“ဒီ ပိတ်ရက်တွေမှာ တစ်နေရာ သွားမလို့ဆိုဗျ။” စိန့်ဂျိမ်း ကောလိပ် ညစာစားပွဲတွင် ဇီဝဗေဒ ပါမောက္ခ ပက်ကင်၏ ဘေးတွင် ထိုင်နေသူတစ်ယောက်က မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ “ဟုတ်သဗျ..မနက်ဖြန်ပဲ သွားတော့မှာ..။” ပါမောက္ခ ပက်ကင်က ပြန်ဖြေသည်။ “ဂေါက်ကစားတာ သေသေချာချာလေး လေ့ကျင့်ချင်လို့ပါဗျာ..။ အရှေ့ဘက်ကမ်းခြေက ဘန်းစ်ထရိုး ကို တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက် သွားမယ်..။ လက်ရည် တက်လာအောင် ကစားဖို့ပါပဲ။” ပါမောက္ခ ပက်ကင်သည် မည်သည့်အရာလုပ်သည်ဖြစ်စေ လေးနက်စွာလုပ်လေ့ရှိသည့် တည်တည် ကြည်ကြည် လူရွယ် တစ်ဦးဖြစ်၏။ နောက်တစ်ဦးက ထပြောသည်။ “အဲ..ပက်ကင် ရေ..။ အဲဒီ ဘန်းစ်ထရိုးမှာ ရှေးတုန်းက ဝတ်ကျောင်းသူရဲကောင်းတွေရဲ့ ကျောင်းပျက်တစ်ခု ရှိ ဆိုဗျ..။ ခင်ဗျား အဲ့ဒီဘက်များသွားဦးမလား..။ တကူးတက သွားကြည့်ထိုက်လား ကျွန်တော်က […]