ဆင်းရဲတွင်းကမနက်ပါ

သီတင်းကျွတ်မှာ အမျိုးတွေကိုလှည့်ပတ် ကန်တော့ရင်း မုန့်ဖိုးလည်းယူရင်း ရေးစရာလေးတစ်ခုရလာတယ်။   အပြင်သွားဖို့ကားနဲ့ထွက်လာတဲ့အဒေါ်က ခြံဝမှာသူတို့အိမ်မှာမွေးထားတဲ့ ခွေးလေးကမီးသွေးခဲလေးတစ်ခဲကိုပါးစပ်နဲ့ကိုက်ပြီး ဆော့နေတာတွေ့လို့ ကားရပ်ပြီးအဲဒီမီးသွေးခဲလေးကိုဆင်းကောက်ပြီး အိမ်အနောက်ဘက်ထဲသွား ပြန်ထားတာတွေ့ခဲ့ရတယ်။ အဲဒီအဒေါ်ကဖေဖေ့ရဲ့ညီမဝမ်းကွဲ၊ သူတို့ရဲ့အမေကဖေဖေရဲ့အဒေါ်ဆိုတော့ မိုးစက်တို့အဖွားပေါ့။ စည်းကမ်းနဲ့ပတ်သတ်ရင် သူ့ကိုမှီနိုင်မယ့်သူတစ်ယောက်မှ မတွေ့ဖူးသေးဘူးတကယ်။ မုဆိုးမဘဝနဲ့ သမီးနှစ်ယောက်ကို ဘွဲ့ရတဲ့အထိပြုစုပျိုးထောင်နိုင်ခဲ့သူပါ။ လွန်ခဲ့တဲ့ ၁ဝ နှစ်ကျော်က ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ ဆင်ခြေဖုံးရပ်ကွက်လေးတစ်ခုမှာ ဝါးထရံကာ ပျဉ်ခင်းအိမ်လေးတစ်လုံးပိုင်ပါတယ်။ ပျဉ်ခင်းဆိုပေမယ့် နင်းလိုက်တိုင်း ပတ္တလားလို ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေတဲ့ ကြမ်းခင်းမျိုးပေါ့။ အဖွားကအဲဒီအချိန်က အသက်၄ဝကျော်ပေါ့။ အသက်၄ဝကျော် သမီးနှစ်ယောက်နဲ့ပေမယ့် အဖွားက အဲဒီအချိန်တုန်းက တော်တော်လှသေးတယ်ဆိုပဲ လူကြီးတွေပြောပြတာ။ မိုးစက်တို့အဲဒီတုန်းကနယ်မှာဆိုတော့ မတွေ့ဖူးလိုက်ဘူး။ လက်ထပ်ချင်လို့ကမ်းလှမ်းတဲ့သူတွေကို လက်မခံခဲ့ဘူး။

