အော်ဗိုလ်ချုပ်..ဗိုလ်ချုပ်..

ဒီဆောင်းပါးလေးကိုဖတ်ဖူးတာကြာပါပီ…အခုအမှတ်မထင်ပြန်တွေ့လို့ ဖတ်ကြည့်တော့…တမျိုးခံစားရပြန်သည်…အထူးသဖြင့်ကား ကျ် ဆောင်းပါး
ရှင်က ကျွန်ုပ်တို့ အင်မတန် လေးစားနေခဲ့သော..ဗိုလ်ချုပ်အား “ငမိုး“ ဟု
အားပါးတရခေါ်ကာ သရုပ်ဖေါ်ထားသောအရေးအသားမို့ တမျိုးဆန်းစွာ
ခံစားရခြင်း ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ အမှန်တော့ ဗိုလ်ချုပ် အကြောင်း ရေးသားချက်
များအားလုံးသည်ကား..စာတစ်ပုဒ်ခံစားမှု့တစ်ခုပေးသည်သာချည်း
မဟုတ်ပါလား..သို့နှင့်ပင် မျှဝေချင်မိပြန်ပါသည်…….(ဖေဖေါ်ဝါရီ ၁၃ အမှတ်
တရဆိုပါစို့ရဲ့..)

ငမိုး မသေသေး

(ငမိုး)ကိုလူအများတကာက သေလေပြီဟုပြောကြသည် ။ အမှန်မှာကား ( ငမိုး ) မသေသေးဟု ထင်ပါသည် ။ ယခု ဇန်နဝါရီလ တစ်ခုသော နံက်ခင်း ချမ်းချမ်းစီးစီးထဲတွင် တပ်မတော်မော်ကွန်းတိုက်၏ အောက်ထပ်၌ “ငမိုး (ခေါ်)ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း” ကိုအမှတ်မထင် ကျွန်တော် တွေ့ရ၏ ။တစ်ဦးနှ…င့်တစ်ဦး တွေ့ကြရာ၌ ယခင်တုန်းကလို ဝမ်းသာအယ်လဲမရှိကြ ။ သူကလည်း သူ့အတွေးနှင့်သူ ငိုင်နေ၏ ။ ကျွန်တော့်မှာလည်း ရင်ထဲမှာ နာနေ၏ ။ဘာအတွက် အသဲနာ,ရင်နာ ဖြစ်ရသည်ကိုကား ကျွန်တော် ဖွင့်မပြောချင်။ တစ်ခါတုန်းက ( ငမိုး )အကြောင်း “ဂျာနယ်ကျော်”ထဲတွင်ဖွင့်ပြောဘူးသဖြင့် ငါးကြော်စားက ရန်ကုန်ထောင်ထဲ ( ၃ ) လကျော်ဝါဆို ခဲ့ရဘူး၏ ။ ထို့ကြောင့် နာနေသော အသဲကို ကျပ်စည်း၍ထားရမည် ။ ငမိုး သည် သူ၏ အထုပ္ပတ္တိ ကိုစီကာ စဉ်ကာပြသထားသော မှန်ဘီရိုများအား ဦးခေါင်းငိုက်ဆိုုက်ဖြင့် တစ်ခုပြီးတစ်ခု လိုက်လံကြည့်ရှုနေ၏ ။ ထိုမှန်ဘီရို များထဲ၌ တက္ကသိုလ် သိပ္ပံဌာနမှ ကြီးမှူးသော ပြပွဲတွင် တပ်မတော် မော်ကွန်းတိုက်မှ (ငမိုး) ၏ ဓတ်ပုံ,စာရွက်စာတမ်း,အဝတ်အစား,အသုံးအဆောင် ကလေးများကို စုဆောင်း၍ ပြသထားဘူး၏ ။ တစ်ဆယ့် သုံးခုမြောက် မှန်ဘီရိုထဲတွင် (ငမိုး) ၏ စီးကရက်ဗူး မီးခြစ်နှင့် ပလေးယားစီးကရက် (၆)လိပ်ရှိ၏ ။ ငမိုး သည် ဘာမပြောညာမပြော စီးကရက်တစ်လိပ်ကိုယူပြီး မီးညှိသောက်နေလေရာ သူ၏ စီးကရက်မှ မီးခိုးငွေ့များသည် တစ်ခဏအတွင်း မော်ကွန်းတိုုက် အောက်ထပ်၌ ပြည့်လျှံ၍ သွားလေ၏ ။ စီးကရက် မီးခိုး အနံ့ကြောင့် ကျွန်တော်၏ ဦးခေါင်း သည် ရီဝေမူးနောက် လာ၏ ။ ကျွန်တော် ၏ စိတ်သည် ရပ်တည်နိုင်စွမ်းမရှိဘဲ အတိတ်ဆီသို့ ထွက်ပြေးသွားလေသည် ။ ( ၂ ) ငမိုး သည် ကျွန်တော့် ထက် အသက် ၆ နှစ်ခန့်ကြီးသည် ။ ကျွန်တော်ကျောင်းရောက်၍ ဆရာ ဦးသာလင်း၏ သူငယ်တန်းတွင် စာသင်နေချိန်ဝယ် ငမိုး သည် ဆရာ ဦးဘသန်း(ဦးရွှေထိုုက်) ၏ တတိယတန်းလောက်တွင် ရောက်နေပေပြီ ။ ငမိုး နှင့် ကျွန်တော် အသက်ချင်း ကွာခြားသလို စာသင်ရသော အတန်းလည်း ကွာခြား၏ ။ကျွ်တော်၏ ဝမ်းကွဲအကို ကြွက်ကဒိုး (ခေါ်)ကိုဘအေး ၊ ယခု ကျွန်တော့်ယောက်ဖ ကိုဘို ၊ ကိုဖိုးနီ စသော သူများသာ ငမိုးနှင့် တစ်တန်းထဲ စာသင်ကြရ၏ ။ငယ်ရွယ်စဉ် ကလေးဘဝက ဖြစ်၍ ရေးရေးသာ မှတ်မိတော့၏ ။ ငမိုး ကျောင်းအဆင်း အိမ်အပြန်တွင် လမ်းသွားရင်း လုံချည်ကျွတ်သွားက ပြန်၍မဝတ်၊ လုံချည်ကို ပုခုံးတွင် စွပ်၍ မည်သူ့မျှ စကားမပြောဘဲ ခပ်သုတ်သုတ်သွားသည်ကို မကြာခဏကြုံရ၏ ။ ကျွန်တော်တို့ ကျောင်းတွင် မျက်နှာကြီးကျောင်းသား အသိုက်အဝန်း ၂-စု ကွဲနေသည် ။ တစ်စုကို