ဆောင်းဦးပေါက် နံက်ခင်း၏ အေးမြမြမြောက်ပြန်လေသည် ညင်သာတိုးတိတ်စွာ ညှင်းခတ်လာ၏။ မျက်နှာသစ်ပြီးစ အေးမြမြမျက်နှာသို့ လန်းဆန်းစွာ ဖြတ်သန်းသွားပါသည်။ မျက်နှာသုတ်တံဘက်ကို ပုခုံးပေါ်တင်ထားရင်း ဆောင်းဦးမနက်ခင်းအား ဝရံတာပေါ်၌ ငေးမောနေမိ၏။ မြူလိုလို၊ နှင်းလိုလို ဝေဝါးဝါးအခိုးများက လွင့်မျောနေကြသည်။ အအေးဓာတ်က ထူးထူးကဲကဲ မအေးတတ်သေး၊ မျက်နှာကိုတစ်ချက်မော့လျက် အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသွင်းလိုက်သည်။ အေးမြလတ်ဆတ်သော ရေငွေ့ပါသည့်လေက ရင်အတွင်း စီးဝင်သွား၏။ ကိုယ်အာရုံနှင့်ကိုယ် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုပင် သတိမထားမိ။ နောက်ပါးမှ ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်ရသည်။ ကျောင်းသွားခါနီးသားငယ် အပေါ်ဝတ်ဂျာကင်ကြောင့် ပုဆိုးအဝတ်ခက်နေသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ ဟုတ်ပေမည်၊ အလယ်တန်းကျောင်းသားသစ်အဖို့ ပုဆိုးဝတ်နှင့် သိပ်အသားမကျသေး။ သားငယ်၏နောက်နားဆီမှ ပွေ့သိုင်းရင်း ပုဆိုးကိုခိုင်အောင် ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ပွေ့ထားသော သားငယ်ကို မလွှတ်သေးပဲ ခေါင်းပေါ်သို့ ပါးတင်ပြီး ကပ်ထားမိ၏။ သားငယ်ကလည်း အလိုက်သင့် ငြိမ်နေသည်။ […]