နိဂုံး   ဘဝမှာ အရှည်ကြာဆုံးဖြစ်တဲ့ အဲဒီညကိုလွန်ခဲ့တာ ခြောက်လရှိခဲ့ပြီ။   စမီတာက သူ့စကား သူတည်တယ်။ အမေတစ်ယောက်က သူ့ရင်သွေးအတွက် တိုက်ပွဲဝင်သလိုမျိုး ကျွန်တော့်အတွက် ရင်ဆိုင်ခဲ့တာ။ အရင်ဆုံးရဲတွေနဲ့ သူ ပြောဆိုရတာပေါ့။ ကျွန်တော့်ကို ဖမ်းစရာ ဘာအခြေခံအကြောင်းတရားမှ မရှိဘူးဆိုတာ သက်သေပြခဲ့တယ်။ နောက်တစ်ခုက ရထား ပေါ်မှာ သေသွားတဲ့ဓားပြ အကြောင်း ဘယ်သူမှ မကြားဖူးဘူးဆိုတာရယ်၊ အဲဒီကိစ္စအတွက် ဆိုင်းငံ့ စုံစမ်းစစ်ဆေးမှု လည်း မရှိဘူး ဆိုတာသူ သတင်းရခဲ့တယ်။ ဆိုတော့ ဒီ အမည်မသိ ဓားပြဟာ သေ သွားတာတောင် အမည်မဲ့မြဲပေါ့ဗျာ။   နောက် ပြိုင်ပွဲလုပ်တဲ့ ကုမ္ပဏီနဲ့ ရင်ဆိုင်ရတယ်။ သူတို့က ကျွန်တော် လိမ်ညာတယ်၊ မသမာဘူး ဆိုတဲ့ […]

ပရမ်ကူးမားက လက်ကလေး တကာကာ နဲ့ အော်ရင်း နောက်ဆုတ်သွားတယ်။ အဲဒါ ညာဘက် ခြေထောက်က ရေမြောင်းထဲ ကျသွားပါလေရော။   “မလုပ်..မလုပ်ပါနဲ့..မပစ်ပါနဲ့ကွာ..အဲဒါကြီးကို ချထားလိုက်ပါ..နော်။”   သူ့နှလုံးတည့်တည့်ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်လိုက်တယ်။ ငနဲကြီး ကတုန်ကယင် ဖြစ်နေလိုက် တာများဗျာ။   “နီတာ့ကို နာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တဲ့သူကို ဒဏ်ခတ်ဖို့ ကျုပ် ကျိန်ခဲ့တယ်ဗျ။ ဒါပေမဲ့ ခင်ဗျားကို ဘယ်လိုရှာရမှန်း ကျုပ်မသိဘူး။ အက်ဂရာမှာတုန်းက သတင်းစာမှာ ကြော်ငြာတွေ့လို့ပေါ့ဗျာ။ မျောက်မျက်ခွက်လို ဖြီးနေတဲ့ ခင်ဗျား အခွက်ကြီး နဲ့လေ။ မွမ်ဘိုင်းမှာကျင်းပမဲ့ ပဟေဠိပြိုင်ပွဲ အတွက် ဖိတ်ခေါ်ထားတာလေ။ အဲဒါကြောင့် ကျုပ် ရောက်လာခဲ့တာပဲ။ ပထမဆုံးမေးခွန်း ကတည်းက ကျုပ်မဖြေနိုင်ရင် ခင်ဗျားကို တစ်ခါတည်း ပစ်သတ်ဖို့ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ နတ်သိကြားများ […]

