မမေ့နိုင်တဲ့ နေ့တစ်ရက်

ကိုယ်ခံခဲ့ရတဲ့အရာကျ မှတ်မိလည်းခဏပါပဲ။ မေ့နိုင်ပါတယ်။ ကိုယ်ကသူများကို တခုခုလုပ်မိတာကျ တော်တော်နဲ့မေ့ဖို့ခက်တယ်။ အဲ့လူထိခိုက်သွားတာထက် ကိုယ့်မှာပိုထိခိုက်ရတယ်။
လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေးငါးနှစ်လောက်ကပေ့ါ။ ရုံးကရွှေဂုံတိုင်က ယုဇနတာဝါ။ ရုံးခန်းက လေးလွှာမှာ။ ရုံးခန်းနဲ့ တစ်ခန်းကျော်မှာ ဗီဒီယိုတွေ ရုပ်ရှင်တွေ ကြော်ငြာစသည်ရိုက်တဲ့ ရှုတင်ခန်း။ အမြဲလိုလိုရိုက်ကွင်းပဲပေ့ါ။ တခါက မိုးအောင်ရင်နဲ့ သက်မွန်မြင့် ရုံးခန်းထဲဝင်ရိုက်လို့ မန်နေဂျာကော်ဘရာကြီး ဒေါခီးသွားသေးတာပဲ။ သူတို့ကလည်း အဲ့လောက်နယ်ချဲ့တယ်။ ကော်ရစ်ဒါတလျှောက်၊ ဓါတ်လှေကားနားတွေရော။ ဟိုတခါကဆို ရုံးအလာ လွင်မိုးနှဲ့ဓါတ်လှေကားထဲလုဝင်ပစ်လိုက်တယ်၊ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနဲ့ လွယ်ထားတဲ့အိတ်ကလည်း ပေးကလန်ကိုတောင်ထည့်သွားလို့ရတယ်။ ဘာရမလဲ ပေးကလန်လည်း ရှိသမျှအားကုန်နဲ့ ပြန်တွန်းပစ်လိုက်တယ် ငိငိ။
အဲ့ စကားတွေချော်ကုန်ပီ။ တနေ့မှာ နေ့လည်စာစားပီး ကော်ရစ်ဒါတလျှောက် လမ်းလျှောက်ရင်းဖုန်းပြောနေတာ။ ကိုယ့်အတွက်တော့ အရေးကြီးကိစ္စပေ့ါ။ အရေးကြီးပါတယ်ဆိုမှ ဖုန်းကလည်းခေါ်မရဘူးလေ။ ဒီချိန်လေးအားလို့ခေါ်ရတာကို။ စိတ်ကရှုပ် စိတ်တိုလာရော။ အဲ့ချိန်မှာပဲ အနားမှာကလည်း ရှုတင်ရိုက်ကွင်းရှိနေတယ်။ ဖုန်းခေါ်နေတုန်း တအောင့်နေတော့ သတိထားမိတာက အနားခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ အမျိုးသ္မီးတစ်ယောက်က ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်နေတယ်။ ကို်ယ်လည်း ကိုယ့်အပူနဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ သူ့လည်းအာရုံမလာနိုင်ဘူး။ ဖုန်းလည်းဆက်တာမရနဲ့။ တအောင့်နေတော့ သူက ကိုယ့်နားမရဲတရဲလာပီး ဖုန်းလေးတကောလောက်ခေါ်ပါရစေတဲ့။ ရှုတင်မှာ ဘယ်သူ့ကိုအားလုံးစောင့်နေတယ်ဆိုလား။ အဲ့နားမှာသတိထားမိတာက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာလည်း ရိုက်ကွင်းထဲကလူလေးငါးယောက်လောက်ကလည်း လှမ်းကြည့်နေတယ်။ အဲ့အမျိုးသ္မီးက သူတို့အားလုံး ဘယ်သူ့မှာမှဖုန်းမပါဘူးတဲ့။ ခဏလောက်ဆက်လို့ရမလားတဲ့။ ပေးကလန်ရေလည်ညစ်နေတာ သူတို့အပူကိုမမြင်ဘူး။
ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာလည်း တွေးမိသေးတယ် ဖုန်းမပါလည်း အောက်ထပ်မှာ ဆက်သွယ်ရေးစာတိုက်တောင်ရှိတာပဲ ဖုန်းဆင်းဆက်ပါလားပေ့ါ။ နောက် မတွေးမိတာက အဲ့ချိန်တုန်းက ၂သိန်းတန်း ၅သိန်းတန်ဖုန်းတွေလည်းမပေါ်သေးပါဘူး။ ၁၅သိန်းဖုန်းတမျိုးတည်းဆိုတော့ သူတို့အုပ်စုထဲ ဘယ်သူမှဖုန်းပါမလာနိုင်ပါဘူး။ မင်းသားမင်းသမီးတွေမဟုတ်ဘဲ ရှုတင်ကအလုပ်သ္မားတွေမို့ပါ။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဒီမှာလည်း ဖုန်းဆက်နေတာမို့ မရသေးလို့ပါနော်လို့ပြောလိုက်မိတယ် 🙁 :'( :'(
သူဘယ်လိုဖြစ်သွားမလဲမတွေးမိပါဘူး။ ကိုယ်တိုင်လည်းဖုန်းဆက်မရနဲ့ ရုံးတက်ချိန်ရောက်သွားလို့ ကိုယ့်ဘာသာအထဲဝင်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။
အဲ့တုန်းကိစ္စ သူတို့ကတော့ မေ့ချင်မေ့နေမှာမလားမသိပေမယ့် ပေးကလန်မှာတော့ သတိရမိတိုင်း တမြေ့မြေ့နဲ့။ ရှက်လည်းရှက်ဖို့ကောင်းတယ်။ တကိုယ်ကောင်းများအရမ်းဆန်သွားပီလားလို့ ဆန်နေမှန်းသိသိနဲ့ ကိုယ့်ဘာသာပြန်မေးနေမိတယ်။ အဲ့တုန်းက ပေးကလန်းဖုန်းဆက်လို့မရတဲ့အပူက ခုချိန်ဘာကိစ္စမှန်းတောင်မသိတော့ပါဘူး။ သူတို့အကူအညီတောင်းတာ မလုပ်ပေးခဲ့ရတာက ခုချိန်ထိစိတ်ထဲမှာ ဖုထစ်နေတုန်းပါပဲ။ အဲ့ဒါ စိတ်များပေ့ါသွားမလားလို့ ပေါ့လိုပေ့ါငြားဝန်ခံလိုက်ပါတယ်။ ကိုယ့်တစ်ယောက်အတွက်နဲ့ အများအခက်အခဲကိုလျစ်လျူရှုမိတာ မေ့လို့မရနိုင်တာ ဒီနေ့ထိပါပဲ။