ကျွန်ုပ် အလိမ္မာတိုးသော နေ့တစ်နေ့ (ဦးဖိုးကျား)
ထိုသူများ၏ ဘဝပေးအခြေအနေကို လိုက်ပါနားလည်နိုင်စွမ်း အားနည်းကြသည်။ ထိုအခါ
ပဋိပက္ခသည် ပေါ်ပေါက်လာတော့သည်။ ဖြစ်ပေါ်လာသော မလိုလားအပ်သည့် ပြဿနာများကို
ရှောင်လွဲနိုင်ရန်အလို့ငှာ အကောင်းဆုံးသော နည်းတစ်နည်းမှာ ကိစ္စတစ်ရပ်ကို
မိမိထောင့်ကသာမဟုတ်ဘဲ အခြားသူ၏ ရှုထောင့်မှပါ ကြည့်တတ် မြင်တတ်ရန်
အရေးကြီးကြောင်းကို ဆရာကြီး ဦးဖိုးကျားက သူ၏ ကိုယ်တွေ့ဝတ္ထုများစာအုပ်တွင်
ကျွန်ုပ် အလိမ္မာတိုးသော နေ့တစ်နေ့ ဟူသော ဆောင်းပါးကို ရေး၍
ဆုံးမလမ်းညွှန်ခဲ့သည်။
ပြန်ခဲ့သည်။
ညစ်ထပ်ထပ် ပတ်ထားသည်။ အကျီင်္မှာ လယ်ထွန်အကျီင်္ ဖြစ်၏။ လယ်ထွန်အကျီင်္ဆိုသည်ကား
ဖျင်ကြမ်းကြမ်း၊ ရင်စေ့ပုံ၊ လက်ကျပ် အိတ်နှစ်လုံးတပ်၊ ရှေ့က ကနုကမာ
ကြယ်သီးမျိုး သုံးလုံးမျှ ပါ၏။ သို့ရာတွင် ကြယ်သီး တပ်မထားချေ။ ရင်ဘတ်
အဟောင်းသားနှင့် ဖြစ်၏။ ပုဆိုးမှာကား ချည်လုံချည် အကြမ်းစား အနွမ်းပင်
ဖြစ်၏။
စကားစလိုက်ပုံကား
ထိုင်တောင် မထိုင်ဘူး။ မတ်တတ်ကြီး ရပ်နေဆိုပဲဗျ။ သူ့ဟာက၊ အဲဒါနဲ့
ဘုန်းကြီးက မေးတော့ အဲဒီ အဝတ်ဖြူနဲ့ သိကြားလို လူက ပြောသတဲ့၊ အရှင်ဘုရားရဲ့
နယ်ပယ်က ဒကာ၊ ဒကာမတွေကို အခုက စပြီး အနည်းဆုံး သရဏဂုံ သုံးပါး တည်ပါစေတဲ့။
ဘာပြုလို့လဲဆိုတော့ ရှေ့လ ကဆုန်လပြည့်နေ့ကျရင် ဘီလူးသဘက် တစ်ထောင်တိတိ
ကျုပ်တို့ နယ်ကို ဝင်လိမ့်မယ်တဲ့။ ဝင်ပြီးတော့ သရဏဂုံ မတည်တဲ့ လူတွေကို
အူအသည်း နုတ်စားလိမ့်မတဲ့။ သရဏဂုံတည်တဲ့ လူကိုသာ လွှတ်မတဲ့။ ဒီတော့ သရဏဂုံ
တည်တဲ့ လူမှန်းသိအောင် ဘယ်ဘက်လက်မှာ မဲကြိုးချည်ပြီး မှတ်ထားရမတဲ့။ အဲဒီလို
ဘုန်းကြီးက လူတွေကို သတိပေးဖို့ လျှောက်ပြီး ကွယ်သွားရောတဲ့ဗျ။
အဲဒီ ကဆုန်လပြည့်နေ့ညမှာ ဘီလူးသဘက်တွေက အူအသည်း နုတ်စားကြမှာ၊ အဲဒါ
ကျုပ်လည်း ချည်ထားရတာပေါ့” ဟု အားရပါးရ ပြောပြီး ဘေးကပ်အိတ်ထဲမှ
ဆေးရွက်ခေါက်ကို ထုတ်၍ ပလုတ်ပလောင်း ဆေးငုံလိုက်လေသည်။
မဟောဘူးဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ ဘုန်းကြီးကလည်း ဒီသရဏဂုံနဲ့ မဲကြိုးနဲ့
မဆိုင်တာကိုမှ မသိဘူးလားဗျာ။ တယ်ခက်တာကိုး။ ဒီမှာလေ သရဏဂုံဆိုတာက
အတွင်းစိတ်ဓာတ်နဲ့ ဆိုင်တယ်ဗျ။ ရတနာသုံးပါးကို ကြည်ညိုတယ်ဆိုတာ
ယုံကြည်တယ်ဆိုတာ စိတ်ကမှ ဖြစ်တာဗျ။ ဒီအပေါ်ယံက မဲကြိုးနဲ့
