ကလေးများနှင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်…

“ ညီလေးရေ ပေါ့ဆိမ့်တစ်ခွက်လုပ်ကွ´´
“ ဟေ့ကောင်းလေး ဒီမှာရှင်းမယ် ဘယ်လောက်ကျလဲကွယ်´´

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေမှာ အမြဲတမ်းကြားနေရတဲ့ စကားတွေပါ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖူးတဲ့လူတိုင်း ကြားဖူးကြသလို ပြောလည်းပြောဖူး ကြပါလိမ့်မယ်။ ကျနော်တို့မြန်မာနိုင်ငံမှာ လက်ဖက်ရည်သောက်တဲ့အကျင့်က ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုလိုဖြစ်နေတာလေ။ အဲဒီလို မြန်မာလူမျိုး တွေလက်ဖက်ရည်သောက်တတ်တဲ့ အကျင့်တွေရှိတော့ မြို့ရွာဒေသအသီးသီးမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေကို ပေါများစွာတွေ့ရှိ နေကြပါတယ်။

များသောအားဖြင့် ဆယ်ကျော်သက်တွေကအစ လူကြီးတွေအထိ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တတ်ကြပါတယ်။ တစ်ချို့က လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရတဲ့အရသာကိုကြိုက်လို့ တစ်ချို့က အလုပ်ကိစ္စအတွက် တစ်ချို့တွေ တစ်ချို့တွေ ဟုတ်ပါတယ် အကြောင်းအမျိုးအမျိုးနဲ့ လူတွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ကြပါတယ်။ ဒီနေရာမှာ ကျနော် အထက်က ဖော်ပြခဲ့တဲ့ စကားပြောလေးကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရအောင်ပါ။

ကျနော်တို့ လက်ဖက်ရည်မှာဖို့၊ ပိုက်ဆံရှင်းဖို့အတွက် စားပွဲထိုးတွေကို ခေါ်တဲ့အခါ သုံးနှုန်းလိုက်တဲ့ အခေါ်အဝေါ်တွေက “ညီလေးရေ´´ “ ကောင်လေးရေ´´ တဲ့။ ဒီလိုအခေါ်အဝေါ်တွေကို ကျနော်တို့ထက် အသက်ကြီးတဲ့သူတွေကို ယဉ်ကျေးမှုအရ ခေါ်လို့မရပါဘူး။ အဲဒီတော့ ကျနော်တို့ထက် အသက်ငယ်တဲ့ သူတွေကို ခေါ်ဝေါ်တဲ့ အသုံးအနှုန်းလေးတွေဖြစ်ပါတယ်။ သေချာပါတယ် ကျနော်တို့ထက်
အသက်ငယ်တဲ့ သူတွေကို ခေါ်ဖို့အမြဲတမ်းလိုလို အသုံးပြုနေတတ်တဲ့ အခေါ်ဝေါ်လေးတွေ ဖြစ်ပါတယ်။

ဆယ်ကျော်သက်တွေကအစ “ညီလေးရေ´´ “ ကောင်လေးရေ´´ လို့ခေါ်နေကြတယ်ဆိုရင် စားပွဲထိုးလေးတွေက ကလေးတွေ ဖြစ်တယ်လို့ ယူဆရမှာဖြစ်ပါတယ်။ လက်ရည်ဆိုင်ဆိုတာ ၁၂ ရာသီဖွင့်တဲ့ဆိုင်မျိုးဖြစ်သလို မနက်မိုးလင်းကနေ ညရောက်တဲ့အထိ ဖွင့်ကြပါတယ်။ စားပွဲထိုးလုပ်တဲ့ကလေးတွေက ၁၂ ရာသီပတ်လုံး၊ တစ်နေ့လုံး အလုပ်လုပ်ကြရမှာပေါ့။ ဒီနေရာမှာ ကျနော်
မေးခွန်းတစ်ခုမေးချင်ပါတယ် “အဲဒီကလေးတွေ ကျောင်းမတက်ကြဘူးလား  ?´´။