ယခုအခါ ကာယကံရှင်များ အထင်အရှားရှိ၍ ဖွင့်ဟ ရေးသားရန် မသင့် ။ ကျန်တစ်စုမှာ ငမိုး တို့ ညီအစ်ကိုစု ဖြစ်၏ ။ ကျောင်းအပြန်တွင် ဤကျောင်းသားစု ၂-စုသည် အမြဲတမ်းရန်ပွဲဆင်ရ၏။ တစ်စုနှင့်တစ်စု ပညာဂုဏ်ပြိုင်ဘက် ဖြစ်ကြ၍ လမ်းသွားရင်း ကျောင်းမှ သင်ပေးသော စာများကို ငြင်းခုံကြ၏ ။ ငြင်းခုံရာမှ လက်သီးချင်းထိုး ၊ ကျောက်သင်ပုန်းနှင့်ခုတ် ၊ ခဲနှင့်ထု စသည်ဖြင့် ကလေးတို့ဘာဝ လက်နက်မျိုးစုံ အသုံးပြုကြ၏ ။ထိုရန်ပွဲတွင် ကျွန်တော်တို့သည် ငမိုးတို့ဘက်မှ ပါဝင်ကြမြဲဖြစ်သည် ။ ထိုကျောင်းတော်က ရန်စသည် ငမိုး တို့ ကျွန်တော်တို့ လူရွယ်ပိုင်းရောက်၍လည်း အငွေ့နဲနဲရှိသေး၏ ။ ငမိုး သခင်ဘဝ ၊ နိုင်ငံရေးသမား ဘဝ အထိအငွေ့မစဲ ။ ငမိုး နှင့် ကျွန်တော်တို့ ပါတီကို ဘယ်တော့မှ အကောင်းမပြောကြပေ ။ နောက်ဆုံး ငမိုးသည် (ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း) ဟု နာမည် တဟိုးဟိုးကျော်သည်အထိ ၎င်း ၊ ကျွန်တော်သည် ငမိုး၏ နောက်လိုက် အန္တေဝါသိက ဖြစ်နေချိန်အထိ၎င်း တစ်ဖက်မှ အကောင်းပြောခြင်းကို မခံကြရ ။ “ ဒီကောင်တွေ အင်္ဂလိပ်ပြန်လာရင် ထောင်ထဲနေရမယ့် ကောင်တွေပါကွာ ” ဟု အပြောခံကြရသေး၏ ။ ကျွန်တော်တို့ ၊ ငမိုး တို့မှာ တိုင်းပြည်လွတ်လပ်ရေးရရန် တာဝန်အထပ်အပိုးကြီးကို ရင်ခွင်တွင်ပိုက်၍ အများတကာ နှင့်ပူးတွဲ ဆောင်ရွက်နေရသဖြင့် ထိုကျောင်းတော်က ကိစ္စများကို ခေါင်းထဲ မထားနိုင် ၊ ရင်ထဲလည်း မထားနိုင် ။ ဂျပန်ခေတ် (စိတ်အထင် ၁၉၄၄- ခု နိုဝင်ဘာလ) စစ်ဝန်ကြီး နှင့် စစ်သေနာပတိအဖြစ် ကန်တော်ကြီး ပတ်လမ်း ( ယခု နတ်မောက်လမ်း)၌ နေထိုင်သောအခါ ကျွန်တော်သည် သူနှင့်အတူနေရ၏ ။ ထိုအခါက အလုုပ်အလွန်များနေသည့်ကြားမှ တစ်ခါတစ်ခါ နေရပ် ဇာတိအကြောင်း ပြန်ပြောင်းပြောမိကြ၏ ။ “ (……) ဘာလုပ်နေသတဲ့လဲကွ …” “ဒီလူ ကုန်သည်လုပ်နေတယ် ကြားရတာဘဲ ..” “ အာရှလူငယ်ထဲ မပါဘူးတဲ့လား …….” “ ပါတယ် မကြားမိပါဘူး ….” ငမိုး သည် စာပွဲတွင် လက်ချောင်းကလေးများကို တင်ထားပြီး ဗုံတီးသလို တီးလိုက်သေး၏ ။ ပြီးနောက်ငြိမ်နေလေသည် ။ ငြိမ်နေပြီးမှ ပြော၏ ။“ ဒီကောင် ခက်တော့တာဘဲ ၊ လူတော့ လူကောင်းဘဲ ။ အရည်အချင်းလဲ အသင့်သား ၊ ကြွားတတ်တာ ဆိုးတယ် ….” ဤကား သူ့အား တစ်ဘဝတာလုံး အကောင်း ဟူ၍တစ်ခွန်းမပြောသော သူ၏ ကျောင်းနေဘက် အပေါ်တွင် ထားရှိသော သဘောထားပင်တည်း ။ ငမိုး ၏ဖြူစင်တိကျသော သဘောထားကို ကျွန်တော်သည် ရုတ်ချည်းသိ ထိမိပြီး အံ့အားသင့်သွားခဲ့ရ၏ ။ သူ့ သူငယ်ချင်းအပေါ်တွင် ကြင်နာပြီး သူမြှော်မှန်းသလို မဟုတ်သောကြောင့် ရှုတ်ချခဲ့ခြင်းကား မပြုပေ ။ ငမိုး သည် စိတ်ထားကြီးမားပေသည် ။ ( ၃ ) ၁၉၂၉- ခုနှစ် ။ ငမိုး စတုတ္ထတန်း အောင်မြင်ပြီး သောအခါ ၊ အင်္ဂလိပ်ကျောင်းသို့ပြောင်းသွား၏ ။ အင်္ဂလိပ်ကျောင်း ဆိုသည်မှာ ရေနံချောင်း နေရှင်နယ်ကျောင်းကို ဆ ိုလို၏ ။ အဲဒီခေတ်တုန်းက အင်္ဂလိပ်ကျောင်းကို တော်ရုံ တန်ရုံ ကျောင်းသားများ သွားပြီး ပညာမသင်နိုင်၊ မိဘ ၊ ဦးလေးသားချင်းများတွင် ငွေကြေးတတ်နိုင်မှသာ အင်္ဂလိပ်ကျောင်းသို့ ရောက်နိုင်၏ ။ ငမိုး ၏ မိဘများမှာ ငွေစ, ရှိသူများဖြစ်သည် ။ ငမိုး အင်္ဂလိပ် ကျောင်းရောက်သွားပြီး ကျွန်တော်တို့မှာ မြန်မာကျောင်းတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည် ။ ဤတွင် ငမိုး နှင့် ကျွန်တော်တို့ အနေဝေး၍ သွား၏ ။ ဒီလို ….