မိအေး …အခါခါနာ…

 

”  မိအေး..။ ညည်း  ..နီတာလေးကို သွားချောင်းပြိီ  ….. ပြန်လာတာ မဟုတ်လား..”

 

မိအေးက  ..  ခေါင်းပေါ်မှ အကြော် ဗန်းကို   ဂွမ်းခနဲ ပစ်ချလိုက်ပြီး….

 

”    အမေကလည်း..ကျွန်မ သမီးလေးကို  လွမ်း.လွန်းလို ့ပါ… ”  ဟု ပြန်ပြောသည် ။

 

ဒေါ်စိန်တင်က   သမီးဖြစ်သူ မိအေး၏   အပူသည်ရုပ်ကို ကြည့်ရင်း…

”  မိအေးရယ် ..။ ညည်းကိုလည်း..ငါ နေ့ ့တိုင်းကို ပြောနေရတာပဲ.  အေ…။  ဒီ ကလေးကို သံယောဇဉ်..ဖြတ်ပါတော့…ဆို ..။

 

ငါလည်း.ဒီကလေးကို ချစ်တာပဲ.။  ငါ့ မြေးမ လေးပဲ..။  ဒါပေမယ် ့  ဟိုအကောင့်  ကို စိတ်နာတယ်  … အေ   …။. ကလေးက…အခုဆိုရင်  အေးအေးဆေးဆေး နေနေရပြိီပဲ ။

သံယောဇဉ် ဖြတ်သင့်ပါပြီ ။  ညည်းအပေါ် ဒီလောက် ယုတ်မာ ရက်စက် ခဲ့တဲ ့အကောင် ရဲ ့သွေးသားကိုမှ..အေ…. ။

ညည်းက  ခင်တွယ်နေလိုက်တာ..။”

”   အမေရယ်….   ။ ကိုအောင်မင်းက ကျွန်မအပေါ်.ရက်စက်ခဲ့ပေမယ့်..ကျွန်မ သမီးလေးကိုတော့ မပြတ်နိုင်ပါဘုူး။

ကျွန်မ က  ဝမ်း နဲ ့လွယ်ပြိီး..မွေးခဲ့ရတဲ ့..အမေ..လေ…တော် ..”

 

ဒေါ်စိန်တင်တစ်ယောက် ..သမီးဖြစ်သူ၏  ကံကြမ္မာ ခပ်ဆိုးဆိုးကိုသာ..အပြစ်တင်ချင်တော့သည် ။

မိအေးကို..သနားမိတိုင်းလည်း.အောင်မင်းဆိုသော..သူဋ္ဌေးသား၏ လုူမဆန်မှုကို.. စိတ်နာပြိးရင်း..နာနေမိတော့သည်။

မိအေးနှင့်..အောင်မင်းတို ့..ကြိုက်နေတာကို သိစတုန်းကတော့…  မတွေးတတ်တွေးတတ် ဉာဏ်ကလေးဖြင့်…

” ငါ့သမီးက အကြော်သည်မ..ဆိုပေမယ့်…  သူဋ္ဌေးသားနဲ ့တောင် တွဲ ရတာ..” …ဆိုပြီး..ဝမ်းသာ လုံးတွေ..ဆို ့..လို ့။

အောင်မင်းကိုလည်း…  မိအေးအပေါ်..တကယ်မြတ်နိုး ရှာတာပဲ…. ဘယ်ဆိုးလို ့လဲ…ဆိုပြီး..အထင်ကြီးခဲ့မိသည်။

တကယ်တမ်းကျတော့  ဖွတ် ထွက်မှ တောင်ဘို ့ မှန်း.သိ …သွားသလို..

မိအေးကို…ဗိုက်တစ်လုံးဖြင့်… ပစ်ထားခဲ့သည် ။

သမီးရည်းစားအဆင့်မှာပဲ..ရှိသေး..ဗိုက်က ပူပြီ… ။

ပစ် ပြေးလို ့..ကျန်ရစ်ခဲ့ရပြီ.ဆိုတော့ အရပ်ထဲမှာ..မျက်နှာ မပြဝံ့လောက်အောင်…

သားအမိနှစ်ယောက် အကဲ့ရဲ ့ ခံခဲ့ရသည် ။

တွေးလေလေ..ဒေါသ ထွက်..လေလေ..။

”  သူလည်း..ချမ်းချမ်းသာသာ နေ  နေရပြီပြဲ.။  ညည်းဝမ်းသာနေပါတော့အေ…။

အခုလည်း..နှစ် နှစ်တောင်ရှိနေပြီပဲ..။နီတာလေးတောင်  လေးနှစ်သမီး.ဖြစ်နေပြီ ။  ညည်းကိုတောင် မေ့နေပြီပေါ့  ။ ငါတို ့ကိူ…..

