ချစ်ခင်ခဲ့ရပါသောအတိတ်တခု
thit min(စိတ်ပူပေးသောကိုဘလက်ချောအတွက်)
ဗီလိန်ကိုရေးလို့ကိုဘလက်ချောကကျနော်ကိုစိတ်ပူပါသည်၊ကျနော်ဘာမှမဖြစ်ပါခင်ဗျား။ကျနော်သည်
စာရေးသောအခါတွင်စိတ်ကိုနှစ်၍ရေးတတ်ပါသည်။ကျနော့စာကိုကျနော့လက်တွေ့
ဘဝနှင့်ထင်ဟပ်၍စိတ်ပူပေးသူခုချိန်ထိနှစ်ဦးရှိသွားပါပြီ။ကိုဝင်းတော်လခါ ခေါ် ကိုမောင်ပေ နှင့်
ယခုကိုဘလက်ချောပါ။
လွန်စွာကျေးဇူးတင်ရပါကြောင်းဤနေရာတွင်မှတ်တမ်းတင်အပ်ပါသည်။
ကိုဘလက်တောင်းဆိုသောအဆောင်နောက်ဆုံးနေ့ကို
လက်ဆောင်ပေး၊ရေးသားပါမည်။ခံစားကြည့်တော်မူကြပါခင်ဗျား။
~~~~~~~~~~~(^^;)~~~~~~~~~~~~~
စာမေးပွဲကားပြီးလေပြီ၊ယခင်ကဆူဆူညံညံရှိခဲ့သောအဆောင်တခုလုံးလည်ရပ်ဝေးနေသူတချို့
သာကျန်တော့သဖြင့်တိတ်ဆိတ်လှပြီ။
မိမိအခန်းတွင်းတွင်လည်းတော်တော်များများရှင်းလင်းပြီးပြီဖြစ်၍
ယခင်လိုပြည့်ကြပ်မနေတော့။
ရုတ်တရက်ဖြတ်ကနဲကြည့်လိုက်မိသည်။
ရေအိုးလေး။အခန်းထောင့်ကရေအိုးလေးကငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနှင့်ကြည့်နေသလိုပါလား။
မင်းနဲ့ငါအကြာကြီးတူတူနေခဲ့တာမှန်ပါတယ်။ဘယ်မှာဝယ်ဝယ်ရတဲ့မင်းကိုငါယူမသွားတာလို့၊တန်ဖိုးမထားတာလို့
မင်းပြောလိုက်သလား။
မျိုးမတူဇာတ်ခြားလူသားနဲ့သောက်ရေအိုးအမျိုးမှမတော်၊မခေါ်ချင်လို့ထားခဲ့တာလို့မင်းတွေးနေလားကွာ။
မဟုတ်ဘူးကွ။
ငါကိုမင်းကျေးဇူးပြုခဲ့သလို၊ဒီမှာရှိတဲ့နောက်လာမဲ့ငါ့ညီငယ်တွေအတွက်အောက်ဆုံးထပ်မှာငါလှူခဲ့မှာ။
မင်းကိုသန့်သန့်ရှင်းရှင်းရေချိုးပြီးတဲ့အခါပေါ့ကွာ။နော်လို့စိတ်ထဲကပြောလိုက်ရသော်လည်းစိတ်မကောင်း။
မျက်စိကိုအကြည့်လွှဲလိုက်တော့။သူလိုဘဲကိုယ့်ကိုကြည့်နေရှာတဲ့တပျက်စီးလေး။
သူကတော့
သခင်ရေ ကျနော်ကိုတော့လွှင့်ပစ်မှာပေါ့နော်လို့သနားစဘွယ်မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ပြောနေသယောင်ယောင်။
အဖြေမပေးလိုတော့သဖြင့်အဆောင်အပြင်သို့ကြည့်လိုက်သည်။
ကံ့ကော်ပင်တန်း။
ဟုတ်သည်။မိမိတို့အဆောင်ရှေ့တွင်ကံ့ကော်ပင်တန်းတခုရှိသည်။ပွင့်ချိန်တွင်လွန်စွာမွှေးလှသောကံ့ကော်ပင်
တို့၏အရွက်စိမ်းစိမ်းများသည်လဲခုတော့ကြေကွဲနေသယောင် အကြည့်ကိုမြင်နေရသလို။
ဟား…………….
