၂၀၁၄ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီ (၂၅) ရက္

 

ႏိႈးစက္သံေၾကာင့္ေရာ စက္သံေၾကာင့္ပါ ႏိုးလာခဲ့သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ (၆) နာရီခြဲအတိ။ အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္က ဝိုးတဝါး။ ေခါင္းရင္းဘက္က အျပည့္ကာထားေသာ မွန္တြင္မူ ပိုးဖလံမ်ားက အျပည့္။ ညက မီးေရာင္ကို ၿပံဳတိုးခဲ့သေလာက္ ယခုမူ ေအးစက္ေသာ ႏွင္းရည္တို႔ၾကားထဲတြင္ အသက္မဲ့သူကမဲ့၊ လႈပ္ေနသူက လႈပ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္လည္း အမ်ိဳးအမည္မသိ ေဝဒနာတစ္ခု ခံစားလိုက္ရသည္။ သုိ႔ႏွင့္ အသာျပန္ၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီး ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေကာင္းကင္က လိေမၼာ္ေရာင္ သန္းေနၿပီ။ ေနထြက္ခ်ိန္ မမီမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ကမန္းကတန္း အိပ္ယာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး Sundeck ေပၚ ျပန္တက္ခဲ့၏။

 

အျပင္ဘက္တြင္ေတာ့ သေဘၤာဝန္ထမ္းမ်ားက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနၾကသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ မႈန္မိုင္းဆဲ။ ေကာင္းကင္က ေရာင္စဥ္တန္းမ်ားကလည္း မပီျပင္ေသး။ သေဘၤာလက္ရန္းဘက္ အသာတိုးၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ့ ေလက အသားကုန္တိုက္သည္။ အလံုပိတ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ အဲကြန္းဖြင့္ၿပီးပင္ အိပ္ရသည့္အတြက္ ဝတ္ထားမိေသာ လက္ရွည္အပါးေလးက ေလဒဏ္ကို မည္သုိ႔မွ် မကာကြယ္ႏိုင္။ ေလကြယ္ရာ သြားလိုက္၊ ဓာတ္ပံုထြက္ရိုက္လိုက္ႏွင့္ အေအးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆံုး အခန္းျပန္ၿပီး အေႏြးထည္အထူဝတ္၊ ေခါင္းစြပ္ပါစြပ္လိုက္ရသည္။ ျပန္တက္လာေတာ့ ဂိုက္လည္း ေရာက္ေနၿပီ။

 

ေနထြက္က အေတာ္ေနာက္က်သည္။ ဂိုက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေနအထြက္ကို ေစာင့္ေနရင္း စိတ္ကလည္း ဒြိဟျဖစ္ေန၏။ ခဏေန ဧည့္သည္ေတြ ႏိုးလာလွ်င္ အခန္းထဲျပန္ဝင္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ မနက္စာ စားၿပီးသည့္အခ်ိန္ေလာက္တြင္ ပုဂံကို ေရာက္မည္။ သို႔ေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခ်င္လွ်င္ ယခုအခ်ိန္ခ်ိဳးထားမွ အဆင္ေျပမည္။ သို႔ေသာ္ ေနထြက္ခ်ိန္ကိုလည္း လက္လြတ္မခံႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုး ပုဂံဟုိတယ္ေရာက္မွသာ ေရခ်ိဳးေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီး ၿငီးစီစီခံစားခ်က္ကို မိ်ဳသိပ္ထားလိုက္ရေလသည္။

 

ရွင္ေနမင္းကား ေသာင္ျပင္ထဲမွ ထြက္လာေလၿပီ။ လိေမၼာေရာင္ ေကာင္းကင္ေအာက္က ျမဴထေနေသာ ေရျပင္ ႏွင့္ ေသာင္ျပင္၊ ေရျပင္ေပၚက ငါးဖမ္းေလွမ်ားႏွင့္ ေသာင္ျပင္ေပၚက တဲအိမ္မ်ား၊ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕စိုက္ခင္းမ်ား။ ကၽြန္မႏႈတ္က လွလိုက္တာ ဟူေသာ စကားကိုပင္ ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာေနမိသည္။ ၿမိဳ႕ျပက  ဘဝသည္ မြန္းက်ပ္လွ၏။ ေနထြက္ခ်ိန္၌ အိမ္တြင္ အလုပ္သြားရန္ျပင္ဆင္ေနရၿပီး ေနဝင္ခ်ိန္၌မူ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔တြင္ အလုပ္လုပ္ေကာင္းဆဲပင္ ရွိေနေသးသည္။ ေန႔စဥ္ျမင္ေနရသည့္အရာမ်ားကလည္း တိုက္တာမ်ား၊ ကားမ်ား၊ ကြန္ပ်ဴတာမ်ား၊ ဖိုင္မ်ား။ ၾကားေနရသည္က ကားသံမ်ား၊ တယ္လီဖုန္းသံမ်ား။ ယခုမူ လြတ္လပ္ျခင္းအရသာကို အျပည့္အဝခံစားရသည္မွာ အလြန္ပင္ တန္ဖုိးရွိလွေပသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ျခင္း၊ ေအးျမျခင္း၊ လတ္ဆတ္ျခင္း တို႔က အရာရာအားလံုးကိုပင္ ေမ့သြားေစႏုိင္စြမ္းသည္။