ဒီလို နှင့် ကျွန်တော်တို့ အိမ်အရှေ့ဘက်က ဧကရာဇ် ပင်ကလေးသည် ဧကရာဇ်ပင်ကြီး ဖြစ်လာ၏ ။ ကျွန်တော့်အစ်ကို ဝမ်းကွဲ ကြွက်ကဒိုး သည် ငယ်နာမည်ပျောက်၍ ဘအေးဖြစ်လာပြီး မိန်မပင် ရနေ၏ ။ ကျွန်တော်လည်း နှာရည်တွဲလောင်းနှင့် ကလေးဘဝမှ လူပျိုပေါက် အရွယ်ကဖြစ်လာ၏ ။ ငမိုး သည်လည်း ကောလိပ်ကျောင်းသားကြီး ဖြစ်သွားပေပြီ ။ အဲဒီ ခေတ်က ကျွန်တော်တို့မြို့မှ ကောလိပ်ကျောင်းတွင် ပညာသင်နေသူ လေးငါးဦးရှိမည် ။ အခြားသူများက တမူ ၊ ငမိုးက တဘာသာ ။ ကျွန်တော်မည်သူ့မျှ ထိခိုက်စေလိုသော စေတနာ မထားပါ ။ အချို့ ကောလိပ်ကျောင်းသားကြီးများ နွေဥတု ကျောင်းပိတ်အိမ်ပြန်လာရာတွင် “ဘယ်နေ့ ရောက်မည် ၊ ဘူတာက ကြိုပါ ” ဟု အိမ်သို့ သံကြိုးရိုက်ထားလေ့ ရှိကြ၏ ။ နတ်မောက်သည် တောမြို့ကလေးဖြစ်၍ မော်တော်ကား နတ္ထိ ၊ လှည်းယဉ်များသာ အသုံးပြုကြရ၏ ။ ဘူတာနှင့် မြို့စပ်ကြားတွင် “ယင်းဘာသာ ကွင်းညာက ရှုလိုက်တော့ ” ဟူသော ဦးကြော့လေးချိုးတွင် ပါသည့် ယင်းချောင်းကြီးက ခြားထား၏ ။ မိုးရာသီတွင် ရေရှိ၍ နွေရာသီတွင် ရေမရှိ ။ သဲများပြည့်နေ၏ ။ သံကြိုးစား ရသည့် သက်ဆိုင်ရာများက ကောလိမ်ကျောင်းသားကြီးတွေကို လှည်းယဉ်နှင့် သွားကြိုရ၏ ။လှည်းယဉ်ဆိုပေမယ့် မခေလှ ။ နှီးပေါင်းမိုးတွင် နံဘေး – ဝဲယာ နှစ်ဖက်၌ ပြူတင်းပေါက်ပါပြီး ခန်းဆီးတပ်ထားကြ၏ ။ လှည်းဆောင့်သောအခါ ဖင်မနာအောင် မွှေ့ရာခင်းထား၏ ။ နွားတွင် ခြူကုံးတွေ တချွင်ချွင်နှင့် စိတ်ကြီးဝင်စရာ သိပ်ကောင်း၏ ။ ရထားက အဆင်း မြို့ထဲအဝင် ၌ တစ်စောင် တစ်မူးပေးရသော (ရန်ကုန်ဂေဇက်) အင်္ဂလိပ်သတင်းစာကြီးကို လှည်းနံရံ ခြေကန်ဖတ်ရင်း လိုုက်ပါလာလျှင်၊ ကောလိပ်ကျောင်းသား ပြန်လာပြီဟု သိကြရ၏ ။ ငမိုး ကား အာဂ ငမိုး ။ သူ နွေကျောင်းပိတ် အိမ်ပြန်လာလျှင် သံကြိုးလဲမရိုုက် ၊ ဘယ်သူ့မှလဲ အကြိုမခိုင်း ။ အိပ်ရာလိပ်နှင့် သေတ္တာကို လှည်းကြုံနှင့် ငါးမူးပေးပြီး တင်လွှတ်လိုက်တတ်၏ ။ ရန်ကုန် ရထားဆိုက်သော နေ့ခင်း ( ၂ ) နာရီနေပူပူထဲတွင် ဦးထုပ်မပါ ၊ ဖိနပ်မပါ ယင်းချောင်းကို ဖြတ်ကူးလာတတ်၏ ။ ချည်လုံကွင်း မီးလောင်ပေါက်နှင့် မြို့အရှေ့ဘက်က မြောင်းဘောင်အတိုင်း လျှောက်၏ ။ ထိုကမှ မြို့ထဲပတ်ဝင်၍အိမ်သို့သွား၏ ။ တစ်ခါတစ်လေ စပါးလှေ့ နေသော လူသိုက်ထဲ ဘာမျှမပြော ဝင်ထိုင်၏ ။ မောမောနှင့် ရေနွေးကြမ်းနှစ်ခွက် သုံးခွက် ငှဲ့သောက်ပြီး တန်း,ထ,သွားသည်။ နေ ပူပူ ခြေလျှင်ပြန်လာရာ တစ်ခါက ကျွန်တော်တို့ လူငယ်တစ်စု လယ်ကွင်းရေစပ်တွင် စာဝရီးငှက်ကလေးများကို ဂွလေးနဲ့ လိုက်ပစ်နေစဉ် ကြုံဘူး၏ ။ ကျွနတော်တို့က နှုတ်ဆက်၏။ သူကမကြား ၊ တစ်ယောက်ထဲ လက်သီးဆုပ် အံကြိတ်ပြီး စကားပြောသွားသည်။ ဘာပြောတာမှန်းလဲမသိ ။ (စစ်သေနာပတိ ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်း ဘဝတုန်းက အဲဒီ ရှုကွင်းကို ကျွန်တော်က ပြန်ပြော၏ ။ “အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော်တို့က ခင်ဗျား စိတ်နောက်နေတယ် ထင်ကြတာ” ဟု ပြောရာ ငမိုး ကဘာမျှ ပြန်မပြော ၊ ဟက်ဟက်ပက်ပက် သာ ရယ်လေ၏ ။) ၁၉၃၆-ခုနှစ် ကျောင်းသား သပိတ်ဖြစ်စဉ် ငမိုး သည် နာမည်ထွက်လာ၏ ။ ငမိုး ကမျိုးချစ်စိတ်ဝင်စား၏ ။ အမျိုးသားလှုပ်ရှားမှုတွေတွင်ပါဝင်နေ၏ ။ နေရပ်ရှိ သခင်ဗဉာဏ် ၊ ကိုသံချောင်း ၊ ကိုဘို ၊ ထွန်းရှိန် ၊ မောက်ညွန့် ၊ ကျွန်တော်တို့ လူသိုုက်သည် ငမိုး လမ်းစဉ်ကို လိုက်ကြရင်း သတင်းထောက် ဘဝ နှင့် နယ်အရာရှိဆိုးတွေ နှက်သူက နှက်၏ ။ သခင်လုပ်ငန်း ၊ ကျောင်းသား သမဂ္ဂလုပ်ငန်းတွေ လုပ်သူတွေက လုပ်ကြ၏ ။ နဂါးနီ စာအုပ်တွေဖတ်ပြီး ဆွေးနွေးကြ၏ ။ ငမိုး အစွဲကား ပြင်းထန်၏ ။ ငမိုး နွေကျောင်းပိတ် ပြန်အလာ မျှော်ရင်း သူပြန်လာလျှင် တက္ကသိုလ်မဂ္ဂဇင်း ၊ ဒီးဒုတ်ဂျာနယ်၊ ဘားမားဂျာနယ် စသော စာအုပ်များပါလာလေ့ ရှိ၏ ။ကျွန်တော်တို့က ယူပြီးဖတ်၏ ။အချို့ အိမ်နီးနားချင်းများ နေ့ခင်း နွားစာပြောင်းရိုးစဉ်းနေစဉ်သွား ပြီးဖတ်ပြ၏ ။ ကျွန်တော်တို့က ဒီလိုလုပ်နေစဉ် ငမိုး က ညလသာသာ ရွာထဲမှ ကလေးတွေစု ပဲကြီးလှော်ဝေပေးပြီး ဒို့ဗမာ သီချင်း သင်ပေး၏ ။ ဤနည်းဖြင့် ကျွန်တော်တို့မြို့ရှိ လူငယ်တစ်တွေမှာ ဟိုခေတ်က လူကြီးများအခေါ်အရ ဝံသာနု ၊ ထောင်စာကလေးတွေ ၊ သူပုန်ကလေးတွေဖြစ်လေကုန်၏ ။ ၃၈- ခုနှစ်တွင် ကျွန်တော် ၊ မောက်ညွန့် ၊ ထွန်းရှိ်န်တို့သည် ကျောင်းသား သမဂ္ဂ ခေါင်းဆောင်များဖြစ်၏ ။ ငမိုး ခေတ္တပြန်လာ၏ ။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းသားတွေ ထကြွလှုပ်ရှား သည်ကို သူကျေနပ်၍နေသည် ။ ကျောင်းသားသပိတ်ဖြစ်ပြီး ကိုအောင်ကျော်ကျဆုံး၏ ။ ရန်ကုန်သမဂ္ဂ သံကြိုးရလျှင် ရခြင်း ငမိုး ထံသွား၍ ပြောပြရာ ငိုင်နေ၏ ။ နောက် ကျောင်းသားသမဂ္ဂ အစည်းအဝေးကျင်းပရာ သာသနာ့ဟိတ စာကြည့်တိုက် သို့ လိုုက်လာ၏ ။နေ့ခင်း ၁-နာရီခန့်ရှိပြီ ၊ ဦးထုပ်မပါဘဲ လိုက်လာ၏ ။ ကျောင်းသားအစည်းအဝေးတွင် စကားပြော၏ ။ နာရီဝက်ခန့်ပြော၍ လုပ်ငန်းစဉ်ချပေးပြီး သူ၏ အိမ်သို့ နေပူကြီးထဲ၌ပင် ပြန်သွား၏ ။ အံဩဘို့ကောင်း၏ ။ တစ်ခါတုန်းက တစ်နေ့-နေ့ခင်း မြို့လယ်ရှိ ကိုအီကွမ်း၏ တရုတ်လဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ငမိုး ရောက်နေ၏ ။ ငမိုး ၏ ပတ်ပတ်လည်တွင် လူစည်ကား၍နေ၏ ။ အလပ္ပါယ်ဆရာ ကိုညို ၊ ဘိန်းစား ကိုကွက်ကြီး ၊ ဘိန်းစား ကိုဘထွန်း ၊ ဆိုင်းဆရာ ကိုရေချမ်း ၊ ကိုစို့ကြီး ၊ ကိုရေအေး စသော ပရိသတ်များရှိ၏ ။ ကျောက်စားပွဲတွင် ရေနွေးကြမ်းကရား တင်ပြီး ထိုလူသိုက်နှင့် ဒို့ဗမာ အစည်းအရုံးအကြောင်း၊ ကျောင်းသား သမဂ္ဂအကြောင်းတွေ ဆွေးနွေးနေ၏ ။ ကိုဘကွမ်း ၊နဘိ-ကိုလှဖေ ၊ သံရောင်-ထွန်းရှိန် ၊ဘိုနက် ၊ဘခွေးနှင့် ကျွန်တော်တို့လည်း ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်တွင် ရေနွေးကြမ်း စုသောက်နေရာမှ သူ့အသံကြား၍ ထ,လာခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏ ။ ငမိုး က မျိုးချစ်စိတ်ရှိရန်နှင့် အင်္ဂလိပ်မကောင်းကြောင်းများ ပြော၏ ။ ဘိန်းစား ၊ အရက်သမား ၊ ကြက်သမားများမှာ သူတို့၏ လုပ်ငန်းတွင် မဖြတ်နိုင်ဘဲ စွဲလမ်းနေသူများဖြစ်၏ ။ သူတို့သည် သူတို့၏ လုပ်ငန်းများမှလွဲ၍ တစ်ခြားဘာကိုမျှ စိတ်ပါဝင်စားသူများ မဟုတ်ကြ ။ သူတို့အား မျိုးချစ်စိတ်ထားရှိရန် တရားဟောသူသည် ဘာမျှမြှော်လင့်ချက် ထားရန်မရှိ ။ သို့သော် ………ငမိုး နတ်မောက်မှ ရန်ကုန်သို့ ပြန်သွားသောအခါ၌ ထိုလူတစ်စုသည် သတင်းစာဖတ်သူကဖတ်၍ သခင်အကြောင်း ၊ ကျောင်းသားအကြောင်း များကို အရက်ဆိုင် ၊ ဘိန်းခန်း ၊ ကြက်ပွဲများတွင် ဆွေးနွေးကြသည်အထိ ဖြစ်သွား၏ ။ အံ့ဖွယ် စည်းရုံးရေးပါတကား ။ ( ၄ ) အများသိကြသည့် အတိုင်း