ဟု တချက်ညီးလိုက်ရင်း သူငယ်ချင်းများရေးခဲ့ပေးသော အော်တိုစာအုပ်လေးကိုဖတ်မိသည်။
မရှိအတူရှိအတူနှင့်နေလာခဲ့ရသောချစ်သူငယ်ချင်းများ။
ငါးပိကြော်ပုလင်းငှါးသည်ဟုပြောကာယူသွားပြီးဘယ်တော့မှပြန်မတွေ့ရအောင်အစွမ်းထက်သော
“ပျောက်စေဆရာသူငယ်ချင်း”။
ရေချိုးရာနေရာရေကန်သို့ဘာတခုမှမပါဘဲလာပြီး သူများဆပ်ပြာ၊ရေလဲပုဆိုး၊မျက်နှာသုပ်ပုဝါတို့ကိုယူသုံးပြီး
ရေချိုးသွားတတ်သော”လှေထိုးသားသူငယ်ချင်း”
လေးထပ်မှရှူးရှူးပေါက်ချခြင်းကို ဝါးချမ်းမှာ ဝိုင်ယာကြိုးကိုချည်၊တစကို ပလပ်ပေါက်မှာထိုး ၊ကျလာသော
“ရှူးရှူးအတန်း”ကိုယင်းဓာတ်ရှိနေသောဝိုင်ယာနှင့် ဝါးချမ်းပြားသုံးပြီး လိုက်တို့ ကာ
အကျင့်မကောင်းသောကော်ရစ်ဒါမှရှူးရှူးသမားကိုဆုံးမတတ်သော”အသုံးချလျှပ်စစ်သုတေသနသူငယ်ချင်း”
အားလုံးနေရပ်ပြန်နှုတ်ဆက်ထွက်ခွါသွားကြပြီ။
ဟေမာနေဝင်း၏နှုတ်ဆက်သီချင်းကိုတယောက်ယောက်ကဂီတာတီးဆိုသံကြားသလိုခံစားမိသည်။
မောင်နှမဆောင်ဒင်နာများတွင်ဆိုလေ့ရှိသောဒီသီချင်း။ခုမဆိုချင်တော့၊မကြားချင်တော့။
လှိုက်တက်လာသောစိတ်တခုကိုငိုကြွေးဘွယ်ဖြစ်နိုင်သောသည်အနေအထားတွင် ဒီသီချင်းမကြားပါရစေနဲ့
အုန်းနော်။
အဆောင်အောက်ကိုဆင်းလိုက်သည်။လူမရှိသောတီဗီအခန်းကိုဖြေ၍ အဆောင်အပြင်ရောက်လာပြီ။
ကင်တင်းကိုသွားခဲ့ရသောဒီခြေလှမ်းများ၊သရဖီ၊နှင်းဆီ၊သဇင်၊အင်ကြင်းပတ်လည်လှဲ့ရှောက်ပြန်သံပေးခဲ့
ကြရသောဒီခြေလှမ်းများ၊သမိုင်းကောလိပ်ကျောင်းဝန်းမှအင်းလျားအထိ၊
အမိကျောင်းတော်ကြီးအထိလှမ်းခဲ့ရသောဒီခြေလှမ်းများ၊အားလုံးမရှိတော့ပြီ။
အိမ်မက်မဟုတ်သော်လည်းပြန်လည်ရယူဖို့မဖြစ်နိုင်တော့။
အသစ်အနေဖြင့်ဘဝထဲကိုရဲရဲရင့်ရင့်လျှောက်လှမ်းရန်ခြေလှမ်းသစ်များကိုပြန်ပြင်ဆင်ရတော့မည်။
သို့သော်….
