လက်တွေ့နှင့် ယုံကြည်ခြင်း

လက်တွေ့မှ ယုံကြည်တတ်သော ကျောင်းဆရာ တစ်ယောက်သည် စာတတ်၊ ပေတတ် ဆရာတော်ကြီး တစ်ပါးအား ဤသို့ လျောက်ထားလေသည်။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ အရှင်ဘုရား … တပည့်တော် တစ်ခုလောက် မေးလျောက်ပါရစေ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ မေးပါ ကျောင်းဆရာ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ တပည့်တော် မေးမှာက အရှင်ဘုရားတို့ ဟောဟောနေတဲ့ နတ်ပြည်ဆိုတာ၊ ပြီးတော့ ငရဲပြည်ဆိုတာ တကယ် ရှိလို့လား ဘုရား။ တပည့်တော်ကတော့ လက်တွေ့သမားဆိုတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် မယုံဘူး ဘုရား။ နတ်ပြည်နဲ့ မြှောက်ပြီး၊ ငရဲပြည်နဲ့ ခြောက်တာလို့ပဲ ထင်တယ် ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ဘုန်းကြီးတို့က မြှောက်တာ၊ ခြောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး ကျောင်းဆရာ။ ဘုရားဟော ကျမ်းဂန်တွေထဲမှာလည်း နတ်ပြည်၊ ငရဲပြည် ဆိုတာ ပါတယ်။ ဘုန်းကြီးတို့ အနေနဲ့လည်း ဘုရားဟော တရားတွေကို ယုံတယ်။ ဒါပေမယ့် … အင်း … ဘုန်းကြီးတို့ကလည်း ဒါ .. နတ်ပြည်ပဲ၊ ဒါ … ငရဲပြည်ပဲ ဆိုပြီး ကိုင်ပြလို့ မရတော့လည်း အခက်သား။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့ဘုရား။ တပည့်တော် အနေနဲ့လည်း အခုလို မေးတာဟာ ယုတ္တိ မရှိလို့ မေးခြင်းပါ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ကျောင်းဆရာ က နတ်ပြည်၊ ငရဲပြည် ရှိတယ်ဆိုတာ မယုံဘူး၊ ယုတ္တိ မရှိဘူး ဆိုတော့ … ကျောင်းဆရာကို ဘုန်းကြီးက ဥပမာလေးတစ်ခု ပြမယ်။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။

ဆရာတော် ။ ။ ကဲ .. ဒီမှာကြည့်။ ဘုန်းကြီး လက်ထဲမှာ ဘာလေးရှိလဲ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ဘောလ်ပင် တစ်ချောင်းပါ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ကဲ … ဟုတ်ပြီ။ ဘုန်းကြီး လက်ထဲမှာရှိတာ ဘောလ်ပင် နော်။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။ ဘောလ်ပင်ပါ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ကျောင်းဆရာ နောက်ကို ဆယ်လှမ်းလောက် ဆုတ်ပြီး ဘုန်းကြီး လက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်စမ်းပါ။ တကယ် နောက်ဆုတ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူးနော်။ စိတ်ကူးထဲကနေ နောက်ကို ဆုတ်ကြည့်ခိုင်းတာ … ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။ တပည့်တော် စိတ်ထဲမှာ နောက်ကို ဆယ်လှမ်းလောက် ရောက်သွားပါပြီ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ အေးကွယ်။ အဲဒီ နေရာက လှမ်းကြည့်တော့ ဘုန်းကြီးလက်ထဲမှာ ဘာကို မြင်ရလဲ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ဘောလ်ပင် တစ်ချောင်းပါ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ဘုန်းကြီး လက်ထဲ ဘောလ်ပင် ရှိတာ သေချာတယ်နော်။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။

ဆရာတော် ။ ။ ကိုင်း … ဒါဆိုရင် နောက်ကို ထပ်ပြီး အလှမ်း နှစ်ဆယ်လောက် ထပ်ဆုတ်ပြီး လှမ်းကြည့်စမ်းပါဦး။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။ နောက်ထပ် ဆုတ်ပြီး သွားပါပြီ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ဘုန်းကြီး လက်ထဲမှာ ဘာကို မြင်ရလဲ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ဘောလ်ပင် ပါပဲ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ကိုင်း … ကောင်းပြီ။ ဒီတစ်ခါ နောက်ကို တစ်မိုင်လောက်ထိအောင် ထပ်ဆုတ်လိုက်။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မှန်ပါ့။ တပည့်တော် တစ်မိုင်လောက် နောက်ကို ဆုတ်ပြီး သွားပါပြီ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ အေး … အဲဒီလောက် အကွာ အဝေးက လှမ်းကြည့်တော့ ဘုန်းကြီး လက်ထဲမှာ ဘာကို မြင်ရလဲ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ တစ်မိုင်လောက်က ဆိုတော့ …. ဘာမှ မြင်ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ဘုရား။ အဲ … အရှင်ဘုရား လက်တောင်မှ မြင်ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ဒါနဲ့ ကျောင်းဆရာကို မေးရဦးမယ်။ ဘုန်းကြီး လက်ထဲမှာ ဘောလ်ပင် ရှိသေးလား၊ မရှိတော့ဘူးလား။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ရှိပါတယ် ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ကျောင်းဆရာ တစ်မိုင်လောက်ကနေကြည့်တော့ မြင်ရလား။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ မမြင်ရပါ ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ မမြင်ရဘူးဆိုတော့ ယုံသေးလား။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ယုံပါသေးတယ် ဘုရား။

ဆရာတော် ။ ။ ဘယ်လို ဖြစ်ရတာလဲ ကျောင်းဆရာ ရဲ့။ လက်တွေ့မှ ယုံမှာဆို။ အခု မြင်လည်း မမြင်ရတော့ပဲနဲ့ ယုံသေးလို့လား ။

ကျောင်းဆရာ ။ ။ ဒါကတော့ ဘုရား ….. ။

ဆရာတော် ။ ။ အေးကွယ့် ။ ကိုယ်တိုင် မြင်ရမှ၊ ကိုယ်တိုင် ကြားရမှ ယုံမယ်။ ကိုယ်တိုင် မမြင်ရ၊ မကြားရရင် မယုံဘူးလို့ချည်း တစ်ထစ်ချ ပြောလို့ မရနိုင်ဘူး ကျောင်းဆရာ။

ကြာနီကန်ဆရာတော် ၏ တရားထဲမှ အကြောင်းအရာတစ်ခုအား ကိုးကား တင်ပြခြင်း ဖြစ်ပါသည်။