အမှန်က…ဒီ ဝတ္ထုနာမည်ကို…   ” အလှည့် ”  လို ့…ပေးထားတာပါ ။

ညှစ်နေမယ်လို ့…မပြောလိုက်ဘူး… ဆိုတာက…နောက်တာပါ ။

 

အောက်မှာ..ရေးထားသမျှက..တကယ် အတည်ကြီးရေးတာနော်… ။

ဖတ်ပြီး..ဝေဖန်ပေးကြပါဦး..လို ့…

လေးစားချစ်ခင်စွာ….

——————————————————————————

 

(အလှည့်… )

 

ခွေးအူသံတို ့….နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ကြားလိုက်ရသည် ။

လေထန်လေရိုင်းတို ့လည်း …. ဟူးဟူရားရားတိုက်ခတ်နေသည်။

သစ်ရွက်ကြွေတို ့…လှုပ်ရှားပြေးလွှားလျက်… ။

လောကသည် မသတီစရာ…အရောင်အဆင်းမျိုးဖြင့် လှလှပပအကျည်းတန်နေ၏ ။

 

ထိုကဲ့သို ့သော…အချိန်မျိုးမှာဖြစ်စေ/အေးစက်တိတ်ဆိတ်သောအချိန်မျိုးမှာဖြစ်စေ…
ကိုယ့် စိတ်နှင့် ကိုယ်… ရုတ်ရုတ်သဲသဲ…ဖြစ်လာတတ်သည် ။

ကိုယ်….ပေါက်တူးကိုကိုင်ပြီး..လျှောက်ခဲ့သည်။

မာကြောကြမ်းရှသော…ကိုယ့်လက်တို ့က ပေါက်တူးကို…မြဲမြံခိုင်မာစွာ..ကိုင်ထားနိုင်သည်မှာအံ့ဩစရာတော့…မဟုတ်တော့ချေ။

ကိုယ့်လက်တို ့သည်…အင်မတန်မှပင်…ချီးမွမ်းထိုက်သော…လက်များဖြစ်သည်။

အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော်….ကိုယ့်လက်တို ့သည်..သာမန်လက်တို ့…မလုပ်နိုင်သော

‘‘မျက်ရည်ညှစ်ထုတ်ခြင်းအလုပ်”ကို…သေသေသပ်သပ် လုပ်နိုင်သောလက် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်… ။

ကိုယ့်လက်များကို….ကြည့်လျှင်… အမြဲလိုလိုပင်…စိုလက်တောက်ပနေတတ်သည်မှာ…မျက်ရည်များဖြင့်…တန်ဆာဆင်ထား၍ ဖြစ်သည် ။

တပါးသူတို ့၏ မျက်ရည်များကိုညှစ်ထုတ်ရခြင်းအလုပ်ကို…ကိုယ်….ဂုဏ်ယူစွာဖြင့်..လုပ်သည် ။

အင်မတန် ပညာသားပါသော…ဤအလုပ်ကိုလုပ်နိုင်သည့်အတွက်… ဘုရားသခင်ကိုကျေးဇူးမတင်ပဲ…

ကိုယ့်လက်များကိုသာ…ကိုယ် ကျေးဇူးတင်တတ်မြဲဖြစ်သည် ။

တကယ်တော့..ကိုယ်သည်…မာယာနှင့်ကေက်ကျစ်မှုကို…ဝတ်ရုံအဖြစ် ချုပ်လုပ်၍ ခပ်မှောင်မှောင် ဝတ်ဆင်နေထိုင်သူဖြစ်သည် ။

ကိုယ် ပြုံးလိုက်လျှင်…ပိုမှောင်သည် ။

ကိုယ်….မှောင်ပြီဆိုလျှင်တလောကလုံးအတွက်…အလင်းမဲ့ခြင်းကို..ကိုယ်စားပြုသည် ။

ကိုယ့် ကိုယ်ကိုတော့… လင်းလှပြီထင်၏ ။

ယခုလည်း…ကိုယ်…ပြုံးကျိကျိဖြင့်… ပေါက်တူးကိုကိုင်စွဲကာ.. လမ်းမပေါ် လျှောက်ခဲ့ပြီ။

မျက်ရည်ညှစ်သောလက်များဖြင့်… ကျင်းတစ်ခုတူးရန်။။။

ထိုရည်ရွယ်ချက်ကို… ပန်းလိုပန်၍…ကိုယ် လျှောက်သည် ။

လေထဲတွင်… သွေးညှီနံ ့တို ့…မျောပါလာသည် ။

အဲသည် သွေးညှီန ံ ့ ရှိရာနေရာင်္ဆီ… ကိုယ် …ခြေဦင်္းရော…စိတ် ဦး ပါ… လှည့်ချလိုက်ပြီး…

ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးလွှားလိုက်သည် ။

ကိုယ့်….တက်ကြွ လာပြီ ။

ပြုံးသည်ထက်…ပိုပြုံးပြီး..ကိုယ်လုပ်ရဦးမည့်အလုပ်ကို…ဂုဏ်ယူသည်ထက်…ယူမိပြန်ပြီ ။

ကျင်းးးးး …. ။

ဟုတ်သည် ။

မျက်ရည်ညှစ်သောလက်ဖြင့်…ကျင်းတစ်ခုတူးခြင်းဆိုသည်မှာ… ရာဇဝင်တွင်အောင် လှသည် ့…ဖန်တီးမှုတစ်ခု ဖြစ်သည် မဟုတ်လား ။

ထိုကျင်းထဲသို ့… မျက်ရည်များ..ညှစ်ထည့်ရမည် ။

ထိုကျင်းနှင့် အပြည့် …မျက်ရည်များရရှိလျှင်…ထိုကျင်းကိုပိတ်ချလိုက်မည် ။

ထိုကျင်းပေါ်မှာ…သစ်ပင် စိုက်မည် ။သစ်ပင်အတွက်…နေရောင်ခြည်ကို… သဘာဝလောကဆီမှ …. ရလိမ့်မည် ။

ရေ….မလို… ။

မျက်ရည်များ…အောက်မှာ..အပြည့် ရှိနေလိမ့်မည် ။

ကြည့်စမ်းပါဦး… ။

 

မျက်ရည်ကျင်းပေါ်မှ..သစ်ပင်……

ထို..သစ်ပင်ပေါ်မှ…လင့်စင်…

ထိုလင့်စင်ပေါ်မှ…ကိုယ်……

ကိုယ့်အပေါ်မှ….ဝတ်ရုံစ….

ဝတ်ရုံစပေါ်မှ…အရောင်…

အရောင်ပေါ်မှ….အရိပ်…

အရိပ်ပေါ်မှ… အရှိန်အဝါ…

အရှိန်အဝါပေါ်မှ….မာယာ…

မာယာပေါ်မှ….အမည်တပ်မရသေးသော…အလွှာလွှာအထပ်ထပ်….

…………………………..

အင်မတန်တွေးကြည့်လို ့ကောင်းသော… မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည် ။

 

ထိုမျှော်လင့်ချက်ကိုတည်ဆောက်ဖို ့အတွက်…

ကိုယ့်မှာ….မျက်ရည်ညှစ်တတ်သော..လက်တစ်စုံနှင့်… ပေါက်တူးတစ်လက်တို ့ရှိသည်။

သွေးညှီန ံ ့တို ့…. လှိုင်လှိုင်မွှေးပျံ ့နေသော… နေရာကို… ကိုယ်ရောက်ခဲ့ပြီ ။

ကြာသပတေး + စနေ + ဗုဒ္ဓဟူးတို ့….ပေါင်းစုံစုဝေးရာ နေရာဖြစ်နေသည် ။

သို ့သော်…. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်… အခြေအနေကောင်းသည် ။

ဤနေရာသည်… သွေးညှီနံ ့တို ့…မွှေးပျံ ့နေပြီး..သုဿာန်ဆန်ဆန်… ကျက်သရေ…ရှိနေသည် ။

ကိုယ် ရောက် ပြီဆိုသည် နှင့်… ဤနေရာသည်…မှောင်အတိ….။

တိတိရိရိလှီးချခံလိုက်ရသလို… ပြိုကျလုလု…. ။

အဲသည်လို… ကွဲအက်သွားတော့မလောက်…အသည်းယားစရာအဖြစ်မျိုး…

ကိုယ်…ရောက်သွားသည် ့နေရာတိုင်းမှာ….ဖြစ်သွားတတ်သည် ။

ဖြစ်သွားတိုင်းလည်း…. ကိုယ်က… ဟားခနဲ…ဟားခနဲ… ရယ်ချတတ်သည် … ။

ယခုလည်း… ပေါက်တူးကိုထောင်ထားလိုက်ပြီး… ကိုယ်… ရယ်လိုက်သည် ။

ကမ္ဘာချီအောင်…ရယ်ပစ်တတ်သည်။

ချုံးပွဲချပြီး..ရယ်သည် ။

ဖန်ခွက်များချထားလျှင်ပင်… ကွဲအက်သွားစေလောက်သော… အသံမျိုးဖြင့်…

ဌာန်တွေ မာန်တွေ… ထည့် ရယ်ချလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

စိတ်ပါလက်ပါ ရယ်သောကြောင့်ဖြစ်မည်… သစ်ရွက်တို ့…တဖျတ်ဖျတ် လှုတ်ခတ်သွားပြီး…

ရုပ် / နာမ် မခိုုင်သော.. သစ်ရွက် သစ်ခက်တချို ့…. တဖြုတ်ဖြုတ်…ကြွေကျသွားသည် ။

ငှက်ဆိုးတချို ့… မင်္ဂလာရှိစွာ…ဝုန်းခနဲ…ထ ပြန်သွားပြီး..နောက်မှာ…ကိုယ့် ရယ်သံကိုတိခနဲ ….ရပ်ချလိုက်ပြီး…

မဲ့ပြုံးများလှိုင်လှိုင်ပြုံးလျက်သားက…ဘေးဘီကို…ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်သည် ။

အရာရာသည်…ကိုယ့်အလိုအတိုင်း…ငြိမ်သက်စွာ..နာခံတော့မည့်… အနေအထားမျိုးဖြစ်သည် ။

ကိုယ်… ခပ်မြန်မြန်… တူးဆွလိုက်သည် ။

ရက်စက်မှုနှင့်..ကိုယ့်လက်များ…တသားတည်းကျခဲ့ပြီးမှတော့…

ဤကျင်းတစ်ကျင်းတူးဆွရခြင်းသည်… ခက်ခဲလှစွာသောကိစ္စ မဟုတ်တော့ချေ ။

ကိုယ့်လက်တို ့က…ပေါက်တူးကို.. ယိုင်နဲ ့ခြင်းမရှိ ….ကိုင်လျက်…

ဤကျင်း..နက်သည်ထက်…ပိုနက်အောင်.. သွက်သွက်လက်လက်…တူးသည် ။

ပေါက်တူးနှင့်..မြေကြီး…ထိလိုက်တိုင်း… နာကျင်စွာ..ညည်းညူသံတစ်ခုခု..ထွက်ပေါ်နေသည် ။

 

သို ့သော်…အသံတို ့…မရှိပါ ။

 

ကြားရခြင်းတို ့… မရှိပါ ။

 

မရှိခြင်းသည်ပင်လျှင်…အမှန်စင်စစ်တွင်…မရှိပါ ။

 

ဘာမှ မကြာလိုက်သော…အချိန်ကလေးအတွင်းမှာ… ကိုယ်တူးလိုက်သောကျင်းက…အတော်…နက်ရှိုင်းသွားသည် ။

ကစားစရာအသစ် ရသွားသော.. ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို…. ကိုယ် ကျေနပ်သွားသည် ..။

ကိုယ် တူးလိုက်သော..ကျင်း၏နာမည်ကို….ကိုယ်က…

” ——” ဟု…နာမည် ပေးလိုက်သည် ။

မနက်ဖြန်က..စပြီး…. ဤကျင်းထဲသို ့… မျက်ရည်များ..ထည့်ရမည် ။

ရတတ်သလောက်…./ ရသမျှ မျက်ရည်များညှစ်ထုတ်ရဦးမည် ။

တချို့လူများသည်…သူ ့အလိုလိုနေရင်း..မျက်ရည်ကျနေတတ်သည် ။

ကျင်းဆီ မျှားခေါ်လာပြီး… ကျခိုင်းလိုက်ရုံသာ.. ။

တချို ့လူများကတော့… လွယ်လွယ်နှင့်…မျက်ရည်မကျတတ်… ။

ထိုသူများကိုတော့…စည်းရုံး၍တမျိုး… ချော့၍တဖုံ..ခြောက်၍တလှည့်… ဖြင့်…

မျက်ရည် ကျအောင်… ညှစ်ထုတ်နိုင်ရမည် ။

”မျက်ရည် ညှစ်ထုတ်ခြင်းအနုပညာ ”ကို.. …တစ်ဖက်ကမ်းခတ်ရုံမျှမက..ကူးချည်သန်းချီပင်…ကျွမ်းကျင်ခဲ့ပြီ…ဖြစ်သောကြောင့်…