တဦးပါးစပ်ထဲကမုံ့ကိုတဦးလုစားခွင့်ရှိခဲ့သောချစ်ခင်ရင်းနှီးမှုမျိုး ရပါမည်ဟု မည်သူအာမခံပါမည်နည်း။
ရှိသမျှပိုက်ဆံကိုသူငယ်ချင်းများအတွက်အနှမြှောအတွန့်အတိုမရှိသောအသိုင်းအဝိုင်းမျိုး
ရပါမည်ဟု မည်သူအာမခံပါမည်နည်း။
တဦးနေမကောင်းလျှင်တဦးပြုစုပေးတတ်ယုံ(မိသားစုပုံစံထက်မက) ကိုယ်ချစ်ခင်စွဲလန်းသောမိန်းကလေးကိုရသည်အထိ
ကိုယ်အားဉာဏ်အားဖြင့်အနစ်နာခံကူညီတတ်ကြသောသူငယ်ချင်းမျိုးရပါ
မည်ဟုမည်သူအာမခံပါမည်နည်း။
ဤသို့သောသူငယ်ချင်းအသိုင်အဝိုင်းမျိုးနှင့်မည်သူသည်ခွဲချင်ပါအံ့နည်း။
သို့သော်ခွဲရပေတော့မည်။
ဝေဿတရာမင်းကြီးသည်မိမိတိုင်းပြည်သို့
အပြန်နေခဲ့ရသောတောထဲကကျောင်းသင်ခမ်းလေးကိုကန်တော့သည်ဟု
မှတ်သားဘူးသည်။သဝိညာနကအသက်မဲ့ပင်ဖြစ်လင့်ကစားကျေးဇူးရှိသည်ဟုဆိုသည်။
မိမိလည်းမိမိနေခဲ့သောအခန်းလေးကိုနှုတ်ဆက်ကန်တော့ခဲ့ပါသည်ခင်ဗျား။အရိပ်ခိုခွင့်ရခဲ့လို့ကျေးဇူးပါခင်ဗျား။
အထုတ်အပိုးတွေကိုသယ်၍ကားပေါ်တင်နေရသောသည်မနက်သည်တုန်လှုပ်ချောက်ခြားဘွယ်အတိ။
ပြီးပြီ…………
သည်ရိပ်မြုံ၊ သည်အသိုင်းအဝိုင်းတွင်နေခဲ့ရသည်များ ဒီနေ့နိဂုမ်းချုပ်ပါပြီ။
အားလုံးကိုကျေးဇူးတင်စွာနှုတ်ဆက်ရင်း
လောကဓံတရားတို့နှင့်ပြည့်နှက်နေသောလတ်တွေ့ဘဝဆီသို့ခြေလှမ်း၊များစခဲ့ပါပြီ။
～～～ဝေးခဲ့ပြီ ပန်းခရမ်းပြာရေ တခါတရံ မှာ အိမ်မက်လို ပင်ညိုညိုရိပ်တွေ မြမျက်စိမ်းစိမ်းတွေ
ဘယ်ဆီမှာလဲမသိတော့ပါ～～～～～～
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
အားလုံးကိုလေးစားပါသည်
မောင်သစ်မင်း
31 comments
windtalker
November 1, 2011 at 8:49 pm
ကစ်သို စာကို ဖတ်ရတော့
ရှူရှူးသမား တွေ ဟာ ခေတ်အဆက်ဆက် တက္ကသိုလ်များမှာ
မျိုးရိုး မတိမ်ကောဘူး လို ့မှတ်ချ ချမိသဗျာ
အဲဒီလိုမျိုး ဘော်ဒါတွေ ကြုံဖူးလို ့ပါ
ကစ်သို က မှ ၊ အလွမ်းပြေ ပြန်ကြည့်စရာ အော်တို စာအုပ်လေး ဘာလေး ရှိသေးတယ်
အနော်တို ့ဖြင့် ၊
“ အမူးရယ်မပြေဘူး ကျောင်းသားဘဝ ” ဖြစ်ခဲ့တာကလား ဗျ
thit min
November 2, 2011 at 11:38 am
အရက်ဆိုသည်မှာ…အံ့ဩမှုများနဲ့ဆန်းကျယ်သောအရာ
အရက်ဆိုသည်မှာ…ကိုပေ့ရဲ့နှလုံးသားထက်ကအရှင်သခင်
အရက်ဆိုသည်မှာ….အပေါင်းအသင်းများနဲ့သောက်ရခြင်းများစွာ
အရက်ဆိုသည်မှာ….စကားပြောကောင်းတဲ့အာရွှင်ဆေး ဆိုမလား
တကယ်ဆိုရင် …အရက်ဟာမသောက်ဘဲနဲ့ မမူးပါ
တကယ်ဆိုရင်…အရက်ဟာ အတူတူသောက်မှကောင်းတာ
ငါကိုယ်တိုင်အရက်ကိုတယောက်ထ.ဲ..မသောက်တတ်ပါ
တခါတလေမှာတော့.. ဘီယာဘဲကင်နဲ့ ….ဆုံဆည်းလိုက်ချင်လည်း…..