ငမိုး ဂျပန်သို့သွား၏ ၊ ပြန်လာ၏ ၊ ဗိုလ်တေဇဖြစ်လာ၏ ။ အဲဒီ (ဘီအိုင်အေ) တွင် ကျွန်တော် ဒုက္ခလှလှကြီးတွေ့ရ၏ ။ ထိုစဉ်က ကျွန်တော်သည် ဟင်္သတ ဗိုလ်ဗသိန်းတပ်မှ တဆင့် ဗိုလ်မှူးရန်နိုင်၏ တပ်မဟာတွင် ရောက်ရှိနေ၏ ။ တပ်စခန်းမှာ မန္တလေး ဆပ်ပါးမိုင်းနားစ်တွင်ဖြစ်၏ ။ တပ်စခန်းထဲတွင် စိန်ပန်းပွင့် နီနီရဲရဲတွေက ယခုရုံးစာရေး မမကလေးတို့၏ နှုတ်ခမ်းလို နီရဲ၍နေ၏ ။ အရှေ့ဘက်တွင်ကား စေတီပုထိုး ၊ ဂူကျောင်း ဇရပ်တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော မန္တလေးတောင်တည်ရှိ၏ ။ အချိ်န်အခါကား (ဘီအိုင်အေ) ကိုဖျက်သိမ်း၍ (ဘီ-ဒီ-အေ)သို့ အပြောင်းအလွှဲ ကာလဖြစ်၏ ။(ဘီအိုင်အေ)တွင် ပါလာသော တပ်ဗိုလ်များအား ၊ အချို့ကို တိုက်ရိုက် ကော်မရှင်ရာထူးပေး၍ ၊ ကျန်အချို့ကို မင်္ဂလာဒုံ ဗိုလ်သင်တန်းကျောင်းသို့ ရွေးချယ်တက်ရောက်စေရမည်ဖြစ်၏ ။ တစ်ညနေခင်း၌ ကျွန်တော်၏ အိမ်သို့ ဗိုလ်မှူး ရန်နိုင်ထံမှ ဆက်သားရဲဘော်ရောက်လာ၏ ။ တစ်ခါထဲလိုက်ခဲ့ပါဟု မှာကြောင်းပြော၏ ။ဘုမသိ ဘမသိ လုံကွင်းနှင့်ပင် ထ,၍လိုက်သွား၏ ။တပ်စခန်းမြောက်နားရှိ ဗိုလ်မှူး ရန်နိုင်အိမ် အပေါ်ထပ် ၊ အရှေ့ဘက်ခန်းသို့ ရောက်သွား၏ ။ ထိုအခန်းထဲ၌ ဗိုလ်မှူးရန်နိုင် ၊ဗိုလ်ချုပ်နေဝင်း ၊ဗိုလ်မှူးဇေယျ နှင့် အခြား ကျွန်တော်မသိခဲ့ဘူးသော ဗိုလ်မှူး နှစ်ဦးတို့ စု ထိုင်ပြီး စကားပြောနေကြ၏ ။ ကျွန်တော့်အား ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ နှုတ်ဆက်ကြ၏ ။ ဗိုလ်မှူး ရန်နိုင်က ထိုသူတို့နှင့် မတ်ဆက်ပေး၏ ။ ဗိုလ်မှူးရန်နိုင်က ထုံးစံအတိုင်း ပြုံး၍ပြော၏ ။ “ ခင်ဗျား တပ်က ထွက်မယ် ကြံသေးသလား ” “ ဟာ….ဘယ်ထွက်ရမှာလဲ ကျွန်တော် ဆက်လုပ်မှာပါ ” “ ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်တို့က ဒါရိုက်အပွိုင့်မင့် ပေးဘို့ စီစဉ်ထားတာဗျ ” ကျွန်တော် ဘာမျှ ပြန်မပြော ၊ အားလုံးက ကျွန်တော့်ကို အားနာသော အကြည့် ၊ ကြင်နာသောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေ၏ ။ ဗိုလ်မှူးရန်နိင်ကသာ စကားဆက်ပြော၏ ။ “ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ အစီအစဉ်အတိုင်းတော့ မဖြစ်ဖူး ။ ဒီစာသာ ဖတ်ကြည့်ပါဗျာ ” ဟု စာရွက်တစ်ရွက်ကို ပေး၏ ။ မင်နီနှင့်ရေးထား၏ ။ စာ၏ ဆိုလိုရင်းမှာ “ နတ်မောက်မှ လာသော သခင်ဘုန်းကျော် ဆိုသူ ကျောင်းသားခေါင်းဆောင် တစ်ယောက်ရှိသည် ။ဟင်္သတ ဗိုလ်ဗသိမ်းတပ်ထဲပါသွားသည် ။ သူ့ကိုရှာပါ ။ တိုက်ရိုက်ရာထူး စာရင်းတွင်မထည့်နှင့် ” ဟူသတည်း ။ အောက်တွင် ( ဗိုလ်တေဇ ) ဟုလက်မှတ်ထိုးထား၏ ။ ကျွန်တော်က စာရွက်ကို ခေါက်၍ ပြန်ပေးလိုက်၏ ။ ဗိုလ်မှူးရန်နိုင်သည် စာရွက်ကို ပြန်ယူရင်း မေး၏ ။ “ ဘယ်လို သဘောရသလဲ ” “သူ့ စာအတိုင်းပေါ့ ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော်ကတော့ တပ်ထဲ ဆက်ပါမှာဘဲ ” ဗိုလ်မှူး ရန်နိုင်က ဝမ်းသာအားရ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်၏ ။ အားလုံးက လက်ခုပ်တီးလိုက်ကြလေသည် ။ ဒီနေရာ၌ ငမိုး ၏ စာသည် တိုတိုနှင့်ထိသည် ။ တစ်မြို့ထဲသားချင်း ၊ လူရင်းပင်ဖြစ်သော်လည်း မျက်နှာသာမပေး ။ တိုက်ရိုက်ရာထူးစာရင်းတွင် မပေးစေရ ။ ကျွန်တော်တို့ အပေါ်အခွင့်အရေး မပေး၍ ကျွန်တော်က စိတ်မဆိုး ။ ငမိုး ၏ ဓတ်ကြောကိုသိပြီးဖြစ်၏ ။ အမေစု၏ လယ်ပေါင် ၊ ယာပေါင် စာချုပ်များကို တိတ်တိတ်ယူ၍ မီးရှို့ခဲ့သော ငမိုး ။ အမေ့ ပစ္စည်းတောင်မှ လမ်းမကျဘူး ထင်လျှင် လမ်းကျအောင် ဇွတ်လုတ်တဲ့ ငမိုး ၊ ငမိုး တွင်မျက်နှာစိမ်း ၊ မျက်နှာကျက် ဟူ၍ ခွဲခြားခြင်း မရှိ ။ တည့်မတ်လိုက်သည်မှာ ချိန်ခွင်လျှာလို ဖြစ်နေ၏ ။ မောင်မင်းကြီးသားက တည့်မတ်ပါ၏ ။ ကျွန်တော့်တွင်ကား မင်္ဂလာဒုံ ဗိုလ်သင်တန်းကျောင်းတွင် ၉-လ လုံးလုံးဂျပန်၏ ပါးအရိုက်ခံ၍ ပဲပင်ပေါက် ရေလုံပြုတ်ကို စားကာ စစ်ပညာသင်ခဲ့ရ၏ ။ ဒူးနှင့်တတောင်ဆစ်တို့မှာ ကျွဲပခုံးထနေ၏ ။ မချိမဆံ့ပင်ပန်း၍ လှလှကြီးဒုက္ခတွေ့ခဲ့ရ၏ ။ တနင်္ဂနွေနေ့တစ်နေ့တွင် စစ်ကျောင်းအားလပ်၍ သူ့ထံ သွားတွေ့၏ ။ မန္တလေးတွင် ဖတ်ခဲ့ရသော စာနီရဲ အကြောင်း ပြောပြသောအခါ ငမိုး ကမျက်လုံးစောင်း၍ကြည့်၏ ။ ပြီးတော့ တစ်ခွန်းခြင်းပြောပြ၏ ။ “ မင်းကို တိုက်ရိုက်ပေးရင် ဘဝင် မြင့်သွားမှာစိုးလို့ကွ ။ ကျောင်းတက်ပြီးမှ ကော်မရှင်ရတော့ ဘယ်သူက ဘာမှ ပြောစရာမလိုဘူး” ကျွန်တော့်မှာ သင်တန်းတွင် မိကျောင်းသွား တက်ရ၍ ရရှိခဲ့သော ဒူးက အမာရွတ်ကိုသာ လက်နဲ့အသာ ပွတ်နေ၏ ။ သူ့ကိုပြန်မပြောရဲ ။ ။ ( ၅ ) မင်္ဂလာဒုံ စစ်ကျောင်းမှ ဆင်းပြီး ၂-နှစ်ခန့် အကြာတွင် ကျွန်တော်သည် ငမိုး ထံရောက်သွား၏ ။ သူ၏ ကိုယ်ရံတော် အဖြစ်နေရ၏ ။ သူနှင့်တော်လှန်ရေး မထွက်မီ ၃-ရက်ခန့်အလိုအထိ အတူနေခဲ့ရ၏ ။ တော်လှန်ရေးအပြီး ကျွန်တော့်အား နိုင်ငံခြားလွွှှတ်ရန် အစီအစဉ်များအတွက် မြူနီစီပယ် စာရင်းကိုင်ချုပ်ဟောင်း (ဗိုလ်မှူးထွေးမောင်) ကို တာဝန်ပေးထား၏ ။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း ပြောထား၏ ။ ကျွန်တော်က မနေ ၊ နိုင်ငံရေးထဲ ဝဲလည်ရန် တပ်မတော် လူထွက်များနှင့် ဆွေးနွေးပြီး နတ်မောက်သို့ပြန်သွား၏ ။ ထိုသောအခါ ငမိုးသည် ကျွန်တော့်အား “ ငါ ” ကိုင်၍ ကြမ်းဝါးသည် ဟူ၏ ။ ရန်ကုန်သို့ လာရင်း သူ့ထံသွား၏ ။ ကျွန်တော့်အား အစဦးတွင် စိတ်ဆိုးလွန်း၍ စကားမပြော ။ ကျွန်တော်က ဇွတ်ပြော၏ ။ ဒီလိုနဲ့ သူစိတ်ပြေသွားသည် ။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ဝါဒကို နာခံကာ မြို့မှ နေ၍ ဆောင်ရွက်ပေး၏ ။ သူ ဒုတိယဘုရင်ခံဖြစ်ချိန် ရွေးကောက်ပွဲအတွက် တရားဟောရင်း နတ်မောက်ရောက်လာ၏ ။ သူ့ထံတွင် လာနေရန် အတန်တန်ခေါ်၏ ။ ကျွန်တော်က ငြင်း၏ ။ နောက်ဆုံး (အမေစု) ကကြားဝင် ဖြန်၏ ။ “ ကဲ …မင်း ခဏခေါ်ချင်လဲ ခေါ်သွား ၊ မြို့မှာ ကောင်ကလေးမရှိမဖြစ်ဘူး ။ တစ်လ နှစ်လနေပီး ပြန်ပို့ ” နှင့် နိဌိတံကြ၏ ။ သူနှင့် ရန်ကုန်ုလိုုက်လာရပြန်၏ ။ အတူနေရမည်ဟု ဇွတ်ကြမ်းမောင်းနေ၏ ။ ကျွန်တော်က …အင်းလဲမလှုပ် ၊ အဲလဲမလှုပ် ၊သူ တောင်ငူသို့ ရွေးကောက်ပွဲအတွက် ခဏသွားနေစဉ် ကျွန်တော်လည်း နတ်မောက်သို့ ပြန်၍ လစ်လာခဲ့၏ ။ မြို့က လူကြီးတွေက ပူပန်ကြ၏ ။ “အမယ်လေးဗျာ ….