ကြော်ငြာထိုးချိန် ခဏနားတဲ့အခိုက်မှာပေါ့။ ပရမ်ကူးမား က ထောင့်တစ်ထောင့်မှာ ပရိုဂျူဆာ ဆံရှည်ကိုယ်တော်နဲ့ ဘာတွေ ညှိနှိုင်းတိုင်ပင်နေသလဲ မသိပါဘူး။ စတူဒီယို ထဲ ဟိုဟိုသည်သည် မျက်လုံးဝေ့ကြည့်မိတယ်။ မျက်နှာကျက်တို့ တံခါးတို့ ဘာညာ ပြင်ဆင်မွမ်းမံထားတာ အမိုက်စားဗျ။ စပေါ့တ်လိုက်တွေ၊ ကင်မရာတွေ၊ နည်းပညာ မြင့် အသံထွက် စနစ်တွေ နဲ့ တကယ့်ကို ကျကျနန။ ပရိသတ်ကတော့ ကျွန်တော့်ကို ငေးနေကြတယ်။ သူတို့က ဒီကောင်လေးစိတ်ထဲ ဘာများဖြစ်နေသလဲ ဆိုပြီး စဉ်းစား နေမှာပေါ့။ ပရမ်ကူးမားက ဆံရှည်ကိုယ်တော်နဲ့ ပွားလို့ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ဘက် ပြန်လျှောက် လာတယ်။ မျက်နှာမှာ မသမာတဲ့ အပြုံးနဲ့ ၊ရုပ်ကိုက။ “ဟေ့..သောမတ်စ်.. ရှေ့မေးခွန်း ဆယ့်တစ်ခုတော့ မင်းဘယ့်နှယ်လုပ် ဖြေသွားသလဲ တို့မသိဘူး..၊ဒါပေမဲ့..    နောက်ဆုံး မေးခွန်းတော့ […]

စမီတာ့ အိပ်ယာပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာမိတယ်။ စမီတာ့ကိုကြည့်တော့လည်း မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်စလေးတွေ သီဝေ့နေပါရော့လား။ ကျွန်တော့်လက်ကို သူက ခပ်သာ သာဆုပ်ညှစ်လို့ အားပေးရှာတယ်။ “ရှန်ကာလေး သနားစရာနော်…ရှင်ပြောသလောက်ဆို သူက အထီးကျန် စိတ် ဝေဒနာသည်ကလေးများဖြစ်နေသလားပဲ…သေတော့လည်း ခမျာလေးမှာ အသေဆိုး လိုက်တာ…ရှင်တော့ ရူးမတတ် ဖြစ်နေမှာပဲနော်..ဒီ..နာကျင်မှုတွေက ရှင်နဲ့ မမျှအောင်ပါပဲလား..” “ကျွန်တော့်ထက်စာရင် နီတာ့ခမျာ သာဆိုးသေးတာပေါ့ဗျာ..ကြည့်ပါဦး..ဆယ့်နှစ်နှစ်သမီး ကတည်းကဘယ်ဘဝရောက်ပြီး ဘာတွေကြုံခဲ့ရတယ်ဆိုတာ..” “ဟုတ်ပါတယ်..ကျွန်မ သိပါတယ်ရှင်..ဒါနဲ့ သူရော အက်ဂရာမှာပဲလား..” “အင်း…ဟုတ်မှာပေါ့..သေတော့မသေချာပါဘူးဗျာ…လွန်ခဲ့တဲ့လေးလကတည်းက သူ့သတင်း မရတော့တာ..သူ့ကို ပြန်တောင်တွေ့ရပါဦးမလား မသိတော့ပါဘူးဗျာ..” “ရှင် သူ့ကို ပြန်တွေ့မှာပါ..ကဲ..နောက်ဆုံးမေးခွန်းမတိုင်မီ မေးခွန်းကလေး ကြည့်လိုက်ကြရအောင်..” ********************* စတူဒီယို သတိပေးဆိုင်းဘုဒ်ကလေးမှာ ငြိမ်ပါ လို့ ပြနေပေမဲ့ ပရိသတ်တွေကတော့ အရေးဂရုမပြုကြဘူး။ ကျွန်တော့်ကို ကြည့်ပြီး […]

  ယူနီဖောင်းဆင်တူနဲ့ အစောင့်တွေက ကျွန်တော့်ကို တားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ပွေ့လာတဲ့ အလောင်းကိုတွေ့တော့ လန့်ဖျတ်ပြီး တံခါးကို မြန်မြန်ဖွင့်ပေးလိုက်ကြတယ်။ ကျွန်တော်လည်း အိမ်ဝင်း လမ်းအတိုင်း လျှောက်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ဈေးကြီးတဲ့ နိုင်ငံခြားဖြစ်ကားတွေ အစီအရီနဲ့ ရပ်ထားတာလည်းတွေ့ မိသဗျ။ နောက်တော့ အလွန်အကျွံ မွမ်းမံထားတဲ့ အိမ်တော်အဝင်ပေါက် ကိုတွေ့တယ်။ ပိတ်တော့မထားဘူး။ ကြိုဆိုပါ၏ လို့တောင်ရေးထားသေးတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော် လည်း ဝင်ချသွားတယ်။ မာဘယ်လ် ကျောက်တွေနဲ့ အလှဆင်ထားတဲ့ အဝင်ပေါက်ကို ဖြတ်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲရောက်တော့ ဧည့်သည်တော်များက အချိုပွဲတည်းမလို့ ပြင်နေတဲ့အချိန်။ ကျွန်တော့်ကို မြင်တော့ စကားသံတွေ တိခနဲ ရပ်သွားတယ်။               ကျွန်တော်လည်း ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တက်ပြီး ရှန်ကာ့အလောင်းကို သာသာလေးချလိုက် တယ်။ ကိတ်မုန့်တွေ၊ […]