တခါတလေတော့ အပြင်းဘဲ..ချ …ချင်တယ်။
(^^) ကိုပေ့အတွက် (အချစ်ဆိုသည်မှာ… သီချင်း ကာရာအိုကေမှာဖွင့်ပြီးအဲဒါဆိုလိုက်နော်)
windtalker
November 2, 2011 at 11:50 am
အခုတော့ အရက်မသောက်တာ ကြာပါပြီ ကစ်သိုရေ
သောက်ရင်လည်း တစ်လ နေမှ တစ်ခါ ထဲရယ်ပါ
ဘော်ဒါတော်တော် ဆုံမှ ၊ အရက်သောက်ဖြစ်တာပါ
ဘော်ဒါတွေ ဆုံဖို ့ဆိုတာကလည်း ၊ အလုပ်ကိုယ်စီနဲ ့ဆိုတော့
တစ်လ တစ်ခါ တောင် မသေချာတော့ဘူး ဗျ
ဘီယာလေးတော့ တစ်ပါတ် ၃ ရက် ၊ ၄ ရက်လောက်တော့ သောက်ဖြစ်တယ်ဗျ
အဲဒီ့ဘီယာကို ပါ ခပ်ကင်းကင်းနေနိုင်အောင် ကြိုးစားနေပါတယ် ဗျို ့
thit min
November 3, 2011 at 2:26 pm
စိတ်မရှိပါနဲ့ဗျာ။
စီးပွါးရေးမျိုးစုံလုပ်နိုင်သော။ဂေဇက်ကိုလည်းခွင့်ရက်မပျက်တက်နိုင်သော
ကိုပေကို အရက်အလွန်သောက်သူတယောက်လို့မထင်မိပါဘူးဗျာ။
သက်သက်ကျီစယ်တဲ့သဘောမို့ “ဆောရီး”လို့တောင်းပန်စကားဆိုပါရစေဗျာ။
koyinmaung
November 1, 2011 at 9:18 pm
တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝဟာ
မိဘရဲ့လောင်းရိပ်အောက်ကနေ
ထွက်ခွါပြီးအပူပင်မရှိပညာရှာ
ချစ်သူရှာ ပုလင်းရှာ ရှာချင်တာရှာတဲ့
ပျော်ရွင်စရာ ဘဝပါဘဲလား….
အားပေးသွားပါတယ် ကိုသစ်မင်းရေ..