မပူကြစမ်းပါနဲ့ ။ သူ့မှာ စောင့်ရှောက်မဲ့လူတွေ တပုံကြီးရှိပါတယ် ။ ဘာမှလဲ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး” ဟု ကျွန်တော်က ပြောရ၏ ။ သို့သော် ကျွန်တော်ပြန်လာလို့ ၃-လ မကြာခင် ငမိုး သေနတ်ပစ်ခံရလေသည် ။ အရပ်က လူကြီးတွေက ကျွန်တော့်ကို ဆဲကြ ၊ ဆူကြ၏ ။ “ မင်းပြောတဲ့ တစ်ပုံကြီး ဆိုတာ ဘယ်မှာလည်းဟ -ခွေးမသားလေးရ ” ဟု ငိုရင်း ဆဲကြ၏ ။ ကျွန်တော်လည်း ထိုင်မှိုင် ရုံက လွဲ၍ ဘာမျှမကြံတတ် ။ ငိုတဲ့လူတွေက ငို ကြ ၊ ဝမ်းသာတဲ့လူကလဲ ဝမ်းသာ ၊ နောက်ဆုံး ငမိုး ခမျာ အာဇာနည်ကုန်းတွင် သွားအိပ်နေရရှာ၏ ။ သူ အာဇာနည်ကုန်းရောက်တာ ၉-နှစ်လောက်ရှိပြီထင်သည် ။ ဒီလိုနဲ့ဘဲ လူတွေက ( ငမိုး )သေပြီပြောကြသည် ။ အမှန်ကား ငမိုး မသေသေးပါ ။ တပ်မတော်မော်ကွန်းတိုုက် ပြခန်းတွင် အသက်ရှင်လျှက် ရှိသေး၏ ။ ( ၆ ) ကို ငမိုး ကစီးကရက်မီးခိုးကြားထဲမှ နေ၍ စကားပြောသည် ။ “ မင်းက ဒီမှာ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ ” “ ပေါင်းဟောင်း ၊ သင်းဟောင်း ရဲဘော်ကြီးတွေက ခေါ်လို့ လာခဲ့တာဘဲ ၊ တပ်မတော် သမိုင်း ရေးရမယ် ပြောတာဘဲ ” “ဘာ …..မင်းတို့က ရေးမယ် ….” “ ဟုတ်ပါတယ် …ရေးကြမယ် ….၊ ကျွန်တော်တို့မှ မရေး ၊ ဘယ်သူက လာရေးမှာလဲ ” “ အေး ……ရေးတော့ရေးပေါ့ ၊ ငါ တစ်သက်လုံး လုပ်လာခဲ့တာကို မင်းတို့က , ကလောင်တစ်ချောင်းနဲ့ များတော့ မဖျက်ဆီးလိုက်ပါနဲ့ ။ ဗိုလ်ချုပ်လမ်းစဉ်, ဗိုလ်ချုပ်လမ်းစဉ် ဆိုပြီး ငါ့နံမယ် ရောင်းစားနေရင် မကောင်းဘူး ” “ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ရောင်းမစားခဲ့ပါဘူးဗျာ ၊ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေး …” “ ဟော ….မင်းစကားထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ကတော့ ဆိုတာ ပါလာတယ် ။ ကျွန်တော်တို့က မရောင်း ၊ တစ်ခြား လူတွေက တော့ ရောင်းစားသလိုပဲ ပြောစမ်း ၊ ဘသူတွေက ရောင်းစားသလဲ ” “ကို ငမိုး သည် ဒေါသတကြီး ဝသီအတိုင်း မှန်ဘီရို မျက်နှာပြင်ကို လက်သီးနှင့်ထု၏ ။ ပါးစပ်ကလည်း သူသိလိုသော အရာကို ထပ်ကာထပ်ကာ မေးနေ၏ ။ ကျွန်တော်စကားပြောမလည်ပတ်၍ ကျွန်တော့်စကားနှင့် ကျွန်တော့်ကို ပြန်အချည်ခံနေရ၏ ။ ဩော ….ကို ငမိုး- ကို ငမိုး ၊ လောကကြီးထဲ မဲမဲ မြင်တိုင်းကြောက်နေရသော ကျွန်တော့်ဘဝကို သူမသိ ။ ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို အကုန်ဘဲ ဖွင့်ပြောချင်ပါသည် ကို ငမိုး ။ ဒါပေမသည့် မပြောရဲပါ ။ “ ဟေ့ ကောင် …..ငါ မေးနေတာ မကြားဘူးလား …” “ ကြားပါတယ် ၊ ဒါတော့ မပြောပါရစေနဲ့ ၊ ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို သနားရင် ဒါတော့မမေးပါနဲ့ဗျာ ….” “ ငါ မေးတာသာ ဖြေစမ်းပါကွာ ….မြန်မြန်ဖြေစမ်း ” ကျွန်တော့်မှာ ကိုငမိုးကို အသေအလဲကြောက်ရသူဖြစ်သည် ။ ဒီ့အပြင် မဲမဲမြင်တိုင်း ကြောက်နေရသူလည်းဖြစ်သည် ။ မဖြေလဲခက် ၊ ဖြေလဲခက် ။ ဤနေရာတွင် ကျွန်တော်တစ်ဦးတည်း လူမိုက် လုပ်လို့ဟန်ပုံမရ ။ နီးစပ်ရာ တွေကို သူခိုး သေဖော်ညှိပြီးမှ ဖြေမည် ။၏ “ ကျွန်တော်က တောမှာနေခဲ့ရတော့ သိပ်ပြီး မသိပါဘူး ၊ ရန်ကုန်မှာ အမြဲနေတဲ့ ဆရာဇဝန တို့ ၊ ဆရာ မောင်ထင်တို့ ၊ မြန်မာ့အလင်းက သာကဒိုး တို့က ကျွန်တော့်ထက် ပိုပြီး သိပါတယ် ။ သူတို့ကို မေးပါ ။ သူတို့ဖြေပါလိမ့်မယ် ” “ ဒါဖြင့် ဒီလူတွေ ပြောလိုက် ၊ ငါ့နံမယ် ဘသူတွေရောင်းစားတယ်ဆိုတာ ငါ့ဆီလာပြောလှည့်လို့ ” “ ဟုတ်ကဲ့ ….ပြောလိုက်ပါ့မယ် ” ကဲ ….