ညကစာဖတ်ရင်း မျက်စေ့ကညောင်းလာသည်။ အညောင်းပြေလမ်းထလျောက်သည်။ လမ်းလျောက် ရင်း မန်းကဇက်စာအုပ်အကြောင်းရေးဖို့သတိရမိသည်။ တခေါက်ပြန်ဖတ်လေအုံးမှ။ စာအုပ်ကို အိတ်ထဲကထုတ်လိုက်သည်။ရှေ့ဖုံးအတည့် မကိုင်မိ နောက်ကျောဖုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ခေါင်းစီးတပ်လျက်စာ တပိုဒ်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “ဆရာအောင်သင်းရဲ့မုဒိတာစကား” ဆိုပါလားးးးး။ ဆရာအောင်သင်းဆိုသည်နှင့်သူအကြောင်းသိရသလောက်ပြန် စဉ်းစားမိသည်။သူ၏ကလောင်သက်တလျောက် လူငယ်များကို အစဉ်မပျက်ထိန်းကြောင်းတည့်မတ်ပေခဲ့သည်။လမ်းကြောင်းလွဲမှား နေသောလူငယ်များကိုပြန်လည်တည့်မတ်ပေးခဲ့သည်။လိုအပ်သော စိတ်ဓါတ်ခွန်အားများပေးခဲ့သည်။ကျောင်းဆရာလုပ်ခဲ့ဖူးသည့်အလျောက် လူငယ်များကိုသွန်သင်လမ်းပြမူ့ အားအပြည့်နှင့်ဟောပြောပွဲများ၌ဟောပြော သင်ကြားပေးခဲ့သော မှန်သည်ဟုယူဆသောအတွေးများကို မည်သည့် အရာကိုမျှမထောက်ထားတတ်။ဒဲ့ပြောတတ်သောကလောင်ရှင်ကြီးတဦး ဖြစ်သည်။ဆရာအောင်သင်းအကြောင်းပြောရလျှင်မကုန်နိုင်။ သူ၏မုဒိတာစကားကားအဘယ်သို့နည်း။ သူဂျီးပြောဘူးသည့် မြန်မာတွေ နွားနို့ သောက်ကြပါ ဆိုသည့်အတိုင်း ဆရာအောင်သင်းက မန်းကဇက်စာမူ ရှင်များအား စိတ်ဓါတ်ခွန်အားနို့တိုက်ကြွေးပေးခဲ့သည်ဟုဆိုချင်ပါသည်။ တဖန်စာမူရှင်များသာမက ကျနော်တို့အားလုံးကိုပါတိုက်ကြွေးသကဲ့သို့ ဆရာအောင်သင်း၏မုဒိတာစကား ကိုဖတ်မိပြီး စာစိတ်ပေစိတ် သာမက မေတ္တာစိတ် ဂရုဏာစိတ် မုဒိတာစိတ် များပါ ပိုမိုရှင်သန်လာသည်ဟုခံစားမိပေသည်။ တပိုဒ်လျှင်တပိုဒ်ဆိုသလို ထိမိလှပါပေသည်။ နောက်စာမျက်နှာ ၅ ကို ဆက်ဖတ်ကြည့်သည်။ […]