သမီးလေးရဲ့အလှတရား (၁)

ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ ရိုးစင်းတဲ့အတွေးခေါ်လေးတွေကနေ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ ဖြူစင်တဲ့ စိတ်အလှတရားတွေကို ကျမတို့ ပတ်ဝန်း ကျင်မှာ တွေ့ကြုံခံစားရမှာပါ။ တစ်ခါတစ်လေ သူတို့လေးတွေရဲ့အတွေးအခေါ်နဲ့ လောကကိုရှုမြင်ကြည့်ပုံက ကျမတို့ လူကြီးတွေရဲ့ အမြင်နဲ့ကွာခြားလွန်းပါတယ်။

ကျမအသက် ၂ဝ ကျော် ၊ ၁၉၉၈ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၃ဝ ရက် မနက် ၁ဝ နာရီမှာ ကျမရဲ့ပထမဦးဆုံး ချစ်စရာ တူမလေးကို ကျမ အမကြီးက မွေးဖွားပေးခဲ့တယ်။ ကလေးငယ်မရှိခဲ့ဘူးတဲ့ကျမတို့အဖို့ တကယ့်ကိုထူးထူးဆန်းဆန်း လက်ဆောင်တစ်ခုရရှိသလို ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြတယ်။ သမီးလေး ၁ လ ကျော်ကျော်လောက်မှာ သူ့အမေကိုအနိုင်ကျင့်ပြီး ကလေးကိုအိမ်မှာပဲအပြီး မွေးစားသလို ယူထားလိုက်ကြတယ်။ သမီးအမေအိမ်နဲ့ ကျမတို့အိမ်ကနီးနီးလေးဆိုတော့ ပြသနာမရှိဘူး သူ့မိဘတွေလည်းအချိန်ပြည့်နီးပါး ကျမတို့အိမ်မှာပဲလာနေကြတာပေါ့။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ကျမက ဟိုတယ် ဧည့်ကြိုလုပ်နေတော့ ဂျူတီက မနက် ၊ ညနေ ၊ ည အလှည့်နဲ့ဆင်းရတာကိုး။ ညနေဂျူတီဆိုရင် ၃ နာရီမှာ ဂျုတီစပြီး ည ၁၁ နာရီမှာ ဂျူတီပြီးတယ်။ ဖယ်ရီနဲ့ပြန်ရတော့ ည ၁၂ နာရီကျော်ကျော်လောက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တယ်။ အံ့ဩစရာကောင်းတာက အဲလိုကျမ ညဘက်ပြန်လာရင် ဖယ်ရီကား ရပ်သံကြားတာနဲ့ ကလေးကနိုးနေပြီး ကျမကိုကြိုတာ ၊ အဲဒါဆိုကျမကသူ့နားသွားပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်ပေးပြီး မေမေ ပြန်ရောက်ပြီနော်လို့ပြောရင် ပြန်အိပ်သွားရော။ ကလေးစကားစတတ်ကတည်းက ကျမကိုမေမေ ၊ သူ့အမေရင်း ကို မေကြီးလို့ခေါ်တာခုချိန်ထိပဲ။ ဒီကလေးကို ကျမဘယ်လောက် ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင်မသိဘူး ရင်ထဲအသည်းထဲကကိုချစ်တာ။ အဲဒီတော့ ပြောရမယ်ဆိုရင် အရမ်းအလိုလိုက်တယ်ပေါ့။ ကျမနဲ့ကျမအဖေကအဆိုးဆုံးပဲ။ မိုးတွေအရမ်းရွာနေတာတောင် ကလေးပူဆာ ရင်ထီးဆောင်းပြီးလမ်းလျှောက်ထွက်ပေးတတ်တာ။ ဂျယ်လီကို အထုတ်လိုက်ကြီးမှစားချင်တယ်ဆိုလို့ ကျမအဖေက အထုတ်အကြီးကြီးဝယ်ပြီး ကလေးကို တိတ်တိတ်လေး ကျွေးတာ။ ကလေးလိုအပ်သမျှကို လည်းရာနှုန်းပြည့်မဟုတ်တောင်ကိုယ့်အတိုင်းအတာ နဲ့ တတ်နိုင် သလောက်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့တယ်။ ကျမအမေနဲ့အကိုက အဲလောက်အလိုလိုက်တာမ ကြိုက်ဘူး ကလေးကို ဖျက်ဆီးနေ ကြသလိုပဲတဲ့။  ကျောင်းနေရင်သူများကိုဗိုလ်ကျလိမ့်မယ်တဲ့။ အကိုကဆိုအမြဲပြောတာ တစ်နေ့ကျရင် အဖေနဲ့နင်နဲ့ နားရွက်အကိုက်ခံရလိမ့်မယ်တဲ့။ အဲလိုပြောရင် ကျမအဖေကလုံးဝမခံနိုင်ဘူး ။ မင်းစောင့်ကြည့်ပါကွာ ၊ ငါ့မြေးလေးကအရမ်းလိမ္မာမှာကွ ၊ ငါသိတာပေါ့လို့ပြန်ပြန်ပြောတတ်တယ်။ ဒီလိုနဲ့သမီးလေး ကြီးပြင်းလာတာ အခုဆိုရင်သမီးလေး (၇) တန်းတောင် ရောက်နေပြီ။ သိကြတဲ့အတိုင်း အခုခေတ်ကလေးတွေကစကား အရမ်းတတ်ကြတာလေ။ သမီးလေးလည်းအပါအဝင်ပေါ့ ၊ တစ်ခွန်းတစ်ခွန်းပြောလိုက်ရင် လူကြီးတွေ ပါးစပ် အဟောင်းသားနဲ့ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိဘူး။ သမီးလေး သူငယ်တန်းစတက်တော့ ကျမအဝေးမှာ အလုပ်သွား လုပ်ဖို့အကြောင်းဖန်လာတယ်။ ကျမမှာခရီးမသွားခင်အိပ်လို့မပျော်ဘူး ၊ ငါဒီကလေးနဲ့ခွဲပြီးနေနိုင်ပါ့မလား ၊ သမီးလေးရော ငါမရှိရင် အဆင်ပြေပါ့မလားနဲ့ ကိုယ့်ဟာ ကိုယ်တွေးပြီးစိတ်မချနိုင်ဘူး၊ တကယ်တော့ ကိုယ်ကအဖြစ်သည်းနေတာ။ ကလေးကသူ့မိဘအရင်းနဲ့ အဘိုးအဘွားနဲ့နေခဲ့ရမှာလေ။ ဘာမှစိတ်မချစရာအကြောင်းမရှိဘူးပေါ့နော။ ကလေးကတော့ ကလေးပဲ။ အဲလောက်ခံစားချက် ရှိတာမဟုတ်ဘူး ။ သွားခါနီး နှစ်ရက်လောက်အလိုမှာ ကျမ ကလေးကို ခေါ်ပြီးမေးတယ် ။ သမီးလေး မေမေသွားရင်ငိုမှာလားဆိုတော့။ သူပြန်ပြောတဲ့စကားမှာ ကျမတောင်ငိုရမလို ရီရမလိုဖြစ်သွားတယ်။ သူပြောတာက မေမေကဘယ်လိုဖြစ်စေချင်သလဲ ငိုစေချင်ရင်ငိုပါ့မယ် ရီစေချင်ရင်ရီပါ့မယ်တဲ့။ တကယ်တမ်း ကျမခရီးသွားတဲ့နေ့မှာတော့ လေဆိပ်မှာ ကျမခြေထောက်ကိုဖက် ကျမကိုမော့ကြည့်ပြီး မေမေ ရယ် လဂျန် (လေယာဉ်ပျံ) ကြီးစီးပြီး ဟိုးအဝေးကြီးကိုမသွားပါနဲ့လားတဲ့။ဘာပြောကောင်းမလဲ ကျမလေဆိပ်မှာ ဟီးချငိုတာ၊ ခရီးကို Cancel လုပ်လို့လဲမရ ၊ အလုပ် contract မှာ ၂ နှစ် အတွက်ဆိုင်းထိုးပြီးပြီ ။ ပြီးတော့ ဗီဇာ ၊ လေယာဉ်လက်မှတ် ကိုလည်း agent ကတဆင့်ဟိုဘက်ကအကုန်ပို့ထားတာဆိုတော့ မသွားရင်လျော်ရမှာ။ လျော်လည်းမလျော်နိုင်ဘူးဆိုတော့  ကျမမှာ မျက်ရည်စက်လက်နဲ့လေယာဉ်ပေါ်တက်ရတာ။ အဲဒီမှာ ဆုံးဖြတ်ချက်ကတော့ချပြီးပြီ ၂  နှစ်ပဲ။ contract ကိုလုံးဝ extend မတိုးတော့ဘူးလို့။ (နောက်ပိုင်းကျတော့နေသားကျသွားလို့ contract extend လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ )

ဆက်ရန်..