မန်းလေးဂေဇက် အလှူခရီးစဉ် ( ၉ )

18 comments

• 

  kotun winlatt

  July 6, 2013 at 9:22 pm

  ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ၂၄.၆.၂၀၁၃ ရက်နေ့ အလှူခရီးစဉ်လေးးးးရေးလို့ပြီးသွားပြီ… နောက်ထပ် နှစ်ပုဒ်ရေးးစရာ ကျန်နေပါသေးးးးအိ…
  မကြာမှီ…လာမည်…..မျှော်……

  Log in to Reply

• 

  အရီးခင်လတ်

  July 6, 2013 at 9:42 pm

  ဆရာလေးရေ။
  အားလုံးအတွက် ဂုဏ်ယူပြီး အားကျမိပါတယ် လို့ ထပ်ပြောပါရစေ။

  ကလေးတို့ ရေ အားတင်းထား။
  အာဏာရှင် ကိုယ်ကျိုးရှာသမားတွေ မရှိတော့ချိန် တိုင်းပြည် က မင်းတို့ ကို အသေအချာ စနစ်တကျ စောင့်ရှောက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။
  တိုင်းပြည် ကိုပြန်အကျိုးပြုနိုင်ဖို့ ပေါ့။

  Log in to Reply

• 

  padonmar

  July 6, 2013 at 9:53 pm

  ကိုထွန်းဝင်းလတ်ရေ
  ၄မိုင်ဝေးတဲ့ ရွာလေးမှာ အလယ်တန်းကို တစ်ယောက်တည်း သွားမတက်နိုင်လို့ စတုတ္ထတန်း ပြန်နေရတယ်ဆိုတာလေးဖတ်ပြီး ငိုချင်လိုက်တာ။
  မြို့ကြီးတွေမှာတော့ ၅နှစ်အောက် ကလေးငယ်ငယ်လေးတွေကိုတောင် အတန်းနောက်ကျမှာစိုးလို့ စာတွေ အတင်းသင်ကြတယ်။
  တောနဲ့မြို့ ကွာဟချက်တွေ ကျဉ်းလာပါစေ။
  ………
  တောကျောင်းက ဆရာမလေးတွေအတွက် စာကောင်းလေးတစ်ပုဒ် ရှဲပေးပါရစေ။

  https://www.facebook.com/notes/%E1%80%9B%E1%80%AC-%E1%80%9D%E1%80%8F/%E1%80%B1%E1%80%92%E1%81%9A%E1%80%A7%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%84%E1%80%B9%E1%82%8F%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B7-%E1%80%A1%E1%80%80%E1%80%B9%E1%80%82%E1%80%BA%E1%80%B4%E1%80%B1%E1%80%80%E1%80%B8%E1%80%9B%E1%80%BD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8-by-%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%85%E1%80%B9%E1%80%A5%E1%80%AE%E1%80%B8%E1%80%8A%E1%80%AD%E1%80%B3/290963341049977

  Log in to Reply

• 

  padonmar

  July 6, 2013 at 9:54 pm

  (ဒေါ်ဧကြင်နှင့် အက်ဂျူကေးရှင်း) by ချစ်ဦးညို
  by ရာ ဝဏ (Notes) on Saturday, July 6, 2013 at 9:38am

  လွန်ခဲ့သော နှစ် ၅ဝ တစ်ဝိုက်က မန္တလေးမြို့၊ နန်းတော်ရှေ့အရပ်၌ မတ္တရာတိုက် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း ပရိဝုဏ်အတွင်း ဖွင့်လှစ်ထားသော အစိုးရမူလတန်းကျောင်းတစ်ကျောင်းရှိခဲ့ဖူးလေသည်။ ထိုမူလတန်းကျောင်း၏ ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး အမည်မှာ ဒေါ်ဧကြင်ဖြစ်၏။ အသားညိုညို အရပ်ပျပ်ပျပ်၊ မျက်နှာပြားပြား အသွင်ရှိ၏။

  ထိုကျောင်းတွင် စတုတ္ထတန်းအထိ ပညာသင်ယူခဲ့သူတစ်ယောက်အနေဖြင့် ဤစာကိုရေးပါသည်။ ဤတွင် ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသည့် “ဒေါ်ဧကြင်နှင့် အက်ဂျူကေးရှင်း” ဆိုသော စကားမှာ ဒေါ်ဧကြင်၏ ပညာရည်တတ်မြောက်မှု အဆင့်အတန်းကို ပြောခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဒေါ်ဧကြင်ဟူသော ဆရာမကြီးတစ်ယောက်နှင့် ပညာရေးဟူသော အဓိပ္ပါယ်ကိုသာ ယူစေလိုပါသည်။

  ဆရာမကြီးဒေါ်ဧကြင် အုပ်ချုပ်သော နန်းရှေ့မတ္တရာတိုက် မူလတန်းကျောင်းကလေး၏ တစ်နေ့တာ လှုပ်ရှားမှုမှာ ဤသို့ ဖြစ်ပါသည်။

  နံနက်ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းထိုးအပြီး

  ဒေါ်ဧကြင်

  သူငယ်တန်းက စပြီး စတုတ္ထတန်းအထိ ကိုယ့်နေရာမှာ ကိုယ်နေ၊ မတ်တပ်ရပ်၊ လက်ပိုက်၊ စကားမပြောနဲ့၊ ငြိမ် ….

  (ကျောင်းသူကျောင်းသားများ ထိုအတိုင်း လိုက်နာကြပြီး ငြိမ်သက်သွားမှ)

  စ…ဆို။

  ကျောင်းသူ၊ ကျောင်းသားများ

  လူမိုက်ဆိုလျှင် ရှောင်သွေလွှဲလို့၊ မမှီဝဲနဲ့ ကင်းအောင်နေ၊ ပညာရှိကို….အဲဒါမှ ဗုဒ္ဓဝါဒ ကမ္ဘာ့မင်္ဂလာတွေ….

