alinsett”ခင်ဗျားဘာပြောတာလဲ။ ဒီကလေးကို လမ်းပေါ်ပြန်လွှင့်ပစ်ရမယ်လို့ ပြောတာလား” ”ကျွန်တော်ဒီလိုမပြောဘူး” ”သူက အဓမ္မကျင့်ခံထားရတာဗျ” ဟုကျွန်တော်ပြောလိုက်သည်။ ”ကြားရတာစိတ်မကောင်းပါဘူး” ဟုအင်ဒရူးက ပါးစပ်ဖျားလေးတင် ပြောသည်။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်သောအကြည့်သည် ရာသီဥတုအကြောင်းပြောသ လောက်သာရှိသည်။ ”ဒါပေမယ့် ဒီအဖြစ်တစ်ခုနဲ့ INS ကဒီကလေးကို ဗီဇာချပေးမှာမဟုတ်ဘူး” …………………………………… _________________- ”ခင်ဗျားဘာပြောတာလဲဗျ” ”ကျွန်တော်ပြောတာက ခင်ဗျားကူညီချင်ရင် အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခုကို ငွေလှူပါ။ ဒုက္ခသည်စခန်းမှာ အပျော်တမ်းအမှုထမ်းပါ။ အမေရိကန်နိုင်ငံသား တစ်ယောက်က အာဖဂန်နစ္စတန်ကလေးကို မွေးစားချင်တဲ့ကိစ္စကိုတော့ … ကျွန် တော်တို့ အားမပေးပါဘူး” ကျွန်တော်နေရာမှထသည်။ ”စိုးရက်ပ်လာခဲ့” ဟု ဖာစီဘာသာဖြင့် ခေါ်ရာ စိုးရက်ပ်သည်နေရာမှထပြီး ကျွန်တော့်တင်ပါးကို သူ့ခေါင်းမှီထားသည်။ ”ကျွန်တော်တစ်ခုလောက် မေးလို့ရမလား မစ္စတာအင်ဒရူး” ”မေးပါ” ”ခင်ဗျားမှာ သားသမီးရှိလား” ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သူမျက်တောင်ပုတ်သည်။ ”ရှိသလား။ ဒီမေးခွန်းဟာ […]
ထိုအိမ်တော်၏တောက်ပသော လင်းရောင်ခြည်က ကျွန်တော့်တို့ပေါ် ထွန်းလင်းနေချိန် … ယခု ထိုအချိန်ကောင်းကိုရောက်ပြီ၊ မေးတော့မည်ဟု ကျွန်တော်ဆုံးဖြတ်သည်။ ”သားရေ … အမေရိကားကို လိုက်ခဲ့ပါလား။ ကာကာနဲ့ကာကာ့ဇနီးနဲ့ အတူနေကြမယ်လေ” စိုးရက်ပ်မဖြေ။ ငိုမြဲငိုနေခဲ့သည်။ …………………………………… _______________ ‘သားရေ … အမေရိကားကို လိုက်ခဲ့ပါလား။ ကာကာနဲ့ကာကာ့ဇနီးနဲ့ အတူနေကြမယ်လေ” စိုးရက်ပ်မဖြေ။ ငိုမြဲငိုနေခဲ့သည်။ နောက်တစ်ပတ်လုံးလုံး ထိုကိစ္စကို ကျွန်တော်တို့စကားမဟကြ။ ထိုမေးခွန်း ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့သယောင်နေခဲ့ကြသည်။ တစ်နေ့တော့ စိုးရက်ပ်နှင့်ကျွန်တော် တက္ကစီငှားပြီး တောင်ခါးပန်းရှုခင်းသာကို တက်လာကြသည်။ နေသာသောနေ့မို့ ယူကလစ်ပင်ကြီးအောက်မှ တန်းလျားပေါ်ထိုင်ကြသည်။ ပျော်ပွဲစား စားပွဲပေါ် ဟိုတယ်ရေချိုးခန်းသုံး မျက်နှာသုတ်ပုဝါကိုခင်းကာ ကျွန်တော်တို့ဖဲကစားကြ သည်။ ပါလာသောစက္ကူအိတ်ကိုဖွင့်ပြီး စိုးရက်ပ်အား အသားညှပ်ပေါင်မုန့်ပေးကာ ကျွန်တော်ကတော့ ငှက်ပျောသီးဖျော်ရည်နှင့် လိမ္မော်ရည်ကိုသာ ပိုက်ကလေးနှင့် စုပ်သောက်ရသည်။ […]