 

Tourism တြင္ အလုပ္ဝင္ကာစ တစ္လခန္႔အၾကာတြင္ ကၽြန္မ၏ မန္ေနဂ်ာက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးခဲ့သည္။ လူေတြ ဘာလို႔ ခရီးသြားၾကတာလဲတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ ဝန္ထမ္းအသစ္ေတြက တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေျဖခဲ့ၾကသည္။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္ရခ်င္လို႔၊ ခရီးထြက္ရတာႀကိဳက္လို႔၊ ေရာက္ဖူးခ်င္လို႔၊ လန္းဆန္းေအာင္လို႔ စသျဖင့္ အစံုပင္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက တစ္ခြန္းတည္းေသာ အေျဖကို ေပးခဲ့သည္။ To escape from daily life တဲ့။ ထိုအေျဖကို ကၽြန္မ အလြန္ပင္ သေဘာက်သြားသည္။ ကၽြန္မတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘဝထဲက ခဏတာ ထြက္ၾကည့္ၾကျခင္း။ ယခုလည္း ကၽြန္မလည္း ဘဝအသစ္တစ္ခုကို ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။

 

(၇) နာရီခြဲခန္႔တြင္ ဧည့္သည္ေတြ ထြက္လာၾကသည္။ ညီမေလးကလည္း Sundeck ေပၚတက္လာ၏။ ထုိေၾကာင့္ နံနက္စာ မစားမီ အခန္းျပန္ၿပီး အဝတ္အစားလဲ၊ ညက ျပင္ထားေသာ luggage ကို အေသအခ်ာျပန္စစ္၊ check-out ထြက္ရန္ အကုန္ျပင္ဆင္ရသည္။ ေနာက္ မနက္စာစားၿပီး (၉) နာရီခန္႔တြင္ Dining ထဲက ထြက္လာေတာ့ ပုဂံဘက္ကိုပင္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေရႊစည္းခံုေစတီကို လွမ္းဖူးေမွ်ာ္ႏိုင္သည္။ အေဝးက တုရင္းေတာင္ကိုလည္း ျမင္ရသည္။ အလြန္ေရာက္ဖူးခ်င္ေနေသာ ပုဂံသို႔ တကယ္ေရာက္ၿပီဟူေသာ အသိႏွင့္ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ သို႔ႏွင့္ ရင္ခုန္ရင္းကပင္ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း ဗူးဘုရားအနီးက သေဘၤာဆိပ္သို႔ သေဘၤာဆိုက္ကပ္ခဲ့ပါသည္။

 

ကမ္းပါးေပၚတြင္ ကားႏွစ္စီးက အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ဧည့္သည္ႏွင့္ ဂိုက္အတြက္က တစ္စီး၊ ကၽြန္မတို႔ (၂) ေယာက္အတြက္က တစ္စီး။ ကၽြန္မတို႔ကိုေတာ့ ပုဂံရံုးက လာႀကိဳသည္။ အထုတ္ေတြဆြဲၿပီး တက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေတြ႔လိုက္သည္က ပို႔စ္ကတ္ ႏွင့္ တီရွပ္ေရာင္းသူမ်ား။ ကေလး (၂) ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ ပထမေတာ့ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး ေရာင္းသည္။ ေနာက္ ျပင္သစ္မွန္း သိသြားသည္ႏွင့္ ျပင္သစ္လိုေျပာၿပီး ေရာင္းေတာ့သည္။ C’est pas cher (ေစ်းမႀကီးပါဘူး) တဲ့။ ကၽြန္မကေတာ့ မ်က္လံုးအျပဴးသားပင္ ျဖစ္သြားသည္္။ စိတ္ထဲကလည္း Tourism ၏ negative impact အမ်ားဆံုးရွိေနေသာ ပုဂံၿမိဳ႕ဟု အသိဝင္လာသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ျမန္မာ့ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈၿမိဳ႕ေတာ္ ပုဂံသည္ ကၽြန္မစိတ္ကူးထဲကအတိုင္း ရွိေနပါေစ ဟု ရင္ထဲက ဆုေတာင္းေနမိပါသည္။