  ဤသို့ အစချီကာ ၃၈ ဖြာ မင်္ဂလာ သံပေါက်လင်္ကာကို သူငယ်များ အသံကုန်ဟစ်၍ ရွတ်ကြသည်။ အဲဒါမှ ဗုဒ္ဓဝါဒ ကမ္ဘာ့ မင်္ဂလာတွေ အပိုဒ်မှာတော့ အကျယ်လောင်ဆုံး အညီညာဆုံး ဖြစ်လေသည်။ ဤနေရာတွေမှာ ခပ်ဝါးဝါး အထူးသဖြင့် သူငယ်တန်းတွေဘက်က မပီမသ အသံတိုးတိမ်၊ ဗလုံးဗထွေး။

  ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်က လင်္ကာမရသေးသည့် သူငယ်တန်းတွေနား သွားရပ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ဟစ်၍ ရွတ်သည်။ ရွတ်ရင်းလည်း နှာခေါင်းနှိုက်နေသူ၊ ဘေးကကောင်ကို တံတောင်ဖြင့် တွတ်သူ၊ မန်ကျည်းပင်ပေါ်မှ စာကလေးတွေကို ငေးကြည့်နေသူ၊ လက်ကောက်ဝတ်မှ သားရေကွင်း ဆော့နေသူတို့အား ပေတံဖြင့် ဆော်လိုက်သေး၏။

  တဖြည်းဖြည်းနှင့် ၃၈ ဖြာမင်္ဂလာ လင်္ကာကို သူငယ်တို့ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ရွတ်ဆိုလာနိုင်ကြသည်။ နှစ်လလောက် ကြာတော့ သူငယ်တို့ ကြောင်ပုစွန်စား ကျွတ်ကျွတ်ဝါး နိုင်ကြပြီ။ ထို့နောက်တွင်ကား ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်း ထိုးပြီး သည်နှင့် သူငယ်တို့သည် ဆရာမကြီး၏ “ကိုယ့်နေရာကိုယ်နေ၊ မတ်တပ်ရပ် အမိန့်ကိုပင် စောင့်မနေကြတော့ဘဲ အလိုလို အသင့်အနေအထား ယူပြီး ဖြစ်နေကြ၏။

  တူရိယာမပါ၊ စည်းဝါးမပါ၊ အားလုံးကီးကိုက်၊ နရီကိုက်။

  အဲဒါမှ ဗုဒ္ဓဝါဒ ကမ္ဘာ့မင်္ဂလာတွေ သည် ဟိန်းလျက်၊ စည်လျက်၊ ညီညီညာညာ ကြီးထွက်ပေါ်လာလေသတည်း။

  နေ့လယ် ထမင်းစားဆင်း၊ ကျောင်းပြန်တက်၊ ခေါင်းလောင်းထိုးအပြီး

  အတန်းအလိုက်၊ ဆိုင်ရာလက်ထောက်ဆရာ၊ ဆရာမများက သင်စရာ ရှိတာတွေ သင်ပြီးနောက် မွန်းလွဲ သုံးနာရီခန့်အချိန်။

  ဒေါ်ဧကြင်က စားပွဲပေါ်မှ လက်ကိုင်ခေါင်းလောင်းကို လှုပ်ခါ၏။ ဂလောင်ဂလင်သံအစဲ၊ ဒေါ်ဧကြင်က ခေါင်းလောင်းကို စားပွဲပေါ်ပြန်မှောက်ချလိုက်ပြီး အားလုံးကြားအောင် အော်လိုက်၏။

  “အားလုံး ….. အိပ်ချိန်”

  တစ်မနက်လုံး စာသင်၊ စာအံ၊ စာရွတ်။ နေ့လယ်ထမင်းစားကျောင်းဆင်း၊ ထမင်းစား၊ မျောက်ရှုံးအောင်ဆော့၊ ကျောင်းပြန်တက်၊ နှစ်နာရီလောက် စာဆက်သင်ခဲ့ရသော သူငယ်များ အားလုံးလိုလို မျက်ခွံတွေ လေးနေကြပြီ ဖြစ်၏။ ဒါကို “အပုပ်ချိန်” ဟု ခေါ်သည်။ “ဒေါင်း” နေကြသော သူငယ်တို့အားလုံး အကြီးအကျယ် အိပ်ငိုက်ချင်ကြပြီ။ ထိုသို့သော အချိန် တွင် “အိပ်ချိန်” ဟူသော ဆရာမကြီး၏ ခွင့်ပြုမိန့်ကား သုဃိသာယာ ရှိလှပါဘိခြင်း။ သူငယ်များ ကိုယ်ရှေ့စားပွဲစောင်းပေါ် လက်တင်၍ မျက်နှာအပ်အိပ်ကြသည်။ သူငယ်တန်းတွေကတော့ ကြမ်းပြင်ဖျာပေါ် လှဲချလိုက်ရုံပင်။ ခြေပြန်၊ ခေါင်းပြန်၊ ဟိုကောင့်ရင်ဘတ်ပေါ် ဟိုကောင့် ခြေထောက်ရောက်၊ အဲဒီကောင်ခေါင်းစွန်းကို ဟိုအကောင့် ဖနောင့်နဲ့ထိကပ်။ စုပေါင်း အိပ်ပွဲကြီးကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ဆင်နွှဲကြသော ဟူ၏။

  မိနစ်လေးဆယ်၊ လေးဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့်အကြာတွင် ဂလောင်ဂလင် မြည်လာ၏။ အိပ်မက်တွေ ဘာတွေ မက်ကောင်း မက်နေမည်။ အစားပုပ်၊ အဆော့သန်ကောင်လေးအချို့ကိုတော့ နှိုးယူကြရသည်။ လွန်စွာ့ လွန်စွာ အအိပ်မက် အိပ်ပုပ်ကြီး သော သာဌေးဆိုသည့် ကောင်လေးကိုကား အမြဲလိုလိုပင် မျက်နှာကို ရေဆွတ်လက်ဝါးဖြင့် တဖတ်ဖတ် ရိုက်နှိုးရလေသည်။ တစ်ရေး၊ တစ်မှေးအိပ်လိုက်ရသဖြင့် အားပြည့်စွာနိုးထလာရင်း ဗိုက်ဟာနေကြပြီဖြစ်သော ကလေးတို့အတွက် အသင့်စောင့် နေသည်ကား နို့မှုန့်ရည်ပူပူနွေးနွေးဖြစ်၏။ ကလေးတို့အိပ်နေချိန်မှာ ဆရာမကြီးနှင့် လက်ထောက်ဆရာ၊ ဆရာမများက ပညာမင်းကြီးရုံးမှ လက်ဆောင် ခွဲတမ်းချပေးထားသော နို့မှုန့်ထုပ်များကိုဖောက်ကာ နို့ဖျော်ထားနှင့်ပြီးပေပြီ။

  “သူငယ်တန်းကလေးတွေ ထိပ်ဆုံးက စ စီ၊ ငယ်စဉ်ကြီးလိုက် တစ်တန်းချင်းတန်းစီ။ ဟိုဘက်မှာ ခွက်ယူပြီးရင် ဒီဘက်ကိုလား၊ နို့မှုန့်ယူ”