Koyin Sithu
November 1, 2011 at 9:30 pm
ဦးသစ်လည်း အလွမ်းနောက်ခံတွေနဲ့ပါလား…
တွေ့ဆုံကြုံကွဲ လူဘဝရဲ့ မမြဲခြင်းတရားထဲက တစ်ခုပါလား…
ဦးသစ် ဘာမှ မဖြစ်ပဲ အေးဆေးဖြစ်နေတာသိရတဲ့အတွက်
ဝမ်းသာပါတယ်ခင်ည…
thit min
November 2, 2011 at 11:43 am
ကိုရင်မောင်ရေ
ပြန်တော့မရချင်တော့ဘူးဗျို့။ ခုတိုင်းဘဲကောင်းပါတယ်။
ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာမောပြီလေ။တူတူဘဲမဟုတ်လားဗျ။
ညီစည်သူရေ
အေးပါညီရေ့။ အပြစ်ကင်းတဲ့ချစ်ခြင်းနဲ့သစ်မင်းက အသဲစိုပြေ၊အမြဲအိုကေပါကွ။
blackchaw
November 1, 2011 at 9:57 pm
ကိုသစ်မင်းရေ။
ကျွန်တော်လည်း ကိုသစ်မင်းရဲ့ နောက်ဆုံးနှစ်ကိုဖတ်ပြီး
ပို့စ် တစ်ခုရေးဖြစ်သွားပါတယ်။ ဖတ်ကြည့်ပါဦးဗျာ။
thit min
November 2, 2011 at 11:44 am
မေခရေသောက်ညီအကို ၂ယောက်ပါလေ။
များများရေးပါဗျာ။ကိုဘလက်ကလက်စွမ်းထက်သူပါ။
Foreign Resident
November 1, 2011 at 10:08 pm
ကိုသစ်မင်းရေ
ရှုးရှုး ဓါတ်လိုက်တာ
တော်တော်ပျင်းသလားဗျ ။
thit min
November 1, 2011 at 10:16 pm
သူက ဒီလိုဗျ။
လာလိုက်ရပ်လိုက်မဟုတ်လား။
“ရှူးရှူးစီးကြောင်းရှိနေရင်” လိုက်တယ်ဗျာ။ရပ်ရင်မလိုက်တော့ဘူး။
အဲဒီအပေါ်ကကောင် သူ့ကိုသူဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးဗျ။
ငါကိုသရဲပူးတာလို့အော်တောင်အော်သေးတာ။
ဟာသ။
ဓာတ်လိုက်ချိန်မှာ သူရပ်သွားမှာဆိုတော့ တချက်ချက်တော့ဆောင့်တက်သွားမယ်ထင်ပါရဲ့။
ပြင်းမပြင်းတော့ သေခြာမသိဘူးခင်ဗျ။
သူ့ ရှူးရှူးCurrent နဲ့သူလိုက်တဲ့ဓာတ်။ လုပ်ကြည့်ပါလား။စိတ်ဝင်စားရင်။ဟဲဟဲ။(^^)
TTNU
November 1, 2011 at 10:39 pm
ဆရာသစ်ရေ
ဘာရေးချချ ရေးသမျှ စာတွေမှာ
တွေးဆစရာ တစ်ပုံ တစ်ပင် နဲ့ မို့၊
တို့ တစ်တွေ ငယ်ဘဝဆီက
ရယ်မောကာ ကွန်းခိုခဲ့ကြရာ၊
မချိတရိ ခံစား အလွမ်းများရဲ ့
အဓိပတိလမ်းက ခြေရာများ ရှိသေးတဲ့နေရာ၊
တက္ကသိုလ်ကျောင်းကငွေလဝန်းရေ လို့
လွမ်းတိုင်းတမ်းတ အောင်းမေ့ရတဲ့နေရာ၊
အဲဒီလောက် ကိုပဲ လှလွန်းပိုတဲ့ မြကျွန်းညိုကိုလွမ်းမိပါတယ်။
(အဲဒါ ရှင့်ကြောင့်)
thit min
November 2, 2011 at 11:47 am
မစွမ်းရင်းကလဲရှိသမို့ ကန်စွန်းခင်းကလဲညှိသဗျို့၊ပရိတ်သတ်ကြီးရေ(^^)
လေးစားစွာဖြင့်
မောင်သစ်မင်း
TTNU
November 2, 2011 at 9:50 pm
ဆရာသစ်ရေ
ငိုချင်ရက် လက်တို့ လုပ်ပါကွဲ့။ ကန်စွန်းခင်းတော့ မညိတော့ပါဘူးဟဲ့။
parlayar46
November 1, 2011 at 11:44 pm
လက်စွမ်းထက်လှချည့်လား ကိုသစ်မင်းရယ်…
ဒီပိုစ့်လေး အပြန်ပြန်အလှန်လှန်ဖတ်ပြီး
ခေါင်းဖြူခါစ အဖိုးကြီးတယောက်ဘာလုပ်မိတယ်ဆိုတာများ ခင်ဗျားသိရင်……
thit min
November 2, 2011 at 11:50 am
ရေးပါဘရားသာရာ
အောင့်ထားတာဘာမှမကောင်းဘူး။ဖွင့်ချလိုက်ပါဗျာ။
ဘရားသားရေ ပီအမ် ရေးနည်းပို့နည်းလေးကို ကျနော့ ဗီလိန်ပို့စ်မှာ ဘရားသားကော်မန့်ကိုဖြေထား
ပေးပါတယ်၊ကြည့်လိုက်ပါအုန်းခင်ဗျာ။
parlayar46
November 3, 2011 at 9:52 pm
အဲ ..တွေ့ပါပြီကိုသစ်မင်းရေ-
စိတ်ရှည်လက်ရှည်ပြောပြထားတာ ကျေးဇူးပါပဲ။
ကျွန်တော်က နည်းပညာတွေနဲ့ပတ်သက်ရင် အဲသလိုညံ့တယ်။
တက္ကသိုလ်မြေရဲ့အမှတ်တရလေးတွေ ကိုသစ်မင်းတို့ ကိုဘလက်တို့ရေးထားတာ လွမ်းမောဆွတ်ပျံ့ဘွယ်လေးတွေပါပဲ။ ကျွန်တော်လဲ အဲသလိုရေးတတ်ချင်လိုက်တာ..။
thit min
November 4, 2011 at 6:04 am
ကိုပါလေရာရေ……………..
ရေးကြည့်ပါ…………..လို့လေးလေးနက်နက်ကြီးတိုက်တွန်းပါရစေ။
ကျနော်တို့တွေ ဘဝ ကိုရုန်းကန်ဘို့လိုအပ်တဲ့ စိတ်အဟာရ လိုပါတယ်။
ဖတ်ရတာက သူများချက်တာကို ဝင်စားရတဲ့အဟာရဆိုရင်
ကိုယ်တိုင်ရေးတာက ကိုယ်တိုင်ချက်တဲ့ဟာ ကို ကိုယ်ဟာကိုယ်စားရတဲ့သဘောပေါ့ဗျာ။
ရေးဖြစ်အောင်ရေးပါလို့။ပြောပြသလိုမျိုးရေးလို့ရတာဘဲမဟုတ်လား။
လေးစားစွာဖြင့်
comegyi
November 1, 2011 at 11:54 pm
ကိုသစ်ရေ့ ကျွန်တော်က ကိုသစ်တို့လို ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီးကိုတက်ရောက်သင်အံဖို့မီလောက်တဲ့ ကံမပါလာခဲ့ဘူး ကျွန်တော့်အထက်က အမတော်တို့တက်ရောက်ခဲ့ရတာကိုသာအားကျခဲ့ရတာ ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်တက်တဲ့ကာလ ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ တက္ကသိုလ်များကို NEWS လုပ်ပစ်လိုက်ပါပြီ ဘယ်သူငယ်ချင်းက ယူဇနာဘယ်လောက်ဝေးတဲ့ အရှေ့အရပ်ဌာနေမှာ ၊ ဘယ်သူငယ်ချင်းတွေက တော့အနောက်မစ္ဇိုမဌာနီမှာ စသဖြင့် မြို့ပြနှင့်ဝေးရာကိုနေရာချခံလိုက်ရတဲ့အခါမှာတော့ တက္ကသို်လ်နောက်ခံဝတ္ထုတွေဘက်ကို လှည့်ပြီးတော့သာအာသာဖြေရပါတော့တယ်။ အထူးသဖြင့် ဆရာမင်းလူကို ဖက်တွယ်ခဲ့ရတယ်ပေါ့ဗျာ . .