 

သေဘၤာဆိပ္ေျမနီလမ္းကေလးကေန ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚကို ေရာက္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ေတာ့ အညာပီသစြာ ဖုန္ထူေျမသား၊ သစ္ပင္ရိပ္ႏွင့္ ျမင္းလွည္း၊ ဘုရားေဟာင္းမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ေသာ္ သစ္လြင္ေနေသာ ကတၱရာလမ္း၊ လမ္းေဘးဝဲယာက စားေသာက္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ ဟိုတယ္မ်ား၊ ေပါမ်ားစြာေတြ႔ေနရေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္ေနသည္ဟူေသာ ခံစားခ်က္က ရင္ထဲသို႔ မည္သို႔မွ် ဝင္မလာေခ်။ အရာရာအားလံုးသည္ သဘာဝအတိုင္း ရွိမေနဘဲ သပ္ရပ္စြာျပင္ဆင္ထားသည္ဟုသာ ျမင္မိသည္။

 

တည္းမည့္ဟုိတယ္က ေညာင္ဦးရွိ Amazing Bagan Resort။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္း သေဘၤာဆိပ္မွ ဟိုတယ္သို႔ သြားရာလမ္းတြင္ ပထမဆံုးအျဖစ္ အလိုေတာ္ဘုရားကို ဝင္ဖူးသည္။ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းႏွင့္ ေစတီကို ျမင္ရသည့္အခိုက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ႏွေျမာမိသလို၊ တစ္ခုခု ဆံုးရႈံးသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ပုဂံမွာ ရွိေနမည့္ရက္အတြင္း ထိုခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာကို ခံစားရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ေလွ်ာ့ထားဖို႔ပါ ျပင္ဆင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိသည္။ အထဲတြင္ ေတြ႔ရသည္ကလည္း ေရႊေရာင္ရုပ္ပြားေတာ္မ်ား။ ေရႊျမန္မာဟူေသာ အမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ပါေပ့။ စိတ္ဓာတ္ကလြဲ၍ အရာရာကို ေရႊခ်ခ်င္သူမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ နံရံေဆးေရးပန္ခ်ီမ်ားကိုေတာ့ ေရွးႏွစ္ေပါင္း (၂၀၀၀) ေက်ာ္ကကဲ့သို႔ မူရင္းအတိုင္း ထိန္းသိမ္းထားမည္ဟု ယူဆမိသည္။ မအီမလည္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရားတြင္ မည္သည့္အလိုဆႏၵကိုမွ် ဆုမေတာင္းခဲ့ဘဲ ျပန္ထြက္လာခဲ့မိသည္။

 

ထို႔ေနာက္ ဟိုတယ္ကို တိုက္ရိုက္ေမာင္းသည္။ (၁၁) နာရီဝန္းက်င္ခန္႔တြင္ ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ check-in ဝင္၍ မရေသးေပ။ သို႔ႏွင့္ reception တြင္ luggage မ်ားကို အပ္ခဲ့ၿပီး ပုဂံရံုးသို႔ သြားၾကသည္။ ေညာင္ဦးရွိ ဟိုတယ္မွ ပုဂံၿမိဳ႕သစ္ရွိ နယ္ရံုးသို႔ သြားရာလမ္းတြင္ အာနႏၵာဘုရားကို ဝင္ဖူးသည္။ အာနႏၵာဘုရားပြဲကို ႏွစ္စဥ္ ျပာသိုလ တစ္လလံုးနီးပါး က်င္းပၾကသည္။ အစည္ကားဆံုးကေတာ့ ျပာသိုလျပည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေရာက္သည့္ေန႔က ျပာသိုလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀) ရက္ေန႔ျဖစ္သည့္အတြက္ ေစ်းဆိုင္ခန္းမ်ားကို သိပ္မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဘုရားဖူးမ်ားကေတာ့ မ်ားျပားဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားပြဲရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျပည္တြင္းဘုရားဖူးမ်ားကို ပိုေတြ႔ရသည္။

