ဖားအောက်တောရမှာ ၉ ရက်တာ (၃)

ဖားအောက်တောရမှာ ၉ ရက်တာ (၃)

သူငယ်ချင်းရေ …
ပထမဆုံးနေ့မှာ ည ၈ နာရီခွဲ တရားနာပြီးတော့ တစ်နေ့တာအလုပ်တွေရပ်ပြီး တရားအမှတ်နဲ့ အိပ်လို့ရပြီ။ ဒါပေမယ့် ငါက ညသန်းခေါင်မကျော်မချင်းမအိပ်တတ်တဲ့သူဆိုတော့ ဒုက္ခရောက်နေတယ်။ မနက် ၃ နာရီခွဲ တုံးခေါက်ရင်လဲ ပြန်ထရမယ်ဆိုတော့ အတင်းကြီးဇွတ်အိပ်ရတော့တာပေါ့။ ပင်ပန်းနေလို့ပဲလား တရားအမှတ်ကြောင့်ပဲလားတော့မသိဘူး ၁ဝ နာရီလောက်မှ အိပ်လို့ရသွားတယ်။ မနက်မနိုးမှာကို စိုးရိမ်တဲ့စိတ်ကြောင့် ခဏခဏနိုးပြီး နာရီကြည့်နေတာကြောင့် အိပ်ရေးတော့မဝဘူး။ တုံးခေါက်တာက မထမချင်းခေါက်နေသလိုပဲ။ မထချင်ထချင်နဲ့ထပြီး ၄ နာရီမတ်တင်းမှာ ဓမ္မာရုံထဲသွားပြီး တရားစထိုင်ရတယ်။ အချိန်စာရင်းထဲမှာကြည့်ထားတုန်းက ၄ နာရီကနေ ၅ နာရီခွဲအထိ တရားထိုင်လို့ပါလို့ ငါလဲ စိတ်လျော့ပြီး ထိုင်နေတာ။ အိပ်ပျော်ချင်လဲ အိပ်ပျော်ပါစေလို့ စိတ်ကိုလွှတ်ထားလိုက်တာ ထိုင်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပါလေရော။ ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ပျော်သွားလဲမသိဘူး။ ဘေးက ယောဂီက လက်တို့ပြီးနှိုးလိုက်မှ နိုးတော့တယ်။ ၅ နာရီမတ်တင်းမှာ အားလုံးညီညီညာညာ ဘုရားရှိခိုးတဲ့အစီအစဉ်လေ … အဲဒီအချိန်မှာ ကြေးစည်မတီးဘူး … ငါက အဲဒါကိုမသိပဲ စိတ်ချလက်ချအိပ်ပျော်နေတာ … ရှက်လိုက်တာ … 😛 ဘုရားရှိခိုးစာအုပ်လဲ မယူလာမိလို့ ဒီအတိုင်းသူများဆိုတာ လိုက်ဝါးချနေလိုက်ရတယ် …

၅ နာရီ ၁၅ မှာ ဘုရားရှိခိုးပြီးတော့ အဆောင်ပြန်ပြီး ပန်းကန်ယူပြီး အာရုံဆွမ်းအတွက် တန်းစီကြရတယ်။ အလှူရှင်တွေက အစောကြီးလာပြီး ဆွမ်းလောင်းကြတဲ့ နံနက်အာရုံတက်မြင်ကွင်းက မင်္ဂလာရှိတယ်။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ ငါက တရားအမှတ်နဲ့နေလိုက်ပြီး မုန့်လှူတာကို ခံယူလိုက်တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အသိစိတ်ထဲဝင်မိတာက သူများအလှူကိုလက်ခံပြီး စားသုံးရတာ အတော်မလွယ်ဘူးဆိုတဲ့အသိပဲ။ အကြွေးမတင်အောင်၊ လှူတဲ့သူအကျိုးရှိအောင် ပြန်လုပ်ပေးရမယ့် တာဝန်က မသေးဘူးနော်။ ငါလို ဘာမှမဟုတ်တဲ့လူတောင်မှ အဲဒီလိုတွေးပြီး တရားအမှတ်နဲ့စားမိအောင်၊ အလှူရှင်တွေကို မေတ္တာပို့ဖြစ်အောင် သတိကြီးကြီးနဲ့ စားဖြစ်ရင် သံဃာတွေဆို ပိုလို့တောင် ဆင်ခြင်ပြီးစားရမှာပဲလေဆိုပြီး သံဃာတွေဆွမ်းဖုန်းပေးတဲ့နေရာကနေ ကိုယ်ချင်းစာစိတ်ဖြစ်မိပါတယ်။ သတ်သတ်လွတ် ဆွမ်းဟင်းတွေနဲ့ စားရတာ အဆင်ပြေပါတယ်။ စိတ်ထဲမှာလဲ အရသာခံပြီးမစားခဲ့ဘူး။ ငါကလဲ အသားငါးမကြိုက်တဲ့သူဆိုတော့ ပိုပြီးအဆင်ပြေတာဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်။ နဲနဲအံ့ဩစရာတွေ့မိတာက တစ်ချို့တွေက သတ်သတ်လွတ်မစားနိုင်ကြဘူး။ သူတို့ပန်းကန်ထဲမှာ ငါးပိရည်ဗူးလေးတွေ၊ ငါးပိချက်ဗူးလေးတွေထည့်လာပြီး မသိမသာထုတ်စားကြတယ်။ ဟင်းအမည် အနဲဆုံး ၄ မျိုးကျွေးတာသတိထားမိပေမယ့် ဟင်းတွေကို သေချာတောင် မမှတ်မိတော့ဘူး။ အားလုံးစားလို့အဆင်ပြေတယ်လို့ပဲ သတိရတော့တယ်။

