ထူးဆန်းသည်ကကိုယ်တွေ ့ဖြစ်ရပ်လေးတစ်ုပါ။ မွေးထဲကမိဘ၂ပါးမြင်တွေ ့လိုက်ရတာက ဘယ်ဘက်ဦးခေါင်းမှာပါလာတဲ့မဲနက်နေတဲ့အမှတ်လေး။ တော်သေးတာပေါ့၊သမီးလေးရဲ ့ဘယ်ဘက်ဦးခေါင်းဆံပင်ပေါက်တဲ့နေရာဖြစ်နေလို ့၊ အဖေ့စကားကြားလိုက်ရတဲ့အမေ့မှာမွေးခါစသမီးလေးကိုကြည့်ပြီးအမေ ပျော်သွားသည်။ ဘယ်ဘက်ဦးခေါင်း၌အမှတ်(အမဲရောင်)ပါလာသည့်ကျွန်မကတော့နားလည်လာစ အရွယ်ထဲကဆံပင်တွေပေါက်နေတဲ့နေရာမှာ၊ဖြစ်နေတာမို ့မမြင်မတွေ ့ခဲ့မိတာအမှန်ပင်။ မိဘတွေမသိစေချင်သည့်အတိတ်ကဖြစ်ရပ်များစွာရှိနေတာကို၊ကျွန်မမသိတာအမှန်ပါ။ ကျွန်မမေးမြန်းနေသည့်အရာတိုင်းကလည်း အဖေ,အမေနှင့်ပတ်သက်နေသည့်အတိတ်က၊ကိစ္စရပ်များစွာဖြစ်နေလေ့ရှိတာပါဘဲ။ ကျွန်မမေးတိုင်းအဖေနှင့်အမေတို ့မပြောပြနိုင်သည့်ကိစ္စရပ်များဖြစ်နေပါတယ်။ အဖေနှင့်အမေမှလည်း၊ကျွန်မသာလူဝင်စားဖြစ်ခဲ့တာမှန်လျှင် အတိတ်ကိုမမှတ်မိနိုင်စေဘို  ့အဓိက ဖြစ်လာပါတယ်။အဓိကထားပြီးကြိုးစားခဲ့ကြတာကို၊ကျွန်မနောင်အခါမှသာနားလည်ရိပ်မိသိရှိပါတယ်။ အဖေ,အမေတို ့မပြောပြနိုင်တဲ့အတိတ်ကို၊ပြောပြမဲ့သူရှိလာတာက၊ကျွန်မအတွက်ကုသိုလ်ကံ တစ်ခုပါဘဲ။မိဘတွေပြည်ဖုံးကားချထားသည့်အတိတ်ကကိစ္စရပ်က၊ ကျွန်မအတွက်တစ်ခန်းရပ်ပြဇတ်ပါ။ ကျွန်မဆယ်ကျော်သက်အရွယ်လေးအထိ၊ကျွန်မမေးမြန်းခဲ့သောအရာမှန်သမျှ၊ မကြိုက်မနှစ်သက်ခဲ့ကြလို ့လည်း၊ကျွန်မရင်ထဲမှာမီးခဲပြာဖုံးတငွေ ့ငွေ ့ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်မကိုပြောပြနိုင်သည့်ဤကမ္ဘာမှာတစ်ဦးတည်းသောသူသည်လည်းသက်ရှိထင်ရှားမရှိတော့ပါ။ ကျွန်မဖြစ်ရပ်က လွန်စွာတော့ဆန်းကျယ်လှပါတယ်။ ၂၀၁၁ခုနှစ်လောက်က၊မှတ်မှတ်ရရအိပ်မက်တစ်ခုမြင်မက်ပြီး လန် ့နိုးပါတယ်။ ဝမ်းသာရမှာလား,ဝမ်းနည်းရမှာလားကျွန်မ,မသိပါ။ ထိုအိပ်မက်သည်ကား…အတိတ်ဘဝဟောင်း၏ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်နေသည်ကားအမှန်ပင်။