zaw winအမောင်လုလင် စာကိုသင်လော့ စာဖတ်များမှ တွေးခေါ်ကောင်းမည် နည်းလမ်းသိမှ တိုးတက်မည် ကိုယ်ကျင့်ကောင်းမှ အောင်မြင်မည် အောက်ကျ နောက်ကျ တို့တိုင်းပြည် ငါတို့ကယ်တင်မည်။ မင်းသုတ 10:00 AM 5.8.2012
naywoon niကျွန်တော် ငှားကြည့်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ နောက်ကြည့်မှန် တစ်ချပ်………… ဝါဆိုလပြည့် နေ့က တစ်နေကုန်အားနေတာနဲ့ ပျင်းပျင်းရှိ အငတာနက်ဆိုင်မှာပဲ အချိန်ကုန်သွားတယ်…။ ဟာ…ဗျာ ချက်တင်ထိုင်ဖို့ နေနေသာသာ ဂျီတော့ တောင်မပွင့်လို့ရယ်…..။ မေးလ်တော့ ဟိုလှည့်ဒီလှည့်နဲ့ ဖွင့်လို့ရတယ်…။ ဒါနဲ့ သစ်ထူးလွင်ထဲ သွားပြီးစာဖတ်…။ အဲဒိကနေ လင့် တစ်ချိုကိုထောက်ပြီး ဟိုမွှေ ဒီနှောက်နဲ့ ဒီမိုဝေယံ ထဲ ရောက်သွားပါရောလား…။ အဲဒိမှာ စာအုပ်တွေ တင်ထားတဲ့ နေရာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လားလား………။ နယ်မှာ ဝယ်ဖို့ မပြောနဲ့ ရန်ကုန်မှာတောင်တောင်မှ နာရီပိုင်းအတွင်းကုန်သွားတယ်ဆိုတဲ့ ကိုမင်းကိုနိုင်ရဲ့ နောက်ကြည့်မှန် ကို သွားတွေ့တယ်…။ ဒါနဲ့ ဒေါင်းလောဒ် ဆွဲယူလိုက်တယ်…။ ဒီပြင် ကောင်းနိုးရာရာ တွေ ကိုပါ တစ်လက် စထဲ ဆွဲပစ်လိုက်မိတယ်…။ ပြိးတော့မှ […]
”ကျွန်တော်သွားရတော့မယ်။ ဒေါက်တာတို့လုပ်ပေးသမျှအတွက် ကျွန်တော်သိပ်ကိုကျေးဇူးတင်တန်ဖိုးထားပါတယ် ဒေါက်တာ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် သွားမှဖြစ်မယ်” ”ဘယ်သွားမှာလဲ” ”မပြောတာကောင်းပါတယ်” ”ခင်ဗျားလမ်းတောင်မလျှောက်နိုင်သေးဘူး” ”ကျွန်တော် ခန်းမထဲဟိုအဆုံးထိ တစ်ခေါက်လျှောက်နိုင်တယ်။ ကျွန် တော်ကောင်းသွားမှာပါ” ကျွန်တော့်အစီအစဉ်မှာ ဆေးရုံမှဆင်း၊ လုံခြုံရေးသေတ္တာထဲမှငွေကိုယူ၊ ဆေးဝါးကုသစရိတ်ပေးချေ၊ မိဘမဲ့ဂေဟာသွားပြီး စိုးရက်ပ်ကို ဂျွန်နှင့်ဘက်တီ ကော်ဝဲတို့လက်ထဲထည့်၊ ပြီးမှ အစ္စလမ္မာဘက်ကိုပြေးမည်။ ခရီးအစီအစဉ်ပြောင်း မည်။ နေကောင်းအောင် ပိုကြာကြာလေးနေပြီးလျှင် အိမ်ပြန်မည်။ ဖာရစ်ဒ်နှင့်စိုး ရက်ပ် ဆေးရုံကိုမလာမီအထိ ကျွန်တော့်မူလအစီအစဉ်မှာ ထိုအတိုင်းဖြစ်သည်။ ………………… ……………………….. …………………………. …………………… …………………….. ……………………… _____________— ‘ဆပ်ရဲ့မိတ်ဆွေ ဂျွန်နဲ့ဘက်တီကော်ဝဲ ဆိုတာ … ပက်ရှဝါမှာ မရှိဘူး” ဟူသောသတင်းဖြင့် ဖာရစ်ဒ် အခန်းထဲဝင်လာသည်။ ”သူတို့ဘယ်သွားလဲ” ဖာရစ်ဒ်ခေါင်းရမ်းသည်။”ဆပ်နားမလည်ဘူး” ”ရာဟင်ခန်ပြောတော့-” ”ကျွန်တော် […]
ဆပ်ကိုမေးရမှာ ကြောက်တယ်ဗျာ။ ဟိုအိမ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲဟင်။ ဆပ်နဲ့ ဟိုတာလီဘန် ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲ” ”နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ့်ထိုက်နဲ့ကိုယ့်ကံပါပဲ” ဖာရစ်ဒ်ခေါင်းညိတ်သည်။ ထပ်မမေး။ ပက်ရှဝါမှ အာဖဂန်နစ္စတန်လာ သည့်လမ်းတွင် ဖာရစ်ဒ်နှင့်ကျွန်တော် မိတ်ဆွေဖြစ်ခဲ့ပြီဟူသော အတွေးဝင်လာသည်။ ”ကျွန်တော်လည်း ခင်ဗျားကိုမေးရမှာကြောက်နေတယ် ဖာရစ်ဒ်” ”ဘာများလဲ” ကျွန်တော်မမေးချင်။ အဖြေကြားရမှာ ကြောက်နေသည်။ ”ရာဟင်ခန် …” ”သူသွားပြီ ဆပ်” ကျွန်တော်နှလုံးခုန်မှားသွားသည်။ ”သူ-” …… … _____________________________ ”သူ-” ”မဟုတ်ဘူး ဆပ်။ ထွက်သွားတာကိုပြောတာ” ဟု ဖာရစ်ဒ်အဖြေပေး ပြီး စာရွက်ခေါက်လေးတစ်ခုနှင့် သော့တံသေးသေးလေးတစ်ချောင်းပေးသည်။ ”ကျွန်တော် သူ့ကိုသွားရှာတော့ အခန်းပိုင်ရှင်ကပေးလိုက်တာ။ ကျွန်တော်မလာ ခင်တနေ့ကတင် ရာဟင်ခန်ထွက်သွားတာတဲ့” ”သူဘယ်သွားတာလဲ” ဖာရစ်ဒ်ပခုံးတွန့်သည်။ ”အခန်းပိုင်ရှင်က သူမသိဘူးတဲ့။ စာနဲ့သော့ကို ဆပ်အတွက်ထားခဲ့ပြီး […]
လှည့်ထွက်ခါနီးတွင် တစ်ယောက်က စိုးရက်ပ်ကိုခေါ်သည်။ ”သူနေပါစေ” ဟုအာစွပ်ပြောသည်။ အာစွပ်သွားဖြီးနေသည်။ ”သူကြည့် ပါစေ။ ကောင်လေးတွေအတွက် သင်ခန်းစာဟာ သိပ်ကောင်းတယ်” အစောင့်များထွက်သွားကြပြီ။ အာစွပ်သည် စိပ်ပုတီးကိုလက်မှချလိုက် ပြီ။ အနက်ရောင်ခါးပြတ်အကျႌအိတ်ထဲ လက်နှိုက်၍ဆွဲထုတ်လိုက်သောအရာကို ကျွန်တော် နည်းနည်းလေးမှ မအံ့ဩတော့ပါ။ စတီးအစစ်သံလက်သီး။ __________________________ သူ့ဆံပင်ဂျဲလ်လိမ်းထားသည်။ နှုတ်ခမ်းသားထူထူတို့၏အထက်မှ နှုတ် ခမ်းမွေးသည် မင်းသားကြီးကလပ်ဂေဘဲလ်၏ နှုတ်ခမ်းမွေးမျိုး။ ညိုမှောင်နေသော သူ့လည်ဂုတ်ပေါ်တွင် အလာဟ်ပုံရွှေချိန်းကြိုး။ ကျွန်တော့်ကိုစူးစူးဝါးဝါးကြည့်ကာ ဘာမှန်းမသိ တရစပ်ပြောသည်။ ကျွန်တော်နားမလည်။ အူရဒူဘာသာစကားဖြစ် နိုင်သည်။ မဆီမဆိုင် သူ့အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ မေးချင်နေသည်။ သူ့ ကြည့်ရသည်က ပြည်ပတီဗွီဇာတ်လမ်းတွဲထဲမှ ရုပ်ရှင်မင်းသားအတိုင်း သိပ်ကို ငယ်ရွယ်နုပျိုနေသည်။ သို့သော် … ကျွန်တော့်နှုတ်မှပွင့်အံထွက်နေသည်က … သူ့ကိုကျွန်တော် ကောင်းကောင်းတိုက်ခိုက်နိုင်ခဲ့ပြီထင်သည်။ အာစွပ်ကို ကျွန်တော်ကောင်းကောင်းပြန်တိုက်နိုင်ခဲ့သလား ကျွန်တော်မသိ။ […]
ထိုအမည်ကို ကျွန်တော်ထုတ်ဖော်မပြောလို။ ထုတ်ဖော်ပြောမိပါက ပဉ္စလက်ပြလိုက် သလို သူပေါ်လာမည်စိုးသည်။ သို့သော်သူရောက်နေပြီ။ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျရောက် နေပြီ။ နှစ်တွေသည်လောက်ကြာပြီးမှ ယခုကျွန်တော်နှင့်ဆယ်ပေမကွာသော နေရာ တွင် သူအမြိန့်သားထိုင်နေသည်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားမှ သူ့အမည်လွတ်ထွက်သွား သည်။ _________________________________________ ကျွန်တော့်နှုတ်ဖျားမှ သူ့အမည်လွတ်ထွက်သွား သည်။ ”အာစွပ်” ”အေမား” ”မင်း ဒီမှာဘာလုပ်နေတာလဲ” ကျွန်တော့်မေးခွန်း လုံးလုံးသုံးမရမှန်း သိလျက် အခြားစကားလည်း စဉ်းစား၍မထွက်။ ”ငါက-” အာစွပ်၏မျက်ခုံးတစ်ဖက် ပင့်သွားသည်။ ”ငါက ငါ့ပိုင် နက်ထဲမှာလေ။ ဘာလုပ်နေတာလဲဆိုတာ ငါကမေးရမှာကွ” ”ငါပြောပြီးပြီ” ဟုဖြေလိုက်သော ကျွန်တော့်အသံတုန်နေသည်။ ”ကောင်လေးလား” ”ဟုတ်တယ်” ”ဘာကြောင့်လဲ” ”သူ့အတွက် ငါငွေပေးပါ့မယ်။ ငွေကိုကြေးနန်းနဲ့ပို့ခိုင်းမယ်” ”ငွေ … ဟုတ်လား” ဟု အာစွပ်ဆိုကာ ရယ်သွမ်းသွေးသည်။ ”ရော့ ကင်းဟမ်းကို […]
Mon Layနန်းကျောင်းဆရာတော်သည် ပါဠိစာပေသင်ရိုးကျမ်း ဖြစ်သော သဒ္ဒါကျမ်းကို နိဿယ ပြန်ဆိုတော်မူသဖြင့် ထင်ရှားလာသော ဆရာတော် ဖြစ်သည်။ ဆရာတော်၏ နိဿယကျမ်း ကြီးမှာ ကောင်းမွန် မြင့်မြတ်လှသဖြင့် ခေတ်အဆက်ဆက် စာသင်သားတို့၏ လက်သုံးကျမ်းကြီး တစ်ဆူ ဖြစ်ခဲ့ပေသည်။ ထို့ကြောင့် သင်္ဂြိုဟ် ဗားကရာ ၊ သဒ္ဒါ နန်းကျောင်း ဟူ၍ ရှေးသူဟောင်း တို့ ဆိုစမှတ်ပြုကြလေသည်။ ဆရာတော်သည် ပြည်မင်း၏ အမတ်ကြီးဖြစ်သော နေမျိုးနော်ရထာ၏ သားဖြစ်၍ မှူးမတ်မျိုးနွယ်မှ မွေးဖွားလာသူ ဖြစ်သည်။ မွေးဖွားရာ ဒေသကိုမူ တိကျစွာ မတွေ့ရသေးချေ။ အချို့မူ၌ ပခန်းကြီးကျေးလက် ဘလဘရွာသားဟု ဆိုကြသည်။ ဖွားသက္ကရာဇ်ကိုမူ မှန်နန်း ရာဇဝင်တော်ကြီး-တတိယတွဲ၌ သက္ကရာဇ် ၁ဝဝ၆-ခု၊ တပေါင်းတွင် သာလွန်မင်းတရား ကြီးသည် သုဓမ္မာဇရပ်တော်သို့ ထွက်တော်မူပြီးလျှင် […]