  ပုံစံသံဖြူခွက်မပြည့်တစ်ပြည့် နို့မှုန့်ရည်ကို သူငယ်တို့ မြိန်ယှက်စွာ၊ ပျော်ရွှင်စွာမှီဝဲကြသည်။ ပြီးတော့ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက်ကြည့်ကာ ရယ်ပွဲဖွဲ့ကြသည်။ ဒါ . . ရယ်ချိန်ပေါ့။ ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ။ ဆာဆာနှင့် စွတ်တွယ်ကြ လေတော့ နို့မှုန့်ရည်အစအနတွေက မေးစေ့ပေါ်စွန်းလိုစွန်း၊ နှုတ်ခမ်းထောင့်မှာ အစွယ်ဖြူဖြူ ပေါက်သလိုလိုပေလိုပေ၊ အချို့ အပေါ် နှုတ်ခမ်းထက်မှာ(ကုန်ခါနီးခွက်ကိုစောင်းရင်း လျှာနဲ့လျက်လေတော့) ဖြူဖြူအတန်းကြီးက နှုတ်ခမ်းမွှေးဖြစ်လိုဖြစ်။

  လေးနာရီ မထိုးမီ

  ဆရာမကြီး၏ဟစ်သံ ပေါ်လာပြန်၏။ “အားလုံးဘောလုံးကွင်းထဲဆင်းကြ။ သူငယ်တန်းကစထွက်။ တန်းစီ လက်ပိုက်ထွက်။ ဘောလုံးကွင်းထဲရောက်မှ လက်ပိုက်ဖြုတ်။ စကားမများနဲ့။ ဘောလုံးကွင်းထဲရောက်ရင် သူငယ်တန်းက စနေထောင့်မန်ကျဉ်းပင်အောက် နေရာယူ၊ ပထမတန်းက တနင်္ဂနွေထောင့်၊ ဒုတိယတန်းက . .” ဤအချိန်ကား ကလေးများအမျှော်လင့် အတောင့်တဆုံးအချိန်ဖြစ်၏။

  ဆရာမကြီးပြောသော ဘောလုံးကွင်းဆိုတာက တကယ့် ဘောလုံးကွင်းအစစ်မဟုတ်။ မတ္တရာကျောင်းပရိဝုဏ်ထဲ ဝင်ပြီး ကိုက်၂၀ဝလောက်အရောက်မှာ လက်ျာဘက်တွင်ရှိနေသော မန်ကျဉ်းပင်၊ သီးပင်ကြီးတွေ ဝိုင်းအုံပတ်လည် ပေါက်နေသည့် ကွင်းပြင်တလင်းတစ်ခုသာဖြစ်သည်။ စည်းရိုး၊ မျဉ်းကြောင်း၊ ဂိုးတိုင် ဘာတစ်ခုမှမရှိ။ သို့သော် အနှီနေရာကား မတ္တရာကျောင်းတိုက်၏ “ဘက်စုံအားကစားကွင်း”ဖြစ်လေသည်။ ဘာကြောင့်နည်း။

  ကလေးများ အတန်းလိုက်နေရာယူပြီးနောက် ဆရာမကြီးက“ခရာတွတ်”လိုက်သည်နှင့် စနေထောင့်မှာ သူငယ်တန်း၏ လိုက်တမ်းပြေးတမ်း၊ တနင်္ဂနွေထောင့်မှာ ကောင်လေးများ၏ ကျောကုန်းပိုး ဘောလုံးပစ်၊ အင်္ဂါထောင့်မှာ မိန်းကလေးများ၏ဖန်ခုန်၊ ရှပ်ဒိုးပစ်၊ ကွင်းလယ်မှာဇယ်တောက်၊ ဇယ်ခတ်၊ ကြက်ဖခွပ်၊ ထုပ်စီးတိုးအစရှိကုန်သော ကစားနည်း ပေါင်းစုံတို့ဖြင့် ကျွတ်ကျွတ်ညံသွားသောကြောင့်ဖြစ်လေသည်။

  အငြင်း အခုန်၊ အတိုင်အတော၊ လဲကွဲ၊ ဒူးပြဲ၊ ငိုယို တိုင်တန်းတာတွေလည်း ပေါ်ပေါက်၏။ ဆရာမကြီးနှင့် ဆရာ၊ ဆရာမ များက အမှုကြီးငယ် ကြားနာစစ်ဆေးကာ ဖြေရှင်းပေးကြရသည်။ လက်ဝါးဖြန့် ပေတံဖြင့် မစပ်တစပ်ဆော်၊ ဒူးပြဲ ဆေးထည့်၊ ငိုသူကို ချော့၊ တစ်ခါတစ်ရံ စရိုက်ကြမ်း ကြမ်း တစ်ကောင်တလေက “ငါ” ကိုင်တုပ်ဆဲသည့် အမှုမျိုး ရောက်လာ လျှင်တော့ တရားခံအား..“သွား… မင်းကိုယ်တိုင် အဝေရာပင်ချိုးခဲ့” ဟု စီရင်ချက်ချရ၏။ နီတွတ်အမည်ရှိသော ဇာတ်လိုက်ကျော်ကား သူ့ကိုရိုက်မည့် အဝေရာပင်ကို ချိုးယူရာမှာ အဝေရာတောထဲက သေးပေ့ မျှင်ပေ့ ဆိုသော လက်တောက်လောက် အပင်လေးကို ချိုးလာသည်။ ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်မှာ ရယ်ချင်နေသော မျက်နှာကို အပိုးသတ်ပြီး –

  “အဝေရာနဲ့ဆို နာနေပါဦးမယ်။ ဒီနားလာ” ဟု ခေါ်ကာ ဗိုက်ကြော၊ ပေါင်တွင်းကြောကို ဆွဲလိမ်ရတော့သည်။

  “ နောက် … ဆဲဦးမလားဟဲ့”

  “မဆဲတော့ပါဘူး ခင်ဗျ… နာတယ်ဗျ”

  “နောက်ဆဲရင် ဘာလုပ်ရမလဲ”

  “အဝေရာ ကြိမ်ကြီးကြီးနဲ့ ရိုက်ပါ ဆရာမကြီးရဲ့”

  “ ငါမရိုက်ဘူး။ တာရိုးအရှေ့ဘက်က ညောင်ပင်မှာ ကြိုးနဲ့တုပ်ထားမယ်”