အဲဒိလိုဆရာဇဝနတို့ခေတ်ကနေ ဒီဘက်ခေတ်ထိ တက္ကသိုလ်နောက်ခံဝတ္ထုတွေကိုဖတ်လာခဲ့တဲ့လူတစ်ယောက်အတွက် ကိုယ်တက်ခဲ့ရတဲ့ကျောင်းကို ရင်မခုန်ခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ (အနုပညာဓာတ်ခံလေးရှိတဲ့အတွက် နည်းနည်းပါးပါးတော့ ကိုယ့်စိတ်ကူးနဲ့ကိုယ်ဖြစ်အောင်ခံစားခဲ့တာတော့ဝန်ခံပါတယ်) အဲဒီတော့ဗျာ ကို်ယ်တက်ခဲ့ရရမရရ အချိန်လေးရရင် ၊ အားရင် မိန်းထဲသွားတိုင် အင်းယားလေး သွားထိုင်ပြီး ငါတို့များတက်ခဲ့ရရင် ဘယ်လောက်တောင်ပျော်စရာကောင်းမလဲလို့ တစ်ခါတစ်ခါ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါရဲ့ သို့သော်လည်း ပြောင်းလဲသွားတဲ့အကြောင်းတရားတစ်ခုကိုတော့ ဘာမှမပြောလိုတော့ပါ ကိုသစ်စာကိုဖတ်ပြီးကျွန်တော်လည်း လွမ်းသလိုဆွေးသလိုတလှပ်လှပ်ဖြစ်မိသွားတာတော့ အမှန်ပါပဲ။ ကြံဖန်ဝမ်သာရမယ်ဆိုရင်တော့ ကိုယ်တိုင်ရုပ်နဲ့ကျောင်းမတက်ခဲ့ရပေမယ့် စာအုပ်တွေရဲ့ကျေးဇူးကြောင့် စိတ်ကူးနယ်ပယ်နာမ်နဲ့တက်ခဲ့ရတယ်လို့ပဲ ကြံဖန်ဖြေသိမ့်မိတော့တယ် ကျေးဇူးပါကိုသစ်ခင်ဗျား……..
thit min
November 2, 2011 at 12:00 pm
ပြောပုံကငယ်တယ်ပေါ့(^^)
ဟုတ်ကဲ့ပါ။
ကျောင်းသားတွေပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်အပူအပင်ကင်းစွာတတ်ခဲ့ရတဲ့ရွှေရောင်နေ့ရက်များစွာကို
ကျနော်တို့ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့ဘူးပါတယ်(ကံကောင်းစွာလို့ဆိုရလေမည်လား)
ပြန်ရောက်လာမည့်အဲဒီလိုအချိန်မျိုးကို မျှော်လင့်ကြီးစွာရှိနေခဲ့တာကြာပါပြီ။
ဖြစ်လာမယ်လို့ယုံကြည်လျှက်ပါ။
ကြောင်ကြီး
November 2, 2011 at 11:40 am
အတိတ်ဆိုတာ…..
အဆွေးဓာတ်ခံ
ရှိသူအတွက်
လွမ်းမောစရာ၊
နာကြည်းချက်
ရှိသူအတွက်
ခံပြင်းစရာ၊
မဟုတ်တရုတ်
လုပ်ခဲ့သူအတွက်
ပူလောင်စရာ၊
တရားဓမ္မ
တည်သူအတွက်
မရှိတဲ့အရာ၊
သတိရှိသူအတွက်
သင်ခန်းစာ
ယူစရာ၊
ရွှေထီးဆောင်း
ခဲ့သူအတွက်
စာမြုံ့ပြန်စရာ၊
နှစ်လုံးသုံးလုံး
ထီသမားအတွက်
နမိတ်ယူစရာ၊
စရာစရာ
အမျိုးမျိုးအထွေထွေ
ဆရာတွေ
မှာခဲ့ပေမဲ့
ဘယ်သူဘာပြောပြော
တရုတ်ကြီး
အတွက်ကတော့
အတိတ်ဆိုတာ
နာမည်တခုမျှသာ..။
thit min
November 2, 2011 at 12:04 pm
ကဗျာတွေကစာအုပ် ၁ဝ အုပ်စာလောက်ရှိရော့မယ်။
သူကြီးကို “မန်းဂေဇက်-ကြောင်ကဗျာများ-ပေါင်စရာလား” ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်နဲ့
စာအုပ်ထုတ်ခိုင်းပါလားဗျ။
ba gyi
November 2, 2011 at 11:47 am
ရင်ကိုထိ ပြီး ငြိစေပါ၏၊