နီတာလေး..က  ..မေ ့ နေလာက်ပါပြီ..အေ……. ”

ဒေါ်စိန်တင့် အသံ  တိမ်..ဝင်သွားသည် ။

ဒေါ်စိန်တင် မိအေးကို…  အားပေး နှစ်သိမ့်ခဲ့ရတာတွေ… များလှပါပြီ။

အောင်မင်းက ..မိအေးကို ဗိုက်တစ်လုံး..ပေါ်လာတော့မှ   တာဝန်မယူပဲ… ရှောင်ပြေးသွားတုန်းကရော…

အဖေ နာမည်… ပြစရာ မရှိတဲ ့  ဗိုက်ကို..မွေးဖို ့..  ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ ့ရှုတ်ချ… မှုတွေကို… ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတုန်းကရော..

ကလေး..နှစ်နှစ်သမီး အရွယ်ရောက်တော့မှ….  မွေးစားသူတွေ လက်ထဲ..ထည့်ခဲ့ရတုန်းကရော…..

မိအေးတို ့…အလူးအလဲ..ခံစားနေရချိန်တွေမှာ….  မိအေးကို  အားပေးမယ့် သူ ဆိုလို ့ေ ဒါ်စိန်တင် တစ်ယောက်သာ..ရှိပါသည်။

ဒေါ်စိန်တင်သည်…  စိတ်…ခက်ထန်သော..မိန်းမကြမ်းကြီးတော့ မဟုတ်ပါ ။

သို ့သော်…. ဘဝကို ခက်ခဲ ကြမ်းရှစွာ… ဖြတ်သန်းခဲ့ ရ၍  ..အရာရာကို  သိမ်မွေ ့ညင်သာအောင် မတွေးတတ်တော့ ။

….   ယောကျာ်း ဖြစ်သူက အရက်သမား ။ ..  ယောကျာ်းနှင့်  သမီး..မိအေးကို… အကြော်စုံရောင်းပြီး….. ရှာကျွေးခဲ့ရသည် ။

ယောကျာ်း..ဖြစ်သူက… ( အရက်ကြောင့် )  စောစောစီးစီး..သေသွားတော့လည်း….

မိအေးလေးကို  လက်ဆွဲပြီး… အကြော်စုံ..ရောင်းနေရမြဲ…။

ဆင်းရဲ မွဲတေသော…ဘဝကို   ရုန်းကန်ရဆဲ…….။

မိအေးလေး… အရွယ်ရောက်တော့မှ….   ရွာရိုးကိုးပေါက်  ..အကြော်လိုက်ရောင်း ..ရသည့်…. ဘဝမှ..ကျွတ်တော့သည် ။

ဒေါ်စိန်တင် ၏   အကြော်သည်မ ရာထူးကို…  မိအေးက…ဆက်ခံ၏ ။

ထိုအချိန်မှ စ၍  မအေး ခေါင်းပေါ်…  ဈေးဗန်း ရောက်တော့သည် ။

ကျောင်းပညာ  မသင်ပေးခဲ့ရလို ့…   မိအေးမှာ..ဆင်ခြင် ဆုံးဖြတ်နိုင်စွမ်း..နည်းပါးတာကိုတော့…

ဒေါ်စိန်တင်  သိပါသည် ။

ဒေါ်စိန်တင်ကမှ…ငယ်စဉ်က   လေးတန်းအထိ  ကျောင်းနေခဲ့ရသေးသည်။

မိအေး…စာ..မတတ်ပါ။   ထို ့ကြောင့်လည်း..ဘာမှ မစဉ်းစား  မဆင်ဖြင်တတ်သော…မိအေး….နှစ်ခါမက..နာခဲ့ရတာဖြစ်၏ ။

အကြော်စုံ ရောင်းသော..ဒေါ်စိန်တင် ၏ သမီးက..  အကြော်သည်မ မိအေး..ဖြစ်လာတာ   မဆန်းပါ ။

ဆန်းတာက မိအေး…။

အောင်မင်းဆိုသည့်အကောင်…  တာဝန်မယူပဲ..ပစ်ထားခဲ့သည့်…  ဗိုက်ကို..အရှက်ကွဲ ခံပြီး..ရအောင်..မွေးသည်။

မွေးပြိး..ပြန်တော့လည်း…..