မကြာခင်…ဤကျင်းထဲ … မျက်ရည်များ….ပြည့်လာပါလိမ့်မည် ။

———————————————————————————

ထို ့နောက်ပိုင်းတွင်… ကိုယ် မအားရအောင်… အလုပ်များတော့သည် ။

တချို ့လူများ…မျက်ရည်ခံလာထိုးအောင်… ကြံစည်ရသည် ။

တချို့လူများကတော့…မျက်ရည်ကိုရောင်းချစားသောက်တတ်ကြသောကြောင့်…

မျက်ရည်သည်များဆီက… မျက်ရည်တို ့ကို..ဈေးနှိမ်၍တမျိုး… အကြွေးဝယ်၍တဖုံ…ယူရသည် ။

တချို ့လူများကတော့… မျက်ရည်မကျတတ်သဖြင့်… သင်ပေးရသေးသည် ။

တချို ့လူများကတော့… ကျစရာမျက်ရည်ပင် မရှိတော့လောက်အောင်… ငိုကြွေးခဲ့ကြပြီးပြီမို ့…

ထပ်ကျလာနိုးနိုး …

ကိုယ်မျှော်လင့်နေရသည် ။

ထိုသို ့ဖြင့် … မျက်ရည်လောကထဲမှာ…ကို်ယ် လှုပ်ရှားရုန်းကန်ရင်း…

ကိုယ် နေထိုင်ရာ မြို ့ကလေးသည်လည်း… မှောင်သည်ထက် ပို..မှောင်လာရင်း…………..

သို ့သော်… ငိုကြွေးသံများ….

မျက်ရည် ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားမှုများ…

အသနားခံမျည်ရည်ခံထိုးမှုများ…

ဟန်ဆောင် မျက်ရည်များ….

စသည်တို ့ဖြင့်… မြို ့ကလေးက… မှောင်မှောင်မည်းမည်းကြားမှာပင်…စည်ကားသိုက်မြိုက်နေပြီဖြစ်လေသည် ။

——————————————————————————————————————————
ဖြစ်မှုတို ့… မဖြစ်လိုက်သလိုလို… ပျက်မှုတို ့…မပျက်လိုက်သလိုလို…

တည်ရှိမှုတို ့…မတည်ရှိလိုက်သလိုလို…

ထိုသို ့ဖြင့်…. အချိန်တို ့… ရုန်းရင်းဆန်ခတ်…ကုန်ဆုံး…

အချို ့အရာများ..”ပြုံး”လျက်ကပင်…” ပြုန်း ”သွားပြီ…. ။

သစ်ပင်တချို ့…ထင်း ဖြစ်သွားပြီ….. ။

သစ်ရွက်တချို ့…မြေကြီး..ဖြစ်သွားပြီ… ။

မီးခိုးငွေ ့တချို ့… တိမ်ထုထဲ…ပေါင်းစည်းဝင်ရောက်…. မိုးစက်တချို ့… အချိုးဖဲ ့ခံလိုက်ရပြီး…

.နောက်……..

အဲဒီနောက်… ….. …..

ကိုယ်၏ကျင်းသည်လည်း… မျက်ရည်တို ့ အမျိုးအစားစုံလင်စွာဖြင့်…. ပြည့်သိပ်လုလု ဖြစ်ခဲ့င်္ပြီ… ။

မျက်ရည် အမျိုးအစားပေါင်းစုံ… ရောစပ် အိုင်ထွန်းနေသော…ကိုယ့် မျက်ရည်ကျင်းသည်…. အင်မတန် ကြည့်ကောင်းသည် ။

မော်ဒန်ပန်းချီကားတစ်ချပ်လိုပင်… လှပနေသေးသည်.. ။

သို ့သော်… သရဲခြောက်ရာ ..ညတစ်ညလို… မိစ္ဆယဆန်စွာ….နက်ရှိုင်းသည် ။

ဤမျက်ရည်ကျင်းကို… အဖုံးပိတ်ဖို ့ရာ….ကိုယ်..စီစဉ်တော့မည် ။

ဂါထာ… ရွတ်ဆိုရန် မလိုအပ်… ။

ဘယ်သူ ့…ဘယ်သူ၏ ခွှင့်လွှတ်ခြင်းမှ မလိုအပ်.. ။

ကျိန်စာတိုက်ရန်…သစ္စာပြု ရန်…. စသည့်…အပိုအလုပ်များသည်လည်း…မလိုအပ်…

အို…..အသင်လောက….ဘာဖြစ်တယ်…ညာဖြစ်တယ်… တွေလည်း..