 

ဂႏၶာကုဋီတိုက္ထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ မတ္ရပ္ရုပ္ပြားေတာ္ကို ေတြ႔ရသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းပင္ ရန္ကုန္က ယူလာေသာ ပုဂံဘုရားပုထိုးမ်ား စာအုပ္သည္လည္း ဟိုတယ္က အိတ္ထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေၾကာင္း သတိရသြားမိသည္။ ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ ပုဂံရွိ ထင္ရွားေသာ ဘုရားမ်ား၏ ထူးျခားခ်က္မ်ားကို ေရးထား၏။ ဘုရားကို ဦးခ်ရံုသက္သက္ျဖင့္ ဝင္ရမည့္အျဖစ္မွာ အလြန္ပင္ ပ်င္းစရာေကာင္းေပသည္။ သို႔ေသာ္ အာနႏၵဘုရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မအလြန္ၾကည့္ခ်င္ေနေသာ အရာတစ္ခုရွိသည္။ ဂႏၶာကုဋီတိုက္၏ ေလးဘက္ေလးတန္ရွိ မတ္ရပ္ရုပ္ပြားေတာ္ေလးဆူအနက္ တစ္ဆူေသာ ဘုရားသည္ အေဝးကၾကည့္လွ်င္ ၿပံဳးေနသည့္ပံုျဖစ္ၿပီး အနီးကပ္ေမာ့ၾကည့္လွ်င္ တည္ၾကည္ေသာအိေျႏၵကိုေဆာင္ေနသည့္ပံု ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ရုပ္ပြားေတာ္မွန္း ေသခ်ာမသိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဝင္ဝင္ခ်င္းေတြ႔ရသည့္ ရုပ္ပြားေတာ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္သည္။ ၿပံဳးသေယာင္ေယာင္ေတာ့ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ မေသခ်ာ။ အနီးကပ္ေမာ့ဖူးေတာ့လည္း သိပ္မထူးျခား။ သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္ပတ္ၾကသည္။

 

ဘုရားထဲတြင္ ဘုရားဖူးမ်ားက အျပည့္ပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားသားဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ ဂိုက္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဂိုက္တစ္ေယာက္က ေမွာင္မည္းေနေသာ နံရံကို ဓာတ္မီးႏွင့္ထိုးျပၿပီး နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီမ်ားအေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ရွင္းျပေနသည္။ ကၽြန္မလည္း နားေထာင္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ နားေထာင္ေနမိရင္း ဂိုက္က လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ သတိျပန္ဝင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာမိသည္။ ေနာက္ထပ္ မုခ္တစ္ခုဘက္ေရာက္ေတာ့ နားထဲဝင္လာေသာ အသံတစ္ခုေၾကာင့္ ထခုန္မတတ္ပင္ ဝမ္းသာသြားမိသည္။ Le Bouddha ne sourit plus (ဘုရား ၿပံဳးေတာ္မမူေတာ့ဘူး) တဲ့။ ကၽြန္မ သိခ်င္ေနသည့္ ရုပ္ပြားေတာ္ပင္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပင္သစ္ဂိုက္အစ္မတစ္ေယာက္က ဧည့္သည္ေတြကို ရွင္းျပေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မလည္း ဘုရားထိုင္ရွိခိုင္းရင္း ဆက္နားေထာင္ေနမိ၏။ ထို႔ေနာက္ သူက ဘုရားမ်က္ႏွာေတာ္ႏွင့္ တည့္တည့္က အေပါက္ကို ညႊန္ျပရင္း သည္အေပါက္တြင္ ထြန္းထားေသာ လွ်ပ္စစ္မီးက ယခင္က မရွိေၾကာင္း၊ ေနထြက္လာလွ်င္ ဘုရားမ်က္ႏွာေတာ္ဆီသို႔ ေနေရာင္ေရာက္ေၾကာင္း၊ ေရွးေခတ္က ဗိသုကာလက္ရာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ သူတုိ႔ထြက္သြားေတာ့မွ ဘုရားမ်က္ႏွာေတာ္ကို အေဝးကဖူး၊ အနီးကပ္ေမာ့ဖူးၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္သည္။

 

