ဒီ ပို.စ်လေးကို ရေးချင်နေတာတော.ကြာပါပြီ၊ ရေးမယ်လို.ကြံလိုက်တိုင်းလည်း ကိုယ်.ရဲ. level ကိုပြန်ကြည်.တော. သုညကတက်ဖို.အခုမှစပြင်နေယုံသာရှိသေးတော. မရေးရဲဘူးဖြစ်နေတာ။ အခုတော.ကြာလေပိုပြီးဆိုးဆိုးလာတာလေးတွေတွေ.နေရတော.ရေးကြည်.မယ်ကွာဆိုပြီး ကီးဘုတ်ပေါ်လက်တင်မိတာပဲဗျို. ပြောချင်တာက အခုနောက်ပိုင်း ဘွဲ.ရကာစ လူငယ်လေးတွေအကြောင်းပါ။ အားလုံးသိတဲ.အတိုင်းပဲ တက္ကသိုလ်ဆိုတာကြီးက ဘာမှမသိ ဘာမှမတတ်လာပဲနဲ. ဘွဲ.ဆိုတာလေးသာရလာခဲ.တာ ကျနော်တို.အရင်ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုစာလောက်ကတည်းကပဲလေ။ အခုတော.ပိုဆိုးလာတာက လူငယ်လေးတွေ လူငယ်လေးတွေတော်တော်များများက selfstudy မရှိကြတော.ဘူးဗျ။ ကျောင်းပြီးပြီဆိုတာနဲ. တစ်နိုင်ငံလုံးရဲ. ၇၀% လောက်က ရန်ကုန်ကိုဆင်းလာကြတာများတယ် ပြီးရင် သင်တန်းတွေတက်ကြတယ်ပေါ.ဗျာ။ သူတို.တွေရဲ.စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုထင်လဲဆိုတော. သင်တန်းတစ်ခုတက်ပြီးရင် အကုန်တတ်ပြီထင်ကြတာ သင်တန်းဆိုတာကလဲ လမ်းညွှန်လောက်ပဲသင်ပေးနိုင်တာလေ။ တကယ်တော. သင်တန်းတစ်ခုကိုတက်တော.မယ်ဆိုရင် ကိုယ်.ဘက်က လုပ်ဆောင်ရမယ်.အရာတွေကအများသားမဟုတ်လား။ ကိုယ်တက်မယ်.သင်တန်းက ကိုယ်.အတွက်ဘယ်လိုအကျိုးသက်ရောက်မှုရှိနိုင်မလဲ။ကိုယ်က ပေးလိုက်ရမယ်. အချိန်နဲ. ငွေကြေး ကအစ ပြန်ရမယ်.အတိုင်းအတာ အားလုံးကိုကြည်.ရမယ်။ ဆရာက ၁၀ဝ အပြည်.သင်ပေးရင်တောင် ကိုယ်က […]