  “အောင်မလေး…. ကြောက်ပါပြီဗျ နောက် မဆဲတော့ပါဘူး ခင်ဗျ”

  တာရိုးအရှေ့ဘက်က ညောင်ပင်ကြီးမှာ လူနီသရဲ ရှိသည်ဟု သတင်းကြီးနေသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

  တချို့ရက်တွေမှာတော့ ဘောလုံးကွင်းထဲမှာ ခဲလုံးကောက်၊ ဆီးစေ့ကောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ခိုင်း၏။ အတန်းလိုက်၊ ယောက်ျားလေး တစ်ဖက်၊ မိန်းကလေးတစ်ဖက်၊ ကောက်ကြ။ ပြီးတော့ ကောက်ယူရရှိထားသော ဆီးစေ့၊ ခဲလုံးများကို စုပုံထား။ သူငယ်တန်းကြီး ကလေးများကို ရေတွက်ခိုင်း၏။ များသောအားဖြင့် မိန်းကလေးတွေက နိုင်တတ်သည်။ ဆီးစေ့ ခဲလုံး ပိုများများရသည်။ ကောင်လေးတွေကတော့ ရှုံးလည်း စပ်ဖြီးဖြီးပါပဲ။ အမြတ်တကယ်ရလိုက်သူကတော့ သူငယ်တန်း ကလေးတွေ ဖြစ်သည်။

  ဆီးစေ့ ခဲလုံးတွေကို ရေတွက်သည့် အလုပ်၊ သူတို့ လုပ်ကြရ၏။

  တစ်ဆယ်၊ နှစ်ဆယ်၊ တစ်ရာ၊ တစ်ရာ့ငါးဆယ်၊ နှစ်ရာလေးဆယ့်ရှစ်၊ နှစ်ရာလေးဆယ့်ကိုး၊ သုံးရာတစ်ဆယ့်တစ်၊ သုံးရာခြောက်ဆယ့်သုံး။ ခု၊ ဆယ်၊ ရာ ဂဏန်း သချင်္ာ ရေတွက်မှုကို သူတို့က ကစားရင်း ကျွမ်းကျင်သွားကြလေသည်။

  ညနေ လေးနာရီ

  ကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်း မခေါက်သေးပါ။

  ဒေါ်ဧကြင်က ခေါ်လိုက်၏။

  “ဆရာ ဦးထွန်းခင် ကြွပါ။”

  တစ်ကျောင်းလုံးရှိ သူငယ်များရှေ့မှောက်၌ ဆရာဦးထွန်းခင် နေရာယူသည်။ မျက်ခုံးမွေးထူထူ၊ လည်ဇလုတ်နှင့် နားရွက်ပေါက်ထဲမှပင် အမွေးတွေ ထွက်နေသော ဆရာကား သည်အတိုင်းကြည့်လျှင် ကြောက်စရာကြီး ဖြစ်၏။ သို့သော် သူစကားပြောတိုင်း သူ့ဇလုတ်ပေါ်က အမွေးတွေ တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေတာ ကြည့်ရင်း သူပြောတာ နားထောင်ရင်းဖြင့် ဆရာသည် ချစ်စရာကြီး ဖြစ်လာလေသည်။

  “မောင်တို့ … မယ်တို့ … ငါတို့ရဲ့ မြန်မာနိုင်ငံတော်ကြီးဟာ ..” ဟု အာလုတ်သံကြီးဖြင့် အစချီပြီး အနော်ရထာအကြောင်း၊ ကျန်စစ်သားအကြောင်း၊ ငထွေရူး၊ ငလုံးလက်ဖယ်၊ ညောင်ဦးဖီး အကြောင်း၊ စောလူး ငရမန်အကြောင်း၊ ဘုရင့်နောင်၊ အလောင်းမင်းတရား၊ မဟာဗန္ဓုလ၊ ငခင်ညို၊ ရာဇ သင်္ကြန်၊ အနန္တသူရိယ၊ အဲမွန်ဒယာ၊ လဂွန်းအိမ်၊ သမိန်ဗရမ်း။

  အာဇာနည်မယ်လေး ဂျုံး၊ အက်စကီမိုးတို့၏ ရေခဲအိမ်၊ လေးသည်တော်ကြီး ဝီလျှံတဲ၊ စစ်သူကြီး ဟန်နီဘော၊ သောမတ်အက်ဒီဆင်၊ မျက်မမြင် ဟယ်လင်ကဲလား …. တောတွင်းသားလေး မောဂ္ဂလိ။

  “အဲဒီလို ကျားကြီး ရှိရာခန်က ပြောတော့ မောဂ္ဂလိလေးက ဝင်ချမယ် အလုပ်၊ ဝက်ဝံကြီး ဘာလူးက မောဂ္ဂလိ .. နေဦးကွ ..ခဏနေဦး ဆိုပြီး…”

  “ကျော်ထင်နော်ရထာက အမောင်တို့…. ဖောင်ပန်းများကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ကြပြီ မဟုတ်လား။ ငါတို့မှာ ဖောင်ပန်းမရှိတော့ဘူး။ စစ်ကို အနိုင်တိုက်ဖို့က လွဲပြီး တခြားနည်းလမ်း မရှိတော့ဘူး။ စစ်ဆိုသည်မှာ အင်အားကြီးခြင်း၊ နည်းခြင်းသည် ပဓာန မဟုတ်၊ သတ္တိ ဗျတ္တိနှင့် လုပ်ရည် ကိုင်ရည်သာ ပဓာန ဖြစ်သည် ဆိုပြီးတော့ ”

  “ ငချစ်ညိုကလည်း မြင်းကို ဆွဲလှည့် ဓားကိုဝင့်ပြီး ဟဲ့ …နင်လည်း မုဆိုးဗိုလ်က အောင်ဇေယျ၊ ငါလည်း ခင်ဦးက ငချစ်ညို.. လာစမ်းဟဲ့ပေါ့”

