ကိုယ်…ဘယ်ကစရေးရမှန်းတောင်မသိခဲ ့ဘူး…. တကယ် ့ကိုသတိတရရှိခဲ ့တာအမှန်ပေါ ့…ကိုယ်ဟာတစ်စုံတစ်ရာကိုမျှော်လင် ့ခဲ ့သလိုဖြစ်ခဲ ့ရပါတယ်…. ဒါကို…မင်းအသိပဲမဟုတ်လား…ကိုယ်အဖြစ်ချင်ဆုံးဆန္နနဲ ့အလိုလားအပ်ဆုံး(အတောင် ့တဆုံးအရာဟာ)… မင်းဆိုတာတနေ ့သိခွင် ့ရမှာပေါ ့..အရာရာအားလုံးကိုတိုက်ခိုက်ရင်ဆိုင်ခဲ ့ချင်တာပါ…။ ဘုရားသခင်…ကိုယ်ဟာဘာကြောင် ့ရူးသွပ်မတတ်ဖြစ်သွားရတာလဲမသိဘူး…တကယ်တော ့အထူးအဆန်းမဟုတ်ပါဘူး…. ခဏလေးမတွေလိုက်ရတဲ ့အချိန်မှာ….အံ ့ဩစွာနဲ ့အချိန်တွေကိုဖြတ်သန်းခဲ ့ရပါတယ်… ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်မြင်ချင်တဲ ့ဆန္နဟာခိူးနိမ်လို ့မရပါဘူး…….မင်းရောကိုယ် ့ကိုတန်ဘိုးထားပါ ့မလား…. အဖြူရောင်ဆိုတဲ ့ဘာမှမဆိုးထားတဲ ့အဖြူရောင်လွှလွှလေးတစ်ခုကိုပဲ….ပိုင်ဆိုင်ချင်ခဲ ့တာပါ….. ဆုံးရူံးသွားတဲ ့ကိုယ် ့ဖြစ်ရပ်ကိုကိုယ်သာအသိဆုံးပါ…. ကိုယ်ဟာခက်ခဲနက်နဲတဲ ့ပုဆ္ဆတစ်ပုဒ်တွက်ချက်ခဲ ့တယ်…အဖြေရပြီးသားဖြစ်နေပေမဲ ့ခက်ခဲတဲ ့အတွက်ကိုယ်ကျေနပ်စွာနဲ ့တွက် ခဲ ့မိပြန်တယ်…(ထပ်တလဲလဲနဲ ့နောင်တဆိုတာမရမချင်းပေါ ့)……။ ဒါတွေကိုမင်းသိအောင်ပြောပြချင်ပါတယ်….ထာဝရချည်နှောင်ထားတဲ ့ကြိုးထက်တောင်မြဲမြံသွားမှာပါ…… မှတ်ချက်။ ။ဝန်ခံပါရစေ…ဘယ်သောအခါမျှ….ဆိုတဲ ့ခေါင်းစဉ်ကဆရာနွမ်ဂျာသိုင်းရဲ ့ခေါင်းစဉ်ကိုသုံးထားမိပါတယ်… ပထမတုန်းကတော ့…..သူငယ်ချင်းလေး…ဖတ်ရန်(၄)ဆိုပြီးပေးမလို […]