ရုပ္ပြားေတာ္ တစ္ဆူခ်င္းစီ၏ ေဘးဘက္နံရံတြင္ က်န္စစ္သားမင္းႀကီးႏွင့္ ရွင္အရဟံတို႔ ပုဆစ္တုပ္ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီထားသည့္ ရုပ္ထုမ်ားကုိ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ မတ္ရပ္ရုပ္ပြားေတာ္၏ အေျခရွိ ဆင္းတုမ်ားကို ေရႊသကၤန္းကပ္လွဴႏိုင္သည္။ ဝင္ေပါက္မ်ားရွိ ႀကီးမားေသာ ကၽြန္းတံခါးႀကီးမ်ားကလည္း အံ့မခန္းဖြယ္လက္ရာကို ျပသေနသည္။ တစ္ပတ္ ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္ကာနီးတြင္ ဂိုက္တစ္ေယာက္က နံရံကို ဓာတ္မီးႏွင့္ထိုးၿပီး ရွင္းျပေနသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ သည္တစ္ခါကေတာ့ ရုပ္လံုးရုပ္ၾကြမ်ားအေၾကာင္း။ ျမတ္စြာဘုရား ပဋိသေႏၶတည္သည့္အခန္းကို သရုပ္ေဖာ္ထားသည္။

 

အမွန္ေတာ့ ပုဂံဘုရားမ်ားအေၾကာင္းကို အေသအခ်ာေလ့လာၿပီး စာအုပ္စာတမ္းအစံုအလင္ႏွင့္ လာရလွ်င္ ပိုေကာင္းမည္ဟု ထင္မိသည္။ ၾကည့္ခ်င္သည့္အရာေတြ မ်ားေနေသးေသာ္လည္း ေစာင့္ေနရသည့္ ပုဂံရံုးကအစ္ကိုကို အားနာေသာေၾကာင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့ရသည္။ သို႔ႏွင့္ အာနႏၵာဘုရားမွထြက္ၿပီး ပုဂံရံုးတည္ရွိရာ Bagan House Lacquerware Workshop သို႔ ေန႔လည္ (၁၂) နာရီခြဲခန္႔တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။

ေရာင္နီသန္း

ေရာင္နီသန္း

တစ္ဖက္ျခမ္းက ေကာင္းကင္

တစ္ဖက္ျခမ္းက ေကာင္းကင္

ရွင္ေနမင္းႀကီး ထြက္လာၿပီ

ရွင္ေနမင္းႀကီး ထြက္လာၿပီ

ျမစ္ျပင္ရႈခင္း

ျမစ္ျပင္ရႈခင္း

လိေမၼာ္ေရာင္ေကာင္းကင္

လိေမၼာ္ေရာင္ေကာင္းကင္

ေရႊစည္းခံကို ဖူးႏိုင္သည္

ေရႊစည္းခံုကို ဖူးႏိုင္သည္

တုရင္းေတာင္

တုရင္းေတာင္

သေဘၤာဆိပ္

သေဘၤာဆိပ္

ဒါက ေၾကာ္ျငာ.. ဟိ

ဒါက ေၾကာ္ျငာ.. ဟိ

ေရႊေရာင္ဝင္းဝင္း အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရား

ေရႊေရာင္ဝင္းဝင္း အလိုေတာ္ျပည့္ဘုရား

အလိုေတာ္ျပည့္ပါေစ

အလိုေတာ္ျပည့္ပါေစ

နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ

နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ

ဘုရားထဲက အီလက္ထေရာနစ္

ဘုရားထဲက အီလက္ထေရာနစ္

Ananda Temple

Ananda Temple

ဘုရားရွင္ ၿပံဳးေတာ္မူသည္

ဘုရားရွင္ ၿပံဳးေတာ္မူသည္

Le Bouddha ne sourit plus

Le Bouddha ne sourit plus

ကၽြန္းတံခါးႀကီး

ကၽြန္းတံခါးႀကီး

DSCF8290

အလင္းဝင္ေပါက္

ပဋိသေႏၶတည္ခန္း

ပဋိသေႏၶတည္ခန္း

ဘုရားေစာင္းတန္း

ဘုရားေစာင္းတန္း

ဘုရားပြဲေစ်းခင္း

ဘုရားပြဲေစ်းခင္း

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

လံုမေလးမြန္မြန္

About လံုမေလးမြန္မြန္

has written 159 post in this Website..

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကို ကုိယ့္ရဲ႕ေမတၱာတရားကို ျပသဖို႔ ၀န္မေလးပါနဲ႔... ဘ၀ဆိုတာ တိုတုိေလးရယ္ပါ... .... CJ # 11202010