ဥပုသ်နေ့ကလွဲပြီး နေ့စဉ်မနက် ၆ နာရီခွဲမှာ ကိုးပါးသီလပေးပါတယ်။ သီလခံယူပြီးမှ တရားမှတ်ကြရတယ်။ ၈ နာရီမှာ တရားဖြုတ်ပြီး ဆရာတော်ကြီးဆီကနေ ဩဝါဒခံကြရတယ်။ ၁၅ မိနစ်လောက် ဆုံးမစကားပြောပြီး တရားထိုင်တာနဲ့ပတ်သက်လို့ ထူးခြားတာတွေလျှောက်လို့ရတယ်။ ရေဦးဆရာတော်ကြီးနဲ့ကြုံရပြီး ဩဝါဒစကားတွေက အလွန်မှတ်သားစရာကောင်းပါတယ်။ ယောဂီတွေ ဘယ်လိုနေထိုင်ပြုမူရမယ်ဆိုတာတွေ၊ တရားတက်အောင် ဘယ်လိုတရားမှတ်ရမယ်ဆိုတာတွေ တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးနိုင်အောင် ဩဝါဒပေးပါတယ်။ ငါအံ့ဩတာတစ်ခုက ယောဂီတွေ ဘာမှမလျှောက်ကြဘူး။ သူတို့တွေ လနဲ့ချီပြီးတရားထိုင်နေကြတာ ဘာလို့ ဘာမှပြောစရာမရှိဖြစ်နေတာလဲလို့ အံ့ဩမိပါတယ်။ ငါကတော့ အစပိုင်းမှာ ဘာမှလျှောက်စရာမရှိဘူးဆိုတော့ နားထောင်ရုံပါပဲ။ ၄ ရက်မြောက်နေ့ကျတော့ ငါကတရားထလျှောက်လိုက်တယ်။ တော်တော်အရဲစွန့်ပြီးတော့ ပြောရတာ။ အဲဒီအကြောင်းတွေကိုတော့ နင်နဲ့လူချင်းတွေ့တော့မှ ပြောပြတော့မယ်။