အော်ဟစ် ကြွေးကြော်စရာပင် မလိုအပ်… ။

ပျံ ့ပျံ ့ သင်းသင်း.. မွှေးကြိုင်လှသော… မျက်ရည်ရနံ ့တို ့ကို…အားပါးတရ… ရှုရှိုက်ရင်း… ဂျိမ်းခနဲ….ပိတ်ချလိုက်ဖို ့သာ…လိုအပ်သည် … ။

 

ထို ့အတွက်တော့ဖြင့်… သတိ္တကို…နတ္ထိလုပ်ထားလည်း…ဖြစ်သည် ။

 

မှော်ဆရာတစ်ယောက်လို… လက်တွေကို… ကဝေဆန်စွာ ဝှေ ့ယမ်း….

အဖုံးကို….ခပ်ကြမ်းကြမ်းပိတ်ပစ်လိုက်ဖို ့… လက် အလှမ်းမှာ….

”အိုးးးးးးးးးးးးး ”

”ဘယ်လို ဖြစ်တာပါလိမ့်….. ”

ကိုယ်…. အကြီးအကျယ်…အံ့ဩသွားရတော့သည်.. ။

——————————————————————————————–

ကိုယ်….. အံ့ခနဲ….အံ့ခနဲ…. ဩသွားသည် ..။

အဘယ်ကြောင့်…ဆိုသော်….ကိုယ့်မျက်ရည် ကျင်းကို..ပြည့်ပြီဟု…ထင်ထားသမျှ…. တက်တက်စင်အောင်…လွဲသွားသည် ။

မျက်ရည်ကျင်း…. မပြည့်သေးပါ … ။

 

( ပြည့်ခြင်းနှင့်…မပြည့်ခြင်း../

ဖြည့်ခြင်းနှင့်…မဖြည့်ခြင်း…မသဲကွဲပဲ…ရောထွေးနေသည်ဆိုသော်လည်း….

လိုတာကတော့…လိုနေပြီဖြစ်သည် …။)

 

ထို ့ကြောင့်…. ဖြည့်တာကတော့…ဖြည့်ရတော့မည်… ။

မျက်ရည်ကျင်း…ပြည့်ဖို ့ရာ…အဘယ်မျှလောက်…လိုသေးသနည်း..ဟု…ကြည့်လိုုက်သောအခါ…

တစ်ယောက်စာမျက်ရည်မျှသာ…လိုတော့ကြောင်း…သိလိုက်ရသည် ။

ကိုယ်… ကြံရာမရ…ဖြစ်သွားသည်… ။

ကိုယ့်မြို ့… ကိုယ့် ပတ်ဝန်းကျင်မှာ… ရှိသမျှလူအတော်များများ၏မျက်ရည်များကို..

ကိုယ်ကပက်ပက်စက်စက်… ညှစ်ချခဲ့ပြီးပြီ… ။

ထပ် ညှစ်လို ့ရလောက်စရာလူဟူ၍လည်း… ကိုယ်… ရှာမတွေ ့နိုင်တော့ဘူး..ထင်သည်။

ဘယ် ့သူ ့ ကို….မျက်ရည်ညှစ်ရမလဲ… ?????

အချိန်က..သိပ်မရတော့ ….

အနီးစပ်ဆုံးရှိသည် ့..လူတစ်ယောက်ယောက်ကိုသာ.. မရမက…ညှစ်ထုတ်ရမည် ။

ထို ့ကြောင့်..ေ.ဘးဘီဝဲယာကို… ဝေ့ကြည့်သည်.. ။ မရှိ ။

အဘယ်သူမျှ မရှိပြီ… ။

သို ့သော်… ကိုယ်…မြင်လိုက်ရသည့်…လူတစ်ယောက် ရှိနေသည် ။

ထိုသူသည်… အခု…ကိုယ် နှင့်…အနီးစပ်ဆုံးနေရာမှာ.. ရှိနေသည် ။

အချိန်က…သိပ်မရတော့… နောက်ကျမည်ဆိုလျှင်…နောက်ကျ၍ ရနေလေပြီ… ။

ထိုသူ…. ထိုသူကို…ကိုယ်… မျက်ရည်..မညှစ်ဖူးသေး…. ။

ထိုသူသည်….