ချစ်စရာကောင်းလှသော…နှစ်နှစ်သမီး…အရွယ်..ရောက်တော့မှ….

”    မိအေးတို ့လို ..အကြော်သည်မ ပဲ… ဖြစ်မှာ စိုးတယ်..”.. ဆ်ုပြီး.  မွေးစားမည့်သူတွေ…လက်ထဲ..

ထည့်ပေးလိုက်သည် ။  အခုဆို… နီတာလေး…လေးနှစ်သမီး..ရှိနေပြီ ။

ပေးတုန်းက ပေးလိုက်ပြိးမှ….  အခုတော့ အလွမ်းမီးတွေ..တောက်လောင်နေပြီ ။

နေ ့တိုင်း…မျက်ရည်နဲ ့မျက်ခွက်….။

အကြော်စုံ လှည့်ရောင်းပြီး..သည်နှင့် ..  သမီးလုပ်သူ တက်နေသည် ့… မူကြိုကျောင်းကို  သွားပြီး..

ချောင်း…ကြည့်တော့သည် ။

သူ ့ကို ..အမေရယ်..လိ ု့  မမှတ်မိတော့…သော..

သမီးကို..အဝေး ကနေ..ငေးကြည့်…၊ ပြီးရ င်… မျက်ရည်..တပေါက်ပေါက်..ကျပြီး.ပြန်လာ..၊

အိမ်ရောက်တော့လည်း..မစားနိုင်..မသောက်နိုင်…

မိအေးကို…. ကြည့်ရတာ   ဒေါ်စိန်တင်…စိတ်ဆင်းရဲလှသည် ။

နီတာလေးကို..မွေးစားကြသော..မွေးစားမိဘ တွေကလည်း…. ပြတ်သားသည် ။

အမွေစား  အမွေခံ မွေးလိုက်ပြိီ ..ဆိုတော့..နီတာလေးကို…….လုံးဝ  အဆက်အသွယ် မလုပ်ကြပါနဲ ့…တဲ ့။

သံယောဇဉ် အဆိပ်တွေ…. တရှိန်ရှိန်..တက်  နေသော… မိအေးကို…

ဒေါ်စိန်တင်..အပြစ် မဆိုရက်တော့ပါ ။

”   အော်…   မိအေးရယ်…. ၊  ညည်းရဲ ့ဝဋ်တွေကလည်း…  ကြိီးမားလိုက်တာ…။  ..ဒုက္ခ …ဒုက္ခ…”

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

မူကြို..ကျောင်းရှေ ့…၊

စွယ်တော်ပင် ဘေးမှာ…

အကြော်ဗန်းကိူ  ချပြီး….   မိအေး..ထိုင်လိုက်သည် ။

ရွှေပြည်သာကနေ…စမ်းချောင်း မြို့နယ် ထဲ..အထိ  လိုင်းကား… တိုးစီးပြိး…. သမီးလေးကို…  လာချောင်းမြောင်း ရခြင်း…။

မိအေး…. နဖူး..မှ  ချွေးများကို..ခေါင်းခု…… ပုဆိုးစုတ်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည် ။

”    ကလင် …ကလင်…ကလင်…”

”    ကလင် …ကလင်…ကလင်…”

”    ကလင် …ကလင်…ကလင်…”

ဟော….    မုန့် စား ဆင်းချိန်..ရောက်ပြီ..။

အကြော်ဗန်းထဲမှ   အကြော်ထုပ်ကလေးကို.. ကောက် ကိုင်ရင်း..နီတာလေး..ထွက်အလာကို… စောင့်နေရသည်။

မကြာခင်မှာပဲ…

နီတာလေးက…  အခြားကလေးများနှင့်အတူ…  ကစားဖို ့..ကျောင်းရှေ ့ကွင်းပြင်ကို ပြေးထွက်လာသည်။

နီတာလေးကို..မြင်လိုက်ရသောအခါ…

မိအေး၏ ညှိုးနွမ်းသော..နေလောင် မျက်နှာပေါ်မှာ… အပြုံးကလေး တစ်စ..တွဲလွဲ ခိုလာသည် ။

ဒီနေ ့တော့…သမီးလေးကို… စကားတစ်ခွန်းပဲ..ဖြစ်ဖြစ်… ပြောချင်လှသည် ။

ပြီးတော့… အကြော်ကလေးတွေ..ကျွေးချင်သည် ။

”   သမီးလေး… ”