အဲဒါပြီးတော့ မနက် ၉ နာရီကနေ ၁ဝ နာရီအထိ တစ်ကြိမ် တရားထိုင်ရတယ်။ တစ်နာရီပဲထိုင်ရလို့ အဲဒီအချိန်ကို ငါတော့သဘောကျတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ခဏနားပြီး ဆွမ်းစားရမှာလေ။ ဆွမ်းစားပြီးရင်လဲ ခဏနားဖို့အချိန်ရတယ်။ အိပ်တတ်ရင် နာရီဝက်လောက်အိပ်ချိန်ရပေမယ့် ငါတော့ မအိပ်တတ်ဘူး။ အိပ်ယာထဲမှာပဲ ခဏလှဲရင်း နားနေလိုက်တယ်။ တစ်ယောက်ထဲနေရတာ အရမ်းကောင်းတယ်။ နို့မို့ဆို စကားပြောမိနေတာနဲ့ သီလလဲပျက်မယ်။ နားချိန်လဲလျော့သွားမယ်လေ။ ဆရာတော်ကြီးက သီလပျက်ရင် တရားမတက်နိုင်ဘူးလို့ပြောတယ်။ သီလဆိုတာ ကာယကံ၊ ဝစီကံကို ထိန်းရတာမို့လို့ ရိပ်သာမှာ ကာယကံကိုထိန်းဖို့ လွယ်ပေမယ့် စကားပြောမိရင် ဝစီကံက ကျိုးဖို့သိပ်လွယ်တယ်တဲ့။ လိမ်ပြောနေမှ မုသားမဟုတ်ဘူးနော်။ ဖရုသဝါစာ ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်းတဲ့စကား၊ ကုန်းတိုက်တဲ့စကား၊ မနာလိုဖြစ်စေတဲ့စကား စတာတွေလဲ သီလပျက်တာပဲ။ စကားတွေကြောင့် စိတ်ကလဲ ဝိတက်တွေများလာလို့ တရားမှာ အနှောင့်အယှက်သိပ်ဖြစ်တယ်။ ငါကတော့ အခန်းတံခါးကို ဂျက်ချပြီးတော့နေတယ်။ ဘယ်သူတွေဘယ်လိုထင်ထင် ဂရုမစိုက်ဘူး။ နားချိန်မှာ စင်္ကြန်လျှောက်တာကောင်းပေမယ့် ထွက်မလျှောက်ဘူး။ အခန်းထဲတင် လျှောက်နေလိုက်တယ်။ အပြင်မှာ လူတွေများလို့ စကားပြောမိမှာစိုးရိမ်လို့။ ညနေပိုင်းခဏလောက်ပဲ ဂေါတမကစေတီဘက်ကို ခဏလျှောက်ပြီး ဘုရားသွားဖူးတယ်။ သစ်ပင်၊ ပန်းပင်တွေကြည့်တယ်။ ကောနာဂမနစေတီလေးကိုလဲ အဆောင်ထဲကနေ မြင်နေရတာ ကြည်ညိုစရာတော်တော်ကောင်းတယ်။ အဆောင်ရဲ့အနောက်ဘက်မှာ ကျိုက်ဒေးဝစေတီကိုလဲ တစ်ဝက်လောက် မြင်နေရတယ်။ အရမ်းတိတ်နေရင် ဆည်းလည်းသံလေးတွေကြားနေရတယ်။

တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်မတိုင်ခင်နေ့တွေမှာ ပတ်ဝန်းကျင်က သိပ်ဆူညံတယ်။ ကျိုက်ခေါက်စေတီဘက်က အသံတွေကို အတိုင်းသားကြားနေရတယ်။ လော်စပီကာအသံတွေနဲ့ တောသီချင်းသံတွေက တရားထိုင်တာကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်လောက်အောင် ကျယ်လောင်လွန်းတယ်။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ ကျော်လွန်အောင်ပဲ သတိနဲ့ထိန်းရတာပေါ့။ ငါ့အတွက်ကတော့ အဆင်ပြေတယ်ဟ။ သိပ်ပြီးတိတ်ဆိတ်နေရင် အိပ်ပျော်သွားတတ်လို့။ ဆူဆူညံညံလေးဆိုတော့ အိပ်မပျော်သွားပဲနဲ့ တရားကို ဇွတ်မှတ်နေလို့ရတာပေါ့ … တရားထိုင်ချိန်တွေမှာ ရောဂါဟောင်းဖြစ်တဲ့ ခါးနာဝေဒနာက ဒုက©ပေးတယ်။ ငါသိပ်မုန်းတဲ့ဒါဏ်ကြေဆေးကို ခါးမှာအမြဲတမ်းလိမ်းထားရတယ်။ အဲဒီဆေးအနံ့တွေကို ငါက အဖွားကြီးနံ့လို့ သတ်မှတ်ထားပြီး အိမ်မှာနေလို့ကတော့ ဘယ်တော့မှ မလူးဘူး။ တရားထိုင်ချိန်မှာ သက်သာအောင်သာ ကြိတ်မှိတ်ပြီး လူးထားရတာ။

နေ့တိုင်းတော့မဟုတ်ပေမယ့် ၉ ရက်မှာ ၃ ရက် ညနေပိုင်း ကြံရည်တိုက်တယ်။ ကြံတွေကို အဲဒီမှာတင်စက်နဲ့ကြိတ်တာလေ။ ကြံရည်တစ်ခွက်လောက်သောက်လိုက်ရတာ အားအင်ပြည့်သွားသလို ခံစားရလို့ ငါတော့ကြိုက်တယ်။ နေ့တိုင်းတိုက်စေချင်ပေမယ့် နွှာရတာ၊ ကြိတ်ရတာ မလွယ်လို့ နေ့တိုင်းမတိုက်နိုင်တာလို့ ထင်တာပဲနော်။

ဖတ်ရတာ ရှည်ပြန်ပြီထင်တယ် … နောက်တစ်ခါရေးပြီးရင်တော့ အပြီးသတ်လိုက်တော့မယ် …