပ်ပါးလို ့ဈေးလျှော့ပေးလိုက်တာ ဖြစ်ကြောင်း ငိုပြနေလို ့ သူ ့ကို ၃၀၀ဝ မုန် ့ဖိုး ကပ်တိုးလေး ပေးလိုက်ရတယ် ။

xxxxxxxxxxxxxx ( ဆက်လက် ရေးသားပါဦးမည် ) xxxxxxxxxxxxxx

———————— အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်  ————————

( မှတ်ချက် ။ ။ ယခုစာပါ ဇါတ်ကောင်မှာ မောင်ပေ မဟုတ်ပါ ။ လူငယ်တစ်ယောက်ရဲ  ့သူ ့ဘဝ ကို လှုပ်ရှားပုံ ကို အငှားခံစား ရေးထားခြင်း ဖြစ်ပါသည် )