ဘယ့်နှယ်ဆိုင်နိုင်မလဲ” ဆို၍ သရဏဂုံကိစ္စနှင့် အနည်းငယ်သာ ဆိုင်သော
ပါဠိအတိုအစ အနည်းငယ်ကို ကပေါက်ချိ ကပေါက်ချာနှင့် ရွတ်ပြပြီး
ကိုယ်လိုရာဘက်ကို များများကြီး ဆွဲ၍ ဟောပြောလိုက်လေသည်။
တောတွင်းကြီးပြင်း၍ ပညာဗဟုသုတ များစွာ ရှိနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ မိမိတို့
တောရွာဓလေ့အတိုင်း ဆရာဘုန်းကြီး ပြောသမျှ ဆုံးမသမျှကို တစ်သဝေမတိမ်း
လိုက်နာလျှင် သူတို့မှာ ကိစ္စပြီးပြီဟု မှတ်ထင်ကြလေသည်။
ယောကျာ်းတစ်ယောက်က ကျွန်ုပ်သို့ လှမ်း၍ “ဟေ့ သူငယ်၊ ဒီမှာ” ဟု
စကားစလိုက်သည်။
ဟိုလူမှာတော့ မောင့်လို သိထားနှင့်ခြင်း၊ ယုံကြည်နှင့်ခြင်း မရှိဘူး။
ဆရာဘုန်းကြီးကိုသာ ယုံကြည်အားကိုးနေသူ ဖြစ်တယ်။ ဒီတော့ ဆရာဘုန်းကြီးက
ပြောတဲ့အတိုင်း မဲကြိုးရှိမှ သရဏဂုံ တည်ပြီး ဘီလူးတွေ လာမစားနိုင်ဘူးလို့
သူ့မှာ ယုံကြည်နေတယ်။ ပြီးတော့ အဲဒီ မဲကြိုးမရှိရင်
ဘီလူးစားခံရတော့မယ်လို့လည်း ယုံကြည်နေတယ်။ အကယ်၍ မဲကြိုးချည်မထားရင်
ဟိုကဆုန်လပြည့်နေ့ညမှာ ဘီလူးလာစားလိမ့်မယ်လို့ သူစိတ်တထင့်ထင့်
ဖြစ်နေမှာပေါ့။ အဲဟိုညမှာ အိပ်ပျော်မယ်တောင် မဟုတ်ဘူး။ စိတ်က စွဲနေတော့
ချွတ်ချွတ်သံ ကြားသည် ဖြစ်စေ၊ အရိပ်မည်းမည်း မြင်သည် ဖြစ်စေ၊ ခြင်ထောင်ကို
လေတိုးလို့ လှုပ်သည် ဖြစ်စေ၊ ကြွက်တိုးမိလို့ ဖြစ်စေ၊ ဘီလူးသဘက်ပဲဟု စိတ်က
ထင်မြင်ပြီး လန့်ကြောက်ပြီး သေချင် သေမယ်။ ဥပါဒါန်ကြောင့် ဥပဒ်ရောက်ဆို မဟုတ်လား မောင်ရဲ့၊
အဲဒါကြောင့် သူ့စိတ်လုံမှာ ဖြစ်လို့ သူ့အတွက်တော့ မဲကြိုးလိုတယ်လို့
မှတ်ရမယ်။ မောင့် အတွက်တော့ မလိုပါဘူး၊ မဟုတ်လား မောင်ရယ်” ဟု ပြောဆို၍
တသတ်နားလေသည်။
ပြောချက်မှန်ပေသည်ဟု မိမိ၏ ပရမတ်ဆန်ဆန် အယူကို အတန်ငယ် ဖြေကာ “ဦးခင်ဗျား၊
ဦးပြောတာ မှန်ပေတယ်။ ကျွန်တော် မှတ်သားရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
ကျေးဇူးကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မမေ့ပါဘူး ခင်ဗျား” ဟု ပြောရပေသည်။
ထိုဆုံးမဟောပြောပေးသော ဆရာ၏ ဂုဏ်ကျေးဇူးကို မပြတ်လိုပင် သတိရလျက် ရှိပါ၏။
One comment
bigcat
November 6, 2010 at 12:53 am
သတ္တဝါတခု ကံတခုပေါ့ဗျာ။ လုကံဝကံ နှစ်ယောက်ကန်ပြီး ခြင်ထောင်မပြဲဖို့တော့ လိုတယ်ထင်ပါတယ်။