သေချာပါတယ် ဒီကလေးတွေ ကျောင်းမတက်ကြပါဘူး။ ဘာဖြစ်လို့ ကျောင်းနေအရွယ်ကလေးတွေက ကျောင်းမတက်ပဲ အလုပ်လုပ်နေ ကြတာလဲ? အကြောင်းအမျိုးမျိုးရှိနေကြမှာပါ။ တစ်ကယ်တော့ ကျောင်းနေရွယ်ကလေးတိုင်း ကျောင်းတက်သင့်ပါတယ်။ ဒါဆိုရင် ဒီကလေး တွေက ပျင်းလို့ ဒါမှမဟုတ် ပညာမလိုချင်လို့ ကျောင်းမတက်ပဲ အလုပ်လုပ်နေကြတာလား?။ အဖြေကတော့ အမျိုးမျိုးရှိကြမှာပါ
ဒါပေမယ့် လူတိုင်းလိုလိုကတော့ ပညာတတ်ဖြစ်ချင်ကြမှာပါ။

အရွယ်ရောက်တဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ကို စားပွဲထိုးအဖြစ်ငှားရမ်းဖို့ ပေးသင့်တဲ့လစာက ကလေးသုံးယောက်လောက်ရဲ့ လစာအဖြစ် သတ်မှတ်ပြီး ငှားရမ်းနိုင်ကြတဲ့အတွက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အများစုတွေကဝင်ငွေကိုကြည့်ပြီး ကလေးစားပွဲထိုးတွေကို ငှားရမ်းကြရပါတယ်။ အဲဒါတွေကြောင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကလေးတွေ စားပွဲထိုးအဖြစ် လုပ်ကိုင်နေကြတာကို အတွေ့များနေတယ်လို့
မြင်မိပါတယ်။

စားပွဲထိုးအလုပ်ဆိုတာ ဈေးရောင်းသူနဲ့ ဈေးဝယ်သူကြား အဆင်ပြေအောင် ဝန်ဆောင်မှုလုပ်ပေးရတဲ့အလုပ်မျိုးပါ။ အဆင်မပြေတဲ့အခါမှာ ဆူပူကြိမ်းမောင်းမှုကိုလည်း ခံကြရမှာပါ။ ဘယ်အလုပ်မဆို မပင်ပန်းတဲ့အလုပ်လည်းမရှိသလောက်ပါပဲ။ ကျနော့်ရဲ့အထင်ကတော့ အလုပ်ဆိုတာ ကလေးတွေနဲ့ မသက်ဆိုင်သလိုပါပဲ။

“ပညာရှာတဲ့အရွယ်၊ ဥစ္စာရှာတဲ့အရွယ်၊ တရားရှာတဲ့အရွယ်´´ဆိုပြီး ကျနော်တို့လူကြီးသူမတွေ ပြောဆိုသတ်မှတ်ထားကြတာတွေ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီကလေးတွေက ပညာရှာတဲ့အရွယ်မှာ ဥစ္စာရှာတဲ့အရွယ်တွေရဲ့ အလုပ်တွေကိုလုပ်နေကြရတယ်လေ။ နောက်ပြီး သူတို့ရတဲ့လစာတွေကရော သူတို့ရဲ့ ဘဝရှေးရေးအနာဂတ်အတွက် ဘယ်လောက်အထိအာမခံချက်ပေးနိုင်မလဲ။

နိုင်ငံတကာတွေမှာ ပညာကိုရှေးတန်းတင်ပြီး ကြိုးစားနေကြတဲ့ခေတ်ကြီးထဲမှာ ကျနော်တို့နိုင်ငံက လက်ရည်ဆိုင်တွေမှာ စားပွဲထိုးလုပ် နေကြတဲ့ ကလေးတွေရဲ့ အနာဂတ်ကို တွေးကြည့်ကြရအောင်။ သူတို့လေးတွေရဲ့ အနာဂတ်က ဘာတွေဖြစ်လာနိုင်မလဲ? များသောအားဖြင့်တော့ သေချာရေရာတဲ့ လှပနိုင်မည့်အနာဂတ်တွေကိုတော့ သူတို့မပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါဘူးလို့ ကျနော်ယုံကြည်မိပါတယ်။

ကျနော်ကြားဖူးတဲ့ အင်္ဂလိပ်စကားပုံလေးတစ်ခုရှိတယ် ” The Child is The Father of Man”
“ကလေးတစ်ယောက်က လူကြီးတစ်ယောက်၏ ဖခင်´´တဲ့လေ . . .။

မှတ်ချက်။  ။ကျနော်တို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တဲ့အခါ ကလေးစားပွဲထိုးလေးတွေကို တွေ့မိရင် သူတို့လေးတွေရဲ့ ဘဝအနာဂတ်ကို တွေးကြည့်ပေးကြရင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့အမြင်လေးတွေနဲ့ ပါဝင်ဆွေးနွေးပေးကြပါလို့ စာဖတ်သူများကို မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်။