ကျွန်မ စာရေးတဲ့အခါ အပြင်မှာ တကယ်ရှိတဲ့ လူတွေအကြောင်း၊ တကယ်ကြုံတွေ့ခဲ့  ရတဲ့အကြောင်းတွေပဲ ရေးပါတယ်။ စိတ်ကူးယဉ်ထားတဲ့ အကြောင်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မက စိတ်ကူးယဉ်တယ်ဆိုတဲ့ နေရာမှာ အင်မတန်ညံပါတယ်။ အရာရာကို ယနေ့အထိ  လက်တွေ့ကျကျ တွေးတတ်၊ ပြောတတ်၊ လုပ်တတ်တာမို့ စိတ်ကူးယဉ် ဆန်တာတို့ ဘာတို့မှာ အတော်ရှော်တာပါ။ အခုပြောမဲ့ အကြောင်းကလည်း ကျွန်မဦးလေး တကယ်ကို ကြုံခဲ့ရတဲ့ အဖြစ်အပျက်လေးပါ။ ကျွန်မ အမေရဲ့ မောင်အငယ်ဆုံး အမေနဲ့ တခြံတည်း နေတဲ့မောင်ရဲ့ အကြောင်းပါ။ အဖွားရဲ့သား အငယ်ဆုံးမို့ အိမ်ထောင်ကျတော့လည်း အဖွားနဲ့ အတူနေတာပါ။ ကျွန်မအမေက အိမ်ထောင်ကျပြီး အိမ်ခွဲတော့ အဖွားနဲ့ အဝေးကြီး မခွဲချင်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘေးက ခြံကရောင်းမယ် ဆိုတော့ ဈေးတောင်မစစ်ပဲ ဝယ်ပြီး […]

တရက်တရက် သားကို ကစားကွင်း လိုက်ပို့တိုင်း အမှတ်မထင်ရော အမှတ်ထင်ထင်ရော တွေ့နေတာလေးတွေ ရှိပါတယ်။ ပိတ်ရက်တိုင်း မိဘတွေက ကလေးတွေကို  မဖြစ်မနေ ကစားကွင်း လိုက်ပို့တာကိုပါ။ ကစားကွင်းဆိုတာကလည်း သိတဲ့အတိုင်း နှစ်လမ်း သုံးလမ်း ခြားမှာ တခုလောက် ရှိနေတာကိုး။ တချို့ ကစားကွင်းမှာဆို လူကြီးတွေ ကလေးထိန်းရင်း  အားကစားပါ လုပ်လို့ရသေးတာ။ ကလေးကို  လူကြီး ခါးသာသာ ရှိတဲ့ သံပန်းပတ်လည် ကာထားတဲ့ ကလေး ကစားကွင်းထဲမှာထည့် တံခါးပိတ်ပြီး မိဘက ကလေးရှေ့ အားကစား လုပ်လို့ရသေးတာ။ ကလေးကလည်း သူ့ဘာသာဆော့ လူကြီးလည်း လုပ်ချင်ရာလုပ်။ ကလေးလဲမှာလား မပူနဲ့ ကလေးကစားကွင်း အခင်း( သံဇကာကာထားတဲ့နေရာ)က ရာဘာလို အစသေးသေးလေးတွေကို ခင်းထားတာ။ မသိရင် ကတ္တရာခင်းလိုပဲ။ သားရည်သားမို့ […]

ဒီနေ့တော့ မုန်လာဥ အချဉ်ဟင်းလေးချက် ငံပြာရည်ကြော်လေး ကြော်စားမယ် အာရုံရလို့ ရေခဲသေတ္တာဖွင့် ခေါင်းဝင်ပြီး မန်ကျည်းမှည့်ထုတ် ရှာရတယ်။ စုံစိနဖာ ဗြုတ်စဗျင်းတောငိး ထည့်ထားတာမို့ အတော်လေးကို ရှာယူရတယ်။ မန်ကျည်းမှည့်ထုတ်၊ ငါးခြောက်ထုတ်၊ ပုစွန်ခြောက်ထုတ်၊ ပုန်းရည်ကြီးထုတ်၊ ချဉ်ပေါင်အခြောက်ထုတ်၊ လက်ဖက်ထုတ် ရှားပါး ပစ္စည်းတွေ စုထည့်ထားတဲ့ အံရဲ့ အောက်ခြေ ထောင့်မှာ ကပ်နေတယ်လေ။ အထုတ်က သေးနေပြီမို့ ကြားညှပ်ကာ ပျောက်နေတယ်။ စားချင်တဲ့ အချိန်သာ ပြူးပြဲရှာပြီး ကျန်တဲ့အချိန် မေ့နေလို့ ဘယ်လောက် ကျန်မှန်း သတိမထားမိဘူး။ အထုတ်မြင်မှ အတော်သေးနေပြီးမှန်း သိတယ်။ မန်ကျည်းမှည့်ကတော့ အိန္ဒိယဆိုင်မှာ ဝယ်လို့ရတယ်။ အဲ…ဒီမန်ကျည်းမှည့်လိုတော့ တန်ဖိုးမကြီးတာ အသေအချာပဲ။ ဒါကတော့ မေတ္တာမန်ကျည်းမှည့်လေ။ ရှုပ်သွားပြီ ထင်တယ်။ မန်ကျည်းမှည့်ဟာ မန်ကျည်းမှည့်ပဲပေါ့လို့ […]

