လှောင်ချက်ကယ်…. နာ(၂)

ယောက်ျားတို့လုံ့လ မိုးချုပ်ခါမှလျှော့မည်ဟု သံဓိဌာန်ခိုင်ခိုင်ချကာ တစ်နာရီနီးပါး စောင့်ရင်းတိုးရင်းဖြင့် ပွဲစားအနီးသို့ရောက်လေမှ ဦးပါလေရာတယောက် အောင့်ထားသောသက်မကိုချရ၏။ ဒါက အနားရောက်တာပဲရှိသေးတာ။ ကိုယ့်အလှည့်ကားမကျသေး။ အခြားဝယ်လက်သုံးလေးဦးတို့နှင့် တလှည့်စီငြင်းရင်းခုန်ရင်း စာရွက်တထပ် ဖုံးနှစ်လုံးဖြင့် ပတ်ချာလည်အလုပ်ရှုပ်နေသော ပွဲစားကြီးမျက်နှာကို ဖူးမျှော်လျှက် မိမိတို့အလှည့်ကို စောင့်ရရှာလေသည်။

မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ အမျိုးသမီးကြီးကတော့ စိတ်မရှည်ပုံရသည်။ “ဒါဆိုလဲ သုံးဆယ်တော့လျှော့ခိုင်းမယ်.. ရ မရ သာ မေးကြည့်လိုက်တော့..” ဟုလောဆော်သည်။ “ကျောက်လမ်းပေါ်တော့ ကိုးရာအောက်တကွက်မှမရှိတော့ဘူး၊ ဂုတ်ကွက်တကွက်တောင် ခွန်နှစ်ရာအော်နေတာ၊ အမကြီးမယူရင် ခုနက ဦးလေးကြီးပဲ ခေါ်ပေးလိုက်တော့မယ်..” ဟူသော ပွဲစားမင်း၏ တင်းတင်းမာမာစကားကိုကြားရသည်၌ ထိုအမျိုးသမီး၏မျက်နှာမှာ ပန်ထားသောစိန်နားကပ်ကြီးထက်ပင် သေး၍သွားသည်မှာ သနားဖွယ်ကောင်းသေးတော့သည်။

စကားခဏအပြတ်၌ ဘေးတဖက်မှ ဝယ်သူတဦးက ကမန်းကတမ်း “ခုနက အေးမေတ္တာကွက်ကရော လေးရာ့ငါးဆယ်ထက်လျော့ဦးမလား” ဟု ကြားဝင်ပြန်သည်။ “အကို့ကို ကျွန်တော်ပြောပြီးပြီဗျာ.. လေးဆယ်သွင်းကွက်တွေကို ထပ်ဆစ်မနေနဲ့ သူများနောက်ပါသွားမယ်။ စိတ်အေးလက်အေး ဈေးပြောဝယ်ချင်ရင် ဖွံ့ဖြိုးရေးဘက်တော့ သုံးရာစွန်းစွန်းနဲ့ နေရာကောင်းကျန်သေးတယ်။ အဲဒါလိုချင်ရင် နက်ဖန်မှလာလိုက်။ ဒီနေ့တော့ ဘယ်လိုမှမဆက်အားလို့။ အကိုလဲအမြင်ပဲ..” ဟူသော ပွဲစားမင်း၏စကားအဆုံး၌ ဝယ်သူမှ “ကဲ.. ကဲ.. ယူလိုက်တော့မယ်..” ဟု သွက်သွက်ကြီးခေါင်းညိတ်ရလေသည်။

ဤကား ခေတ်ပေါ် မြေဝယ်နည်းဖြစ်လေသည်။ ခေတ်၏သားကောင်ဖြစ်သော ဦးပါလေရာသည်လဲ လုံးလုံးဘဝင်မကျသည့်တိုင် ဤနည်းလမ်းကိုသာလိုက်ရပါတော့မည်။

သို့သော်- နေပါဦး..

ဝယ်မည့်မြေကားအဘယ်မှာနည်း..။

ပွဲစားလဲ မသိ၊  ပွဲရံလဲမသိ၊  ပွဲမြှောင်လဲမသိ၊  ဒိုက်ဗင်လဲမသိ၊ ဘယ်သူမှမသိ။

လိုက်ပြခိုင်းမည်ဆိုလျှင်တော့ စရံလေးအရင်ချလိုက်ပါဦး။ ပြီးတော့ တဦးကိုလှမ်းခေါ်မည်။ သူကတဆင့် နောက်တဦးကိုလှမ်းခေါ်မည်။ အဲသည်ကွင်းဆက်၏အဆုံး၌  မူရင်းပါမစ်စာရွက်စာတမ်းများနှင့် “တခြမ်းထိုး” ဟုခေါ်သော ရောင်းသူသာ အလွတ်လက်မှတ်ထိုးထားသည့် စာချုပ်ပေညစ်ညစ်တခုကိုရလေမည်။ အဲဒါတွေကော်ပီကူးပေးပြီး  မြို့ပြင်မှ လွင်တီးခေါင်ပြင်တနေရာရာကို လက်ညှိုးထိုးပြလိမ့်မည်။