နီတာလေး….    ခြံ တံခါးနား..ကပ်လာချိန်တွင်… မိအေး လှမ်း.ခေါ်လိုက်သည်။

နီတာလေးက…

”   မီးကို…   ခေါ်တာလား..အန်တီ… “… တဲ ့..။

မိအေး  ခပ့်သွက်သွက်လေး.ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မှ…

နီတာလေး..ပြေးလာသည်။

”   ရော့   .. သမီးလေး…  အကြော်လေးတွေ..စားလိုက်နော်… ”

”   ဟင့်အင့်း…. အန်တီ..မီး  မစားချင်ဘူး… ။ မီးရဲ ့ဒယ်ဒီနဲ ့မာမီက… သူများ..ကျွေးတာ ဆို..မစားရဘူး..တဲ ့  ”

“” အန်တီက   သူများ..မဟုတ်ပါဘူးကွယ.်…”

မိအေး တစ်ယောက်….   စိတ်မကောင်းခြင်း… ကြီးစွာ.ဖြင့်…. နီတာလေးကိုကြည့်နေမိသည်။

အော်…  သမီးလေးရယ်….    အမေ့ကို.တောင်…  မမှတ်မိတော့ဘူးနော်…။

မိအေးက.

.သံပန်း.  ..တံခါးပေါက်ကြားမှ…..  နီတာလေး ၏ လက်ကလေးကို..လှမ်း ဆွဲရန်……ပြင်လိုက်သည် ။

ထိုစဉ်………………..

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

”    ဟဲ ့….    …    ဘာလုပ်တာလဲ… ”

”    အ..မ ..လေး…”

အနောက်မှ အော်သံကြောင့်…   လန် ့ဖျန် ့ သွားပြီး….

လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ………………………

နီတာလေး၏ မွေးစားမိခင်……. ဒေါ်ရှယ်လီ..ကို..တွေ ့လိုက်ရသည် ။

ဒေါ်ရှယ်လီက..

”  ဩော.. ရှင်ကိုး…. ။  ကျွန်မတို ့သမီးကို..လာ မပက်သက်ပါနဲ့တော့…လို ့ပြောထားပြိးပြီလေ….

ကလေးကို… ဒီလို..လာ..ပက်သက်နေရင်..ကလေးက…ရှင့်ကို  သံယောဇဉ်   ပြန်တွယ် သွားမှာပေါ့  ။

ကျွန်မ တို ့ကို… လာ….ဒုက္ခ ပေးနေတာလား…. ”

”    မဟုတ်…..  မဟုတ်ပါဘူး။  ကျွန်မ….  လေ….

သမီးလေးကိ်ု… အကြော်လေးတွေ……လာကျွေးတာပါ… ။ ပြီးတော့………….သမီးလေးကို….

လွမ်း….  လွမ်း..လွန်းလို ့ပါတော်…..”

”   ဘာ….  ။ အကြော်..ဟုတ်လား… ။  မကျွေးနဲ ံ ့  ။ မကျွေးနဲ ့…. ။

ရှင့်အကြော်တွေက…   ဆီမသန် ့…..   ဘာမသန် ့နဲ ့….  ။

ဒီမှာ..ကလေးအတွက်….   အကောင်းစား..မုန် ့ တွေ..ပါတယ် ။  ရှင်..လာကျွေးစရာ..မလိုဘူး ။”

မိအေး…… ဘာပြန်ပြောရမှ န်းမသိ ။

မျက်ရည်..တွေတွေ..ကျရင်း….

နီတာလေးကို..ငေးကြည့်နေမိသည် .။

ကျနေသည့် မျက်ရည်များ..ကို…    ခေါင်းခု ပုဆိုး စုတ် ဖြင့် ပွတ်သုတ်ပြီး…

ဒေါ်ရှယ်လီ ့ကို…   အသနားခံသော..  မျက်လုံးများဖြင့်… ကြည့်နေမိသည် ။

ဒေါ်ရှယ်လီလည်း….  သနားလည်ူး….သနား….  စိတ်လည်း..ပျက် ..ဖြင့်..

” ကဲ…  ဒီလောက်တောင်..ဖြစ်နေလည်း…… ”

 

 

မိအေး… ရင်.. ဒိန်းခနဲ  ခုန် သွားသည် ။

တွေ ့ခွင့်ပေးတော့မလား..ဆိုပြီး  ……အားတတ်သရော ကြည့်လိုက်သည်။

”    ဒီလောက်တောင် ဖြစ်နေလည်း… ရှင့်သမီးကို… ရှင်..ပြန်ခေါ် သွားမလား…”

မ်ိအေး… ရုတ်တရက်… ဝမ်းသာ သွားပြီး   ……ခေါင်းကို   ညိတ် မိတော့မလို  ဖြစ်သွား၏ ။

သို ့သော်…..