ဦးချစ် နှင့် အရှည်ကြီး ဆိုင်မှာတစ်လှေထည်းစီးခဲ့ကြသူချင်းဖြစ်လေမလား။
တစ်ဆယ်တန်မြေပဲတစ်ထုပ်နှင့်တစ်မတ်တန်လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက်သောက်၊တစ်နေကုန်လမ်းလျှာက်၊
ပေါက်တတ်ကရတွေသောရင်း- ရွက်ခြောက်တွေပေါ်အရောက် ကူကူး ကူကူး ဆိုတဲ့အသံတွေ သိပ်သတိယတယ်ဗျာ။
thit min
November 2, 2011 at 11:55 am
**တစ်ဆယ်တန်မြေပဲတစ်ထုပ်နှင့်တစ်မတ်တန်လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက်သောက်၊**
ဈေးကကွာလှချည်လား တမတ်တဆယ်ဆိုလို့။
ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်တို့ကယမ်းဘီလူးနဲ့ ကိုအောင်ရင့်ဆိုင်မှာထိုင်တာများပါတယ်။
ပြောရင်း ကိုအောင်ရင့် အားလူးကတ်တလိတ်စားချင်လိုက်တာ။
ယမ်းဘီလူးရေခဲသုတ်နဲ့ပေါ့။အီကိုကင်တင်းပေါ့ခင်ဗျာ။
ကျေးဇူးပါဘရားသားရေ။
weiwei
November 2, 2011 at 1:58 pm
ကျွန်မကတော့ တက္ကသိုလ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့အတိတ်တွေကို မေ့ထားခဲ့ပါတယ် … ပြန်တွေးရင် မောလွန်းလို့ပါ …
thit min
November 2, 2011 at 2:05 pm
ကျနော်လည်းတူတူပါဘဲ။
ပြောရရင် “စိတ်”မအားတာဗျ။
ကျနော့အလုပ်သဘောကပြင်ဆင်မှုတွေလိုတဲ့ဟာမျိုးလေ။
စိတ်နဲ့အရင်တွေးရတယ်ပေါ့နော်။
ခုဟာက ကိုဘလက်ရဲ့ တောင်းဆိုမှုအတွက်ရေးလိုက်တာပါ။
ဘာဘဲရေးရေး အကြောင်းအရာလေးတခုကိုချဲ့ရေးတတ်တဲ့ကျနော်မလို့နဲနဲလွန်သွားသလားဘဲ။
kyeemite
November 2, 2011 at 4:11 pm
စွယ်တော်ရိပ်…အလွမ်ပြေလေးလဲလုပ်ကြပါအုံးဗျို့….
alinsett
November 2, 2011 at 8:14 pm
သိပ်ကောင်းပါတယ်…ကိုသစ်မင်း
ကိုယ်လည်း အဲဒီလို စာမျိုးလေးတွေ ကြိုက်တယ် ။
နုပျို လန်းဆန်းတဲ ့အရေးအသားလေးကို ချီးကျူး ပါတယ်။
thit min
November 3, 2011 at 5:14 am
ကဲ ရေးကြမယ်ဗျာ ပေါင်းပြီးတော့ နော့ ကိုကြီးမိုက် ကယ်
ကျေးဇူးပါ ကိုအလင်းဆက်ရေ၊အမြဲအားပေးနေတာကိုအမှတ်ရရရှိလျှက်ပါ။
ကိုပေါက်(မန္တလေး)
November 2, 2011 at 10:11 pm
အတိတ်ဆိုတာ
ပြန်တွေးရင်မော
မောရင်းနဲ့ပျော်
ပြန်လိုချင်သော်လည်း
မရနိုင်တဲ့အရာတစ်ခုပါဗျာ။
thit min
November 3, 2011 at 9:43 am
အိုင်ဒီယာတခုကိုတွေးပြီးရေးတတ်လို့ပါ။
အတိတ်ဆိုတာကိုတော့ ပြန်မလိုချင်တော့ပါဘူး။
ခါးသီးလှလွန်းလို့ပါ။ကိုပေါက်ရေ။
ခုအတိုင်းဘဲကောင်းပါတယ်ဗျာ။