  “ ဟဲ့ …ဝီလျှံတဲ၊ နောက်ထပ်မြားတစင်းက ဘာလုပ်ဖို့တုန်းလို့ ဘုရင်က မေးလိုက်သတဲ့။ ဝီလျှံတဲက ငါ့သားခေါင်းပေါ်က ပန်းသီးကို မထိဘဲ လွဲချော်သွားခဲ့လို့ မြားက ငါ့သားမှန်ခဲ့ရင် ဟောဒီမြား တစ်စင်းနဲ့ နင့်ကို ပစ်ဖို့ပေါ့လို့ ” သူငယ်တို့မှာ ရင်တမမ၊ သည်းတဖိုဖို။ မတ္တရာတိုက်တည်းဟူသော ကျောင်းဝင်းထဲမှ နေ၍ ပုဂံနန်းတော်ကြီးထဲ ရောက်သွား၊ အင်းဝ စစ်မြေပြင်ရောက်သွား၊ ရွှေမော်ဓော ဘုရားရင်ပြင် သူရဲကောင်းရွေးပွဲထဲ ရောက်သွား၊ တောဟေဝန်ကြီးထဲ ရောက်သွား။ သက်ပြင်းတွေ ရှိုက်လိုက်၊ မွေးညှင်းတွေတဖျဉ်းဖျဉ်း ထလိုက်၊ တဝါးဝါး ရယ်လိုက်၊ မျက်ရည်လေးတွေ စမ်းစမ်း စမ်းစမ်း ဖြစ်လိုက် ..။

  ထို “ပုံနားထောင်ချိန်” အပြီး အထူးထူးသော အရသာတို့ကို မြိန်ယှက်စွာ စားသုံးရခြင်း၏ အကျိုးဆက်ကား ကျောင်းဘီရိုကြီး သုံးလုံးထဲတွင် ထည့်ထားသော ရာဇဝင်စာအုပ်များ၊ ရှာဖွေ စွန့်စား ဇာနည်ဘွား၊ ကလေးဂျာနယ်၊ စာပေဗိမာန်မဂ္ဂဇင်း၊ လောကီထုပ္ပတ် လူတို့ဇာတ် … အစရှိသော စာအုပ်များကို ကလေးတို့ အလုအယက် ငှားကြ။ ဉာဏ်ရည်မြင့်သော ကလေးများက သူတို့ဖတ်ထားသည်များကို ပြောပြကြသေးသည်။

  “ဆရာဦးထွန်းခင် ပြောပြတာတွေ အားလုံး ဟောဒီ ဘီရိုကြီးတွေထဲမှာ ရှိသကွဲ့” ဟု ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်က နိဂုံးချုပ်စကားဖြင့် ပိတ်လိုက်ခဲ့သည်ကိုး။

  တစ်ခါသားမှာတော့ “ဆရာဦးထွန်းခင်က ဒီနေ့မောလို့ နားချင်တယ်တဲ့။ မင်းတို့ထဲက ပြောချင်တဲ့သူ ရှိရင်” ဆွပေးလိုက်ရာ …

  “ ကျွန်မပြောမယ်ရှင့် ” ဟု လက်ညှိုးတထောင်ထောင်ဖြင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပေါ်လာ၏။ ပေါက်ပေါက်။ စွာတိစွာတာ ကောင်မလေး၊ အားကြီး ဆရာလုပ်ချင်တဲ့ ကောင်မလေး။

  “ကိုင်း .. လုပ်စမ်းဟေ့ ပေါက်ပေါက် ဘာပြောမလဲ”

  “သာလွန်မင်းတရားကြီး ထမင်းရည်ငှဲ့တဲ့ အကြောင်း”

  “ဘယ်လိုကွဲ့”

  “အဟင်း … မှားလို့၊ ထမင်းရည်ငှဲ့တဲ့ မိန်းမနဲ့ သာလွန်မင်း အကြောင်း”

  “ကိုင်း … လုပ်စမ်း”

  “ ဟိုတုန်းက …တဲ့ … ပေါက္ကံရာမ မင်းနေပြည် … ဟုတ်ပေါင် … အင်းဝ နေပြည်တော်ကြီးဆိုလား … အဲဒီမှာတဲ့ သာလွန်မင်းကြီးက ဘုရင်လုပ်တော့ တဲ့၊ တစ်နေ့ကျတော့တဲ့ ဆင်ကြီး စီးပြီးတော့ တဲ့ တိုင်းခန်းလှည့်လည်တော့တဲ့။ တစ်နေရာ အရောက်မှာတဲ့။ မိန်းမကြီး တစ်ယောက်က ထမင်းရည်ငှဲ့နေတယ်တဲ့၊ သူ့သားလေးက ဗိုက်ဆာလို့ …ဟီး ….အ ဟီး နဲ့ … ငိုနေတာတဲ့။ ဘုရင်ကြီးက ဟဲ့ …နင့်ကလေး ဗိုက်ဆာလို့ အသံပြဲကြီးနဲ့ငိုနေတာ …. နင်က ထမင်းရည်တွေ အလကားငှဲ့ ပစ်ရသလား … ထမင်းရည်တွေ ခံပြီးတိုက်ပါလား ….တဲ့။ အဲဒီလို ပြောပြီး မိုက်လှတဲ့ မိဖုရား အဲ… ဟုတ်ဘူး …မိန်းမ …လာလေ့ကွာ ဆိုပြီးတဲ့ … အဝေရာကြိမ်နဲ့ သုံးချက်ရိုက်တယ်တဲ့။ ပြီးတော့မှ ဟဲ့ … ရော့ ..နင့်ကလေးကို မုန့်ပျစ်သလက် ဝယ်ကျွေး ဆိုပြီး ဆုတော်ငွေ တစ်ကျပ်ပေးလိုက်သတဲ့။ သာလွန်မင်းကြီးဟာ အဲဒီလို မင်းကောင်း မင်းမြတ်ကြီး ဖြစ်ပါတယ် တဲ့ … ပြီးပါပြီရှင် တဲ့”

  ဘာရယ် ညာရယ်မသိ၊ လက်ခုပ်တွေ ဖြောင်းဖြောင်း တီးကြလေသည်။ ဒီလို ထွက်ပြောရဲတာကိုက ပေါက်ပေါက် တော်လှပြီလေ။

  ညနေ ကျောင်းဆင်း ခေါင်းလောင်း တီးကာနီးမှာတော့ ဦးထွန်းခင်၏ “ပုံ” တွေဖြင့် နိုးနိုးကြားကြား၊ တန်ခိုးတွေ ဖွားဖွား ထွက်လျှံ နေသော ကလေးတို့သည် “ကမာ္ဘမကြေ” ကို အားပါးတရကြီး သံကုန်တင်ဟစ်ကြလေသတည်း။

  ကြားဖြတ်အထူးအစီအစဉ် ဒေါ်ဧကြင်

  “နက်ဖြန် အဖိတ်နေ့၊ ဒါပေမဲ့ ကျောင်းမပိတ်ဘူး”။ (ဟင် … ဟာ အသံတွေ ထွက်လာသည်)