ဆရာတို့ ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြားတဲ့အတိုင်းဘဲ ၊ ကြည့်သာပြောကြပေတော့ ။ အဲဒီတာဝန် ခင်ဗျားတို့ဖြေပြီးမှ ကျွန်တော်ဆက်ပြီးဖြေမည် ။ “ ငါ သဲ့သဲ့ သတင်းကြားပါတယ် ။ မင်းက ငါ့အထုပ္ပတ္တိ ရေးတယ်ဆို ” “ ကျွန်တော် တစ်ဦးတည်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ ဗိုလ်မှူး ဘိုရယ် ၊ ကိုမေအောင်ရယ် ၊ ကျွန်တော်ရယ် ရေးတာ ။ စုထုတ်တာပါ ။ တစ်ခြား စာရေးဆရာတွေလဲ ပါ,ပါတယ် ။ “ အေး …အိနိ္ဒယမှာ ဂန္ဒီသေပြီး ၇-ရက်မှ မရှိသေးဘူး ဂန္ဒီအထုပ္ပတ္တိ ထွက်လာတာဘဲ ။ ချီးမွမ်းသကွာ ” “ အချီးမွမ်း မစောပါနဲ့ ကိုငမိုး ။ ဒီစာအုပ်ကလေးဖြစ်အောင် ဘယ်အထိ အငေါက်အငမ်း ၊ အကြမ်းအမောင်းသောက်မြင်ကပ်ခံခဲ့ရတာတွေကိုသာ ခင်ဗျားသိရင် ဟောဒီ မှန်ဘီရိုကွဲလိမ့်ဦးမည် ထင်သည် ။ ဒါတောင်မှ ….အထုပ္ပတ္တိ ဆိုလို့သာ အထုပ္ပတ္တိ လိုက်ရတာ …မိုးကြိုးပစ် ကြိမ်ပြောရမဲ့ အထုပ္ပတ္တိပါ ။ ဒါကလေး ရေးတုန်းက အဖြစ်တွေ ခင်ဗျား မသိဘူး ။ ခင်ဗျားသူငယ်ချင်း လုပ်ဖော် ကိုင်ဘက်တွေဆီ သွားမေး ၊ မှတ်တမ်းကလေးတင်တာတောင်မှ ခင်ဗျားလူတွေက ဘာပြောတယ် ထင်သလဲ ၊ “ မင်းဘဲ မမောမပန်း ဒုက္ခရှာလို့ ”ဟု ငေါက်လွှတ်လိုက်တာတွေ ခင်ဗျား မသိဘူး ။ အဲဒီလို စေတနာထားကြမှ “ အော် ….ငါလဲ မိုက်လို့ လုပ်မိသကိုး ” လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တရားချပြီး ပထမ တွဲနဲ့ဘဲ ဘရိတ်အုပ်ထားရတာ ခင်ဗျားမသိဘူး ။ ပြောပြချင်တယ် ကိုငမိုး ။ ဒါပေမဲ့ လည်ချောင်းထဲက မထွက်ဖူး ” “ ဒါထက် ငါ့ကောင်တွေ ဘယ် သွားနေသလဲ ” “ ခင်ဗျား လူတွေ တောခိုကြသတဲ့ …ကွန်မြူနစ်လဲ ပါသဗျ ” “ ကွန်မြူနစ်ကို အသာထား ။ ငါ့ကောင်တွေ ကိုသာ ငါမေးနေတာ ” “ တော ခိုပါတယ်လို့ ပြောပါပကော ” “ အင်း …ဒုက္ခဘဲ ၊ ငါ အစကထဲက မြင်သားဘဲ ။ စတုတ္ထအကြိမ် ညီလာခံမှာ ငါဘာပြောခဲ့တုန်း ။ မတ်ဇစ်လိဂ်ဖွဲ့ပါ ၊ ညီညွှတ်ပါ ။ မညီညွတ်ရင် နှစ်ဖက်စလုံး ဖင်စုတ်ကုန်မယ်လို့ အပြောခဲ့သား ။ ဘယ်လိုဖြစ်ကြရတာလဲကွ ….” “ ဒါတွေ မေးမနေပါနဲ့ဗျာ ပြောရရင် ခင်ဗျားလဲ စိတ်ညစ် ကျွန်တော်လည်း စိတ်ဆင်းရဲရမှာဘဲ ။ အဲဒီတုန်းက ခင်ဗျားစာရေးဆရာ လုပ်မယ်ဆို ။ ဘာလို့ ဒါတွေ တဖွဖွ မေးနေရတာလဲ ” “ စာရေးဆရာလဲ လူထဲက လူပဲကွ ။ ကိုယ့်နိုင်ငံအကြောင်းတော့ အနည်းဆုံး လေ့လာထားရမပေါ့ ။ အေးပါ …မင်းစိတ်ဆင်းရဲမယ်ဆို ငါမမေးတော့ပါဘူး ။ ငါ့ အထုပ္ပတ္တိ ကိုမင်း ဆက်မရေးတော့ဘူးလား ” “ အခြေအနေက မပေးဘူးဗျာ ၊ ဒါပေမယ့် ( အောင်ဆန်းဝါဒ ) ဆိုပြီး စာတစ်အုပ်ရေးမလို့တော့ စိတ်ကူးထားတာဘဲဗျ ” “ ကောင်း သားဘဲ ၊ ဂန္ဒီ ဝါဒ စာအုပ်လိုပေါ့ ” “ ဟုတ်ပါတယ် ” “ ကဲ ….ငါသွားတော့မယ် ၊ မင်းလဲ သတိထားနေကွ ၊ ငါ ရှိတုန်းကလို မိုက်ကန်းကန်းမလုပ်နဲ့ ၊ ဒါဘဲ သွားမယ် ” သွားမယ့်သွားတော့လဲ ကိုမိုး အသံကိုသာ ကြားလိုက်ရ ။ လူကိုပင် မမြင်လိုက်ပေ ။ စီးကရက်မီးခိုးငွေ့ များလည်း တစ်စ,တစ်စလွင့်၍ သွား၏ ။ ပြခန်းမှန်ဘီရိုများအတွင်းရှိ ကိုမိုး ၏ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်း အတိုအစကလေးများလည်း ဝမ်းနည်းသော အသွင်ဖြင့် တိတ်ဆိတ်စွာ ကျန်ရစ်ကြလေသည် ။ ကျွန်တော်လည်း ကိုမိုး သေ ,မသေ စဉ်းစား၍နေ၏ ။ မံသစက္ခု တွင်ကား လူတွေက သေပြီးပြောသည် ။ ဉာဏစက္ခုတွင်ကား ကိုမိုး၏ဝါဒ ၊ ကိုမိုး၏ စကားတွေ တည်ရစ်သမျှ ၊ တည်ထွန်း၍နေသမျှ ၊ ကိုမိုး တစ်ကယ်မသေနိုင်ပါတကား ။ ကိုမိုးကို ချစ်သူ ၊ ရိုသေသူတွေ အများကြီး ရှိသည် ။ အဘယ်သူသည် ကိုမိုးအား ဆက်လက် အသက်သွင်းမည်နည်း ။ ကျွန်တော်တိုပ စောင့်ကြည့်ကြဦးစို့ ။ နတ်မောက်-ဘုန်းကျော် မြဝတီမဂ္ဂဇင်း အတွဲ ( ၅ ) အမှတ် ( ၉ ) ၁၉၅ရ – ဇူလိုင်လ ။