အဲဒီမှာဘယ်လိုအိမ်ဆောက်နေရပါ့မတုန်းနော်။ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ညည်းမိသော ဦးပါလေရာကို ကြားသူအပေါင်းက ပြုံးစေ့စေ့ကြည့်သည်။ ဘာလို့အိမ်ဆောက်ရမည်နည်း။ ဒီမြေတွေက အိမ်ဆောက်နေဘို့မဟုတ်။ ငါးဆ ဆယ်ဆ ဈေးတက်အောင်စောင့်ပြီး ရောင်းစားဘို့သာဖြစ်လေသည်။

အော် .. အဲလိုလား။ ဒါဆိုလဲ ပြီးရောပေါ့။ ငါးဆ ဆယ်ဆတော့ ဦးပါလေရာ တကယ်ပဲ မက်ပါသည်။ အခု မူးစုပဲစုကျန်တာလေးရယ် ၊ ဟိုတောင်းဒီရမ်းနဲ့ရတာလေးရယ်၊ လိုတာကို မီတာလေးတပ်ပြီးဆွဲလိုက်တာပေါ့။ တစိမ်းကြီးမို့ သုံးကျပ်တိုးပဲထားတော့- သုံးနှစ်မှ အတိုးတစ်ဆတက်မည်။ အဲလောက်ဆို စီမံကိန်းကြီးတွေ ဝင်လောက်ပြီ၊ မြို့ပြကြီးတွေ ချဲ့လောက်ပြီ၊ မြေဈေးတွေလဲ မိုးထိုးထောင်တက်နေလေတော့မည်။

ငွေမျောငွေနဲ့လိုက် .. တဲ့။ ရှေးစကားအရှိသားကလား။ တနှစ်ပတ်လုံးဘူပိတ်နေလို့ “ရှင် အလုပ်မလုပ်ပါနဲ့တော့။ အရှုံးသက်သာအောင် အိမ်မှာပဲ အင်တာနက်ထိုင်ကြည့်နေပါတော့..” ဟု ရိတိတိဩဘာပေးသည့် မဒမ်ပါလေရာကိုလဲ လက်စားချေချင်လှသည်။ တောက်မည့်မီးခဲ တရဲရဲတဲ့..။ ကြက်ကန်းခွပ်လို့ ပွဲကျွတ်အောင်နိုင်တတ်တာမျိုးကို ဒင့်ကို လက်တွေ့သင်ခန်းစာပေးရမည်။

ရောင်းသူ၏ သန်းကောင်စာရင်းလဲတောင်းလို့မရ။ အိမ်ထောင်စုဝင်တွေရဲ့လက်မှတ်လဲ ထိုးခိုင်းလို့မဖြစ်။ ကန့်ကွက်သူရှိမရှိ သတင်းစာကြော်ငြာဘို့တော့ ဝေလာဝေး။ မှတ်ပုံလဲမတင်။ အခွန်လဲမဆောင်။ ဥပဒေဘောင်ဝင်သည့် မည်သည့်အချက်မျှမရှိပါပဲ အောင်ချမ်းသာ လမ်းမတန်းအကွက်ကြီးကို ဦးပါလေရာတယောက် နှစ်ဦးစပ်တူစံနစ်ဖြင့် အရပ်စာချုပ်လက်မှတ်ထိုးကာ မျက်စေ့မှိတ် ဝယ်ချလိုက်လေသတည်း..။

—–

မြေပိုင်ရှင်ကြီးဖြစ်ရတာ တစိမ့်စိမ့်နှင့်တော်တော်လေးအရသာရှိလေသည်။

အိပ်လဲ ဒါ..။ စားလဲ ဒါ..။ များမကြာမီ ရတနာပုံဆိုက်တော့မည်။ စီမံကိန်းသတင်းတွေကလဲ တနေ့တမျိုး..။ ကုလားလိုလို..  တရုတ်လိုလို..  ကိုရီးယားလိုလို..။ ကိစ္စမရှိ ။ ဘယ်သူလာလုပ်လုပ်။ စီမံကိန်းလုပ်ပြီဆိုမှဖြင့် သူဌေးဖြစ်ဖို့သာကြံတော့။ ကိုယ်က လမ်းမတန်းအကွက်ကြီးပဲဟာ- လိုချင်သူတွေဝိုင်းဝိုင်းလည်တဲ့တနေ့ အိမ်ရှေ့ပွဲဈေးတန်းတောင်ဖြစ်သွားဦးမည်။

နမူနာတွေလဲအပြည့်။ နေပြည်တော်ကြည့်မလား..။ မေမြို့ကြည့်မလား..။ မန္တလေးပဲကြည့်ဦးမလား..။ မြို့ပြင်မှာ အိမ်ပေါက်စလေးတစ်လုံးဆောက်လို့ရရုံအကွက်လေးကို သိန်းထောင်ကြီးဂဏန်းတွေနဲ့ အရောင်းအဝယ်ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ။

နေနှင့်ကြပါ။ သံလျှင်မြေတစ်စလောင်း ငွေသောင်းသိန်းချီတန်မည့်နေ့ နီးလာပါပြီ။

အဲဒီတနေ့ကို စောင့်ရတာတော့ စိတ်သိပ်မရှည်ချင်။ ထို့ကြောင့် မြေဝယ်ပြီးတစ်လလောက်အကြာမှာ ပါတနာကိုခေါ်၍ သံလျှင်သို့ဈေးစနည်းနာရန်သွားကြသည်။

သံလျှင်တော့ ရောက်ပါပြီ..။

ပွဲစားအိမ်..။ ပွဲစားအိမ်…။  ဘယ်မှာလဲ ပွဲစားအိမ်..။

(ဆက်ပါဦးမည်..)