  “ထမင်းချိုင့်ယူလာခဲ့ကြ၊ ကုသိုလ်တော် ဘုရား သွားမယ်၊ မြက်နုတ်မယ်”။ (ဟေး ကနဲ အူမြူးသံများ)

  မတ္တရာတိုက်နှင့် ဘာမှ မဝေးသော မန္တလေး တောင်ခြေ၊ ကုသိုလ်တော်ဘုရားကြီး ပရိဝုဏ်အတွင်း ခရေပင်ကြီးများ အောက်မှာ နေရာယူ၊ အတန်းလိုက် မြက်နုတ် သန့်ရှင်းရေးဖြင့် ဘုရားကို ပူဇော်ကြသည်။

  အပိုင်းလိုက်၊ အကွက်လိုက် နေရာချပေးထားပြီး မြက်အပြောင်ဆုံးနုတ်နိုင်သော အဖွဲ့၊ အမှိုက်ို စနစ်တကျ ဆုံး ပုံနိုင်သော အဖွဲ့ … စသည်ဖြင့် အမှတ်များ ချပေးကာ နန်းရှေ့ဈေးမှ လက်ကားဝယ် ထားသော ထန်းလျက်ချောင်းများ၊ မင်္ဂလာဥယျဉ် အရပ်ထဲမှ ဒေါ်သွယ်ထံ အော်ဒါမှာထားသော ကြံရည်ညောင်စီးများ၊ မုန့်ဦးနှောက်များ၊ ဒေါ်ဧကြင်ကိုယ်တိုင် စီမံသော သီးသီးသုပ်များ၊ ဆရာ ဦးထွန်းခင် ဒါနပြုသည့် မုန့်ခေါင်းအုံးများ ကို ဆုကြေးအဖြစ် ချီးမြှင့်၏။

  ထမင်းစား နားကြပြီးနောက် ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်က ကလေးများ အားလုံးကိုခေါ်ကာ ဘုရားတန်ဆောင်း၊ နံရံ၊ မျက်နှာကြက်များ ဆီသို့ လှည့်သည်။ ထိုနေရာတွေမှာ ဗုဒ္ဓဝင် မဟာဝင် ထူပဝင် စသော ပန်းချီကား များ ရှိ၏။ ပန်းချီကားများ အောက်မှာ စာတွေ ရေးထားသည်။ တတိယတန်း၊ စတုတ္ထတန်း ကလေးများက စာဖတ်ကြရသည်။ ပါဠိ၊ ပါဌ်အဆင့်တွေ ပါလာ၍ မဖတ်တတ်လျှင် ဆရာမကြီးက ပြင်ပေး၏။

  “ဇူဇကာ ပုဏ္ဏားကြီး စားပိုးနင့်၍ သေဆုံးခန်း”

  “မင်းလေးပါးတို့ တွေ့ဆုံခန်း”

  “ဘူးတောင်းနစ်၍ ဇောင်းမြင်းပေါ်သော အိပ်မက်ကို ကောသလမင်းကြီး မြင်မက်ခန်း”

  “သိဉ္ဇိုင်း ငရဲ၌ လူမိုက်တို့ ငရဲခံရခန်း”

  “ဝိဓုရ အမတ်အား ပုဏ္ဏက နတ်ဘီလူး မြင်းဖြင့် ဆောင်ယူခန်း”

  “ဒုဋ္ဌဂါမဏိ မင်းကြီး ကျေးကုလားမိစာ္ဆများ ကို သုတ်သင်ခန်း”

  ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်က ရုပ်ပုံပန်းချီကား တစ်ကွက်ချင်း တစ်ကွက်ချင်းကို ရှင်းပြသည်။ ရှင်းပြရင်း အကွက်ဆိုက်လာသော အခါမျိုး၌ –

  “ကိုင်း … လေးတန်းတွေ ရှေ့ထွက်၊ ဆိုကြစမ်း ဟေ့ ” ဟု အမိန့်ပေးကာ

  “သုံးလူရှင်ပင်၊ ကျွန်းထိပ်တင် သောင်းခွင် စကြဝဠာ”

  “အသက်ရှည်စွာ၊ အနာမဲ့ကြောင်း။ ကောင်းလှစေချင်၊ ပဲ့ပြင်နိစ္စ၊ ကွပ်ဆုံးမသား”

  “ဘုရား တရား၊ မြတ်ဖျားသံဃာ၊ အရိယာကို မကွာနေ့ည၊ ဟတ္တအဉ္ဇလီ၊ မြှောက်ပင့်ချီသည်၊ ကိုယ်စီနေ့ည၊ ကိုးကွယ်ကြ”

  “သူ၏ ဥစ္စာ၊ သူ့ဘဏ္ဍာကို၊ မေတ္တာမရှေး၊ သူမပေးက၊ ဆေးတစ်အိုးမျှ မယူကြနှင့်၊ ရှောင်ကြပါလေ”

  စသော … စသော … သံပေါက်လင်္ကာများ၊ ဆုံးမစာများကို ရှေ့ကတိုင်ပေး၊ နောက်ကလိုက်ထောက်ပေးရင်း ကလေးတို့အား ရွတ်စေသည်။ ဘုရားဖူးဧည့်သည်များပင် ဝင်ရောက် “နာ”ကာ သာဓု ခေါ်၍ ကလေးများအား မုန့်ဝယ်ကျွေး သွားတတ်ကြ သည်။

  နောက်တော့ ကလေးများကပင် တောင်းဆိုကြတော့သည်။

  “ဆရာမကြီး လာမယ့်အဖိတ်နေ့ကျရင် ကျောက်တော်ကြီးဘုရား လိုက်ပို့ပါ။ စန္ဒမုနိဘုရားပို့ပေးပါ။ မန္တလေးတောင်လိုက်ပို့ပါ။

  ထို “အိတ်စ်ကျူကတ်ရှင်း” အောင်မြင်လိုက်ပုံများ ကလေးမိဘ သားချင်းတွေပါ ကလေးတွေနှင့် ရောပြီး လိုက်ပါလာကြသည် အထိ။

  မတ္တရာတိုက် ဆရာတော် ဦးနန္ဒိယ ကပင် –

  “ဒေါ်ဧကြင် နောက်အဖိတ်ကျရင် မတ္တရာတိုက် ပစ်ကနစ် ဘယ်သွားဖို့ရှိလဲ” ဟုမေးတော်မူကာ ငှက်ပျောသီးတွေ စွန့်လိုက်လေသည်။

  ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်

  မန္တလေးမြို့၊ နန်းတော်ရှေ့၊ မတ္တရာတိုက်မှ မူလတန်းကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်၏ “အက်ဂျူကေးရှင်းနယ်စစ္စတမ်” တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ထိုကျောင်း၌ လေးတန်းအထိ နေခဲ့ဖူးသူက မှတ်မိသမျှ ပြန်လည်ဖောက်သည်ချခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

  တစိမ့်စိမ့် ပြန်ပြောင်း အောက်မေ့ရင်းဖြင့် ဒေါ်ဧကြင် ကျင့်သုံးခဲ့သော “ပညာသင်ကြားရေး စနစ်” ၏ လေးနက်ကြီးကျယ်မှုကို “အလန့်တကြား” သဘောပေါက်ရပါ၏။

  ဗုဒ္ဓဘာသာ ယဉ်ကျေးမှု၊ ပြည်သူ့နီတိ၊ မြန်မာစာရာဇဝင်၊ သချင်္ာ၊ ကဗျာချစ်ခင်မှု၊ ဝန်းကျင်လေ့လာမှု၊ အားကစား၊ ချိုင်းဆိုက်ကိုလိုဂျီ … အကန့်လို်က် အကန့်လိုက် ပါဝင်နေကြပါလား။

  ဆရာမကြီး ဒေါ်ဧကြင်သည် ဘီအေ ဘီအီးဒီ မဟုတ်ပါ။ “ဟိုင်းယားဂရိတ်” သာ အောင်ခဲ့သော ရှေးကျကျ မူလတန်းကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး တစ်ယောက်သာ ဖြစ်၏။ ပညာရေးဆိုင်ရာ၊ ဘယ်ကွန်ဖရင့်၊ ဘယ်ဆယ်မီနာ၊ ဘယ်ဝပ်ရှော့ကမှလည်း တက်ရောက်ဖူးခြင်း မရှိ။ ဘာစာတမ်းမှလည်း မပြုစုဖူးခဲ့။ ဆဋ္ဌသံဃာယနာတင်ပွဲ၊ ရန်ကုန်သို့ ရောက်ဖူးသည်မှ အပ “ ဖောရိန်း” ဆိုတာ ဝေးရော ပြည်တွင်းမှာပင် နယ်စုံမရောက်ခဲ့။

  ဂလိုဘယ်အိုင်ဒီယာ၊ ဟိုင်းတက်ကနော်လော်ဂျီ အဝေးကြီး။

  အင်တာနက်၊ ဝက်ဆိုက်၊ အီးမေးလ်၊ ဖက်စ် ဝေးစွ၊ ဓာတ်ခဲသုံး ထရန်စစ္စတာ ရေဒီယိုပင် အိမ်တိုင်းစေ့ မသုံးနိုင်သေးသည့် ကာလ။ အီလက်စရောနစ်ထားလို့ အောက်လင်းဓာတ်မီးတောင်မှ ရေနံဆီပြတ်သည့်အခါ အသုံးမတည့်၊ နံပြားတစ်ချပ်ဆယ်ပြား၊ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်တစ်မတ်။ ဆရာမကြီးလစာမှ တစ်ရာကျော်လေး။ ကုသိုလ်တော်၊ ကျောက်တော်ကြီးဘုရားသို့ သွားသော ဖုထစ်ချိုင့်ဝှမ်း၊ ကျောက်ခဲမြှုပ် မြေလမ်းကြမ်းကြမ်းမှာ နွားလှည်းတွေ မောင်းနေသော ကာလ။ “ရာလေး” စက်ဘီး စီးနိုင်လျှင်ပင် ကြေးရေတတ်စာရင်းဝင်။

  သို့သော် ….

  ဒေါ်ဧကြင်၏ အက်ဂျူကေးရှင်းနယ် စစ္စတမ် သည် ယနေ့ “အင်တာနေရှင်နယ် စကူး” များတွင် အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ကြိုးပမ်းနေသော စနစ် ဖြစ်နေပါရောလား။

  ဪ …. မတ္တရာတိုက်ကို လွမ်းလိုက်ပါဘိခြင်း။

  ချစ်ဦးညိုx x x x x

  ဤစာငယ်ဖြင့် မတ္တရာတိုက်မူလတန်းကျောင်းမှ၊ လေးတန်း စကောလားရှစ် ရခဲ့သူ၊ မန္တလေး နန်းတော်ရှေ့ နယ်လုံးဆိုင်ရာ မင်္ဂလာတရားတော် နှုတ်ဖြေစာမေးပွဲတွင် ဒုတိယ ရခဲ့သူ၊ ဤစာရေးသူ မြေးဖြစ်သူသည် အငြိမ်းစား ယူပြီးနောက် မိုးကုတ်ယောဂီဘဝဖြင့် ကွယ်လွန်ခဲ့သော အဘွားဒေါ်ဧကြင်နှင့်တကွ၊ ကြား မြင် သင် ငယ်ဆရာများ၏ ကျေးဇူးဂုဏ်ကို ရှိခိုးပူဇော်ပါသည်။

  copy from Ka Yin Lay

  Log in to Reply

• 

  kotun winlatt

  July 6, 2013 at 10:04 pm

  ဟုတ်ပါ့ဗျာ…..မှတ်သားထိုက်တဲ့ သင်ကြားးးနည်းးးးတွေပါပဲ…..
  အခုတော့ ပညာရေးစနစ်ကြီးဆိုးးးနေလိုက်ပုံများးးးး
  ကျနော့်ဆရာ တစ်ယောက်ကြုံဘူးတာလေး ဖောက်သည်ချဦးမယ်ဗျ…
  မူလတန်းးကျောင်းလေးမှာ သူငယ်တန်းလေးတွေက အက္ခရာတွေကို အော်ဆိုနေကြတာ..ကကြီး၊ ခခွေးးးအစရှိသဖြင့်ပေါ့ ဃကြီးးးနေရာကျတော့.. ဂယကြီးလို့ အော်ဆိုပါ သတဲ့…ကဲ…ဘာကို အပြစ်ပြောကြမလဲ….။

  Log in to Reply

• 

  ကထူးဆန်း

  July 6, 2013 at 11:31 pm

  4 wheel ကား နဲ့ဆိုရင်ကော သွားလို့ ရလားဗျ ..
  ရရင် နိုင်ငံခြားနေ သူတွေဆီကနေ အလှုခံရအောင်လို့