အသင်ရထားကြီး သင်ဖြတ်သွားသော် ငယ်စဉ်ကလေးဘဝ ဘာကြောင့်ရယ်မသိ ငါတို့ပျော်၏ အသင်ရထားကြီး ငါကြီးလာသော် ပညာရှာမှီး မြို့သို့သွားရန် သင့်ကိုစီး၏ အသင်ရထားကြီး ငါအရွယ်ရောက်သော် ပညာတတ်မြောက် လုပ်ငန်းရောက်၍ မြန်ပြည်တလွှား သင်သွားလိုရာ သွားနိုင်စေရန် ငါ့ပညာဖြင့် လမ်းဖောက်-တံတားဆောက် လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် သင်လည်းပျော်ရွှင် ပြည်သူအများ ဝမ်းမြောက်ပါစေသတည်း။ မင်းသုတ 10:25 AM 13.2.2012
ထိုတာလီဘန်သည် လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်ကားလိုက်ကာ ကိုယ်ကိုတစ်ပတ်ပြည့် အောင်ဖြည်းဖြည်းချင်းလှည့်၍ လူအုပ်ကြီးကိုနှုတ်ဆက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ရှိရာ ဘက်ကိုလှည့်လာချိန်တွင် ထိုတာလီဘန် နေကာမျက်မှန်ဝိုင်းတပ်ထားသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့၏။ ဂျွန်လင်နွန်တပ်သည့်နေကာမျက်မှန်နှင့် တစ်ထေရာတည်းတူ သောမျက်မှန်။ ”ဒီလူဖြစ်ရမယ်” ဟု ဖာရစ်ဒ်ဆိုသည်။ ________________ ”ဒီလူဖြစ်ရမယ်” ဟု ဖာရစ်ဒ်ဆိုသည်။ တတိယပစ်ကပ်ကားပေါ်မှချထားသော ကျောက်ခဲပုံဆီ နေကာမျက်မှန် တာလီဘန်လျှောက်လာသည်။ ကျောက်ခဲတစ်လုံးကောက်ယူကာ ပရိသတ်ကိုပြသည်။ အသံများငြိမ်ကျသွားသည်။ တာလီဘန်ကောင်သည် ဘေ့စ်ဘောပစ်သူလို မတော်မတ ရားကြည့်ပြီး ကျင်းထဲမှ မျက်လုံးစည်းထားသူကို ကျောက်ခဲဖြင့်အားကုန်လွှဲ ပေါက်သည်။ ဂျိုစောင်းကိုထိသွားပြီ။ ကျင်းထဲမှအမျိုးသမီး၏အသံ ဝက်ဝက်ကွဲ သွားသည်။ လူအုပ်ကြီးလန့်ဖြန့်ပြီး အားခနဲအော်သည်။ ကျွန်တော်မျက်လုံးစုံ ပိတ်ကာ မျက်နှာကိုလက်ဝါးအုပ်ထားသည်။ ကျောက်ခဲတစ်လုံးပစ်တိုင်း ပွဲကြည့် ပရိသတ်ထံမှ အားခနဲအော်သံထွက်ပေါ်လာသည်။ အသံများရပ်သွားသော် ပြီး သွားပြီလားဟု ဖာရစ်ဒ်ကို ကျွန်တော်မေးသည်။ မပြီးသေးဟုသူဖြေသည်။ […]