ချက်ချင်းပဲ…   ငါ ပြန်ခေါ်သွား ရင်  သမီးလေးလည်း..ငါ့လို   အကြော်သည်မ ပဲ..ဖြစ်လာမှာပဲ…..ဟု တွေးမိသွားသော အခါ…..

”     ဟင့်အင်း…မခေါ်ဘူး…   မခေါ်ပါဘူး….   ”

မျက်ရည်တွေ… ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် …….. ကျရင်း… ဈေးဗန်း….   ကို   ကောက် ရွက်လိုက်သည်။

မိအေးကို…  ဒေါ်ရှယ်လီက..

”     ဒါဆိုလည်း….   ကလေးဆီကို….နောက်ဆို……မလာ ပါနဲ ့ ။ ကျွန်မတို ့က  ဒီကလေးကို..ချစ်လွန်းလို ့ ကလေးရဲ ့ဘဝကို မြင့်မား အောင်  ထားမှာပါ ။ ”

မိအေး…  သမီးလေး.နီတာကို…တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး…

လှည့်ထွက်လာခဲ့တော့သည် ။

မြေပြင်ပေါ်   မျက်ရည်တွေ..စွန်းထင်း…..လျက်…………..

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

လက်ထဲမှာ…သမီးလေးကို..မကျွေးလိုက်ရသော…. အကြော်ထုပ် ကလေးကို  ဆွဲရင်း….

မျက်ရည်…. မိုး..ရွာသွန်းဖြိုး နေလျက် …….

အားမဲ ့   အင်မဲ ့..လျှောက်နေမိသည် ။

မိအေး..ရင်ထဲမှာတော့….  ဗလောင်ဆူနေသည် ။

 

 

အဲဒါ…   ဘယ်လိုမှ ဖြတ်လို ့ မရတဲ ့  ကြိုးကို    ဖြတ်ခိုင်းတာ…. ။

ငါ့ သမီးလေးကို..ငါ..အမြဲ တွေ  ့ချင်နေတာ..အပြစ်လား..

သမီးကို..အမေက..သံယောဇဉ် မဖြတ်နိုင်တာ  အပြစ်လား….

ငါက  စာမတတ်  ပေမတတ်တဲ ့အကြော်သည်မပါ…။  ဒါပေမယ့်..အကြော်သည်မ….. မှာလည်း…

သားသမီး ကို ချစ်တဲ  ့အချစ်တွေ…..ရှိပါတယ်  ။

ငါ့ သမီးလေးကို….  ငါ  ..မတွေ ့ရရင်  မနေနိုင်လို ့ပါ….. ။

မတားကြပါနဲ ့တော့… ။

အနီးကပ် တွေ ့ခွင့်  မပေးရင်တောင်…အဝေးက   ကြည်နေခွင့်လေးတော့… ပေးကြပါတော့လား…….

ငါ…………….. သမီးလေးကို…မတွေ ့ရရင်…..သေသွားရပါလိမ့်မယ် ။

ဘာလို ့လဲ..ဆိုတော့….. ငါက………………………….

ငါက….      အမေ….လေ…..     သမီး..လေး..ရဲ ့….   အမေ….လေ…ဟယ်…….

 

ရင်ထဲမှာ..   နာကျင်စွာ…..

အော်ဟစ် ..ပေါက် ကွဲ.နေမိသည် ။

ဆင်းရဲတွင်း နက်နက် ထဲ……..   ကျ..နေသော..မိမိ ဘဝသည်…. အရှုံးကြီး..ရှုံး.နေရပါလား….ဟု..တွေးမိပြီး… ငိုမိပြန်သည် ။

သမီးလေးကို… တွေးခွင့် မရှိတော့တာ …၊

အဝေးကနေ… ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်  ငေး..ကြည့်မှ..မြင်ရတော့မှာကို..တွေးြုပီး…. ငိုမိပြန်သည် ။

ငိုသည်…။  ထို ့နောက်… ငို ..သည်….။

ငိုကြွေးခြင်းနှင့်…  မိအေး…..

ခွဲခြား..မရတော့ပါ ။

သမီးလေးကို…  ကျွေးခွင့်  …  မရလိုက်သော….

အကြော် ထုပ်ကလေးကတော့…..

မိအေးလက်ထဲမှာ…..   ရမ်းခါ..လျက် ။

ရမ်း……ခါ……လျက်…………………………………….

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

လေးစားစွာဖြင့်

အလင်းဆက်

12 . 8 . 2012 .

alinsett.art@gmail.com