မနေ့က သူငယ်ချင်းနဲ့ စကားပြောဖြစ်တော့ သူ့မှာ စိတ်ညစ်စရာတွေ၊ စိတ်မောစရာတွေ များလွန်းလို့ ပြောတောင်မပြောချင်ဘူးဆိုပဲ။ ဒါနဲ့ ကျွန်မက ပုံပြင်လေးတပုဒ် ပြောပြလိုက်ပါတယ်။ သိဖူးသူလည်း ရှိမှာပါ။ မသိသူများလည်း သိသွားတာပေါ့။ ပုံပြင်လေးက တခါက ရွာတရွာမှ ယောက်ကျား တယောက်ဟာ နေပူပူကြီးထဲ ခရီးထွက်လာသတဲ့။  လင်မယား ရန်ဖြစ်ပြီး စိတ်ဆိုးကာ မိဘအိမ် ပြန်သွားတဲ့ မိန်းမကို ခေါ်ဖို့ပါ။ နေကပြင်းလွန်းတော့ လမ်းလျှောက်ရတာ အတော်ပင်ပန်းသတဲ့။ လိုက်သာခေါ်ရတာ မိန်းမက လိုက်မှန်းမသိ မလိုက်မှန်းမသိ မသေချာတာမို့ ရင်တွေလည်း ပူပေါ့။ လမ်းခရီးမှာ အရိပ်ကောင်းကောင်း သစ်ပင်တွေ့ပါတယ် ရေချမ်းစင်လေးတောင်ပါရဲ့။ သူလည်း ရေသောက် အမောဖြေပေါ့။ ရေချမ်းစင်ဘေးမှာ မီးသွေးခဲလေး တွေ့တာနဲ့ ရင်ထဲက အပူကို သက်သာလို သက်သာငြား စာတကြောင်း […]

“ချောင်းထဲမှာ ကလေးတယောက် ရေနစ်လို့တဲ့ဟေ့” အိမ်ရှေ့လမ်းမမှ အော်သံကြောင့် ရင်ထဲမှာ ထိတ်ခနဲ ခုန်ပြီး လန့်သွားပါတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ကျွန်မကို စကားလာပြောနေတဲ့  အဒေါ်( အမေ့မောင် အငယ်ဆုံးရဲ့ ဇနီး) နှင့် ကျွန်မ ဘယ်လိုက ဘယ်လို မီးဖိုရှေ့ ရောက်သွားမှန်း မသိပါဘူး။ ဒါဟာ ရွာအတွက် သတင်းဆိုး တခုပါ။ “ဟဲ့…ဘယ်သူ့ ကလေးတဲ့တုန်း” “အပြုံးကလေးလို့ ပြောတယ်ဟေ့ အကြီးကောင်တဲ့” ချောင်းဆီ ဦးတည်ပြေးရင်း လှည့်အော်သွားတဲ့ စကားကြောင့် “အမလေး…”ဆိုပြီး အဒေါ်တယောက် ကတုန်ကရင် ဖြစ်သွားသလို ကျွန်မလည်း အတော် တုန်လှုပ်သွားပါတယ်။ အဒေါ် နာမည်ကလည်း အပြုံးဖြစ်သလို သားကလည်း နှစ်ယောက်ရှိတယ်လေ။ အဒေါ်တယောက် တုန်တုန်ရင်ရင် သားဇောနဲ့ ပြေးတာ ဖိနပ်တောင် မပါပါဘူး။ […]