”ကျုပ်က ဒီတာလီဘန်ကောင် ကို ကလေးတစ်ယောက်ပေးဖို့ငြင်းရင် သူကဆယ်ယောက်ယူလိမ့်မယ်။ ဒါကြောင့် တစ်ယောက်ပေးပြီး ကျန်ကလေးတွေကို အလာဟ်အရှင်စီမံတာစောင့်ရတယ်။ ကျုပ်ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာကိုမျိုချပြီး သူစွန့်ကြဲတဲ့သောက်ပိုက်ဆံကို ယူရတယ်။ ဈေးသွားပြီး ကလေးတွေစားဖို့ ဝယ်ရခြမ်းရတယ်” ဖာရစ်ဒ် မျက်လွှာချထားသည်။ ”သူယူသွားတဲ့ကလေးတွေ ဘာဖြစ်ကုန်လဲ” ……………………… _________________________________ ”သူယူသွားတဲ့ကလေးတွေ ဘာဖြစ်ကုန်လဲ” ဟုကျွန်တော်မေးကြည့်သည်။ ဇာမင်သည် လက်ညှိုးလက်မဖြင့် မျက်လုံးကိုပွတ်ပြီး ”တစ်ခါတလေတော့လည်း ပြန်ရောက်လာတဲ့ကလေးရှိတယ်” ”ဒီကောင် ဘယ်သူလဲ။ ဒီကောင့်ကို ဘယ်လိုရှာရမလဲ” ”မနက်ဖြန် ဂါဇီအားကစားရုံကိုသွား။ ပထမပိုင်းအားလပ်ချိန်မှာ သူ့ကို တွေ့လိမ့်မယ်။ နေကာမျက်မှန်အမည်းရောင် တပ်ထားတဲ့တစ်ယောက်” ဟု ဇာမင် ဖြေပေးပြီး မျက်မှန်အကွဲကောက်ကိုင်ကာ လက်ထဲလှည့်နေသည်။ ”ဆပ်တို့ကို အခုပြန်စေချင်ပြီ။ ကလေးတွေ သိပ်ကြောက်နေပြီ” ဇာမင် ကျွန်တော်တို့ကိုလိုက်ပို့သည်။ ကားထွက်လာစဉ် ကားဘေးကြည့် မှန်မှတဆင့် […]
”ကျွန်တော့်အမေလည်း တက္ကသိုလ်မှာ စာပြခဲ့တယ်” ”ဟုတ်ပြီ … နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ” ”ဆိုဖီယာအခရာမီ” အဘိုးအို၏ အတွင်းတိမ်စွဲသောမျက်လုံး မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ်ဖြစ်လာသည်။ ”ကန္တာပေါင်းပင်တွေဟာ ရှင်သန်လို့၊ နွေဦးရဲ့ ပန်းပွင့်ကလေးကတော့ ပွင့်ပြီး နွမ်းသွားတာပဲတဲ့။ ဒီလောက်ကျက်သရေရှိတဲ့ မိန်းကလေး … ဒီလောက်ဂုဏ် သိက္ခာရှိတဲ့မိန်းကလေး … ဒီလိုကြေကွဲစရာဖြစ်ခဲ့တယ်ကွယ်” ”အဘိုးက ကျွန်တော့်အမေကိုသိလား” အဘိုးကြီးရှေ့ ကျွန်တော်ဒူးထောက် ပြီးမေးရပြီ။ ”သိပ်သိတာပေါ့” ______________________________________ ”အဘိုးက ကျွန်တော့်အမေကိုသိလား” အဘိုးကြီးရှေ့ ကျွန်တော်ဒူးထောက် ပြီးမေးရပြီ။ ”သိပ်သိတာပေါ့” ဟု သူတောင်းစားအိုကြီးဆိုသည်။ ”အတန်းပြီးရင် အတူထိုင်စကားပြောနေကျကွဲ့။ နောက်ဆုံးစကားပြောကြတဲ့အခေါက်က မိုးတွေရွာ နေတယ်။ အတန်းတင်စာမေးပွဲအပြီးဆိုတော့ ဗာဒံစေ့ကိတ်မုန့်ရယ်၊ ပျားရည်ရယ်၊ လက်ဖက်ရည်ပူပူလေးရယ် အတူစားခဲ့ကြတာကွဲ့။ အဲဒီတုန်းက ဆိုဖီယာ ကိုယ်လေး လက်ဝန်နဲ့၊ အလှကြီးလှနေတဲ့အချိန်။ အဲဒီနေ့က ဆိုဖီယာပြောတဲ့စကား […]