သမီးနှစ်ယောက်က ၅တန်းနဲ့ ရတန်း၊ သူတို့နှစ်ယောက်ကလည်း အရမ်းကိုလိမ္မာကြတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာအဖီလေးဆွဲပြီးတော့ ကုန်စုံဆိုင်သေးသေးလေးဖွင့်ထားတယ်။ လက်လုပ်လက်စားတွေနေတဲ့ရပ်ကွက်ဆိုတော့ ဆန်လေး၊ ဆီလေး နောက် မီးဖိုချောင်သုံးလေးတွေနဲနဲပါးပါးပေါ့။ ပြီးတော့သူများညှပ်ပြီးသားအထည်တွေ ယူချုပ်တယ်၊ စက်ချုပ်ရော လက်ချုပ်ရောပေါ့။ သမီးတွေကလည်း သူတို့အရွယ်လေးနဲ့စက်ချုပ်တတ်အောင်သင်ပြီး အမေကိုဝိုင်းကူကြတယ်။ မနက်စာကို ထမင်းကြမ်းနဲ့ ငါးပိရည်ပဲနေ့တိုင်းစားကြတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ မုန့်ဟင်းခါးစားချင်ရင် တစ်ပွဲဝယ်ပြီးထမင်းနဲ့ရော နှစ်ယောက်မျှစားကြရတာ။ ဟိုတုန်းကရန်ကုန်မှာ ကျောင်းတွေက နှစ်ချိန်ခွဲတက်ရတယ်။ အကြီးမနဲ့ အငယ်မက မနက်နဲ့ညနေ အချိန်မတူတော့ သူတို့အတွက်ကံကောင်းတယ်။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ကျောင်းစိမ်းလုံချည်ဖိုးသက်သာလို့။ အိမ်နဲ့ကျောင်းနဲ့က သိပ်မဝေးတော့ အငယ်မကျောင်းကပြန်လာမှ အကြီးမက အငယ်မချွတ်တဲ့လုံချည်ကိုပြန်ဝတ်ပြီးကျောင်းသွားတယ်။ အမေလုပ်သူကထမင်းချက်ရင် အတိုင်းနဲ့ချက်ပြီးအိုးထဲမှာ တစေ့မှမကျန်အောင်စားတယ်။ ဆွမ်းတော်တင်ပြီးလို့ ပြန်စွန့်တဲ့ ထမင်းပါ သုံးယောက်စာတိုင်းချက်တဲ့အထဲမှာ ပါပြီးသားတဲ့။ ခြိုးခြံပြီးနေလာကြတာ သမီးနှစ်ယောက်လုံး ဆယ်တန်းအောင်ပြီး အကြီးမကကျောင်းဆက်တက်ပါတယ်။ အငယ်မကစက်ချုပ်ပြီး အဝေးသင် ဆက်တက်ပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ဉာဏ်နဲ့ဝီရိယကြောင့် ကံလေးလည်းကောင်းလာပြီဆိုတော့ အကြီးမကျောင်းပြီး ပြီးချင်း အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်ရပြီး နှစ်လပြည့်တော့ supervisor ဖြစ်သွားတယ်။ အငယ်မလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ ဝင်လုပ်တယ်။ သမီးနှစ်ယောက်လစာရပြီဆိုတော့ အမေကိုစက်မချုပ်ခိုင်းတော့ဘူး။ သမီးနှစ်ယောက်အလုပ်သွားရင် အမေလုပ်သူကအိမ်အလုပ်တွေသိမ်းကြုံးလုပ်ပြီး ပြန်လာရင်အဆင်သင့် စားလို့ရအောင် ချက်ပြုတ်ပြီးပိုတဲ့အချိန်လေးကို လက်ချုပ်လေးတွေယူလိုက်တယ်။ သမီးတွေသိသွားတော့ မလုပ်ရတော့ဘူး။ အသားဟင်းချက်ရင် အမေကြီးကဘယ်တော့မှ မစားဘူး၊ ဟင်းအိုးလေးလူးစားလိုက် ငါးပိတို့စရာလေးနဲ့စားလိုက်ပေါ့။ ထမင်းချိုင့်နဲ့ သမီးတွေပြန်လာရင်စားဖို့ပဲချက်တယ်။

သမီးတွေကလည်း အတူတူထမင်းမစားဖြစ်ကြတော့ အမေဘယ်လိုစားနေတယ်ဆိုတာမသိကြဘူးလေ။ အဲဒီလိုနဲ့သမီးတွေအပ်တဲ့လခလေးတွေကို ခြစ်ခြုပ်စုပြီး ယိုင်နဲ့နေတဲ့အိမ်ကလေးက အုတ်ခံလေးနဲ့(အုတ်ပတ်ကားလို့ခေါ် တယ်ထင်တယ်) သွပ်မိုးအိမ်လေးဖြစ်သွားတယ်။ ပထမတော့အိမ်ရှေ့တစ်ခြမ်းကိုအုတ်စီလိုက် နောက်နည်းနည်း ထပ်စုမိတော့ အိမ်အနောက်ဘက်ကိုထပ်ပြင်လိုက်နဲ့ပေါ့။ သမီးတွေကအလုပ်ကြိုးစားကြတော့ ကိုယ်စီလည်းရာထူးတက် မြန်ကြတယ်။ ၅နှစ်အတွင်းမှာ အိမ်ကလေးလည်းကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြစ်သွားပြီး လူတန်းစေ့စားနိုင်သောက်နိုင်လာတယ်။  အကြီးမကစက်ရုံမှာ မန်နေဂျာဖြစ်သွားပြီး အငယ်မကလည်းရုံးခွဲတစ်ခုမှာ အော်ပရေးရှင်းမန်နေဂျာဖြစ်သွားတယ်။ တစ်သက်လုံးသမီးတွေကိုဦးစားပေးပြီး အနေဆင်းရဲအစားဆင်းရဲခဲ့တဲ့ဒဏ်နဲ့ အသက်၆ဝမပြည့်ခင်မှာ အဖွားဆုံးသွားရှာ ပါတယ်။ သမီးတွေကတော့ဝမ်းနည်းကြေကွဲလို့မဆုံးဘူးပေါ့။ သူတို့ကောင်းကောင်းကျွေးနိုင်မှ အမေလုပ်သူကမစားနိုင်တော့ပဲလေ။ အဒေါ်တွေက ဒီအကြောင်းတွေပြန်ပြောရင် ငိုကြတယ်။

(အသေးစိတ်ရေးနေရင် စာဖတ်သူတွေပျင်းသွားမှာစိုးလို့ အတိုချူံ့လိုက်တယ်၊ တကယ်က မိုးစက်ဝတ္ထုပုံစံလေးနဲ့ နှစ်ပိုင်းခွဲထားတာရှိတယ်။ သူကြီးမင်းရဲ့ ဆာဗာကလည်းအော်နေပြီဆိုတော့ post နှစ်ခုတင်ရမှာအားနာလို့  🙂  )