တခါတခါ ဈေးသွားရမဲ့ရက်ဆို အတော်ခေါင်းစား ရပါတယ်။ ဈေးမှာလည်း တခါလာ ဂေါ်ဖီ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်အောင် စဉ်းစားတော့လည်း ဘာမှမရှိ။ အစဉ်အမြဲ ပန်းဂေါ်ဖီ၊ ခရမ်းသီး ရံဖန်ရံခါ ပဲပင်ပေါက်  ကြာတော့ ရိုးလာပါပြီ။ အခုအချိန် ကန်ဇွန်းရွက် ဝယ်လို့ရတော့ ဝယ်စား ဖြစ်တယ်။ အလွမ်းပြေ အာသာပြေရုံပါပဲ အရသာကတော့ မတူပါဘူး။ ရေရှားလို့ပဲလား မပြောတတ် ကန်ဇွန်းရွက်ကလည်း စားရတာ ချွှဲတဲတဲ။ တခြား ဘာအသီးအရွက်မှ မရှိတာမို့ အာရုံအတော် နောက်ရတာပါ။ တခါတလေ အသားဟင်းလေးချက်ပြီး အရည်သောက်လေးဆို ရှိတဲ့ ဆူခီနီကို မန်ကျည်းမှည့်နဲ့ အချဉ်လေးချက်ပေါ့။ အရွက်ကလေး ကြော်စားဖို့ဆို အဲဗားဂေါ်လီ မဟုတ်တဲ့ အဲဗားဂေါ်ဖီပြဲဖစ်နေတော့ ခက်သား။  အသား၊ငါး ကဝယ်လို့ လွယ်တော့ ဟင်းအမယ် မထပ်အောင် […]

“ဝါ..အစော်ကားခံရတယ်။ အီး….ဟီးဟီး” ကျွန်မတို့ သူငယ်ချင်းတစု ထိုင်နေရာ အတန်းထဲ ရောက်ရောက်ခြင်း ခုံမှာ ဝင်မထိုင်သေးဘူး မတ်တပ်ရပ်လျှက် ပါးစပ်က ဗလုံးဗထွေးပြော  ငိုပါတော့တယ်။ “ဟဲ့…အစော်ကားခံရတယ်တဲ့“ ဆိုပြီး အားလုံးအထိတ်တလန့် သူငယ်ချင်းမ ဘေးဝိုင်းကုန်ပါတယ်။ ပထမအချိန်ကုန်လို့ နောက်ဆရာမဝင်ခင် ဆူညံနေချိန်မို့ တော်သေးတာပေါ့။ “ဘယ်သူလဲ၊ ဘယ်ကကောင်လဲ..ဟဲ့…ပြောစမ်းငါ့ကို”  ထစ်ခနဲဆို စိတ်တိုတတ်တဲ့ မောင်မောင်က တမှောင့်။ ဖြစ်လာသမျှ အကြောင်းစုံ မသိရသေးဘူး။ ဒင်းက ဒေါသထွက်နေလို့ သူ့ဝိုင်းဆွဲနေရသေးတယ်။ တယောက်တပေါက် မေးတာများ  ကျီးတွေ ဝိုင်းအာနေတာနဲ့တောင် တူသေး။ “ဟဲ့…ပြောလေ   ဘယ်မှာဖြစ်တာတုန်း”။ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေတာမို့ ကိုယ်ကျိုးတော့နဲပါပြီ ဆိုပြီး အားလုံးမှာ မျက်နှာ အပျက်ပျက်။ အားလုံးထဲမှာ အကြီးဆုံး ဘာပြသာနာဖြစ်ဖြစ် ခေါင်းအေးအေးနဲ့ ဖြေရှင်းတတ်တဲ့ မမော်က  ပါးစပ်မှာ […]

တရက်က ကျွန်မအိမ်ကို ခင်မင်တဲ့  မောင်လေးတွေ အလည်လာပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဧည့်သည်ကို  စားစရာ တခုခုနဲ့ ဧည့်ခံရမှ ကျေနပ်တဲ့ ကျွန်မ ဘာနဲ့ဧည့်ခံရမလဲ စဉ်းစားရပါတယ်။ ထမင်းချိန်ထမင်း၊  ကော်ဖီချိန်ကော်ဖီ၊  ယမကာလုလင်လေးတွေပါလို့ ယမကာမှီဝဲမယ်ဆိုလည်း အမြည်းတွေ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ လုပ်ပေးပါတယ်။  ကိုယ့်လို ရေခြားမြေခြားမှာ မိဝေးဖဝေး နေရသူချင်းမို့ ကိုယ်ခြင်းစာတာလည်း ပါပါတယ်။ ဪ…သူတို့ခမျာ အလုပ်တဘက်နဲ့ မို့ ဘယ်လိုလုပ် ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စားရပါ့မလဲပေါ့။ ကျွန်တို့ မိသားစုကိုလည်း အတော်ခင်ကြပါတယ်။  ကျွန်မတို့ အိမ်ကို အလည်လာမယ်လို့  ကြိုပြောထားရင်  ထမင်းဟင်းပါ ချက်ပြီး သေချာ ကျွေးတာပါ။ သူတို့ကလည်း အကြောင်းသိနေပြီမို့ တကယ့် ဆွေမျိုးအရင်းတွေလို၊ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာလို အားမနာ ကျတော့ပါဘူး။  တခါတလေ သူတို့ ယူလာတာတွေက ကိုယ်ကျွေးထာထက် […]