                  လဂျ်ဝန်တီ အဖမ်းခံရလို့ စိတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းလို့ မဆုံးသေးဘူး ၊ နောက်ထပ် ကြေကွဲစရာ ကြုံရပြန်တယ်။ ရှန်ကာတစ်ယောက် ချောင်းလေးတဟွတ်ဟွတ် နဲ့ ကျွန်တော့်အခန်းကိုရောက်လာပြီး အိပ်ယာပေါ် ပစ်လှဲချလိုက်တယ်။ သူ့ကြည့်ရတာတော် အင်အားကုန်ခမ်းနေပုံပဲ။ သူ့ခြေတွေ လက်တွေ နာကျင် ကိုက်ခဲနေတဲ့အကြောင်း ဝူးဝူးဝါးဝါးနဲ့ ရှင်းပြသေးတယ်။ကျွန်တော် သူ့နဖူးစမ်းကြည့်တော့ အဖျားနည်းနည်းရှိ ပုံရတယ်။             “ကဲ..ရှန်ကာရေ..မင်း အအေးမိတယ်နဲ့တူတယ်..သွား..မင်းအခန်းမှာ နားချေဦး..ငါဆေးလေးဘာလေး             ယူလာခဲ့မယ်..” အဲဒါနဲ့ သူလည်း အိပ်ယာပေါ်က ထလို့ သူ့အခန်းကို ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ပြန်သွားတယ်။ ကောင်လေးကြည့် ရတာ ဂဏှာမငြိမ်ဘူး..။ မသက်မသာခံစားနေရသလား မသိဘူး။         […]

  ရှန်ကာ တစ်ယောက် ကျွန်တော့်အခန်းထဲ ပြေးဝင်လာပြီး ကွိကွိကွကွ နဲ့ လဂျ်ဝန်တီအခန်းဘက် လက်ညှိုးထိုးပြီး ပြောတယ်။             လဂျ်ဝန်တီက သူ့အိပ်ယာပေါ်လှဲပြီး ငိုနေတယ်။ မျက်ရည်စတွေက ပါးပြင်ကတစ်ဆင့် အင်မတန်သန့်ရှင်းဖြူစင်တဲ့ အိပ်ယာခင်းပေါ်ကျတော့ အမဲစက်ကလေးတွေလို ဖြစ်နေတာ။ ဒါလေးတစ်ခုနဲ့တင် အိပ်ယာခင်းက သပ်ရပ်လွန်းတဲ့ သူ့အခန်းနဲ့ လားလားမှ မဆိုင်တော့သလိုပဲ။             “ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်မ လဂျ်ဝန်တီ..ဘာလို့ငိုနေတာလဲ..” “ဘာဖြစ်ရမလဲအေ..ဟို..ခွေးမကြီး ဆွာပနား ဒေဝီပေါ့…ငါလိုတဲ့ ပိုက်ဆံမချေးလိုက်ဘူး.. ခုတော့..ငါ့ညီမလေး..မင်္ဂလာဆောင် ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မတုန်း..အီး…ဟီး..ဟီး..” ပြောပြောငိုငိုပဲ။ ကျွန်တော်လည်း ဘာပြောရမှန်းမသိဘူး။ ခေါင်းထဲပေါ်တဲ့ အကြံလျှောက်ပေးမိတယ်။             “ဒီလိုလုပ်ပါလား အစ်မ..ဒီမှာ ငှားနေတဲ့လူတွေမှာလည်း အဲဒီလောက်ပိုက်ဆံမရှိဘူး..ဆိုတော့             ဘဏ်ကနေ ချေးလို့မရဘူးလား..ဟင်..”             “ဟေ..အောင်မလေး…ငါ့လို အိမ်ဖော် သူဆင်းရဲမ ကို ဘယ်ဘဏ်က […]