”ကိုယ် ” ဖြစ်သည် ။

” —— —– —– ” ” —— —– —– ”

 

————————————————————————————
လောကသည်…လင်းလုလုဖြင့်… အလင်းလုနေချေပြီ.. ။

ကိုယ့်မျက်ရည်ကို….ကိုယ်ပြန်ညှစ်နေပြီ… ။

လောကသည်… အမှောင် ဝတ်ရုံကို ချွတ်၍…အလင်းအဖုံးကို..ဆွဲဖွင့်ရာ…ပွင့်လုလု ဖြစ်နေပြီ… ။

ကိုယ်…. အားမလို…အားမရ ဖြစ်မိသည် ။

သူတပါးကို…ပညာသားပါပါဖြင့်… မျက်ရည်ကျအောင်…ညှစ်နိုင်ခဲ့သော….ကိုယ့်လက်များ….

ကိုယ့်မျက်ရည် ကိုယ်ကျတော့… ညှစ်မရ… ။

ကိုယ်ကများ… မျက်ရည်ကျရန် ခက်ခဲလွန်းသူလား…

သူတပါးကို..မျက်ရည်ကျအောင်သာ..အားထုတ်နေခဲ့ရသောကြောင့်…

ကိုယ် ကို်ယ်တိုင်…မျက်ရည် ကျတတ်သလား… မကျတတ်ဘူးလား….သေချာမသိတော့… ။

သို ့သော်… ယခု…ကိုယ့် မျက်ရည်တစ်စလောက်တော့…လိုနေပြီ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်….ကိုယ်တိုင်၏ မျက်ရည်တို ့…ကျကိုကျပေးနိုင်မှ ဖြစ်တော့မည်မဟုတ်လား ။

ကိုယ့် လက်များ… ကို…အားကိုး၍… ကိုယ့်မျက်ရည် ညှစ်ထုတ်ခြင်းမစွမ်းနိုင်သောအခါ…

ကိုယ့် ခံစားမှုကို.. ဝမ်းနည်းသွင်ပြောင်းကာ… ငိုချကြည့်သည် ။

ဒါလည်း… မရ ။

ကိုယ့်စိတ်ခံစားမှုများ…မာကြောကြမ်းရှ…။

ငိုမရသော…စိတ်နှလုံးဖြင့်ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင်… မယုံနိုင်လောက်အောင်..ဖြစ်ရသည်။

နည်းလမ်းတစ်ခုတော့… ကိုယ် စဉ်းစားမိသည် ။

ကိုယ့်မျက်ရည်ကိုညှစ်ထုတ်ပေးနိုင်မည့်… အခြားသူတစ်ယောက်ယောက်ကို… ရှာရမည် ။

ကိုယ့်ကိုမျက်ရည်ကျအောင်.. ပြန် လုပ်ပေးနိုင်စွမ်းမည့်သူ… /

…ထို…အခြားသူ၏မျက်ရည်ညှစ်နိုင်သော..လက်များဖြင့်…လက်များဖြင့်….

ပက်ပက်စက်စက်… အညှစ်ခံရမှ…ကိုယ့်မျက်ရည်ကျပါလိမ့်မည်။

ထိုသို ့ဖြင့်… ကိုယ်… ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်… ပုခုံးတစ်ချက်တွန့်ပြီး…

ကို်ယ့်မျက်ရည် ကျအောင် လုပ်နိုင်မည့် အခြားလက်တို ့ကိုရှာဖွေရန်…ထွက်လာခဲ့တော့သည် ။

တပါးသူတို ့ကို… မျက်ရည် ညှစ်ချခဲ့သော…

ကိုယ်….

အခုတော့…. ကိုယ့်ကို…ပြန်၍…မျက်ရည်ညှစ်နိုင်မည့်သူတို ့ကို…. ပြန်လည်.. ရှာဖွေရလေပြီ… ။

ကိုယ်……………………

အလင်းတစ်ချက် ပွင့်…. ( သိမှုတံခါးတစ်ရွက် ဖျတ်ခနဲအပွင့် )

ခေါင်းထဲမှာ…မိုက်ခနဲ…

လောကသည်…အလင်းတန်းတို ့နှင့်.. ကိုယ့်ကို ဖြန်းခနဲ…ရိုက်ချလိုက်လေပြီ… ။

ကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ….

ထို ့အပြင်… ကိုယ့် အပေါ်မှာ….

အလင်းတန်းများ…. ။

………….

………….

………….

 

——————————————————————————————————————————

 

 

(မိတ်ဆွေများ…လွတ်လပ်ငြိမ်းချမ်းကြပါစေ…)

 

လေးစားစွားဖြင့်….

 

အလင်းဆက် ( Gazette )

2 / 3 / 2014 / 09 : 45 am