  Log in to Reply

  • 

    kotun winlatt

    July 7, 2013 at 5:16 pm

    ဟယ်…ကြည့်ဇမ်းးးးးးးးးး ကိုထူးးဆန်းးးးက
    4wheel ကားးးးလှူမယ်……
    လုပ်ကြပါနဲ့ဗျာ… ကျနော်က တောသားဆိုတော့ နွားလှည်းလောက်ပဲ မောင်းးးတတ်လို့ပါ…။

    Log in to Reply

• 

  ကြည်ဆောင်း

  July 6, 2013 at 11:31 pm

  ကိုထွန်းဝင်းလတ်နဲ့ အဖွဲ့သားတွေရဲ့အလှုဒါနခရီးစဉ်တွေကိုအားကျ ့
  ကျောင်းကလေး ပုံကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ရ ့
  နမီးချောင်းသာယာပုံလေးကိုလဲ သဘောတွေကျ ့
  အမပဒုမ္မာရဲ့ ဒေါ်အေးကြင်ရဲ့ အက်ဂျူကေးရှင်းလေးကတော့ စိတ်ထဲမယ်တသသ နဲ့
  ပိုစ့်တပုဒ်အနေနဲ့တောင် ဂဇက်မှာတင်သင့်ပါရဲ့ ့

  Log in to Reply

  • 

    kotun winlatt

    July 7, 2013 at 5:21 pm

    ဟုတ်ပါ့..ဟုတ်ပါ့….မပဒုမ္မာ ရွာထဲမှာ ပို့စ်တစ်ပုဒ်အနေနဲ့ တင်ပါလားဗျာ…
    မကြည်ဆောင်းရေ ကျေးးးဇူးးးးးပါ ခင်ဗျာ….။

    Log in to Reply

    • 

      padonmar

      July 8, 2013 at 11:02 pm

      ကောင်းမှာပေါ့
      ဆရာချစ်ဦးညိုလက်ရာလေ။
      တင်ထားတဲ့ ပိုင်ရှင်က ရာဝဏ တဲ့။
      သူများဝေါပေါ်ကစာဆိုတော့ ပို့စ် အနေနဲ့ တင်တာ မကောင်းဘူးလားလို့။

      Log in to Reply

• 

  မဟာရာဇာ အံစာတုံး

  July 6, 2013 at 11:57 pm

  အောက်ဆုံးက ကောင်လေးတွေကို မြင်ရတာ
  တော်တော် သဘောကျမိသဗျာ ….
  အလှူအတွက် သာဓုဘာ ဘဂျီးထွန်းရေ ….

  Log in to Reply

  • 

    အလင်း ဆက်

    July 7, 2013 at 11:14 am

    တို့လည်း ခေါ်မယ် ချန်မထားနဲ့
    သာဓု သာဓု သာဓု

    Log in to Reply

  • 

    kotun winlatt

    July 7, 2013 at 5:22 pm

    လာရောက် ဖတ်ရှု့ပြီးးးကွန်မန့်ပေးးသွားးးပါသော…မာဟားးတယားးးအဲ့လေ….အံချာဒုံးးးးရေ…
    ကျေးးဇူးးးးဘာဗျို့…..။

    Log in to Reply

• 

  surmi

  July 7, 2013 at 9:53 am

  အစ်​ကို​ရေ
  လိုင်​း​ပေါ်သိပ်​မ​ရောက်​လို့ဗျာ
  သာဓု​ခေါ်ပါတယ်​​နော
  ဒီလို​ဝေးလံသီ​ခေါင်​တဲ့​နေရာ​တွေမှာ အ​ရောက်​သွားနိုင်​တဲ့
  အစ်​ကိုတို့အဖွဲ့ရဲ့ ဇွဲသတ္တိက်​ိုလည်​း အားကျ​လေးစားပါတယ်​ဗျာ

  Log in to Reply

• 

  kotun winlatt

  July 7, 2013 at 5:24 pm

  တူတူပါပဲ..ကိုဆာမိရေ…
  ကွန်နက်ရှင်းကောင်းချိန်လေးးး အပြေးအလွှားးတက်…
  ပုံလေးတွေတင်..စာလေးးတွေရေးးးးး
  ပြီးးတော့ ပြန်ပြေးးးးးးးးးဟီးးးးး။

  Log in to Reply

• 

  KZ

  July 8, 2013 at 10:11 am

  ငယ်တုန်းက နယ်ကျောင်းလေးတွေကို လွမ်းတာဗျာ။
  တိုင်းပြည် အနာဂတ်ပါ ဆိုတဲ့ ကလေးတွေ
  အဆင့်မှီ အတတ်ပညာတွေ တတ်ဖို့
  အဆင့်မှီ အသိပညာတွေ သိဖို့
  တစ်နိုင်ငံလုံး အတိုင်းအတာနဲ့ ဘယ်လောက် ကြိုးစားရဦးမယ်မသိ။ 🙄

  နောက်ခါ ဒီ လို အလှူမျိုး ရှိ ရင်လည်း လက်တို့ပါဦးဗျို့။ 🙂

  Log in to Reply

• 

  manawphyulay

  July 9, 2013 at 9:50 am

  ရွာထဲမရောက်တာ အတော်ကြာလို့ လာရောက်လည်ပတ်ရင်း အလှူအတွက် သာဓု အနုမောဒနာ ခေါ်ဆိုသွားပါသည်ရှင်။ အားလုံးအတွက်လည်း ဝမ်းသာမိပါသည်ရှင်။

  Log in to Reply

• 

  Ma Ma

  July 9, 2013 at 10:18 am

  ကိုယ်တိုင်ခရီးသွားလို့ လမ်းမှာ ကားဘီးပေါက်ရင် စိတ်စနိုးစနောင့်ဖြစ်ပြီး ဖြစ်တဲ့နေရာမှာပဲ ကားကို ထားခဲ့ချင်စိတ်ပေါက်တယ်။
  ကိုဝင်းထွန်းလတ်တို့အဖွဲ့ရဲ့ အလှူဖြစ်မြောက်ရေးအတွက် အခက်အခဲအမျိုးမျိုးကို စုပေါင်းကျော်လွှားသွားကြတာသိရတော့ ချီးကျူးမိတယ်။
  ပုံတွေကြည့် စာတွေဖတ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ကို်ယ်ကျ ရောက်သွားရသလိုပါပဲ။ 🙂

  Log in to Reply